Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 93
หลังจากสั่งอาหาร
ฮาวเหยียนเชออุ้มเธอไปที่โต๊ะเครื่องแป้งและลงมือเป่าผมให้เธอจนแห้งจากนั้นอุ้มกลับมาส่งเธอที่เตียงนอนก่อนจะกดตัวเธอให้นอนลงและห่มผ้าให้
“นอนซะ”
“แต่ฉันหิวนะคะ” เธอตอบเพราะเสียงกระเพาะส่งเสียงแต่หนังตาก็ทำท่าจะปิดลงมาตลอด
“นอนไปก่อนเถอะ
ฉันจะปลุกเธออีกทีถ้าอาหารมาแล้ว” เขาบอกพลางตบหลังกล่อมเธอเบา
ความจริงแล้วร่างกายของเธอยังต้องการพักผ่อน ดังนั้นเมื่อฮาวเหยียนเชอกล่อมเธอกุนกุนก็ผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย
เมื่ออาหารถูกยกมาที่ห้องตามคำสั่งของชายหนุ่ม
เขาก็ทำหน้าที่ปลุกและประคองเธอให้นั่ง
บริการป้อนอาหารให้เธอจนหมดแล้วกล่อมให้เธอนอนต่อ
1 สัปดาห์ต่อมา
ร่างกายของกุนกุนก็ค่อยๆปรับตัวให้เข้ากับเลือดของฮาวเหยียนเชอ ตลอดเวลา 7
วันฮาวเหยียนเชอคอยอยู่ข้างๆเธอโดยตลอด
ทุกครั้งที่เธอตื่นขึ้นมาก็จะเห็นเขาเป็นคนแรก
ชายหนุ่มอดทนดูแลเธออย่างใจเย็นและคอยตามใจเธอจนอาการเริ่มดีขึ้น
“ทำไมมองฉันแบบนี้ล่ะ” ฮาวเหยียนเชอที่นั่งเช็ดผมของตัวเองอยู่บนเตียงถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่ากุนกุนจ้องหน้าเขามาได้สักพัก
“นายน้อย...”
“เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”
“เชอ..”
“อืม ดีมากแล้ว แล้วเรียกฉันมีอะไร”
“คุณกับป้าลี่
สามารถเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์หมาป่าสีขาวได้ใช่มั้ยคะ
แล้วถ้างั้นพวกคุณเป็นมนุษย์หรือปิศาจกันแน่คะ?”
ฮาวเหยียนเชอนิ่งไปกับคำถามของเธอ เขาสบตาเธอที่เต็มไปด้วยความสงสัยแต่ไม่มีความกลัว
ผู้หญิงคนนี้แตกต่างจากคนอื่น
เธอสงสัยต้นกำเนิดของเขามากกว่าจะกลัวว่าเขาเป็นคนหรือปิศาจ
กุนกุนเลื่อนตัวเองขึ้นไปนั่งประจันหน้าบนตักเค้าด้วยท่าทางหวาดเสียว
เธอหันหน้าเข้าแล้วใช้ขาเกี่ยวสะโพกของชายหนุ่มไว้ แล้วแย่งผ้าเช็ดตัวมา จากนั้นก็ขยับตัวเองขึ้นลงพยายามที่จะเช็ดผมให้เขาเพื่อจะตะล่อมขอคำตอบจากคำถามเมื่อกี้
ซึ่งถ้าฮาวเหยียนเชอไม่รู้จักเธอมาก่อนก็คงคิดว่าสาวน้อยคนนี้คงกำลังยั่วยวนเขาอยู่แน่ๆ
“เชอ ทำไมคุณไม่พูดอะไรบ้างคะ”
กุนกุนมัวแต่ให้ความสนใจที่ผมเปียกของเขาโดยไม่ได้เอะใจเลยว่า
ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่ในท่าไหน
และเพราะความที่เขนของเธอสั้นเลยต้องยกตัวเองขึ้นจนหน้าอกของเธออยู่ในตำแหน่งเดียวกับปากของฮาวเหยียนเชอพอดิบพอดี
และนั่นทำให้ฮาวเหยียนเชอไม่ได้คิดสนใจจะตอบคำถามนั้นเขาอ้าปากงับหน้าอกของเธอทันที
เป็นเหตุให้กุนกุนตกใจจนสะดุ้ง เธอเผลอผลักหน้าอกเขาแต่กลายเป็นว่าเขาไม่สะเทือนและเป็นเธอเองที่กลิ้งตกลงจากเตียงซะเอง
“อู๊ย...”
ฮาวเหยียนเชอเองก็ตกใจที่เห็นกุนกุนกลิ้งตกลงไปต่อหน้าต่อตา
เขารีบลุกขึ้นมาตั้งใจจะเข้าไปประคองเธอ
แต่กุนกุนก็พุดลุกขึ้นมาด้วยตัวเองก่อนจะถอยหลังให้ห่างจากเขาออกมาหลายก้าว
“ถอยออกไปเลยนะคะ
มันป็นความผิดของคุณที่ทำให้ฉันเจ็บตัวแบบนี้”
“เธอเป็นคนผลักฉันและกลิ้งตกลงไปเองนะ”
“ก็ถ้ามีคนมากัดหน้าอกคุณ
คุณจะไม่ทำอะไรเลยเหรอคะ” กุนกุนต่อว่าพลางลูบก้นของตัวเองที่กระแทกพื้น
“แล้วถ้ามีใครมายื่นหน้าอกซะใกล้ปากเธอ
เธอจะทำยังไง”
“คุณ!!” พูดออกมาได้คำเดียวกุนกุนก็หน้าแดงเพราะความโกรธและความอายผสมกัน
“ฉันตั้งใจดูแลเธอขนาดนี้แล้วยังกล้ามาเสียงดังใส่ฉันแบบนี้อีกเหรอ
ฉันจำทำโทษเธอยังไงดี หือ?” เธอถอยหลังอีกก้าวเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยกับสายตาเจ้าเล่ห์คู่นั้น
“จะถอยไปไหน มานี่เลยนะ”
“ไม่ค่ะ”
“จะมาหรือไม่มา”
“ไม่ค่ะ”
“นี่เธอกล้าขนาดขัดคำสั่งฉันเลยเหรอ?”
เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยท่าทางยียวนและรู้ว่าไม่มีวันที่เธอจะหนีเขาไปได้
กุนกุนไม่ตอบแต่หันหลังกลับเพื่อจะวิ่งหนีแต่ไม่ทันได้ก้าวขาฮาวเหยียนเชอก็ก้าวมาประชิดตัว
จับเธอพาดบ่าโดยที่กุนกุนพยายามใช้มือเล็กๆของเธอทุบที่หลังเขาแต่ก็ไม่สะเทือชายหนุ่มแม้แต่น้อย
“ปล่อยฉันนะคะ”
ฮาวเหยียนเชอปล่อยเธอลงที่เตียง
กักตัวเธอไว้ใต้ร่างเขาดันแขนทั้งสองข้างไว้ข้างบนและจับไว้ด้วยมือข้างเดียว
อีกมือก็ลูบไล้สัมผัสหน้าอกของเธอแถมยังขบกัดอกนุ่มของกุนกุนอีกข้างด้วย
“อืม..อ๊ะ..ไม่นะคะ” สาวน้อยที่เคยเรียนรู้จากความผิดพลาดของตัวเองครางออกมา
ใบหน้าของเธอแดงกล่ำราวกับมะเขือเทศ
ฮาวเหยียนเชอต้องรีบหยุดตัวเองก่อนจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
เขาเงยหน้าขึ้นมาสายตาบ่งบอกความต้องการอย่างเต็มที่
เขามองหน้าเธอนิ่งถามเสียงเบาว่า
“เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่ากับการที่ฉันจะเป็นมนุษย์หรือปิศาจ?”
“ไม่ได้ปัญหาหรอกค่ะ ฉันก็แค่อยากรู้”
กุนกุนตอบเสียงงอน
“เธอกำลังจะบอกว่า
ฉันจะเป็นอะไรมันก็ไม่สำคัญสำหรับเธองั้นเหรอ?”
“ค่ะ
มันไม่สำคัญว่าคุณจะเป็นคนธรรมดาหรือปิศาจ เพราะยังไงคุณก็เป็นเจ้านายของฉัน”
ฮาวเหยียนเชอมองลึกไปในดวงตาที่ไม่มีแววโกหก
“ถ้าฉันทายถูกว่าคุณเป็นมนุษย์หรือปิศาจ
คุณจะอนุญาตให้ฉันกลับบ้านได้มั้ยคะ?”
“ฝันไปเถอะ... - -”
P.S ถ้าอยู่กับนายน้อยไปเรื่อยๆ
เกรงว่ากุนกุนจะเป็นง่อย เอะอะอุ้มตลอด 555+ เลี้ยงดูดีเหมือนลูกเลยนะคะนายน้อย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น