Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 91
ทั้งคู่ไปทำงานตามปกติหลังจากเสร็จมื้อเช้า
ช่วงเวลาทำงานกุนกุนถือรายงานไปส่งที่แผนกอื่น ระหว่างทางบังเอิญได้รับกล่องช็อคโกแลตปริศนามา
เธอเลยเดินแกะช็อคโกแลตกินไปเดินไปก็แจกให้กับพนักงานที่เดินสวนทางมาด้วยตลอดทาง
เมื่อกลับถึงห้องทำงานของเธอกับฮาวเหยียนเชอ
กุนกุนก็รีบซ่อนหลักฐานให้พ้นจากสายตาของฮาวเหยียนเชอ แต่โชคมักจะไม่เข้าข้างเธอ
เพราะชายหนุ่มเจ้าของห้องเดินเปิดประตูเข้ามากะทันหันเห็นกุนกุนกำลังหันรีหันขวางพอดี
พอดียินเสียงเปิดประตูกุนกุนเงยหน้าสบตาเข้ากับดวงตาสีม่วงนั่นพอดี
เธอผงะด้วยความตกใจแต่ทำได้แค่ซ่อนกล่องไว้ที่หลังของเธอ
“ซ่อนอะไรไว้ หือ?”
เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้กุนกุนเลยทำได้แค่ยื่นกล่องไปให้ด้วยท่าทางเสียดาย
ฮาวเหยียนเชอรับกล่องนั้นมาและเดินกลับไปที่โต๊ะโดยไม่สนใจหญิงสาวที่พยายามแสดงท่าทางขอความเห็นใจ
เขาวางกล่องลงบนโต๊ะเพื่ออ่านการ์ดที่แนบมาด้วยทันใดนั้นดวงตาก็ลุกวาวขึ้นมาเงยหน้าขึ้นจากการ์ดใบนั้นช้าๆเขาจ้องไปที่กุนกุนที่ยืนตาแป๋วอยู่สายตาของก็พลุ่งพล่านด้วยความโมโหหึง
“หยวนกุนกุน นี่คำพูดที่ฉันสั่งเธอมันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาหรือไง ฮะ!!”
“เปล่านะคะ”
“แล้วนี่มันอะไรฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามรับของขวัญจากผู้ชายคนอื่น”
เขาตวาดพร้อมกับใส่อารมณ์ลงกับโต๊ะทำงาน “ปัง!!”
ยี่ทูที่ยืนอยู่ด้านหลังเจ้านายชะเง้อตัวแอบเห็นจดหมายที่ติดมากับกล่องช็อคโกแลต
“พี่หวังว่าเธอจะน่ารักแบบนี้ตลอดไปนะกุนกุน
จากพี่ซันหยวน” ยี่ทูแอบยิ้มให้กับความกล้าหาญและความมั่นคงของซันหยวนที่ขนาดโดนย้ายไปไกลยังไม่ลืมกุนกุนอีก
“แต่คุณบอกแค่ว่าไม่ให้รับดอกไม้จากผู้ชายอื่นไม่ได้รวมถึง..เอ่อ...ไม่ได้รวมถึงช็อคโกแลตนี่ซะหน่อยนี่คะ”
กุนกุนพยายามแก้ตัวแต่เหมือนจะยิ่งผูกปมให้แน่นมากกว่าเดิม
เขาลุกจากโต๊ะทันทีและย่างสามขุมไปหายัยข้าวปั้นซึ่งเธอเองก็ถอยหลังโดยอัตโนมัติเช่นเดียวกัน
ฮาวเหยียนเชอคว้ากล่องนั้นมาและเขวี้ยงมันออกไปที่ประตูช่างเป็นช่วงจังหวะที่ดีเมื่อฮาวเหยียนเชวียผู้เป็นพ่อเปิดประตูเข้ามา
“แหม ผู้บริหารบริษัทฮาวเหยียนนี่ช่างเป็นคนที่มีมนุษย์สัมพันธ์จริงๆนะ”
คนเป็นพ่อพูดอย่างประชดทันทีที่คว้ากล่องนั้นได้ทัน
ฮาวเหยียนเชอไม่ได้สนใจบิดาที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู เขาดึงกุนกุนให้มานั่งบนตักก่อนจะหยิกก้นเธอโทษฐานทีกล้าย้อนคำสั่งของเขา
“โอ๊ย...ฉันเจ็บนะคะ” เธอพยายามหลบหนีมือเขาทั้งๆที่นั่งอยู่บนตัก
“เสี่ยวเชอ หยุดแกล้งน้องเดี๋ยวนี้นะ” ฉิวลี่หลัวเดินออกมาจากด้านหลังของสามีเธอเดินตรงเข้ามาหาที่คู่รัก(?)
หยวนกุนกุนหยุดดิ้นและหันหน้าไปตามเสียง
เธอถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นนางฟ้าอยู่ตรงหน้า
ผู้หญิงสวยเหมือนนางฟ้าจำแลงคนนี้มีเส้นผมยาวสีขาวและดวงตาสีม่วงแวววาว
ฮาวเหยียนเชอเองก็เบนหน้าไปทางต้นเสียงและถามเสียงเนือยๆว่า
“มีอะไรครับ?”
“ก็ลูกแกล้งกุนกุนแบบนี้ได้ยังไงกัน”
“คุณป้ารู้จักหนูเหรอคะ?” กุนกุนมองนางฟ้าของเธอด้วยแววตาชื่นชม
“แน่นอนสิว่าป้าจะต้องรู้จักเธอ หนูจำป้าไม่ได้เหรอจ๊ะ?”
กุนกุนสายหัวแทนคำตอบ
แม้ผู้หญิงตรงหน้าจะสวยมากแต่จู่ๆเธอก็รู้สึกแปลกๆ จนต้องเป็นฝ่ายกอดเอวฮาวเหยียนเชอไว้แน่นแทน
“กุนกุนมาดูป้าใกล้ๆสิ มองป้าดีๆแล้วลองคิดดู” สาวน้อยบนตักของชายหนุ่มมองนางฟ้าผมยาวอย่างเคร่งคิดพลันความทรงจำลางๆก็ค่อยๆกลับคืนมา
“เสี่ยวกุนกุน จำป้าได้หรือยัง” ฉิวลี่หลัวถามพร้อมกับลูบศีรษะเธอไปด้วย
“ป้าลี่?”
“ดีใจจัง เธอจำป้าได้ซะที” ลี่หลัวใช้มือทั้งสองข้างจับแก้มยุ้ยของกุนกุนด้วยความคิดถึง
เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วจริงๆ
ลูกสะใภ้ตัวเล็กของเธอตอนนี้เติบโตเป็นสาวที่น่ารักถูกใจเธอมาก
“ถ้างั้นหนูก็ต้องจำสัญญาที่เคยให้ไว้กับป้าว่าจะแต่งงานกับลูกชายของป้าได้ใช่มั้ย”
“มนุษย์หมาป่าสีขาว!!” เสียงตื่นเต้นของกุนกุนทำให้ฮาวเหยียนเชอมองแม่เลี้ยงด้วยความรู้สึกไม่ชอบมาพากล
“ใช่จ๊ะ เธอจำได้ว่าป้าเป็นมนุษย์หมาป่าสีขาวตัวนั้น”
กุนกุนกระโดดลงจากตักของฮาวเหยียนเชอและวิ่งไปกอดฉิวลี่หลัวด้วยความดีใจ
นั่นทำให้ชายหนุ่มถึงกับหัวใจกระตุกด้วยความไม่พอใจอีกทั้งยังรู้สึกไม่ชอบที่เห็นคนอื่นกอดกุนกุนของเขา
“ป้าลี่ วันนี้ป้าเปลี่ยนร่างให้ฉันดูได้มั้ยคะ?”
“ฮ่าๆ วันนี้คงจะไม่ได้หรอกจ๊ะ กุนกุนแต่ว่า....” ฉิวลี่หลัวเงียบไปเธอส่งสายตาไปทางลูกชายและกระซิบกระซาบข้างหูกุนกุน
ยิ่งทำให้ฮาวเหยียนเชอที่นั่งตีหน้านิ่งรู้สึกระแวงแม่ของเขาขึ้นมา
“จริงเหรอคะ?” กุนกุนตาโตทันทีเมื่อได้ยินความลับจากป้าลี่
“จริงสิจ๊ะ”
กุนกุนจ้องมองฮาวเหยียนเชอจนดวงตาแทบจะกลายเป็นรูปหัวใจหลังจากที่ได้รู้ความลับของเขา
สายตาของเธอทำให้ฮาวเหยียนเชอรู้ทันทีว่าแม่คนนี้ต้องสร้างปัญหาให้เขาไว้แน่ๆ
“ป้าลี่มีผมสีขาวกับดวงตาสีม่วงเหมือนนายน้อยเลย เอ่อ
นายน้อยเป็นพี่ชายของป้าเหรอคะ?”
ฉิวลี่หลัวหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจที่กุนกุนแซวฮาวเหยียนเชอออกมาโดยไม่รู้ตัว
ฮาวเหยียนเชวียที่ยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดมาตั้งแต่ต้นอดไม่ได้ที่จะมาร่วมวงแซวลูกชายในครั้งนี้
เขาดึงตัวภรรยาออกมาจากอ้อมกอดของกุนกุนและกอดเธอไว้เอง
ก่อนจะมองลูกชายด้วยสายตาขบขัน
“ฮึฮึ แกแก่ไปมากนะลูกชาย”
คนเป็นลูกชายกรอกตาอย่างอ่อนใจ
เขาเองก็ดึงกุนกุนเข้ามากอดและดึงแก้มเธอแถมยังบ่นว่า
“หยวนกุนกุน เธอต้องไปหาหมอเช็คสายตาซะบ้างนะ”
“อู๊ย...ฉันเจ็บนะ” เธอผลักหน้าอกเขาและพยายามดึงมือออกให้ปล่อยแก้มเธอ
“กุนกุน ป้าลี่เป็นแม่ของเสี่ยวเชอต่างหาก” ฉิวลี่หลัวกลั้นขำเมื่อเห็นกุนกุนหยุดนิ่งและเบิกตาของเธอกว้างขึ้น
หันมองฮาวเหยียนเชอกับฉิวลี่หลัวไปมา จนอีกสามคนในห้องต้องเอ็นดู
ฮาวเหยียนเชอแต่นเสียงประชดในลำคอทำให้กุนกุนต้องส่งยิ้มแหยๆให้เขาเพราะหน้าของเธอแตกละเอียด
“แล้วพ่อกับแม่มานี่ทำไม” ฮาวเหยียนเชอเริ่มเข้าประเด็นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ
ฉิวลี่หลัวแตะแขนสามีเป็นสัญญาณให้เขาปล่อยตัวเธอออก
ก่อนจะเดินไปหาชายหญิงทั้งคู่และยื่นแหวนประจำตัวของมนุษย์หมาป่าของเธอให้เขา
“ได้เวลาแล้วล่ะ เสี่ยวเชอ”
P.S
ได้เวลาอะไรก๊านนนนน //
ตกลงพวกนางเป็นแม่ลูกกันจริงๆนะคะ
ฮาวเหยียนเชอ ลูกติด ฉิวลี่หลัว
ฮาวเหยียนหมิง ลูกติด ฮาวเหยียนเชวีย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น