ใจเย็นกันนะคะ ทู๊กคนนนน มาช่วยกันกระทืบพี่ตู ก่อนดีกว่า
หางานให้นางเอกนัก
Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 105
“พี่ตู...ได้โปรด อย่าทำแบบนี้กับฉัน ฮึก
ฮือ….” หญิงสาวใต้ร่างกุนกุนทำได้แค่ร้องไห้ออกมา
น่าหลิวติงตูรู้ว่าเขาไม่สมควรทำแบบนี้กับเธอ
ความเชื่อใจทั้งหมดที่เคยมีให้คงสูญสลายไปเพราะการขาดสติของเขา
เขาโกรธตัวเองที่ไม่สามารถรักษาของรักของตัวเองได้ ทุกอย่างรุมเร้าจนน้ำตาไหลออกมา
กุนกุนเอื้อมมืออันสั่นเทาของตวเองไปเช็ดน้ำตาให้เขา
“พี่ตู อย่าเป็นแบบนี้อีกเลยนะคะ”
“พี่ขอโทษ” ติงตูยื่นขึ้นและถอดเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองมาคลุมตัวกุนกุนไว้
“พี่จะไปซื้อชุดใหม่มาให้เธอและพาเธอกลับบ้าน”
เขาพูดเสียงเบาสุดท้ายแล้วก็ยากที่จะยอมรับว่าบ้านของกุนกุนคือบ้านของฮาวเหยียนเชอ
“พี่ตู.....”
“ได้โปรดอย่าพูดอะไรอีก
ช่วยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้มั้ยกุนกุน”
เวลาเที่ยงคืนกว่า
ลัมโบกินี่สีแดงเพลิงของน่าหลิวติงตูก็ขับมาจอดที่หน้าคฤหาสน์ฮาว
“เข้าไปเถอะกุนกุน”
กุนกุนเปิดประตูลงจากรถและก้าวขึ้นไปที่ประตูมุขด้านหน้า
เธอกับเขาไม่ได้พูดเรื่องที่เกิดขึ้นมาตลอดทาง
เธอรู้สึกเหมือนเสียพี่ชายที่เธอรักไปแล้ว
“กุนกุน” ติงตูเปิดประตูรถออกมาและวิ่งไปหาเธอ
กุนกุนที่อยู่หน้าประตูแล้วหมุนตัวกลับมาเพราะเสียงเรียก
เธอสบกับดวงตาของพี่ชายที่มีแต่ความเศร้าเสียใจ
“พี่ขอ....ขอจูบเธอเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ย?”
โดยไม่รอให้กุนกุนตอบ เขาก้มหน้าลงไปแตะริมฝีปากของเธอ
หัวใจของคนทั้งคู่เต็มไปด้วยน้ำตา
“กุนกุน จูบนี่คือ....การบอกลา ลาก่อน”
หญิงสาวไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
“กุนกุนของพี่เป็นสิ่งมีค่าที่สุดสำหรับชีวิตพี่
เธอจะมีความสุขต่อจากนี้ เข้าไปข้างในเถอะ”
“”พี่ยังคงเป็นพี่ชายที่จะคอยดูแลและปกป้องฉันตลอดไปใช่มั้ยคะ?
“อืม...เธอจะเป็นคนเดียวที่พี่จะดูแลและเป็นห่วง”
“พี่ไม่โกหกใช่มั้ยคะ?”
“พี่ไม่โกหกหรอก เข้าไปข้าวในได้แล้ว”
น่าหลิวติงตูผลักหลังให้กุนกุนเข้าไป
ในขณะที่เขาทำได้แค่ยืนมองเธอเดินจากไป เขารู้ทันทีว่าหลังจากนี้กุนกุนจะต้องเป็นผู้หญิงของฮาวเหยียนเชอตลอดไป
ส่วนเขาก็เป็นพี่ชายของเธอ ฐานะที่เขาไม่ต้องการ
ติงตูได้แต่โทษโชคชะตาที่เล่นตลกและโหดร้ายกับเขาเหลือเกิน
ที่บันไดชั้นสองฉี่ทูเพื่อนสนิทของฮาวเหยียนเชอ
ก็แกล้งพูดเยาะเย้ยว่า “เอาน่า ก็แค่จูบลาที่ริมฝีปากเท่านั้นเอง นายอย่าคิดมาไปเลย” ทันทีที่จบประโยคฉี่ทูก็ต้องถอยหลังให้ห่างจากฮาวเหยียนเชอเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
“ฮ่าฮ่า เจ้านายที่รัก
ฉันจะไปพิจารณาโทษของตัวเองด้วยการคุกเข่าแล้วกันนะ ไปล่ะ” พูดจบก็วิ่งหนีไปในความมืดทันที
ฮาวเหยียนเชอยังคงเงียบ เขาเดินกลับไปที่ห้องนอน
ไม่มีใครรู้ว่าพายุร้ายได้เริ่มก่อตัวขึ้นแล้ว
ด้านล่างป้าเฉินยืนตำหนิกุนกุนทันทีที่เห็นเธอเดินเข้ามา
“กุนกุนเธอรู้มั้ยว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว”
“ฉันขอโทษค่ะ ป้าเฉิน”
ผู้ดูแลเฉินถอนหายใจออกมาและตบบ่าเธอเบาๆ
เธอได้แต่ภาวนาไม่ให้นายน้อยทำร้ายกุนกุน
“ขึ้นไปนอนเถอะ”
“ป้าคะ เชอโกรธฉันมั้ยคะ?”
“เธอคิดว่าไงล่ะ?”
กุนกุนคอตก เธอรู้ว่าต้องโกรธเธอแน่นอน
เธอเดินกลับไปที่ห้องนอนด้วยอาการวิตกกังวล
พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเขานั่งรอเธออยู่ที่เตียง
กุนกุนเผลอขยับปกเสื้อโดยไม่รู้ตัว ทั้งคู่จ้องตากันสักพัก
ฮาวเหยียนเชอก็เลิกคิ้วขึ้น
“ชุดใหม่?”
หญิงสาวก้มดูชุดเดรสสีชมพูพาสเทลที่เธอใส่และพยักหน้าลงเป็นคำตอบ
“มานี่” น้ำเสียงดุดันของเขาทำให้เธอไม่กล้าก้าวขาออกไป
“เชอคะ.....”
“มานี่...” ร่างกายของเธอสั่นเทา
เมื่อได้ยินเสียงดุดันและหนักแน่นกว่าเดิม เธอจำต้องเดินไปหาเขาที่เตียง
เมื่อกุนกุนเดินเข้าไปใกล้ในระยะแขนเอื้อมถึง
เขาก็ดึงเธอเขามาและอุ้มให้เธอนั่งลงบนตัก
“วันนี้ไปไหนมา?”
“ฉันไปซื้อของกับคุณแม่แล้วก็กลับมาทานอาหารเย็นที่บ้านค่ะ
ฉันขอโทษนะคะเชอ ที่ฉันกลับบ้านช้า”
“เธอแค่ทานอาหารเย็นที่บ้าน แค่นั้น?”
“ค่ะ...ใช่ค่ะ” กุนกุนไม่กล้าสบตากับเขาอีก
“ดี!!
งั้นมาดูกันหน่อย” ไม่ปล่อยให้เธอถามอะไรอีกฮาวเหยียนเชอก็ฉีกชุดสีหวานนั้นออกทันที
P.S. 1 >> แปลไปก็สงสารกุนกุนไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น