Beloved
little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 83
“อย่าให้ฉันต้องพูดอีกครั้งนะ”
“แต่..แต่มันน่าเสียดายออกนะคะ”
ฮาวเหยียนเชอยืนขึ้นทิ้งเอกสารลงบนโต๊ะและเดินตรงไปหาเธอ
กุนกุนจำใจต้องยื่นช่อดอกไม้ให้เขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะรับมาไว้ในมือแล้วโยนทิ้งขยะแบบไมใยดี
“วันนี้ฉันห้ามไม่ให้เธอกินของหวาน”
“ทำไมละคะ!!” กุนกุนทำตาโตแถมยังกล้าถามเสียงดังขึ้นมาอีกนิด
ฮาวเหยียนเชอไม่สนใจที่จะตอบคำถามเขาเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานและหยิบเอกสารมาดูต่อ
“คุณกำลังไม่มีเหตุผลนะคะ”
สาวน้อยประท้วงอย่างแง่งอน
“พรุ่งนี้เธอก็จะไม่ได้กินขนมหวานเหมือนกัน
ฮึ” เขาพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยท่าทางยียวน
“คุณ...คุณ...”
กุนกุนบ่นเป็นหมีกินผึ้ง
“ทำไม? มีอะไรหรือไง?”
เลขาฯมือสมัครเล่นตัวน้อยกระทืบเท้าอยู่กับที่ด้วยความไม่พอใจ
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากหันหลังกลับไปนั่งทำงานที่โต๊ะเหมือนเดิม
เมื่อหางตาของเขาเห็นกุนกุนกลับไปนั่งที่โต๊ะแล้ว
ดวงตาของฮาวเหยียนเชอก็แข็งกร้าวขึ้นมา “หนิง-ซัน-หยวน!!”
ตกดึกคืนนั้นที่ห้องทำงานในคฤหาสน์ตระกูลฮาว
ยี่ทูยื่นฟิมประวัติของหนิงซันหยวนให้เจ้านาย ผู้ทำหน้าเคร่งเครียดมาสักพัก
“นายน้อยครับ
นี่แฟ้มงานและประวัติของหนิงซันหยวนครับ”
เขารับมันมาก่อนจะเปิดอ่านคร่าวๆและออกคำสั่งด้วยท่าเย็นชาว่า
“พรุ่งนี้ย้ายหมอนี่ไปที่แคนเบอร่า
(เมืองที่อยู่ระหว่างซิดนีย์และเมลเบิรน์) อ้อ แล้วให้โบนัสเขาเพิ่มอีก 5,000
เหรียญด้วยแล้วกัน” พูดจบก็โยนแฟ้มทิ้งลงบนโต๊ะและเดินกลับไปที่ห้องนอน
“นายน้อยนี่รู้วิธีการลงโทษแบบตบหัวแล้วลูบหลังดีจริงๆ”
ยี่ทูหันไปนินทาเจ้านายกับเพื่อบอดีการ์ด “เจ้านายเรานีหึงชัดๆแถมยังจำกัดคู่แข่งแบบง่ายๆแค่แสร้งทำเป็นเลื่อนตำแหน่งแล้วเขี่ยออกไปไกลๆ
ร้ายกาจจริงๆ” เจียทูเห็นด้วยอย่างเงียบๆ
- ในห้องนอน -
กุนกุนอารมณ์เสียเกินกว่าจะดูโทรทัศน์ได้
เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา
เธอรีบนอนลงและหันหลังให้เขาก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมโปงจนมิดศีรษะของเธอ
ฮาวเหยียนเชอไม่สนใจท่าทางต่อต้านแบบเด็กๆของเธอ เขาเดินไปอาบน้ำตามปกติ
ต่อมากุนกุนรู้สึกว่าที่นอนของเธอยวบลงอีกด้านเพราะน้ำหนักตัวของชายหนุ่ม
เธอรีบขยับตัวออกจนชิดขอบเตียงด้านที่เธอนอน
“เธออยากจะโดนดีดลงจากเตียงใช่มั้ย
ขยับเข้ามาเลยนะ” เสียงขู่ของเขาทำให้กุนกุนยอมถอยออกมาจากขอบเตียงและเป็นฮาวเหยียนเชอที่ดึงเอวของเธอให้เข้ามาและกอดเธอไว้แน่น
“นี่กล้าทำตัวเป็นภรรยาของเจ้าของบ้านต่อหน้าฉันเลยเหรอ”
ถึงแม้คำพูดจะฟังดูประชดประชันแต่น้ำเสียงของเขาอ่อนลงขนาดตัวเองยังไม่อยากจะเชื่อ
กุนกุนยังคงไม่เปิดปาก
“นี่เธอจะทำเป็นเงียบประชดฉันเหรอ?”
ด้วยความหมั่นเขี้ยวฮาวเหยียนเชอก้มหน้าลงกดจูบหนักๆและขบเม้มที่ปากของเธอ
“ฉันขอห้ามไม่ให้เธอรับดอกไม้จากผู้ชายคนอื่นอีก”
ไม่ทันจบประโยคดีก็ก้มไปซุกไซ้ที่ซอกคอของเธอและจูบแรงๆ
เมื่อเห็นว่ากุนกุนยังคงนิ่งเขาเลยต้องเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธออีกครั้ง
“เธอได้ยินที่ฉันพูดมั้ย?”
“ค่ะ”
ถึงแม้จะฟังดูว่าเป็นการตอบแบบขอไปที
แต่ฮาวเหยียนเชอก็รู้สึกพอใจขึ้นมานิดนึง เขากัดลงไปที่คอของเธอเบาๆอีกครั้ง
ดูดเม้มและจงใจทิ้งรอยฟันแดงๆไว้รอบคอเธอ เมื่อเห็นว่าเขาลงโทษเธอจนพอใจแล้ว
กุนกุนถึงยอมเปิดปากขึ้นมาว่า
“แล้วของหวานฉันละคะ”
“เธออยากกินของหวานอีกเหรอ?”
เสียงเขาติดจะแหบพร่าเพราะอารมณ์ที่เริ่มคุกรุ่นขึ้นมา
“ค่ะ...”
ฮาวเหยียนเชอปลดกระดุมชุดนอนของเธอออก
หน้าอกที่ล้นออกมาจากเสื้อในทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายลงคอและไม่รอช้าที่จะใช้สองมือของตัวเองโอบอุ้มส่วนที่อ่อนนุ่มล้นเกินออกมาทั้งสองข้างของหญิงสาวไว้
“ถ้าเธอก้มหน้าลงมาเธอก็จะเห็นขนมปังก้อนรสหวานตรงหน้า”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าขนมปังของชายหนุ่มหมายถึงอะไร
ริมฝีปากเขาแทบจะชิดกับริมฝีปากของเธอในขณะทีมือเรียวก็ไม่ได้อยู่เฉย
เขาสัมผัสไปทุกส่วนที่เนินเนื้อล้นออกมาด้วยความพอใจ ตอนนี้หน้าของกุนกุนแดงจัดขึ้นมาจนลามไปทั้งตัวอย่างควบคุมไม่ได้
ซึ่งฮาวเหยียนเชอก็มองด้วยความลุ่มหลงจนต้องเผลอครางในลำคอออกมา
“มองดูจุดสีชมพูที่น่ากินบนขนมปัง
2 ก้อนนี่สิ ลองดูว่ามันน่าลิ้มรสมากแค่ไหน....” มือเรียวยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ที่หน้าอกคู่สวยของเธอที่เขาเปรียบเป็นขนมปังและก้มลงพ่นลมหายใจที่ข้างหูจนกุนกุนต้องย่นคอ
สภาพของทั้งคู่ตอนนี้เรียกได้ว่าฝ่ายเจ้านายกำลังเอาเปรียบเธอฝ่ายเดียว
เขามองสภาพของกุนกุนที่ไร้การต่อต้านด้วยดวงตาที่เปิดเปลือยความต้องการแบบผู้ชายของตัวเอง
เสื้อชั้นในของเธอถูกถอดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
เขาลงน้ำหนักมือที่หน้าอกคู่นั้นแรงขึ้นจนตุ่มไตสีชมพูแข็งขึ้นมา
“ขนมปังอะไร ฉัน
ไม่อยากกินหรอกค่ะ” กุนกุนตอบโต้ออกมาด้วยเสียงสั่นเพราะคลื่นอารมณ์แบบที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“เธอไม่อยากกินขนมหวานแล้วเหรอ”
เขาก้มลงมากระซิบที่ข้างหูเธออีกครั้ง
ก่อนจะยันตัวขึ้นมองหน้าที่แดงจัดของเธอและดวงตาที่มีความหวานหยาดเยิ้มแบบที่เธอก็ไม่รู้ตัวว่ามันจะทำให้เขาคลั่งเธอมากขึ้นอีก
“เด็กอ้วน แต่ฉันหิว”
ชายหนุ่มยังไม่หยุดหลอกล่อเธอแต่กุนกุนพยายามจะบิดตัวเธอให้หลุดพ้นจากการคร่อมทับของเขาแต่ก็เป็นไปได้ยากเหลือเกิน
“ถ้าคุณหิว
ก็ลองก้มดูที่ขาคุณสิคะ แล้วคุณจะเห็นไส้กรอก.....” คำหลังสุดของเธอแผ่วเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
ฮาวเหยียนเชอต้องรีบเงยหน้าขึ้นมาจากอกคู่สวยที่ตอนนี้เป็นรอยแดงเต็มไปหมดและทำหน้าประหลาดใจแบบที่ไม่มีใครเคยเห็นนอกจากกุนกุน
เขาเซอร์ไพรส์มากที่ได้ยินเรื่องใต้สะดือหลุดจากปากเธอ
ความสนใจจากก้อนขนมปังแสนกวานตรงหน้าแทบจะหมดลงทันที เขาหยิกกินเธอ 1 ที
ก่อนจะรีบถามว่า
“ใครสอนเธอ?” เมื่อเขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระ กุนกุนรีบเอามือปิดบังหน้าอกของตัวเอง
“ไม่มีใครสอนฉันหรอกค่ะ
ถึงฉันจะไม่ฉลาดแต่อย่างน้อยที่สุดฉันก็รู้ความแตกต่างของร่างกายระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงนะคะ
ฉันรู้ว่าทุกวันตอนเช้าน้องชายของคุณมันดันออกมาจากกางเกงนอนจนเบียดขาฉัน” อธิบายไปหน้าก็แดงไป
และไม่น่าเชื่อว่ากุนกุนจะทำให้ฮาวเหยียนเชอหัวเราะออกมาเสียงดังได้
ความน่ารักของเธอทำให้เขาอดใจไม่ไหวก้มลงไปหอมแก้มเธอฟอดใหญ่
“ฮ่า ฮ่า
ในที่สุดเธอก็ไม่ได้โง่ไปซะหมด เด็กน้อย”
กุนกุนที่เห็นว่าฮาวเหยียนเชอกำลังอารมณ์ดี
เธอเลยหล้ายกมือจับหน้าเขาก่อนจะยิ้มหวานให้ท่ามกลางแสงไฟที่สว่างออกมาจากห้องน้ำเล็กน้อยทำให้เธอเห็นหน้าเขาไม่ค่อยชัด
“นายน้อยคะ
พรุ่งนี้ฉันอยากกินขนมหวาน นะค้า”
ยัยตัวน้อยของเขาช่างกล้าต่อรอง
ฮาวเหยียนเชอก้มลุงจูบที่จมูกเธอ 1 ที
“ไม่ได้”
“ทำไมละคะ?”
“ไม่มีเหตุผล”
ฮาวเหยียนเชอเริ่มรังแกเธออีกด้วยการสูดดมและทิ้งรอยคิสมาร์คไว้ที่คอเธอเพิ่มมากขึ้น
“แล้ววันมะรืนละคะ?
ได้มั้ย?”
“ฉันจะคิดดูอีกที”
เขากดจูบแรงๆอีกทีก่อนจะลุกขึ้นมาใส่เสื้อนอนของเธอให้เหมือนเดิม
ก่อนจะล้มตัวลงนอนและดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด
เมื่อกุนกุนซุกเข้าไปที่หน้าอกของเขาเธอหาจุดที่เธอจะนอนหลับไปสบายและผล็อยหลับไปในทันที
ในความมืดถ้าเธอยังไม่หลับและสามารถมองในที่มืดได้
เธอจะเห็นหน้าตาที่มีความสุขของฮาวเหยียนเชอแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ดวงตาสีม่วงฉายแววพึงพอใจออกมาชัดเจนเมื่อลอบมองเสี้ยวหน้าของสาวน้อยร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอด
P.S. หวานพอม้ายยยยย
จะโดนกินตอนไหนไม่รุ้ แต่นับวันเลเวลของนายน้อยยิ่งแอ๊ดว๊าซ์ ^^
มีความรู้สึกว่าบางที รูปประกอบตอนก็เรตเกินความจริงไปเยอะ 5555555555+
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น