บทที่ 112

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner.

บทที่ 112

“ฮือออ ฉันไม่อยากยิ้ม !!! คุณไม่เข้าใจหรือไง ฉันทำทุกอย่างเท่าที่ฉันจะทำได้แล้ว คุณจะมาเรียกร้องอะไรจากฉันอีก หรือเห็นความทุกข์ของฉันเป็นเรื่องสนุกสำหรับคุณ ถ้าคุณไม่อยากเจอหน้าฉันอีก ก็แค่โทร.ไปหาพ่อฉันให้เขามารับฉันกลับบ้าน บอกพวกท่านไปว่าคุณเกลียดฉัน ไม่มีเหตุผลเลยที่คุณต้องมาบังคับและทำกับฉันแบบนี้ ฮือออ”

กุนกุนผลิกตัวหันหลังให้เขาและร้องไห้ออกมาเสียงดัง ชั่วครู่เธอรู้สึกได้ว่าฮาวเหยียนเชอลุกออกจากเตียงไป เธอคิดว่าเขาคงเดินไปเตะประตูบานใหม่ที่เพิ่งเปลี่ยนแน่ๆ แต่ทันใดนั้นเธอก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างกระโดดขึ้นมาบนเตียง และกำลังเขี่ยหรือสะกิดหลังเธออยู่ กุนกุนที่ยังโกรธผู้ชายเอาแต่ใจไม่อยากให้เขามาแตะต้องตัวเธอเลยตะโกนออกไปว่า

“อย่ามาถูกตัวฉันนะคะ !!”

เธอหันกลับมาและก็ต้องเซอร์ไพรส์ เมื่อเห็นสุนัชหมาป่าสีขาวตัวโตนั่งจ้องหน้าเธออยู่บนเตียง ขนาดตัวของมันใหญ่ไปกว่าครึ่งของเตียง หางสีขาวแกว่งไปมา และดวงตาสีม่วงที่ฉายแววหยิ่งยโสออกมาอย่างชัดเจน

“ป้าลี่?”

กุนกุนถามกลับไป แต่พอเธอลองมองดูอีกที สุนัขหมาป่าตรงหน้าตัวใหญ่กว่าฉิวลี่หลัวอยู่มาก อีกทั้งสายตาของมันยังเย็นชา ซึ่งแตกต่างจากป้าลี่ที่มีความอบอุ่นมากกว่า

“นาย..น้อย?”

เจ้าสุนัขหมาป่าขู่คำรามออกมาจากลำคอ เขาจ้องตากุนกุนแบบไม่กระพริบ เธออมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยและรีบเอื้อมมือไปลูบคอโดยไม่มีความกลัว

“เชอ?”

หลังจากที่ได้ยินเสียงเรียกชื่ออันคุ้นเคย เขาก็ก้มลงเสียหางของตัวเอง กุนกุนยิ้มให้กับภาพตรงหน้านับเป็นรอยยิ้มครั้งแรกในรอบหลายวันเลยก็ว่าได้ เธอกระเถิบเข้าไปใกล้ลูบหลัง ลูบคอ ลูบหางของเขาด้วยความอ่อนโยน ซึ่งเป็นสัมผัสที่ฮาวเหยียนเชอในร่างสุนัขหมาป่าตัวใหญ่โหยหามาตลอดเวลาทั้งอาทิตย์

เขาปล่อยให้หญิงสาวกอดและสัมผัสตัวอย่างพอใจ ถ้าเธอเงยหน้ามามองก็คงเห็นเขาใช้จมูกยาวๆสูดดมกลิ่นที่คุ้นเคยของเธอไปด้วย

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เมื่อกุนกุนเล่นกับเขาจนสบายใจ จู่ๆก็นึกถึงเรื่องที่เธอยังโกรธเขาขึ้นมาได้ เธอหันหลังให้และนอนลงบนเตียงทันที โดยไม่ได้สนใจท่าทางที่งุนงงของเจ้าสุนัขหมาป่า เขาเริ่มอยู่ไม่สุขเพราะเธอเพิกเฉยและไม่สนใจเขา ทั้งๆที่เธอเพิ่งเล่นกับเขา พอหมดสนุกก็ทิ้งเขาอย่างนั้นเหรอ? เขาใช้อุ้งเท้าดันที่หลังเธอหลายๆครั้งแต่เธอก็ยังเงียบเฉย เขาเลยย้ายไปลูบหัวและก้นเธอ จากนั้นก็ใช้อุ้งเท้าผลักไหล่เธอ และยื่นขาไปด้านหน้าเพื่อลูบหน้าอกเธอ

“เฮ้...คุณกำลังทะลึ่งกับฉันอยู่นะ”

ฮาวเหยียนเชอแกว่งหางไปมาอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มโต้ตอบกับเขา เขายังพยามใช้อุ้งเท้าแหย่เธอต่อไป ทุกครั้งที่เธอจับอุ้งเท้าข้างที่รุกรานเธอไว้ เขาก็จะใช้ข้างที่เหลือแกล้งลูบหน้าอกและบั้นท้ายของเธอไปพร้อมๆกัน

เมื่อเห็นว่าตัวเองเสียเปรียบและสู้เขาไม่ได้ เธอเลยตวาดแว็ดออกมาว่า

“คุณกำลังรังแกฉันอยู่นะคะ”

เขาเลยยอมหยุดเพราะท่าทางจริงจังของเธอ ฮาวเหยียนเชอได้แต่จ้องตาเธอนิ่งๆ ในที่สุดกุนกุนก็ยอมพูดขึ้นมาว่า

“พี่ตู เขาเป็นแค่พี่ชายของฉัน ฉันมองว่าเขาเป็นพี่ชายมาตลอด คืนนั้นเขาใช้กำลังบังคับฉัน เขาจูบแล้วก็ทิ้งรอยพวกนั้นเอาไว้ โดยที่ฉันไม่เต็มใจ แต่พอกลับมาบ้านคุณเองก็ทำร้ายฉันอีก ทั้งคุณและเขาต่างก็รังแกฉัน ฮือ ทำไมคุณมองไม่ออกหรือไงว่าอะไรถูก อะไรผิด คุณใจร้าย โหดร้ายกับฉันขนาดนี้ได้ยังไงคะ”

น้ำตาที่ไหลเป็นทางทำให้เขายื่นอุ้งเท้าไปเช็ด พร้อมทั้งยื่นหน้าไปเลียน้ำตาออกเบาๆ ฮาวเหยียนเชอกระเถิบร่างโตของตัวเองเข้าไปนอนใกล้ๆเธอ ซบหน้าลงที่คอเธอและใช้พวงหางสีขาวพันรอบตัวเธอไว้อย่างอ่อนโยน

กุนกุนกอดเขาตอบ เธอร้องไห้ปล่อยโฮออกมาบนศีรษะของเขาที่ซบอยู่ที่คอเธอ

เขาอยู่นิ่งๆไม่ขยับ รอจนกระทั่งเธอหลับสนิท ทันใดนั้นก็มีแสงสีเงินแผ่ออกมาจากร่าง เพียงชั่วครู่ร่างของสุนัขหมาป่าสีขาวก็กลายมาเป็นฮาวเหยียนเชอที่กำลังเปลือยกายอยู่ เขามอบจุมพิตเบาๆที่หน้าผากเธอก่อนจะค่อยๆลงจากเตียงเพื่อไปสวมเสื้อผ้า

เช้าวันรุ่งขึ้น กุนกุนตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดที่คุ้นเคยของฮาวเหยียนเชอ เธอขยี้ตาเบาๆและค่อยๆเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจนจำได้ทั้งหมดก็ทำให้เธอรู้สึกเก้อเขินและกระอักกระอ่วน พอกุนกุนขยับตัว

ฮาวเหยียนเชอที่ตระคองกอดเธออยู่ก็รู้สึกตัวขึ้นมาด้วย ทั้งคู่จ้องตากันในความเงียบท่ามกลางอาการเคอะเขิน เธอขยับตัวอีกครั้งมองไปรอบๆตัว จนเงยหน้าไปที่หัวเตียงก็เห็นรอยร้าว

เธอพูดขึ้นโดยเลี่ยงการสบตากับเขาว่า

“คุณทำมันเหรอคะ?”

“ฉันขอโทษ”

P.S. อิเชอนางง้อแล้ว ก็เห็นใจนางหน่อยนะ 5555+