Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 103
“หยวนกุนกุน ยังไม่ลืมพ่อใช่มั้ย”
กุนกุนรีบกระโดดลงจากตักของน่าหลิวติงตู
แล้ววิ่งไปหาผู้เป็นพ่อที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบทันที
“จำได้สิค้า ใครจะจำพ่อตัวเองไม่ได้ล่ะ
หนูคิดถึงคุณพ่อจังเลยค่ะ” ไม่พูดเปล่ากุนกุนยังกอดหยวนติงหลิวไว้แน่น
“พ่อนึกว่า ลูกจะลืมพ่อซะแล้ว
ไม่เห็นทักพ่อเลย”
“ใครบอกล่ะคะ หนูตะโกนเรียกคุณพ่อตั้งแต่หน้าบ้านแล้วต่างหากพ่อนั่นแหละที่ลืมหนู”
หยวนติงหลิวกอดลูกสาวตัวน้อยของเขาไว้แน่นและก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นรอยคิสมาร์คที่
ฮาวเหยียนเชอทิ้งไว้ที่คอของกุนกุน
จู่ๆติงหลิวก็เงียบไปทำให้กุนกุนต้องเขย่าแขนเรียก
“พ่อคะๆ ฟังหนูอยู่หรือเปล่าคะ” เธอไม่รู้ว่าพ่อของเธอเห็นร่องรอยที่ต้นคอเธอนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขานิ่งไป
น่าหลิวติงตูเองก็เห็นรอยตีตราจองนั้นเช่นกัน
เขารีบหยิบคุกกี้ที่อยู่บนโต๊ะเข้าปากเพื่อกลบเกลื่อนความขมปร่าในลำคอ
เฟิงตูตูที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดรับรู้ถึงบรรยากาศความเครียดจากชายหนุ่มทั้งสองของเธอเลยรีบหาทางเปลี่ยนบรรยากาศ
“กุนกุนออกไปซื้อของกับแม่เถอะจ๊ะ
แม่จะทำอาหารอร่อยๆให้ลูกทานก่อนกลับ”
กุนกุนผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของความมาคุก็ยิ้มกว้างออกมาและเดินไปหามารดาที่รออยู่ตรงประตู
“ไปกันค่ะ คุณแม่”
“ติงหลิว – ติงตู จะไปกับพวกเรามั้ย”
เฟิงตูตูหันหน้ามาถามสามีและลูกชายบุญธรรมก่อนเดินออกจากห้องไป
“ไม่เป็นไร
พวกเราปล่อยให้สาวๆได้ใช้เวลาส่วนตัวกันดีกว่า” หยวนติงหลิวพูดแทนลูกชายที่ทำนั่งทำหน้านิ่งบอกบุญไม่รับ
ซึ่งเฟิงตูตูเองก็พอจะเดาคำตอบได้อยู่แล้วเธอเลยพาลูกสาวออกไปทันที
“โอเค งั้นเจอกันตอนมื้อเย็นเลยนะคะ”
เธอตอบสามีส่วนกุนกุนก็โบกมือให้พ่อและพี่ชาย
“เดี๋ยวหนูมานะคะ คุณพ่อ พี่ตู”
เมื่อผู้หญิงสองคนออกจากห้องไปแล้วห้องทั้งห้องก็เงียบสงบเหลือเพียงผู้ชายสองคนสองวัยที่ต่างก็ทำหน้าเคร่งเครียด
หยวนติงหลิวมองหน้าบุตรชายก่อนจะเริ่มต้นบทสนทนาว่า
“รอยคิสมาร์ค.....”
แค่คำเดียวที่ออกมาจากปากของหยวนติงหลิวก็ทำให้น่าหลิวติงตูตระหนักถึงความจริงที่สร้างความเจ็บปวดให้เขามากขึ้นอีก
“ติงตู
ลูกรู้ใช่มั้ยว่ากุนกุนเป็นผู้หญิงที่เรียบง่าย เธอไม่ต้องการเสื้อผ้าหรูหรา
เครื่องเพชร หรืออาหารชั้นเลิศ”
“ครับพ่อ ผมเข้าใจ
แต่ตอนนี้กุนกุนก็ได้รับทุกอย่างที่ดีที่สุดแล้ว”
“ก่อนหน้านี้พ่อเองก็สงสัยในตัวของฮาวเหยียนเชอ
แต่ตอนนี้พ่อกับแม่แน่ใจแล้วว่าเขารักกุนกุนจริงๆ
ติงตูลองถามตัวเองดูว่าลูกพลาดโอกาสอะไรไปบ้าง พ่อรู้ว่าลูกมีความสามารถมากกว่าพ่อและพอๆกับฮาวเหยียนเชอเลยด้วยซ้ำ
แต่ความสำเร็จที่ลูกได้จะมีประโยชน์อะไรถ้าเทียบกับเวลาที่เสียไป
ในขณะที่ลูกกำลังสร้างทุกอย่างด้วยมือของตัวเอง
ความสัมพันธ์ของฮาวเหยีนเชอกับกุนกุนก็ยิ่งลึกซึ้ง
บางทีตอนนี้ตอนนี้ในใจของกุนกุนฮาวเหยียนเชอคงจะเป็นผู้ชายของเธอไปแล้วและลูกก็เป็นพี่ชายของเธอตลอดไป”
“พ่อพูดถูก
ตอนนี้ผมคงไม่มีโอกาสอะไรหลงเหลืออีกแล้ว”
ในใจของหยวนติงหลัวเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กันเมื่อเห็นลูกชายบุญธรรมที่เขารักเหมือนลูกแท้ไม่มีความสุข
เขาอยากให้ลูกๆของเขาทั้งคู่มีความสุข แต่คงเป็นไปได้ยากถ้าติงตูยังไม่ตัดใจจากกุนกุนซึ่งเขาเองก็รู้ว่ามันคงทำได้ยากสำหรับคนที่รักกุนกุนมาตลอดหลายปี
“แต่พ่อครับผมอยากจะขอโอกาสสุดท้าย”
ติงตูเงยหน้าสบตาพ่อบุญธรรมตรงๆ
“ติงตูอย่างที่พ่อบอกไปแล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นลูกคือลูกชายของพ่อตลอดไป”
น่าหลิวติงตูฝืนยิ้มให้หยวนติงหลิว เขารับรู้ถึงความรักของหยวนติงหลิวว่าเขารักและหวังดีเปรียบเหมือนพ่อแท้ๆ
เวลา 4 ทุ่ม ในห้องอาหาร
กุนกุนลูบท้องอันแน่นตึงของตัวเองไปมา
“หนูอิ่มมากเลยค่ะ
อาหารของแม่ทุกจานรสชาติเยี่ยมมากไม่เปลี่ยนแปลงเลยค่ะ”
“กุนกุนลูกอยากกินไอศกรีมอีกมั้ย?”
“อยากค่ะ แต่เชอให้หนูกินไอศกรีมได้อาทิตย์ละครั้งและอาทิตย์นี้หนูก็ใช้สิทธิ์กินไปแล้วด้วย”
ติงตูไม่อยากได้ยินกุนกุนเรียกชื่อฮาวเหยียนเชออย่างสนิทสนม
“เธอไม่อยากให้พี่พาเธอไปกินไอศกรีมเหรอ?”
“เอ่อ...ไปก็ได้ค่ะ” กุนกุนไม่สามารถปฎิเสธสายตาของน่าหลิวติงตูได้
“ดีจ๊ะ งั้นไปกันเถอะ” ติงตูแตะแขนกุนกุนที่อยู่ข้างๆให้ลุกขึ้นตาม
ส่วนกุนกุนเองก็โบกมือลาหยวนติงหลิวกับเฟิงตูตู “หนูไปก่อนนะคะคุณพ่อคุณแม่”
“อืม...ไปกัน” ติวหลิวพยักหน้าให้ทั้งคู่
“กุนกุน...แม่....”
เฟิงตูตูยังอยากให้ลูกสาวอยู่กับเธอนาน
แต่สามีของเธอก็ขัดจังหวะด้วยการดึงเธอให้ไปนั่งบนตัก
หลังจากบุตรชายบุญธรรมและลูกสาวเดินออกไปแล้ว ติงหลิวก็ปล่อยเฟิงตูตูให้ลุกขึ้น
แต่ก็ยังจับแขนเธอไว้
“ขึ้นห้องกันเถอะ”
“จะรีบไปทำไมคะ”
“ไปออกกำลังกายหลังทานอาหารไง”
เวลาห้าทุ่ม
ยี่ทูขับรถมารับสมบัติล้ำค่าของเจ้านายกลับบ้าน
“สวัสดีครับ ผมมารับคุณหนูของคุณครับ”
“ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ คือ
คุณหนูกุนกุนเพิ่งออกไปทานไอศกรีมกับคุณติงตู เมื่อสักครู่นี้เองค่ะ” สาวใช้ที่ออกมาต้อนรับยี่ทูอธิบายช้าๆชัดๆ
“ไปกับน่าหลิวติงตูหรือครับ?”
“ใช่ค่ะ”
“เอ่อ...ขอบคุณครับ”
ยี่ทูกลับไปที่รถและได้แต่ภาสนาให้กุนกุนปลอดภัย
ในร้านไอศกรีมสุดหรูที่อยู่ในโรงแรมชื่อดัง
น่าหลิวติงตูจองห้อง VIP
สำหรับเขาและกุนกุนพร้อมทั้งไอศกรีมชุดใหญ่ให้เธอ
“พี่ตู ลองชิมดูสิคะ”
P.S. ต่อจากตอนนี้ไป
ทุกคนจะสงสารกุนกุนเหมือนเค้า T_T
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น