Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 36
ในห้องทำงานฮาวเหยียนเชอกำลังซักฟอกยี่ทูอย่างหนัก
“ฉันสงสัยว่าพักนี้นายคงจะมีเวลาว่างมากสินะ
ยี่ทู”
“นายน้อยครับ ผมจะมีเวลาว่างที่ไหนกันครับผมยุ่งทั้งวันเลยนะเนี่ย”
ฮาวเหยียนเชอไม่ได้สนใจคำแก้ตัวที่ไร้สาระของลูกน้อง
“ยี่ทู
อย่าทำให้เกิดเรื่องแบบเมื่อวานอีก นายรู้ใช่มั้ยว่าจะโดนอะไร” “ครับนายน้อย” ยี่ทูรับคำเสียงอ่อน
ฮาวเหยียนเชอเลยหันไปสนใจงานบนโต๊ะต่อ
เวลาเที่ยงคืนกุนกุนกลับถึงบ้านของตัวเองอย่างปลอดภัย
เธอไม่รีรอรีบวิ่งไปที่ห้องของพ่อกับแม่ทันที หยวนติงหลิวที่กำลังเพลิดเพลินกับร่างกายของภรรยาอยู่บนเตียงรีบหันมาทันทีที่ไดยินเสียงเปิดประตู
เขาเห็นลูกสาวยืนตาค้างอยู่ที่ประตู ส่วนตัวเขาเองก็ยังคงไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวไปเพราะความตกใจ
“เอ่อ......คุณพ่อคุณแม่
ทำเต็มที่นะคะ” กุนกุนอายมากเธอยิ่มแปลกๆ
หันหลังและรีบวิ่งออกไปทันที
“หยวนกุนกุนนนนน !!!”
(แล้วทำไมไม่ล็อคห้องละค้า 5555+ -
ผู้แปล)
กุนกุนเปลี่ยนจุดมุ่งหมายวิ่งไปที่ห้องของน่าหลิวติงตูทันที
“พี่ตู ช่วยฉันด้วยย”
กุนกุนเปิดประตูและวิ่งไปกอดเขาทันที น่าหลิวติงตูเองก็ตกใจ
เขาลุกขึ้นและรวบตัวหญิงสาวมากอดแน่น
“กุนกุน”
“พี่ตู
ฉันคิดถึงพี่จังเลยค่ะ”
“แล้วเธอมาได้ยังไงเนี่ย”
ติงตูพูดพร้อมกับลูบผมยาวของกุนกุนไปด้วย
“นายน้อยยอมให้ฉันกลับบ้านค่ะ”
“เขานะเหรอยอมปล่อยให้เธอกลับบ้าน
?”
“ใช่ค่ะ”
“แล้วเธออยู่บ้านได้นานเท่าไหร่”
“พรุ่งนี้ตอนกลางวันจะมีคนมารับฉันกลับไปค่ะ”
กุนกุนตอบคำถามและกอดติงตูแน่นขึ้นไปอีกพร้อมถึงหอมแก้มเขาด้วยความคิดถึง
“เร็วจัง” ติงตูเองก็หอมแก้มเธอกลับไปเหมือนกัน “เหมือนเธอจะผอมลงเลยนะ”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ” ติงตูจับจมูกของกุนกุนโยกเบาๆ
“พี่ตู
ฉันอยากไปเจอเจ้าพวกตัวเล็กของฉันจังเลยค่ะ” น่าหลิวติงตูไม่ปฏิเสธ
เขาโอบไหล่เธอและพาเดินไปที่สวนเพื่อหาเพื่อนๆของเธอทันที
“นี่เธอไปเจอพ่อแม่มาหรือยัง?”
“เอ่อ.... เจอแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวก่อนทำไมเธอต้องหน้าแดงด้วยล่ะ?”
“ก็คุณพ่อกับคุณแม่กำลังยุ่งอยู่กับการปฏิบัติภารกิจผลิตน้องชายน้องสาวให้ฉันอยู่นะสิคะ”
กุนกุนกระซิบตอบเขาเสียงเบา
เมื่อเดินไปถึงสวนเหล่าสัตว์ตัวน้อยของกุนกุนต่างกระโดดโถมเข้าหากุนกุนทันที
“เสี่ยวปี่อย่าดึงผมพี่สิ
เสี่ยวหลิวกระดูกเธอทำให้พี่จั๊กจี้นะ เสี่ยวหยวนอย่าเลียหูพี่สิ
เสี่ยวเฉินเธอกำลังรัดแขนพี่อยู่นะ” เจ้าสัตว์เลี้ยงพวกนี้ส่วนใหญ่เวลาเจอน่าหลิวติงตูพวกมันจะพากันแอบซ่อนเขาทั้งหมด
แต่วันนี้เจ้านายของพวกมันกลับมาทำให้ไม่มีตัวไหนกลัวน่าหลิวติงตูเหมือนเคย
เจ้างูเหลือมเลื้อยไปพันแขนกุนกุน ส่วนลูกสุนัขก็เลียหน้าสาวน้อยไม่หยุด
ในขณะที่เจ้าชิปมังค์ปีนขึ้นไปนั่งบนตักของเธอ
“พี่สาวก็คิดถึงทุกคนเหมือนกัน”
กุนกุนมีความสุขเมื่ออยู่ท่ามกลางสัตว์เลี้ยงของเธอ
“ในเมื่อพวกเธออยู่ด้วยกันได้เป็นอย่างดีงั้นพี่สาวจะเล่าเรื่องตลกๆที่ไปเจอมาให้พวกเธอฟังนะ”
น่าหลิวติงตูเดินเข้าไปในบ้านเพื่อหยิบหมอนและผ้าห่มออกมาให้กุนกุนได้นอนในสวน
ส่วนตัวเขานั่งถัดจากเธอพลางมองหน้าและฟังเธอเล่าเรื่องตลกของเธอไปด้วย
เขาถามกับตัวเองว่าเขาคิดถึงกุนกุนแบบพี่ชายหรือเขาคิดถึงเธอแบบผู้ชายคนนึงกันแน่
P.S. ขอป้ายไฟให้พี่ติงตูด้วยค่ะ
นี่ยังสงสัยพ่อแม่กุนกุน ช่วยล็อคห้องได้มั้ยล่ะ 5555555+
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น