Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 75
“เจ้านายครับ
ผมก็แค่... เอ่อ ผมคิดว่าทุกคนก็เป็นห่วงกุนกุนทั้งหมดล่ะครับ ไม่ใช่แค่ผมคนเดียว”
“ฉันจะเป็นคนปกป้องกุนกุนเอง
นายไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงเธอจนเกินหน้าที่”
“ครับ นายน้อย”
บอดี้การ์ดเจ้าเล่ห์ก้มหน้ารับคำสั่ง
และแอบซ่อนยิ้มด้วยความพอใจที่ได้แหย่เจ้านายตัวเองให้แสดงความรู้สึกออกมาจนได้
เวลา 5 โมงเย็น
ครูทันเก็บหนังสือเข้าตู้ในห้องเบอร์ 15 ก่อนจะหันมาชมเชยนักเรียนของตัวเอง
“กุนกุน
เธอหัวไวมากเลย ดีมากจ๊ะ”
“ไม่ใช่หรอกค่ะพี่ทัน
ฉันเรียนรู้ได้เร็วเพราะพี่ใจดีและอดทนกับฉันมากต่างหาก ฉันดีใจที่มีพี่ทันมาเป็นครูนะคะ”
“พี่ต้องใจดีกับนักเรียนที่น่ารักอย่างเธอแน่นอนจ๊ะ”
ครูทันพูดพลางลูบหัวเธอและหันกลับขึ้นรถ
หลังจากที่รถของครูสาวเคลื่อนตัวออกไป
กุนกุนก็วิ่งไปหาพี่ชายเธอที่รถที่จอดอยู่ใกล้สนามหญ้าเยื้องๆออกไปจากทางตัวคฤหาสน์
เธอวิ่งไปก่อนจะกระโดดกอดคอเขาที่ยืนรอรับเธออยู่และหมุนเธอไปรอบๆก่อนจะปล่อยเธอลงยืนบนพื้นหญ้า
“พี่ทำฉันเวียนหัวหมดแล้วนะคะ
ฮ่าๆ”
น่าหลิวติงตูยิ้มให้หญิงสาวในอ้อมกอด
เธอเขย่งตัวเพื่อหอมแก้มเขาเป็นการทักทาย
ส่วนคนเป็นพี่ชายในนามก็อหอมแก้มเธอกลับไปเช่นเดียวกัน
“เธอคิดถึงพี่มั้ย ?”
ติงตูถามในขณะที่มือก็ลูบไล้ที่แก้มเนียนของสาวน้อยเบาๆ
“แน่นอนสิคะ”
“อืม..
พี่ก็คิดถึงเธอเหมือนกัน” กุนกุนยิ้มให้กับคำตอบของพี่ชาย
“เอ้.. แล้วทำไมพี่มาหาฉันเร็วจังเลยละคะ
?”
“ก็พ่อนะสิ
เขาอยากใช้เวลาอยู่กับแม่เยอะๆ พี่เลยต้องรีบออกมาหาเธอ
แถมพี่ก็งานเยอะเลยต้องหาเวลามาเจอเธอก่อน” ติงตูอธิบายสั้นๆและก้มลงไปหอมแก้มเธออีกครั้งฟอดใหญ่
ทั้งสองไม่มีทางรู้เลยว่าเหตุการณ์ทั้งหมดจะตกอยู่ในสายตาของเจ้านายอารมณ์ร้ายอย่างฮาวเหยียนเชอตั้งแต่ต้น
แน่นอนว่าความโกรธของเขาพุ่งขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งติงตูหอมแก้มยัยข้าวปั้นของเขาครั้งที่สองนั่นล่ะ
ทำให้เขาแทบพุ่งตัวออกไปจากห้องทำงานทันที
“พี่ตูต้องเหนื่อยมากแน่ๆ
ให้ฉันช่วยนวดให้พี่ดีมั้ยคะ” กุนกุนเป็นห่วงพี่ชายที่ทำงานหนักให้กับครอบครัวมาตลอดตั้งแต่เธอจำความได้
เธออยากดูแลเขาบ้างเล็กน้อยก็ยังดี
“นี่เจ้าหญิงน้อยของพี่
รู้จักวิธีการเอาใจคนอื่นแล้วเหรอเนี่ย” ชายหนุ่มพอใจในการเอาใจใส่ของเธอ
แต่เขากดตัวเธอให้นั่งรอที่พื้นหญ้า ส่วนตัวเขาเดินกลับไปที่รถที่จอดอยู่ใกล้ๆ
ก่อนจะเปิดประตูและหยิบกล่องช็อคโกแลตออกมาและถือมันกลับมาก่อนจะยื่นให้กุนกุน
“กฎเดิมนะ
เธอต้องแบ่งกิน ห้ามกินให้หมดในครั้งเดียว เข้าใจใช่มั้ย” สาวน้อยผู้รักขนมหวานรีบยืนขึ้นรับกล่องนั้นมา
พี่ชายของเธอมักจะใจดีกับเธอเสมอ
“พี่ตูใจดีที่สุดเลยค่ะ
พี่รู้ใจฉันทุกอย่างเลย”
“แล้วเธอจะขอบคุณพี่ยังไงดีล่ะ”
กุนกุนเดินเข้าไปใกล้พี่ชายอีกนิดและจุมพิตที่แก้มแบบที่เธอทำเป็นประจำ
โดยหารู้ไม่ว่า
ฮาวเหยียนเชอมาปรากฏตัวอยู่ด้านหลังเธอพร้อมกับสายตาที่แทบจะฆ่าติงตูได้
มันเหมือนกับว่าอยากจะฉีกผู้ชายตรงหน้านี้ออกเป็นชิ้นๆเลยทีเดียว
แต่ติงตูที่เห็นการมาของเจ้าของบ้านกลับยืนประสายสายตานิ่งไม่ได้เกรงกลัวใดๆ
เขามองกลับไปด้วยท่าทางเยาะเย้ยอีกต่างหาก
“กุนกุนแล้วแก้อีกข้างล่ะ”
น่าหลิวติงตูถามเธอก็จริงแต่สายตามองเลยไปที่ฮาวเหยียนเชออย่างท้าทาง
เขาไม่ถามเปล่ายังยื่นแก้มอีกข้างไปตรงหน้าหญิงสาวหนึ่งเดียวตรงนั้น
เร่งให้เธอจุมพิตที่แก้มอีกข้างของเขาเร็วๆ
กุนกุนไม่เห็นอันตรายที่ยืนจังก้าอยู่ด้านหลังก็หอมแก้มกลับไปด้วยความที่ไม่ได้คิดอะไร
นั่นทำให้ดวงตาสีม่วงที่จ้องมองอยู่ด้านหลังเธอเปลี่ยนสีทันที และแน่นอนว่าติงตูสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงนั้นอย่างชัดเจน
“หยวน-กุน-กุน!!”
เสียงตวาดที่ดังขึ้นมาอยู่ข้างหลัง เป็นเหตุให้สาวน้อยสะดุ้งสุดตัว
เธอหันหลังกลับไปทันทีและพบกับสายตาเย็นชาของเจ้านายเธอจ้องเขม็ง
ทำให้ร่างกายของเธอสั่นด้วยความตื่นตระหนก
“นายน้อย...” กุนกุนนึกคำพูดไม่ออกว่าควรจะเอ่ยออกมาในสถานการณ์แบบนี้
“เธอมีความสุขมากเลยสินะ?”
น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยคำประชดประชันออกมา
แต่กุนกุนยังคงเงียบเพราะสายตาของเขาทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะเปิดปาดออกมา
น่าหลิวติงตูที่เห็นท่าทางหวาดกลัวของกุนกุนก็รู้สึกโกรธขึ้นมา
เขาจ้องฮาวเหยียนเชอกลับด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาต
ผู้ชายคนนี้กล้าข่มขู่เธออย่างงั้นเหรอ
“มานี่!!” ฮาวเหยียนเชอเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบกริบจนแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจ
น้ำเสียงของเขาทำให้กุนกุนต้องถอยหลังไปอีกก้าวโดยอัตโนมัติ และฮาวเหยียนเชอได้แต่แสยะยิ้มออกมาที่มุมปาก
“หรือเธออยากให้ฉันเดินไปหาเธอเอง”
ในเมื่อไม่มีทางเลือกกุนกุนจึงเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาและยืนอยู่ข้างๆเขา
เจ้านายหนุ่มหันไปหากุนกุนและเขกหัวเธอไป 1 ที
แต่แรงที่ใช้มากกว่าปกติแบบที่เคยแกล้งเธอเพราะแรงโมโหทำให้กุนกุนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บพร้อมกับน้ำตาที่เล็ดออกมาคลอที่ดวงตาเธอทันที
“โอ๊ย!!”
“กุนกุน !!” ติงตูอยู่เฉยไม่ได้เห็นคนอื่นบังอาจทำร้ายคนที่เขารักต่อหน้าต่อตา
แต่ฮาวเหยียนเชอไม่ได้สนใจเสียงใดๆ
เขาใช้แรงไม่ร้อยบีบคางของเธอให้เงยขึ้นมาเมื่อเห็นน้ำตาที่ทำท่าจะไหลออกมา
ความโกรธของเขายิ่งพุ่งสูงขึ้นตามไปด้วย
น่าหลิวติงตูแทบจะอยู่เฉยไม่ได้
เขาอยากจะฆ่าผู้ชายคนนี้ที่กล้าทำร้ายกุนกุนต่อหน้า
เขาเดินตรงไปที่ฮาวเหยียนเชอทันทีแต่ไม่ทันทีติงตูจะได้เข้าใกล้
ผู้ชายตรงหน้าก็เตะเขากระเด็นไปไกล
ความเร็วของฮาวเหยียนเชอทำให้ติงตูตกใจและไม่ทันได้เกร็งร่างรับแรงขนาดนั้น
เขาไม่เคยคิดว่าฮาวเหยียนเชอจะเคลื่อนไหวได้รวดเร็วขนาดนี้
P.S. จริงๆเริ่มรู้สึกสงสารกุนกุน
นางเป็นเด็ก 18 ที่ไม่เคยมีความรัก ติดพ่อแม่ ติดพี่ชายมาตลอด
พอมาเจอนายน้อยก็เหมือนได้รู้จักคนใหม่ๆ ด้านใหม่ๆ แต่การที่ทุกคนจะมาเรียกร้องเอาความรักกับนางก็ไม่ใช่เรื่องถูกซะทีเดียว
โดยเฉพาะการแสดงออกของนายน้อย ที่ไม่พูดแต่ทำทุกอย่างว่าเธอคือคนพิเศษ
แต่ก็อย่าลืมว่าเด็กน้อยกุนกุนไม่เคยมีแฟน เธอไม่รู้ว่าการแสดงออกแบบนี้ว่าความรักแบบคู่รัก
ไม่ใช่ความรักแบบครอบครัว สำหรับผู้แปลคิดว่าถ้านายน้อยพูดไปซะก็คงจะง่ายกว่านี้
แต่ก็นั่นแหละ หนุ่มซึนโมโหร้ายกับยัยข้าวปั้นผู้เดียงสา
เอาเป็นว่าตามกันต่อไปแล้วกันเนอะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น