Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 32
บนเตียงนอนฮาวเหยียนเชอที่ยังคงนั่งอยู่ใกล้ๆมองดูหยวนกุนกุนร้องไห้ยังไม่พูดอะไร
“ถ้าเธอไม่หยุดร้องไห้ฉันจะเย็บปากเธอเอง” กุนกุนขยับตัวแล้วนั่นหลังให้เขาทันที ฮาวเหยียนเชอจึงตัดสินใจกอดเธอจากด้านหลังและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า
“เธอนี่ดูน่าเกลียดจริงๆ”
“ใช่ฉันมันน่าเกลียด แต่ถึงฉันจะน่าเกลียด ฉันก็ไม่มีวันแต่งงานกับคุณ” ฮาวเหยียนเชอจับหน้ากุนกุนให้หันมามองเขาและหยิกแก้มของเธอด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ใครอยากแต่งงานกับเธอกันล่ะ”
“ใครจะไปสนใจคุณกันเล่า”
“นี่เธอพูดอยู่กับใคร” ทั้งสองต่อล้อต่อเถียงกันไปเรื่อยแต่หยวนกุนกุนก็ยังคงไม่อยากให้เขาหยิกแก้มเธออยู่แบบนี้เธอพยายามจะเบี่ยงหน้าออกไปอีกฝั่ง
“เธอจะหลบเลี่ยงฉันทำไม??”
“ก็นี่มันหน้าของฉันนะ” เสียงประท้วงของกุนกุนไม่เป็นผลถึงเธอจะหันหน้าไปอีกฝั่งฮาวเหยียนเชอก็เอื้อมมืออีกข้างไปจับแก้มเธออยู่ดี
“แต่ตอนนี้แก้มของเธอเป็นของฉัน”
“ทำไม?”
“ก็เพราะเธอเป็นสาวใช้ของฉันสามปีหลังจากนี้ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอเป็นของฉัน”
“นายน้อยให้ฉันกลับบ้านเถอะนะคะ”
“ไม่” ฮาวเหยียนเชอยังคงแหย่กุนกุนด้วยการเขี่ยแก้มสีชมพูของเธอเล่นจนกุนกุนทนไม่ไหวต้องตีไปที่ไหล่ของเขาให้หยุดแกล้งเธอสักที
“ทำไมคะ ฉันคิดถึงพี่ตู คุณพ่อคุณแม่ แล้วก็พวกสัตว์เลี้ยงของฉัน”
อารมณ์ดีที่ฮาวเหยียนเชอได้รับหลังจากกุนกุนยอมคุยกับเขาหายไปทันทีที่ได้ยินชื่อน่าหลิวติงตูหลุดจากปากของเธอ ฮาวเหยียนเชอคอแข็งและพูดตอกกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“นั่นมันเรื่องของเธอไม่ใช่ธุระอะไรของฉัน”
“แต่ฉันอยากกลับบ้าน”
“หลังจากนี้ 3 ปี เธอจะไปไหนก็ไป”
พูดจบฮาวเหยียนเชอก็ลุกขึ้นและเดินออกไปนอกห้องพร้อมกับกระแทกประตูปิดอย่างแรง กุนกุนมองตามไปที่ประตูหลังจากเขาเดินออกไปแล้วเธอไม่เข้าใจเมื่อกี้ยังพูดดีกับเธออยู่เลย ทำไมเขาถึงเป็นคนอารมณ์แปรปรวนขนาดนี้
หลังจากเกิดเหตุการณ์ในห้องอาหารวันนั้น เหล่าคนรับใช้ต่างพากันสงสัยในความสัมพันธ์ของ
ฮาวเหยียนเชอกับหยวนกุนกุนเป็นอย่างมากและนั่นก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกกลัวอารมณ์ของเจ้านายพวกเขา เจ้านายน้อยของพวกเขาคงจะตกหลุมรักกุนกุนจริงๆไม่งั้นคงไม่ตามเข้าไปเอาอกเอาใจเธอถึงในห้องนอนแถมยังไม่ยอมให้เธอทำอะไรทำเหมือนกับว่าบาดแผลจากการโดนจานบาดมือจะร้ายแรงมาก และถึงแม้ว่าการเอาอกเอาใจในแบบของเจ้านายเขาจะมีประโยคนี้หลุดมาด้วย “หยวนกุนกุนถ้าเธอตายใครจะมาเป็นสาวใช้ให้ฉันล่ะ” ก็ตามแต่พวกเขาก็ยังคงคิดว่าฮาวเหยียนเชอปฏิบัติกับกุนกุนเป็นพิเศษซึ่งถ้าคนอื่นเข้ามาได้ยินก็คงจะต้องคิดว่าฮาวเหยียนเชอเกลียดกุนกุนแทนซะมากกว่า
ในห้องทำงานฮาวเหยียนเชอแทบจะไม่มีสมาธิทำงานเขารู้สึกขัดใจที่ไม่เห็นกุนกุนนั่งรออยู่ในห้องทำงานเหมือนทุกครั้ง
“ยี่ทู นายไปเรียกกุนกุนให้มาที่นี่หน่อย”
“ได้ครับนายน้อย”
ในห้องนอนกุนกุนนี่เป็นครั้งแรกของกุนกุนตั้งแต่ที่เข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ฮาวที่เธอมีโอกาสได้นอนเล่นอยู่บนเตียง กินขนม ดูทีวี เพราะเวลาส่วนใหญ่ของเธอตั้งแต่มาที่นี่หมดไปกับการตามดูแลรับใช้ปิศาจหน้าหล่อแต่ร้ายกาจคนนั้น
“กุนกุนเธออยู่ในห้องหรือเปล่า” เมื่อยี่ทูมาถึงจึงเรียกเจ้าของห้องทันที
“ค่ะ เข้ามาสิคะ” เธอวางถุงมันฝรั่งลงบนโต๊ะข้างเตียง
ส่วนยี่ทูเมื่อได้ยินเสียงตอบรับจากคนข้างในจึงเปิดประตูเช้าไปเพื่อเรียกกุนกุนตามที่เจ้านายสั่งทันที
“มือของเธอเป็นยังไงบ้าง”
“ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ”
กุนกุนลุกไปหยิบเก้าอี้ให้แขกผู้มาเยือนวางไว้ที่ข้างเตียงของเธอส่วนตัวเธอเองนั่งลงบนเตียง
“กุนกุนเธอกับนายน้อยทะเลาะกันหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ”
“จริงเหรอ?”
“เธอคิดว่านายน้อยน่าสนใจมั้ย?”
“ก็ค่ะ เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีที่สุดตั้งที่ฉันเคยเจอ”
“แล้วเธอคิดว่านายน้อยเป็นคนไม่ดีหรือเปล่า?”
กุนกุนเทน้ำให้ยี่ทูในขณะที่เธอกำลังนึกถึงคำถามของเขา
“ใช่หรือไม่ใช่” เขาถามอีกครั้ง
“ไม่ใช่ค่ะ”
“เธอชอบนายน้อยหรือเปล่า?”
“ฉันไม่ได้เกลียดเขา มีแต่เขานั่นล่ะทีเกลียดฉันคอยหาเรื่องแกล้งฉันตลอด”
“กุนกุนนี่เธอไม่เห็นเหรอว่านายน้อยปฏิบัติกับเธอพิเศษแตกต่างไปจากคนอื่น”
“ฉันไม่เห็นว่าเขาจะทำดีเป็นพิเศษอะไรกับฉันเขาก็แค่โหดร้ายกับฉันเป็นพิเศษแค่นั้น”
“โธ่......กุนกุน”
“พี่ยี่ทู...ตกลงพี่มาหาฉันทำไมคะ?”
“เปล่าไม่มีอะไรหรอก” ยี่ทูตอบพลางลูบหัวกุนกุนไปด้วย
(เดี๋ยวก่อนนน นี่แกรลืมหน้าที่อะไรเหรือเปล่ายี่ทู – ผู้แปล)
“ถ้างั้นไหนๆพี่ก็มาหาฉันที่นี่แล้ว พี่อยากเล่นหมากรุกกับฉันสักเกมส์มั้ยคะ?”
“ได้สิ”
หยวนกุนกุนหยิบกระดานหมากรุกมาตั้งบนเตียงของเธอและเล่นหมากรุกกับยี่ทูอย่างเพลิดเพลิน หลังจบเกมส์ ยี่ทูยืนขึ้นเพื่อไล่ความเมื่อยแต่โชคไม่ดีที่อยู่ๆเขาก็ล้มลงบนเตียงไปทับกุนกุนและริมฝีปากของเขาสัมผัสที่หน้าผากของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ
“พวกเธอสองคนกำลังทำอะไรอยู่ ??!!! ”
น้ำเสียงเย็นชาเจือด้วยความโกรธไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร
P.S. เค้าแค่เล่นหมากรุกกันเองพ่อเอ้ยยยย อย่ามโนไปไกลล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น