Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 49
“เฉียงเจียเถาเป็นคนทำหรือเปล่า?”
เจียทูพยายามวกกลับมาเรื่องเดิม
“ไม่ใช่
แต่เป็นคนสวนชื่อถูถวนเป็นคนลงมือต่างหาก”
“หือ ? ทำไม?”
“ถูถวนหลงรักเฉียงเจียเถามานานแล้วนะสิ”
ยี่ทูอธิบายต่อ
ทั้งคู่พร้อมใจกันหันหน้าออกไปมองที่หน้าต่างและเห็นคนสวนกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น
ในห้องนอนสีชมพู
หยวนกุนกุนที่นั่งอยู่บนเตียงกำลังกุมหน้าที่กำลังซีดขาวของตัวเอง
เธอทำใจไม่ได้และไม่เข้าใจว่าทำไมฮาวเหยียนเชอต้องฆ่าเสี่ยวปี่ด้วยวิธีการโหดร้ายขนาดนี้ด้วย
อีก 2 นาทีจะเก้าโมงเช้า
คุณเฉินเดินมาหากุนกุนเงียบๆและนั่งลงบนเตียงข้างเธอ
หัวใจของเธอเจ็บปวดเมื่อเห็นหน้าของกุนกุนที่เต็มไปด้วยน้ำตา
ทันใดนั้นเองเสี่ยวปี่ก็กระโดดออกจากไหนสักแห่งลงมาบนเตียงตรงหน้าเจ้านายของมันและปีนไปดึงผมกุนกุนเหมือนเป็นการเรียกร้องความสนใจ
กุนกุนลืมตาขึ้นมาเธอคิดว่าเธอฝันไปหรือเปล่าที่เห็นเสี่ยวปี่ยืนตาใสและกำถั่วในมือไว้เหมือนอย่างที่มันเคยทำ
“เสี่ยวปี่?” มันปีนขึ้นไปบนไหล่ของกุนกุนอีกครั้งก่อนจะเอาหัวของมันถูไถกับซอกคอของเธอ
กุนกุนรีบจับมันไว้ใอ้อมกอดกลัวว่านี่จะไม่ใช่เรื่องจริง
“กุนกุนป้าว่านี่มันคือเสี่ยวปี่ของเธอจริงๆ”
คุณเฉินยิ้มออกมาได้และลูบหัวเธอเบาๆ
“ป้าเฉินนี่มัน..........”
“ยกโทษให้ป้านะกุนกุนที่ป้าตบหน้าเธอเมื่อกี้
มันเป็นวิธีการเดียวที่ป้าจะช่วยเธอได้
ไม่มีใครรู้ว่าฮาวเหยียนเชอสามารถทำอะไรได้บ้างถ้าความอดทนของเขาหมดลง”
“ฉันเข้าใจค่ะ
ป้าเฉิน”
“เมื่อเช้านี้เสี่ยวปี่ตามเลี่ยมหลิงไปซื้ออาหาร
ชิปมั้งค์ที่เธอเห็นเมื่อเช้าไม่ใช่เสี่ยวปี่ของเธอ กุนกุน
นายน้อยอนุญาตให้เธอออกจากห้องได้
แต่จำไว้ว่าเขาเป็นใหญ่ที่สุดในบ้านหลังนี้ไม่เคยมีใครกล้าขึ้นเสียงหรือเถียงเขามาก่อน
ที่นี่นายน้อยเปรียบเหมือนคนกุมชะตาชีวิตของทุกคนที่นี่ไว้
เขาจะเป็นตัดสินว่าใครควรจะอยู่หรือใครควรจะตาย” ป้าเฉินที่เห็นว่ากุนกุนยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อเช้ายื่นแอปเปิ้ลแดงให้กับกุนกุน
แต่นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอรับของกินมาถือไว้ในมือเฉยๆโดยไม่กิน
“กุนกุนป้ารู้ว่าตอนนี้มีใครบางคนกำลังพยายามทำลายความสัมพันธ์ของเธอกับนายน้อยอยู่
ป้าไม่รู้แรงจูงใจของเขาหรอกนะแต่ที่ป้ารู้คือวันนี้เธอกำลังเข้าใจนายน้อยผิด”
เสี่ยวปี่ปีนลงมาจะกินแอปเปิ้ลในมือของกุนกุนแต่ป้าเฉินเห็นมันซะก่อนเลยจับตัวมันออกมาและใส่ในกระเป๋าในผ้ากันเปื้อนของเธอไว้แทน
“กุนกุนป้าจะพาเสี่ยวปี่ไปข้างนอกก่อนเธอเองก็นอนพักซะนะ”
ตลอดเวลาที่ป้าเฉินคุยกับเธอกุนกุนพูดอะไรไม่ออกสักคำเธอได้แต่ตกใจที่เสี่ยวปี่ยังไม่ตายและเสียใจที่เข้าใจฮาวเหยียนเชอผิดไปหมด
หลังจากนั่งอยู่บนเตียงสักพักเธอตัดสินใจกระโดดลงจากเตียงและวิ่งเท้าเปล่าไปที่ห้องของฮาวเหยียนเชอแต่เมื่อไปถึงกลับได้แต่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องไม่กล้าเคาะประตูสีม่วงตรงหน้า
เมื่อไม่รู้จะทำยังไงกุนกุนเลยนั่งลงไปบนพื้นและคิดไตร่ตรองเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า
ฮาวเหยียนเชอคงไม่อยากเจอหน้าเธอแน่ๆเพราะเธอพูดว่าร้ายเข้าไว้มาก
เช้าวันรุ่งขึ้น เวลา 8.30 น.
ฮาวเหยียนเชอตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์ที่ที่พร้อมจะปะทุตลอดเวลาและรู้สึกแย่ที่ไม่เห็นกุนกุนเข้ามาปลุกเหมือนทุกวัน
เขาลุกขึ้นมาจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำทำกิจวัตรตามปกติและเดินไปเปิดประตูออกเพื่อจะไปห้องอาหาร
แต่ก็ต้องสะดุดตากับยัยลูกบอลข้าวของเขาที่กำลังนอนหลับอยู่ที่หน้าประตู
“หยวนกุนกุน” เสียงเรียกของเขายังไม่สามารถทำให้เธอตื่นได้
“หยวนกุนกุน !!
” ฮาวเหยียนเชอเพิ่มเสียงเข้าไปอีกในการเรียกครั้งที่ 2
แต่ดวงตาของเธอยังคงปิดสนิท
“ตื่นขึ้นมากินข้าว”
“กินที่ไหนคะ.......”
กุนกุนละเมอถามขึ้นมาจากนั้นจึงค่อยๆลืมตามาก็พบกับขาคู่ยาวตรงหน้าเมื่อเงยหน้าขึ้นไปเรื่อยๆก็ประสานสายตากับฮาวเหยียนเชอที่มองหน้าเธอนิ่งๆ
“นายน้อย..........”
ฮาวเหยียนเชอเบี่ยงหน้าตัวเองออกมาหันไปทางอื่น
เขาไม่อยากเห็นตาซีดเซียวของเธอ คราบเลือดบนมือและเท้าเปล่าเปลือยของเธอ
ถึงแม้ว่าท่าทางของเธอตอนนี้จะดูน่าสงสารมากก็ตาม เขาเลยเดินเลี่ยงออกมา
“นายน้อย.......”
กุนกุนพยายามเรียกและเดินตามเขาไปเรื่อยๆ
ฮาวเหยียนเชอไม่หยุดเดินและเมินเฉยต่อเสียงเรียกของเธอ
“นายน้อย!!”
P.S คราวนี้นายน้อยใจแข็งนะจะบอกให้...................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น