Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
** คำชี้แจง: เราไม่นิยมความรุนแรงใดๆ ทั้งสิ้น
โดยเฉพาะกับเด็กและสตรีคนที่ผู้ชายบอกว่ารักนักรักหนา
แต่ก็ดันทำร้ายทั้งร่างกายละจิตใจ แต่เราต้องแปลตามต้นฉบับนะคะ
เพราะฉะนั้นหากมีฉากความรุนแรง ขอบอกก่อนว่าเราไม่สนับสนุนและเห็นด้วยกับฉากดังกล่าวค่ะ**
บทที่ 159
กลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลหนาน
หลงหลิวเปากำลังปลอบใจกุนกุนที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก
“กุนกุน
นี่อย่าร้องไห้เลยนะ ผู้ชายที่เธอเห็นนั่นน่ะ ไม่ใช่คุณชายฮาวของเธอหรอก”
หนานกงหยวนที่ยืนมองสองสาวอยู่ถามขึ้นมาว่า “เปาเปา
เธอรู้จักฮาวเหยียนหมิงด้วยเหรอ?”
เมื่อผู้ใหญ่ถามหลงหลิวเปาเลยจำเป็นต้องยอมรับความจริง
“ก็ประมาณนั้นค่ะ
แต่เรื่องมันค่อนข้างซับซ้อน หนูขอพากุนกุนขึ้นไปบนห้องก่อนนะคะ
แล้วหนูจะอธิบายทุกอย่างให้คุณลุงฟัง”
“อืม ตามนั้นก็ได้”
หนานกงหยวนยอมปล่อยให้เปาเปาพาเพื่อนของเธอขึ้นห้องพักไปตามคำขอ
ในห้องพักแขกที่สองสาวใช้พักผ่อน
หลงหลิวเปาตบหลังให้กำลังใจกุนกุนเบาๆ
“กุนกุน
ฟังฉันให้ดีนะ ผู้ชายที่เธอเห็นเมื่อกี้ ไม่ใช่เชอ
เขาเป็นน้องชายของเชอที่ชื่อฮาวเหยีนหมิง เธอไม่เห็นดวงตาของหมิงที่เป็นสีเงินแทนที่จะเป็นสีม่วงเหมือนของสามีเธอหรือไง”
“เปาเปา
เธออย่ามาแกล้งโกหกให้ฉันสบายใจเลย พวกเขาดูเหมือนกันทุกอย่าง ผู้ชายคนนั้นเหมือนเชอมาก
”
“กุนกุน
เธอนึกถึงพี่ชายฝาแฝดจอมปีศาจของฉันสิ
พวกเขาเหมือนกันทุกอย่างยกเว้นแค่สีดวงตาแค่นั้นแหละ”
“ฝาแฝด? แต่เชอไม่เคยบอกฉันสักคำว่าเขามีน้องชายฝาแฝด”
กุนกุนถามด้วยความงง
“ผู้ชายที่เธอเห็นเขานอนกับภรรยาในห้องรับแขกครั้งที่แล้วนั่นคือฮาวเหยียนหมิง
ส่วนที่คุณชายเชอของเธอไม่แก้ตัวอะไรปล่อยให้เธอเข้าใจผิดนั่นเพราะเขาโกรธที่เธอไปพูดเรื่องจะขอหย่ากับเขา
ฮาวเหยียนหมิงเขาออกไปอยู่ที่อื่นตั้งแต่เขาเด็กๆแล้ว
กุนกุนฉันขอโทษนะที่ลืมบอกเธอเรื่องที่เชอของเธอมีน้องชายฝาแฝดน่ะ”
“แปลว่าฉันเข้าใจเชอผิดงั้นเหรอ”
กุนกุนถาม
“เอ่อ....ใช่จ๊ะ”
เปาเปาตอบเสียงค่อย
เปาเปาหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้กุนกุนราวกับว่าเธอเป็นแม่ของกุนกุนเอง
“เปาเปา.....แล้วฉันควรจะทำยังไงดีอะ
ฉันคิดถึงเชอ ฉันอยากกลับบ้าน”
“ไม่เป็นไร
ตอนนี้ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่อยากกลับก็ตาม
คุณชายเชอก็จะมาตามหาเธอจนเจอและพาเธอกลับบ้านอยู่ดีนั่นแหละ”
หลงหลิวเปาถอนหายใจออกมา
กุนกุนจะต้องเป็นพวกชอบความรุนแรงแน่ๆถึงตกหลุมรักผู้ชายซาดิสถ์อย่างฮาวเหยียนเชอได้
“กุนกุนตาของเธอจะต้องบวมแน่ๆถ้ายังไม่หยุดร้องไห้
แล้วถ้าเชอมาเห็น พาลไม่อยากพาเธอกลับบ้านเพราะตาปูดๆของเธอจำทำไง”
หยวนกุนกุนหยุดร้องไห้ทันที
เธอหันไปกอดเปาเปาแน่นด้วยความดีใจที่ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้เช้าฮาวเหยียนเชอจะมาหา
ที่ฝั่งของตระกูลฮาว
คนเป็นพี่ชายอย่างฮาวเหยียนเชอกำลังต้อนรับการมาของฮาวเหยียนหมิง
“พี่ชายที่รัก พักนี้ดูเหมือนนายจะสบายดีนะ”
ฮาวเหยียนหมิงทักทายด้วยคำเหน็บแนมทันที
“ถ้าแกมาแล้วไม่มีอะไรจะพูดมากกว่า
ก็รีบกลับไปซะ!”
ฮาวเหยียนเชอตวัดหางตามองน้องชายหนึ่งครั้ง
ก่อนจะหมุนตัวกลับไปนั่งที่เก้าอี้พร้อมกับแก้วไวน์ในมือและอาการเครียดที่แผ่ออกมาอย่างเห็นได้ชัด
เขาไม่ได้เจอหยวนกุนกุนมาสามวันไปแล้ว สามวันที่เธอหายตัวไปทำเอาสติเขาแทบแตก
เธอจะเป็นยังไง เธอจะได้ดื่มนมตอนเช้าทุกวันเหมือนกับตอนที่อยู่กับเขาไหม เธอจะตกไปอยู่ในมือพวกคนชั่วหรือเปล่า
ตอนกลางคืนเธอจะนอนดิ้นจนเตะผ้านวมออกหมดไหม ยัยหลงหลิวเปาจะปั่นหัวเธอให้เกลียดเขาหรือเปล่า
ที่สำคัญตอนนี้เธอไปอยู่ที่ไหน
เขาสาบานกับตัวเองขอแค่เธอกลับมาเขาจะยกโทษที่เธอพูดเรื่องจะหย่ากับเขา
จะลืมทุกอย่างให้หมอ ขอเพียงแค่เธอกลับมา
“เห้อออ
ทำไมพี่ชายอย่างนายถึงเย็นชากับน้องชายที่น่ารักอย่างฉันเสียจริงๆนะ
ฉันรู้สึกเสียดายเวลาที่มาที่นี่จริงๆเลยๆ” ฮาวเหยียนหมิงแกล้งตัดพ้อ
“ความจริงถ้านายจะฉลาดมากกว่านี้
ก็ควรจะรู้ว่าไม่ควรโผล่หน้าแกมาในเวลานี้” ฮาวเหยียนเชอกัดฟันพูดกับน้องชายก่อนที่ความโกรธจะปะทุออกมา
แต่ฮาวเหยียนหมิงก็ไม่นำพา
เขาเดินไปรินแชมเปญใส่แก้วอย่างสบายอารมณ์
“พี่ชาย นายรู้ไหมว่าวันนี้ฉันไปเจอใครมา?”
“เหอะ!! จะมีใครที่อยู่ในสายตานายนอกจากเมียนายอย่าง
ซูอันหลัว อีกหรือไง?”
“เห้อ อย่าเพิ่งพูดถึงภรรยาตัวร้ายของฉันตอนนี้เลย”
ฮาวเหยียนเชอไม่ตอบอะไร ทำเพียงแต่จิบไวน์แดงในแก้วอย่างเหม่อลอย
“นี่พี่ชาย
เลิกทำหน้าเหมือนคนเสียสติอย่างงี้สิ เอาล่ะๆ วันนี้ฉันไปเจอผู้หญิงดูฉลาดน้อยๆคนนึงที่มีกลิ่นของพี่อยู่รอบตัวเธออย่างรุนแรง
แถมข้างๆเธอก็มีผู้หญิงสวยคนนึงที่มีรอยสัก พี่คิดว่าโลกใบนี้มันกลมดีไหม”
ฮาวเหยียนเชอลุกจากเก้าอี้ด้วยความรวดเร็วจนคนเป็นน้องชายแถบไม่รู้สึกตัว
แต่ยังสามารถหลบมัดของฮาวเหยียนเชอได้อย่างหวุดหวิด
“เดี๋ยวๆพี่ชาย
แค่เพียงว่าพี่ไม่ใช่มนุษย์เหมือนคนทั่วไป จะหมายความว่าพี่สามารถรังแกฉันได้นะ”
ฮาวเหยียนหมิงหยอกเย้าด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มในขณะที่ค่อยๆถอยหลังให้ห่างจากพี่ชาย
แม้ว่าคนตรงหน้าเป็นพี่ชาย แต่ก็ไม่มีใครยืนยันกับเขาได้ว่ามันจะไม่ทำร้ายน้องชายอย่างเขา
ฮาวเหยียนเชอมองตัวปัญหาที่สมควรได้รับโทษอย่างเคียดแค้น
“แล้วแกคิดว่าเป็นแกเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาหรือไงวะ
แกรู้ตั้งนานแล้วว่าฉันกำลังตามหาใครอยู่ แต่แกก็ยังรอเวลาจนถึงตอนนี้เนี่ยนะ!!!”
“ก็แหม ฉันเองก็ไม่ค่อยจะแน่ใจว่าเธอเป็นเมียพี่นี่หว่า” ฮาวเหยียนหมิงแก้ตัวไปข้างๆคูๆ “ฉันเองก็กลัวว่านายจะไม่เชื่อหาว่าฉันโกหกนาย
ซึ่งนั่นหมายความว่านายอาจจะโกรธจนฆ่าฉันเลยก็ได้จริงไหม
อะไรๆก็คาดเดาไม่ได้หรอกถ้าเกิดฉันทำให้นายผิดหวังขึ้นมา”
“ตอนนี้...นายจะบอกฉันได้หรือยังว่านายเห็นพวกเธอที่ไหน ฮะ!!!” ฮาวเหยียนเชอตวาดเสียงดัง
“ลาสเวกัส”
ฮาวเหยียนเชอสบถด่าทันทีที่ได้ยินชื่อเมือง
ว่าหลงหลิวเปาพาภรรยาของไปที่เมืองบาปอย่างนั้น
“พี่ชาย
นายจะลองทายดูไหม ว่าพวกหล่อนไปอาศัยอยู่กับใครที่นั่น?”
“ใคร?”
“หนานกงหยวน” ฮาวเหยียนหมิงตอบ
“คนดังของที่นั่น?”
“ใช่”
กลับมาที่คาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในลาสเวกัส
หลงหลิวเปาพาหยวนกุนกุนออกมาเที่ยวเป็นครั้งสุดท้ายในฐานะผู้หญิงที่เป็นอิสระ
เพราะหลังจากนี้คงจะเป็นเรื่องยากที่พวกเธอจะได้ออกมาเที่ยวด้วยกันอีกครั้งโดยไม่มีผู้คุ้มกันตามมา
“เปาเปา
ทำไมเธอพาฉันมานี่ล่ะ” กุนกุนถาม
“ก็วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พวกเราจะเป็นอิสระกันไงล่ะ
เธอคิดว่าพรุ่งนี้เธอจะมีโอกาสแบบนี้อีกงั้นเหรอ”
“แต่ฉันไม่ค่อยจะชอบที่นี่เลยอะ”
กุนกุนเริ่มประท้วง
“เอางี้
หรือว่าเธอจะขึ้นไปอยู่ชั้นสองแล้วไปหาลุงกงหยวนล่ะ” หลงหลิวเปาเสนอ
“ไม่ดีกว่า
ฉันอยู่กับเธอข้างล่างนี่ก็ได้”
“โอเค
งั้นเราเล่นที่นี่อีกสักแป๊บ แล้วค่อยกลับบ้านแล้วกัน”
“อืม ตามนั้น”
กุนกุนยอมตกลงในที่สุด
กุนกุนนั่งดูหลงหลิวเปาเพลิดเพลินกับเครื่องเล่นในคาลิโนหลายตา
และเพื่อนของเธอก็มักจะชนะทุกครั้ง แต่แล้วทั้งสองก็หันไปเห็นคนร้ายหันปืนมาทางหลงหลิวเปาพยายามที่จะสังหารหญิงสาว
จู่ๆ
ก็มีเสียงปืนดังขึ้น ทุกคนในคาสิโนกรีดร้องด้วยความตกใจและวิ่งหนีกันอย่างแตกตื่น
พยายามที่จะหาทางออกและหนีให้พ้นจากเสียงปืนนั้น
หลงหลิวเปาดึงกุนกุนให้หลบใต้โต๊ะอย่างรวดเร็ว
เธอใช้ตัวบังกุนกุนไว้ และหยิบปืนที่แอบไว้ใต้กระโปรงออกมา
ทันใดนั้นก็มีเสียงปืนดังขึ้นอีกนัด นั่นทำให้คนที่แอบอยู่ชั้นบนตกลงมาทันที
หลิวเปารู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เป็นคนจัดการพวกมันด้วยตัวเธอเอง
แต่ตัวเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมคนพวกนี้ถึงอยากจะฆ่าเธอ
ในขณะที่ทุกอย่างเงียบลง
หลงหลิวเปากำลังสอดส่ายสายตาไปรอบๆเพื่อตรวจดูความปลอดภัย
ทันใดนั้นเธอก็บังเอิญเห็นขายาวๆของผู้ชายคนนึงกำลังเดินตรงมาที่พวกเธอ
แต่ด้วยความที่เธอหลบอยู่ใต้โต๊ะ เลยทำให้มองไม่เห็นท่อนบนของผู้ชายคนนั้น
“ออกมา!!” เสียงของผู้ชายที่เรียกเธอออกมาเสียงดังคล้ายกับเสียงตวาดทำให้เปาเปาเหงื่อตกทันที
วันนี้คงจะเป็นวันซวยของเธอแน่ๆ
เธอไม่รอให้เขาคนนั้นต้องพูดซ้ำ
เปาเปาหันไปหาเพื่อนที่อยู่ด้านหลัง ดึงกุนกุนออกมาจากใต้โต๊ะที่หลบอยู่ทันที
ปากเล็กๆพลางพูดออกมาคล้ายคนละเมอ
“ใครก็ได้บอกฉันทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง”
“เปาเปา เธอเป็นอะไร
ไม่สบายหรือเปล่า” กุนกุนถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
โดยไม่เอะใจเลยว่าตัวเองกำลังจะเจอกับอะไร
หลงหลิวเปาไม่ได้ตอบ
เพราะเธอกำลังยุ่งอยู่กับการขอพรกับเทพทุกองค์บนโลกขอให้เธอรอดปลอดภัยจากปิศาจร้ายอย่างฮาวเหยียนเชอ
“ฉันกำลังสวดภาวนาขับไล่ปีศาจอยู่น่ะ”
“ปิศาจ? ที่ไหนเปาเปา”
กุนกุนกอดเอวเพื่อนไว้แน่น ก่อนที่จะถามอะไรต่อ
เสียงของคนที่เธอช่างคุ้นเคยก็ดังขึ้น
“หยวนกุนกุน มานี่!”
ฮาวเหยียนเชอข่มความโกรธของตัวเองอย่างที่สุดเพื่อเอ่ย
ปากเรียกคนที่ทำให้เขาแทบเป็นบ้า
ให้หันมามองสามีตัวเอง
กุนกุนแทบจะปล่อยมือทันที
เธอเบือนหน้าตัวเองไปเจอฮาวเหยียนเชอ
นั่นทำให้เธอดีใจมากที่สุดในรอบหลายวันที่ผ่านมา เธอวิ่งไปหาเขาทันที
โดยไม่ได้สนใจสายตาของเขาที่มองเธอด้วยความโกรธ เธอแค่อยากกอดเขาเท่านั้น
แต่ขณะที่อีกนิดเธอจะถึงตัวเขา
ฮาวเหยียนเชอก็ยื่นมืออกมาตบไปที่หน้าของกุนกุน ทำให้เธอล้มลงทันที
หลงหลิวเปาที่เห็นก็รีบวิ่งไปหาเพื่อน
และประคองหญิงสาวที่กุมใบหน้าตัวเองไว้พร้อมกับน้ำตาไหลอาบแก้ม
“เฮ้
นายเป็นบ้าหรือไง ทำไมต้องทำร้ายกุนกุนด้วย เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด
กุนกุนคิดถึงนายตลอดเวลาที่ออกมา นายรู้บ้างไหม นายมีสิทธิอะไรมาทำร้ายร่างกายเธอแบบนี้
!!” เวลานี้เปาเปาแทบจะไม่สนใจความน่ากลัวของผู้ชายตรงหน้า
เธอคิดแค่อยากจะปกป้องเพื่อนของเธอ
ฮาวเหยียนเชอไม่สนใจหลงหลิวเปาที่กำลังตะโกนด่าเขาเลยสักนิด
เขาเดินเข้าไปดึงกุนกุนออกมาและกอดเธอแน่น จนแทบจะจมเข้าไปในอ้อมกอด
“เธอรู้ไหมว่าเมื่อกี้เธออยู่ในอันตรายขนาดไหน
!! เธอเกือบจะตายด้วยซ้ำ ยัยโง่ !!”
หยวนกุนกุนแทบจะไม่รู้เลยว่า
เหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้ฮาวเหยียนเชอกลัวมากแค่ไหน
ที่เขาเห็นปากกระบอกปืนหันไปทางเธอ เขาเกือบจะกลายร่างเป็นสุนัขจิ้งจอกเพื่อวิ่งเข้าไปช่วยเธอ
ทำไมเธอไม่เข้าใจเลยว่าเขายอมเสียเธอไปไม่ได้
กี่ครั้งแล้วที่เธอพาตัวเองไปในความอันตราย
จากนั้นก็ยิ้มโง่ๆให้กับเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กุนกุนปล่อยเสียงร้องไห้โฮ
ในอ้อมกอดของเขา เธอไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิดถึงโดนตบหน้า
ฮาวเหยียนเชอไม่เคยตบหน้าเธอแบบนี้มาก่อนตั้งแต่ที่พวกเธอได้เจอกัน
หลงหลิวเปาเบือนหน้าจากภาพคู่รักตรงหน้า
แล้วหันไปมองคนร้ายที่นอนจมกองเลือดอยู่ไม่ไกล เธอจำหน้ามันได้
มันคือโจรที่เธอจับได้ครั้งที่แล้ว เธอหักแขนมัน
มันคงแค้นเลยย้อนกลับมาตั้งใจฆ่าเธอ
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงความอันตรายด้านหลังเธอ หญิงสาวเลยหันกลับไปอย่างรวดเร็ว
ภาพของสองพี่ชายของเธอทำให้เธอรู้สึกถึงว่าชีวิตของเธอจบลงทันที
พี่ชายตระกูลหลงจ้องน้องสาวคนเล็กคนที่แอบหนีมาเล่นพนันอยู่ที่ลาสเวกัสแถมยังทำตัวสนิทสนมกับหนานกงหยวนอย่างเอาเรื่อง
หลงหลิวเปาไม่รอช้า
เธอวิ่งไปหาตัวช่วยอย่างหนานกงหยวนที่อยู่ใกล้ๆ และหลบอยู่ด้านหลังเขาทันที
“ลุงกงหยวนค้า
ช่วยหนูด้วย” หลิวเปาหาพรรคพวก
แต่การที่เธอวิ่งไปหลบหลังผู้ชายอื่น
นั่นยิ่งทำให้ชะตาของเธอขาดเร็วขึ้น
“หลง หลิว เปา มานี่”
หลิวโปพูดช้าๆ
“ไม่เอา
ถึงตอนนี้พวกพี่ๆจะฆ่าฉัน ก็ไม่มีทางที่ฉันจะกลับบ้าน ฉันยังไม่อยากกลับ”
“เธอบอกว่าเธอจะไม่กลับ
ถึงแม้ว่าพวกพี่จะฆ่าเธองั้นเหรอ?” หลิวโปถามอย่างเย็นชา
ฮาวเหยียนหมิงที่ยืนดูอยู่วงนอกเป็นคนเดียวที่กล้าหัวเราะออกมาในสถานการณ์ตึงเครียดแบบนี้
ส่วนหนานกงหยวนที่ได้รับหน้าที่เป็นโล่ให้กับเปาเปาโดยไม่ทันตั้งตัวก็ยิ้มให้กับความเจ้าเล่ห์ของสาวน้อยด้านหลังเขา
ฮาวเหยียนเชอที่กอดกุนกุนแน่นก็หัวเราะเยาะเปาเปา
อย่างไม่แยแสและหันกลับไปสำรวจแก้มที่บวมของคนในอ้อมแขน
หลงหลิวเปาทำเป็นไม่สนใจสีหน้าที่กำลังขู่อาฆาตของพี่ชายอย่างหลิวโป
“เปาเปา กลับบ้านเถอะ”
หลิวหลางส่งเสียงมาแทน
“พี่หลางกับพี่โปกลับบ้านไปก่อนเลยเถอะค่ะ
เดี๋ยวฉันจะระวังหลังให้พี่เอง”
“เจ้าหญิงน้อยของตระกูลหลงนี่ช่างยากจะที่เจอได้เจอตัวจริงๆนะ”
ฮาวเหยียนหมิงพูดออกมาอย่างสบายใจ
ฝั่งพี่น้องบ้านหลงจ้องมองตัวสร้างปัญหาอย่างฮาวเหยียนหมิงด้วยความรำคาญ
ขนาดกุนกุนยังอดหันไปมองคนที่ทำให้เธอเข้าใจสามีผิดอีกคน
ฮาวเหยียนหมิงที่รู้ตัวว่าเป็นจุดสนใจของทุกคน
หันไปเย้ากับพี่สะใภ้
“พี่สะใภ้....พี่ช่างมีใบหน้าที่น่ารักจนทำให้ทุกคนอยากแกล้งจริงๆ”
กุนกุนกอดเอวของสามีเธอแน่น
รู้สึกบอกไม่ถูกเมื่อยืนประจันหน้ากับน้องชายสามีจอมแสบที่คอยจะกลั่นแกล้งเธอ
ฮาวเหยียนเชอเองก็กอดกุนกุนแน่นขึ้น
พร้อมทั้งหันไปส่งสายตาเตือนกับคนที่ชื่อว่าเป็นน้อง
แต่เหมือนว่าสายตาอันตรายที่ทุกคนกลัว
จะใช้กับฮาวเหยียนหมิงไม่ได้ และเขาเองก็หันไปทางบ้านตระกูลหลงแทน
“เปาเปา
ถ้าเธอยังไม่ปล่อยเสื้อลุง ลุงว่าเสื้อลุงต้องขาดแน่ๆ” หนานกงหยวนพูดเบาๆกับคนด้านหลังเขา
“ลุงกงหยวนไม่ต้องห่วงค่ะ
ถ้าเสื้อลุงขาด เดี๋ยวหนูจะซื้อใหม่ให้เองค่ะ”
หนานกงหยวนได้แต่ถอนหายใจและสวดภาวนาให้กับตัวเอง
เพราะพี่ชายของเธอทั้งสองคนเหมือนพร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเวลา
ไม่กี่อึดใจ
ก็มีชายหญิงคู่นึงเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา นั่นคือหลงเฟยหลิวและหลงวู่หม่า
พ่อแม่แท้ๆของพี่น้องตระกูลหลง
“แม่ของเธออยู่นี่ไหง
เปาเปา”
หลงหลิวเปาแทบจะกระโดด
เหมือนเห็นนางฟ้ามาโปรด เธอรีบตั้งท่าจะวิ่งไปหาท่านทั้งสองทันที
“พ่อคะ ! แม่คะ !”
หลงวู่หม่าผลักสามีเธอออกไปให้พ้นทางแล้วอ้าแขนรอรับลูกสาวที่ไม่ค่อยจะได้เจอ
แต่ว่า....พี่ชายทั้งสองก็ทำหน้าที่ผู้ปกครองแทนพ่อกับแม่ได้ดีมาก
เขาจับชุดของน้องสาวไว้ได้ทัน ด้วยกลัวว่าคนเป็นน้องจะใช้โอกาสนี้วิ่งหนีความผิดที่ก่อ
“เปาเปา...พี่ว่าได้เวลากลับบ้านแล้วล่ะ”
หลงหลิวเปารีบส่ายหัวปฏิเสธทันที
“เปาเปา เป็นเด็กดีนะ
กลับบ้านพร้อมพี่ชายเธอจะดีกว่า แล้วถ้าลุงกับป้าว่างจะแวะไปหานะ” ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียลูกสาวไป
แต่ว่าเขาก็ห่วงความปลอดภัยของตนเองและภรรยามากกว่า
หากพิจารณาจากสายตาของพี่ชายเธอแล้ว
“เปาเปา
กลับไปกับแม่ดีกว่า ไม่คิดถึงแม่แล้วเหรอ”
คนเป็นแม่ร้องไห้ออกมา เมื่อรู้สึกว่าชีวิตเหมือนละคร
ลูกสาวไม่สนใจ
หลงหลิวเปาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
แม่เธอเล่นดราม่าอีกแล้ว แน่นอนว่าเธอรักแม่ แต่การที่เธอต้องสู้กับพี่ชายทั้งสองคนเพื่อไปกับแม่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกัน
“ลุงกงหยวนต้องสัญญานะคะว่าจะพาป้าไปหาฉัน
....บ้านฉันอยู่ที่....” เปาเปาหันไปร่ำลาผู้มีบุญคุณ
จากนั้นก็ทำท่ากระซิบกระซาบอะไรบางอย่างที่ข้างหูเขา
นั่นทำให้พี่ชายทั้งสองยิ่งมีความแค้นมากขึ้น
“โอเค ลุงรับปาก กลับบ้านปลอดภัยนะ”
“หนูขอบคุณลุงอีกครั้งนะคะ
แล้วบ้านเราก็ต้อนรับลุงเสมอค่ะ”
พี่ชายทั้งสองเขาเธอตรงเข้าลากหลงหลิวเปาออกมาทำทันที
ทำราวกับว่าเธอเป็นฆาตกร
ส่วนฮาวเหยียนเชอเองก็พาหยวนกุนกุนกลับบ้าน
โดยตั้งใจว่าจะคุยกันให้รู้เรื่อง.....
จบ 159
เย้.....
เค้ากลับมาแล้วค่า แทบจะลืมชื่อพระนางไปแล้วเหมือนกัน 555+
บอกตามตรงว่าหายไปนานมากก รู้สึกผิดเหมือนกัน แต่อย่างที่บอกว่าภารกิจหนักหน่วงมากกก
แต่ที่กลับมาเพราะมีความรู้สึกเหมือนโดนตามทวงงานอยู่ตลอด แหะๆ
อย่างที่บอกตอนต้นว่าเราไม่สนับสนุนฉากรุนแรงทุกกรณีจริงๆ
และแม้ว่าจะเป็นพระเอกก็ตาม เราก็ไม่ชอบและขอให้ผู้อ่านทุกคนเข้าใจเราด้วย
ว่าเราแปลตามต้นเรื่องนะคะ
ตอนต่อไปจะมาเมื่อไหร่
ยังบอกไม่ได้นะคะ // เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
