Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
Credit of photos and this story
belongs to the owner
บทที่ 118 – I Love her
“ผมคิดว่าเป้าหมายที่แท้จริงของฆาตกรคนนี้ไม่ใช่กุนกุนครับ.....”
“เป็นฉันสินะ” ฮาวเหยียนเชอตอบเสียงเรียบ
ในขณะที่ในมือยังคงถือรูปผู้หญิงพวกนั้นอยู่ ทำให้เดาอารมณ์ของเขาไม่ออก
“ศีรษะกับหัวใจของเหยื่อหายไป
ยี่ทูนายคิดว่าฆาตกรจะกินหัวใจหรือขายหัวใจของพวกหล่อนกันแน่”
ยี่ทูได้แต่เลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง หลังจากได้ยินคำถามของเจ้านายหนุ่ม
“สภาพบาดแผลของเหยื่อเหมือนกับว่าฆาตกรใช้ฟันกัดผิวหนังอย่างแรงจนฉีกขาด”
เสื้อเชิ้ตของยี่ทูเริ่มเปียกชื้นเพราะเหงื่อที่หลัง
ฮาวเหยียนเชอยังคงตีหน้านิ่ง
เขาหยิบรูปของเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายขึ้นมา 1 ใบ ก่อนจะยื่นไปที่หน้าของยี่ทู
“นายคิดว่า....ฆาตกรจะเป็นพวกปิศาจหรือเปล่า?”
“นายน้อยอยากให้พวกผมทำอะไรครับ?”
เจียทูที่ยืนอยู่นานแทรกขึ้นมา เมื่อเห็นเจ้านายมุ่งเป้าหมายไปที่ ‘ปิศาจ’ แต่พอเห็นรูปเหยื่อที่ฮาวเหยียนเชอถืออยู่ชัดๆ
ก็ต้องรีบเอามืออุดปากตัวเองไม่ให้อาเจียนออกมาต่อหน้าเจ้านาย
“ไปบอกหมิงเรื่องนี้
แล้วให้คนของเขาที่นิวยอร์คช่วยสืบเรื่องฆาตกรอีกแรง”
“เจ้านายกำลังคิดว่าฆาตกรคือคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของคุณหรือครับ?”
ยี่ทูถาม
“อืม...ไม่กี่ปีที่ผ่านมา
ถึงแม้ว่าพวกปิศาจจะลดจำนวนลงและมีพลังไม่มากพอ แต่ก็ไม่ใช่ว่าพวกนั้นจะกระหายเลือดน้อยลง”
พูดจบก็ยืนขึ้นและเดินไปที่ประตู
“นายน้อย จะไปไหนหรือครับ
ให้ผมขับรถไปให้นะครับ” ยี่ทูรีบถามก่อนที่เจ้านายจะก้าวขายาวๆออกไปได้ทัน
“ฉันจะไปคฤหาสน์หยวน
นายจัดการธุระที่ฉันสั่งไปเถอะ นายก็รู้ว่าฉันไม่ใช่พวกที่รอคอยอะไรได้นานๆ”
จากนั้นก็เดินไปทิ้งให้ยี่ทูและเจียทูอยู่กับรูปเหยื่อสาวทั้งหลาย
ที่มองดูกี่ทีก็ชวนให้รู้สึกอยากจะอาเจียนทุกครั้ง
เวลาต่อมาในห้องนั่งเล่นในคฤหาสน์ตระกูลหยวน
หยวนติงหลัวกำลังรินชาใส่แก้วทั้งสองใบ
เขาถือว่าการชงชาเป็นศิลปะอย่างนึง แถมยังช่วยฆ่าเวลาตอนเบื่อๆได้เป็นอย่างดี
แต่ชายหนุ่มผู้เย็นชาตรงหน้าเขาตอนนี้ คงจะไม่นิยมชื่นชอบสักเท่าไหร่นัก
ฮาวเหยียนเชอมองบิดาของกุนกุนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเงียบๆ
ก่อนจะลอบเห็นด้วยกับหญิงสาวที่เธอบอกว่าเธอไม่ได้รับความฉลาดจากผู้เป็นพ่อมาแม้แต่น้อย
“คุณฮาวมาหาผมถึงที่บ้าน
ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ในที่สุดเจ้าของบ้านก็เอ่ยปากถามผู้มาเยือนที่นั่งนิ่งมาตั้งแต่เขาลงมาพบ
“ผมต้องการแต่งงานกับหยวนกุนกุนครับ”
(กรี๊ดดดดดด – ผู้แปล)
“คุณคิดว่า ผมจะตอบคุณว่ายังไง?”
“ผมคิดว่าคุณจะต้องให้คำตอบผมเร็วๆนี้ล่ะครับ”
ชายหนุ่มดวงตาสีม่วงยังคงตอบกลับไปด้วยเสียงเรียบแต่แววตาเด็ดเดี่ยวราวกับว่าคำตอบของว่าที่พ่อตาจะต้องตรงใจกับเขา
“คุณรักลูกสาวตัวน้อยของผมหรือเปล่า?”
หยวนติงหลิวและฮาวเหยียนเชอเป็นผู้ชายประเภทเดียวกันที่นอกจากจะปากแข็งแล้วยังไม่ชอบพูดอ้อมค้อมอีกด้วย
“ผมรักกุนกุนครับ” (ฮิ้วววววววว – ผู้แปล)
หยวนติงหลิวไม่ได้ประหลาดใจหรือตกใจกับคำตอบของว่าที่ลูกเขย
“แล้วกุนกุนล่ะ ลูกสาวผมรักคุณหรือเปล่า?”
“เธอรักผมครับ” ฮาวเหยียนเชอตอบด้วยเสียงหนักแน่นและมั่นใจ
( แหมม
มั่นใจเบอร์แรงนะอิเชอ – ผู้แปล)
“ผมสัญญากับพ่อและแม่ของคุณไว้ว่า ถ้าคุณกับกุนกุนตกหลุมรักกันระหว่างเวลา
3 ปี ที่กุนกุนไปอยู่ที่บ้านคุณ ผมก็ยินดีที่จะให้คุณแต่งงานกับกุนกุน
นอกเสียจากว่าการมาขอครั้งนี้คุณทำให้ลูกสาวผมเสื่อมเสียชื่อเสียง”
“คุณสามารถคุยเรื่องสินสอดกับฤกษ์ที่เหมาะสมกับคุณพ่อคุณแม่ผมได้เลยครับ”
น้ำเสียงของฮาวเหยียนเชอเหมือนกำลังคุยเรื่องการซื้อสัตว์เลี้ยงมากเสียกว่าจะเป็นการเจรจาสู่ขอลูกสาวของคนตรงหน้า
“แล้วนี่กุนกุนตกลงที่จะแต่งงานกับคุณแล้วหรือยัง?”
หยวนติงหลิวถามอีกเรื่องที่สำคัญไม่น้อย
“เธอจะตกลงแน่นอนครับ” ฮาวเหยียนเชอตอบทันทีแทบไม่ต้องคิด
“อย่างงั้นเหรอ?” เสียงที่ชวนให้คิดมากของว่าที่พ่อตาทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว
“งั้นอยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันก่อนแล้วกัน
แล้วก็เอาอาหารของว่าที่แม่ยายคุณกลับไปให้กุนกุนด้วย ถ้าคุณขอกุนกุนแต่งงานตอนเธอทานอาหารฝีมือแม่ของเธอ ไม่แน่ว่าเธออาจจะยอมตกลงแต่งงานกับคุณดีดีก็ได้”
“ครับ” ฮาวเหยียนเชอลอบขอบคุณว่าที่พ่อตาอยู่ในใจ
เวลา 4 ทุ่ม ที่มุขประตูใหญ่ ณ คฤหาสน์ตระกูลฮาว
กุนกุนกำลังนั่งรอฮาวเหยียนเชอกลับบ้านด้วยความกระวนกระวายใจ
รอบตัวเธอเต็มไปด้วยเหล่าสัตว์เลี้ยงตัวน้อย
“เฮ้ สาวน้อย
เธอมานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่น่ะ หรือว่าจะเปลี่ยนหน้าที่เป็นคนรักษาความปลอดภัยหรือไง?
” ฉี่ทูถามพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆกุนกุน
พลางมองสำรวจสัตว์เลี้ยงของเธอไปด้วย ในขณะนี้
เสี่ยวหยวนกำลังนั่งเท้าคางอยู่บนตักของเธอ เสี่ยวเฉินพันตัวเองรอบแขนของกุนกุน
เสี่ยวปี่นั่งจุ่มปุ๊กอยู่บนไหล่บาง
ส่วนเสี่ยวกุนก็กำลังขดตัวราวกับลูกบอลอยุ่ในกระเป๋าเสื้อของเธอ
เมื่อเห็นว่ายังไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากคนข้างๆ
เขาเลยถามเธออีกครั้ง
“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”
“เชอยังไม่กลับบ้านเลยค่ะ
เขาสัญญากับฉันว่าจะรีบกลับบ้าน”
“อ้าว นี่นายน้อยของเธอยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?”
“ค่ะ” กุนกุนตอบเสียงเบาพร้อมกับมองดูเสี่ยวหยวนด้วยสายตาที่เศร้าสร้อยน่าสงสาร
“เธอคิดถึงเขาหรือไง?”
ฉี่ทูไม่ถามเปล่า
เขายกมือลูบศีรษะเธอแถมยังใช้มืออีกข้างหยิกแก้มนุ่มของเธอด้วย
“ฮะๆ
หน้าแดงหลังจากโดนแกล้งแหย่ถามเรื่องนายน้อยของเธอแค่นั้นเอง
เธอนี่ช่างเป็นผู้หญิงพิเศษจริงๆ”
กุนกุนไม่ตอบแต่เธอพยายามผลักมือเขาออกจากศีรษะและแก้มของเธอ
ฮาวเหยียนเชอที่เลี้ยวรถเข้ามาทันเห็นเหตุการณ์ที่ฉี่ทูแกล้งกุนกุน
ก็รู้สึกฉุนนิดๆที่ฉี่ทูกล้าแตะต้องตัวเธอ อีกทั้งยังรำคาญสายตาที่เห็นเหล่าสัตว์เลี้ยงพวกนั้นคลอเคลียอยู่บนตัวเธอ
P.S. 1 ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามกันนะคะ ^^
P.S. 2 อิเชอนี่รวดเร็ว สมกับบุคลิกเลยนะ
อดทนไรนานไม่ได้
จะขอลูกสาวเค้าแต่งงานแต่ยังไม่ได้ขอเจ้าตัวนะ
ข้ามมาที่พ่อตาแม่ยายก่อน 5555
P.S. 3 ว่าที่พ่อตานี่ดูส่งเสริมลูกเขยจริงๆนะคะ
โอ้วววววววววว ทำไมพ่อกุนกุนถึงพูดเหมือนกุนกุนจะไม่ยอมตอบตกลงดีๆล่ะ
ตอบลบตอบรัวๆๆ...ตกลง...ตกลงค่ะ
ตอบลบขอบคุณคะ
ตอบลบกุนกุนตอบได้แค่ตกลงคะ ตกลงคะ พร้อมพยักหน้าเป็นไก่จิกข้าวสาร