Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 40
“หยวนกุนกุน
น้ำตาของเธอไม่มีประโยชน์หรอกนะ”
กุนกุนตัดสินใจวางเจ้าพวกสัตว์เลี้ยงที่อุ้มไว้อยู่ลงบนพื้น
เธอเดินเข้าไปใกล้ฮาวเหยียนเชอแล้วเขย่งตัวเอาแขนโอบรอบคอเขาเอาไว้
และหอมแก้มเขาเต็มๆ 1 ครั้ง ก่อนจะผละออกมาจ้องหน้าพร้อมส่งสายตาออดอ้อนให้
ฮาวเหยียนเชอจ้องริมฝีปากของยัยลูกบอลตรงหน้าเขาอย่างอึ้งๆ
แทบไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะกล้าทำแบบนี้
“ตอนนี้ฉันเลี้ยงพวกมันที่นี่ได้แล้วใช่มั้ยคะ?”
ฮาวเหยียนเชอจึงได้สติจากคำถามของเธอ
เขารีบผลักเธอออก “ไม่ได้!”
“ทำไมละคะ ? เอ๊ะ
ปกติวิธีนี้ใช้ได้ผลกับพี่ตูนี่หน่า”
“เธอพูดว่าอะไรนะ !!
เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงคิดจะหอมแก้มคนอื่นเขาไปทั่วแบบนี้”
“ฉันก็แค่...” เขาโกรธอีกแล้วเธอไม่เข้าใจเลยว่าอยู่ๆทำไมถึงอารมณ์แปรปรวนง่ายขนาดนี้
กุนกุนทำได้แต่ยืนก้มหน้าเช็ดน้ำตาของเธอ
“พรุ่งนี้ฉันจะโทรเรียกให้พี่ตูมารับพวกมันกลับไปค่ะ”
ฮาวเหยียนเชอเดินไปใกล้กุนกุนและดึงเธอเข้ามากอด
เขาจับคางเธอให้เงยหน้าขึ้นมาและก้มลงจูบที่ริมฝีปากสีแดงของเธอทันที
(กรี๊ดดดดดดดดดดด – ผู้แปล)
ฮาวเหยียนเชอจูบเธอนานจนกุนกุนต้องร้องออกมา
“นายน้อย...ฉันหายใจไม่ออก”
เขาใช้จังหวะที่เธอพูด
กัดลิ้นเธอเบาๆและแทะเล็มริมฝีปากของเธออย่างอ้อยอิ่ง กุนกุนพยายามผลักเขาออก
“นายน้อย....พวกเราทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ
แม่ฉันสอนว่าคนรักกันเท่านั้นถึงจะจูบที่ริมฝีปากแบบนี้ได้”
ฮาวเหยียนเชอจำใจถอนจูบออกมา
เขามองกุนกุนที่กำลังหน้าแดงด้วยความอายเลยปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด
“เธอคิดว่าฉันอยากจูบเธอนักเหรอ
ฉันจูบเพราะฉันไม่อยากจะเสียเปรียบเธอ
เธอจูบที่แก้มของฉันก่อนเพราะฉะนั้นฉันก็แค่ต้องจูบเธอกลับไปก็แค่นั้น
ต่อไปนี้ฉันไม่อนุญาตให้เธอมาเอาเปรียบฉันอีกเข้าใจมั้ย”
“อ๋อ....ฉันเข้าใจแล้วค่ะ
ราตรีสวัสดิ์นะคะ” แม้จะยังงงๆแต่กุนกุนก็ก้มลงไปอุ้มเหล่าสัตว์เลี้ยงที่กองอยุ่ที่เท้าขึ้นมา
“เดี๋ยว...พาพวกมันออกไปที่สวน
ต่อไปนี้พวกมันไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาข้างในนี้อีก”
“เอ่อ...นายน้อยกำลังจะบอกว่าฉันสามารถเลี้ยงพวกมันที่นี่ได้ใช่มั้ยคะ
ว้าววว คุณใจดีจังเลย”
กุนกุนดีใจจนขยับตัวไปใกล้เขาเพื่อจะหอมแก้มอีกครั้ง
แต่ฮาวเหยียนเชอมองเธอด้วยสายตาเย็นชาทำให้เธอหยุดและก้าวถอยหลังออกมาพร้อมกับส่งยิ้มให้
“นายน้อยไม่ต้องห่วงค่ะ
ฉันจะไม่เอาเปรียบคุณอีกแน่นอน”
“ไปนอนได้แล้ว”
“ค่ะ นายน้อย
ฝันดีนะคะ”
กุนกุนรีบพาเพื่อนของเธอออกไปก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจ
ฮาวเหยียนเชอเผลอลูบแก้มของตัวเองเบาๆ
นี่เขากำลังผิดหวังอยู่หรือไงที่กุนกุนไม่ได้หอมแก้มเขาอีกครั้ง
เช้าวันรุ่งขึ้น เวลา 8.30 น.
กุนกุนเดินมาปลุกฮาวเหยียนเชอทีห้องเหมือนเดิม
“นายน้อยตื่นได้แล้วค่ะ
!” กุนกุนอารมณ์ดีมากเธอปลุกเขาด้วยเสียงสดใส
ฮาวเหยียนเชอลืมตาสีม่วงของเขาและจ้องมองไปที่กุนกุน
“อรุนสวัสดิ์ค่ะนายน้อย” กุนกุนทักทายพร้อมแจกยิ้มไปให้
ฮาวเหยียนเชอลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปที่ห้องน้ำโดยมีกุนกุนเดินตามไปด้วย “เช้านี้นายน้อยทานอะไรดีคะ?”
ฮาวเหยียนเชอที่กำลังจะแปรงฟันถามขึ้นมาว่า
“เธอเอาพวกมันออกไปไว้ที่สวนหรือยัง?”
“เอ่อ.. ยังเลยค่ะ
แต่คุณอย่าเพิ่งโกรธนะคะ
คือเมื่อคืนอากาศข้างหนอกมันหนาวมากฉันเลยกลัวว่าพวกมันจะไม่สบาย” ฮาวเหยียนเชอไม่พูดอะไรเขาทำกิจวัตรของตัวเองเสร็จและเดินไปที่ห้องนอนของกุนกุน
ทันทีที่เปิดประตูเขาก็เห็นพวกสัตว์เลี้ยงพวกนั้นโผล่หน้าออกมาจากเตียงสีชมพูของเธอ
กุนกุนจับเอวของเขาไว้แน่น
“นายน้อย
อย่าทำร้ายพวกมันนะคะ”
เหล่าสัตว์เลี้ยงต่างนั่งอยู่บนเตียง
ยกเว้นเสี่ยวหยวนมันกระโดดลงมาจากเตียงและเดินมาใกล้ฮาวเหยียนเชอพร้อมกับจ้องหน้าเขาแล้วเห่าเสียงแหลมขึ้นมา
1 ครั้ง เหมือนต้องการทักทายเจ้าของบ้าน
หยวนกุนกุนที่ตั้งใจจะก้มลงไปอุ้มเสี่ยวหยวนขึ้นมาต้องชะงักเมื่อได้ยินคำสั่งของฮาวเหยียนเชอ
“ฉันไม่อนุญาตให้เธออุ้มมัน” คำสั่งของเขาทำให้กุนกุนรีบเด้งตัวขึ้นมา
ตอนนี้เธอต้องยอมเชื่อฟังเขาทุกอย่าง
ฮาวเหยียนเชอเมื่อเห็นกุนกุนยอมทำตามคำสั่งจึงหันหลังเดินออกไป
ซึ่งเสี่ยวหยวนกลับเดินตามเขาไปประหนึ่งว่าคือเจ้านายของมัน
กุนกุนจึงจำเป็นต้องเดินตามเสี่ยวหยวนออกมาด้วย
P.S. ขู่ไปดุไปก็เท่านั้น
ยังไงก็ต้องยอมกุนกุน นางมีวิธีของนาง 55555+ เค้าจูบกันแล้ววววว แต่คำแก้ตัวของอีเชอ
นี่ทุเรดจริง 55+
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น