Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 73
กุนกุนปิดปากของเธอแน่นสนิท
ทำให้ฮาวเหยียนเชอต้องส่งสายตาเตือนแถมยังเอาช้อนดุนที่ปากเธอถึงจะยอมอ้าปากให้เขาป้อน
ทันทีที่ช้อนเข้าปากกุนกุนรีบหลับตาปี่ แต่รสชาติอาหารที่สัมผัสลิ้นทำให้เธอแปลกใจและลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้ว่ารสชาติของซุปในถ้วยอร่อยกว่าที่คิดไว้มากเลยทีเดียว
“เอ๊ะ
ทำไมอร่อยจังคะ?”
เจ้านายหนุ่มแค่นเสียงในลำคอและป้อนเธอช้าๆจนหมด
เช็ดปากให้เธอพร้อมกับยื่นกล่องช็อคโกแลตไปให้ เมื่อกุนกุนเห็นกล่องช็อคฯ
ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายทันที
“ฉันอนุญาตให้เธอกินแค่
3 ชิ้นนะ”
สาวน้อยรีบรับกล่องนั้นมาและกอดมันไว้แน่นเหมือนเจอของสมบัติล้ำค่า
ฮาวเหยียนเชอถอนหายในแรงๆก่อนจะก้าวขาเตรียมตัวออกจากห้อง
“นายน้อย
แล้วคุณจะไปไหนอีกเหรอคะ?”
“ฉันจะไปทำงาน
ถ้าเธออยากได้อะไรก็เรียกป้าเฉินแล้วกัน” พูดจบก็เดินออกไปทันทีไม่ทันให้เธอรั้งเขาไว้ได้อีก
เพราะเขาไม่มั่นใจเลยว่าจะปฏิเสธท่าทางออดอ้อนของเธอได้
ส่วนกุนกุนจริงใจเธออยากให้เขาอยู่เป็นเพื่อนเธอแต่เมื่อเขาไปแล้วก็ทำอะไรไม่ได้
เธอหันกลับมาให้ความสนใจกับช็อคโกแลตทันที สาวน้อยผู้หลงใหลในขนมหวานรีบหยิบมันขึ้นมากิน
1 ชิ้น พอเอาเข้าปากรสชาติของช็อคโกแลตที่ละลายอยุ่ที่ลิ้นของเธอมันทำให้เธอรู้สึกดีมากจนไม่สามารถหยุดกินได้เลย
จนกระทั่งรู้ตัวอีกทีเธอก็เห็นกล่องว่างเปล่าซะแล้ว
ความรู้สึกขมที่ลิ้นเข้ามาแทนที่เมื่อเธอจินตนาการภาพของฮาวเหยียนเชอโกรธในหัว
เธอคิดไปถึงดวงตาของเขาที่มักจะเปลี่ยนสีเวลาที่เธอทำผิด
แค่คิดก็ทำให้ตัวสั่นเล็กๆ ด้วยความกลัวความผิดเธอต้องรีบจัดการทำลายหลักฐาน
หัวสมองน้อยๆของเธอทำงานหนักจนคิดได้ว่าเธอต้องพยายามพับห่อกระดาษให้กลับไปเหมือนเดิมก่อนจะวางเรียงพวกมันให้เหมือนกับว่าไม่มีใครได้เคยแตะต้องมันมาก่อนและเก็บไว้ในลิ้นชักตามเดิม
กุนกุนรู้สึกขอบคุณแม่ของเธออยู่ในใจที่แอบสอนวิธีการนี้ให้เธอตั้งแต่ตอนที่เธอแอบขโมยช็อคโกแลตกินที่บ้าน
ทันใดนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา
“สวัสดีค่ะ...พี่ตูเหรอคะ
!!”
“อืม..พี่เอง
เธอไม่ติดต่อพี่ไปเลยนะ แล้วนี่เธอสบายดีมั้ย” น่าหลิวติงตูที่ทนไม่ไหวเมื่อน้องสาวหายเงียบไปนานเป็นฝ่ายต้องโทรมาตามเธอเอง
“ก็ดีค่ะ
แล้วทุกคนสบายดีมั้ยคะ”
กุนกุนตอบไปด้วยความร่าเริงไม่ได้สังเกตถึงน้ำเสียงที่น้อยใจของพี่ชาย
“ทุกคนสบายดีจ๊ะ
แล้วนี่เธอแน่ใจเหรอว่าจะไม่ไปโรงเรียนแล้ว เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นใช่มั้ย
ให้พี่เปลี่ยนโรงเรียนให้เธอดีหรือเปล่า” ติงตูรู้สึกไม่สบายใจที่ไม่ได้เห็นหน้าเธอเหมือนเคย
อีกทั้งยังจำสายตาสับสนของเธอได้ตอนที่ถามเรื่องฮาวเหยียนเชอ
“คือ...นายน้อย
ไม่ให้ฉันไปโรงเรียนแล้วค่ะ” ความไม่พอใจปะทุขึ้นมาในอกอีกระลอกเมื่อได้ยินกุนกุนพูดถึงฮาวเหยียนเชอขึ้นมาอีก
เขานิ่งไปสักพักจนกุนกุนต้องเรียกเพราะคิดว่าเขาไม่ได้ฟังเธออยู่
“พี่ตู
ยังฟังฉันอยู่มั้ยคะ?”
“อือ พี่ฟังอยู่
ขอโทษทีที่เงียบไป แล้วตอนนี้เธอจะทำอะไรล่ะ ถ้าไม่ได้ไปโรงเรียนแล้ว...” ถึงแม้จะไม่พอใจคนๆนั้นแค่ไหนแต่ติงตูก็ต้องปัดความรู้สึกนั้นออกไปโดยเร็วเมื่อได้ยินเสียงเธอ
“นายน้อยจ้างคุณครูมาสอนเรื่องการทำงานเป็นเลขาให้ฉันที่บ้านค่ะ”
“จริงเหรอ?
แล้วเรียนเป็นยังไงบ้าง?” น่าหลิวติงตูตอบด้วยเสียงปกติ
แต่มือของเขากำโทรศัพท์แน่นจนแทบจะบดมันให้ละเอียด
“ดีค่ะ คุณครูใจดีมาก
แถมยังบอกว่าฉันเป็นนักเรียนที่ดีอีก”
“แน่นอนสิ กุนกุนของพี่
เป็นนักเรียนที่ดีอยู่แล้ว” คนเป็นพี่ชายย้ำเสียงในคำว่า กุนกุนของพี่
“พี่ตู...ถ้าพี่ว่างแวะมาหาฉันทีนี่ได้มั้ยคะ
ฉันจะต้องลงไปส่งครูที่รถตอน 5 โมงเย็นทุกวัน เราน่าจะเจอกันตอนนั้นได้
ฉันคิดถึงพี่มากเลยค่ะ” น้ำเสียงหวานใสติดอ้อนของเธอเปรียบเสมือนยาช่วยชีวิตติงตู
เขารู้สึกดีขึ้นมาทันที
“ได้สิ อีก 2
วันพี่จะไปหาเธอนะ” ติงตูรีบรับปาก
“พี่ตู
พี่ต้องวางสายหรือยังคะ?” กุนกุนถามเสียงเศร้าๆขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเขาโทรคุยกับเธอสักพักแล้ว
ปกติพี่ชายเธอจะมีงานยุ่งอยู่ตลอดเวลา
“อืม..เด็กดี
พี่ต้องไปทำงานต่อแล้วล่ะ” เขานึกภาพหญิงสาวทำหน้ามุ่ยออกได้เลยทันที
“ค่ะ
แต่พี่อย่าลืมนะคะ สัญญากับฉันแล้ว” เพราะเธอไม่ได้เจอคนที่บ้านมาหลายวัน
กุนกุนเลยอยากเจอหน้าพี่ชาย เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าความคิดถึงของเธอกำลังจะสร้างงานให้กับตัวเอง
“พี่จะไปหาเธอแน่นอน
แค่นี้ก่อนนะ”
“ค่ะ
พี่ตูวางสายก่อนเลยนะคะ”
ติงตูหัวเราะเบาๆก่อนจะกดวางสาย
ส่วนกุนกุนก็รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่ชายอีกครั้ง
แต่ในเมื่อตอนนี้ไม่มีอะไรให้เธอทำ
เลยได้แต่นั่งๆนอนๆดูทีวีอยู่บนเตียงหลังใหญ่คนเดีย
ฮาวเหยียนเชอกลับมาที่ห้องนอนอีกครั้งในเวลา
4 ทุ่ม
คิ้วของเขาแทบจะผูกเป็นปมเมื่อเห็นกุนกุนนั่งร้องไห้และเช็ดน้ำตาในขณะที่นั่งจ้องโทรทัศน์อยู่
ขายาวๆของเขารีบสาวเท้าเข้าไปที่เตียงถามเธอเสียงขุ่นๆว่า
“เธอร้องไห้ทำไม?”
กุนกุนรีบกหันไปทางต้นเสียงก่อนจะเอ่ยทักขึ้นมาอย่างดีใจ
“นายน้อย
คุณกลับมาแล้ว!!”
“หยุดร้องไห้เลยนะ”
คำสั่งของเขาทำให้กุนกุนที่เงยหน้าคุยกับเขาอยู่ยื่นมืออกไปหาทำท่าเหมือนอยากให้เขากอดเธอ
ชายหนุ่มเจ้าของห้องรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางของเธอ เขายวบตัวลงนั่งลงบนเตียงก่อนจะดึงเธอเข้ามากอดและถามด้วยความเป็นห่วงว่า
“ร้องไห้ทำไม หือ
หรือว่ายังปวดท้องอยู่?”
“เปล่าค่ะ
ฉันแค่รู้สึกเศร้ากับหนังที่ฉันดู” เธอชี้ไปที่โทรทัศน์ “หนังชื่อ 10 กฎระหว่างฉันกับน้องหมา มันเศร้ามากเลยนะคะ”
ฮาวเหยียนเชอพ่นลมหายใจออกมาด้วยความอ่อนใจนี่ยัยข้าวปั้นของเขาร้องไห้เพราะดูหนังเนี่ยนะ?
แต่สาวน้อยไม่ได้นำพากับท่าทางอ่อนใจของชายหนุ่ม
เธอเล่าเนื้อหาของหนังที่ทำให้เธอเสียน้ำตาต่อทันที
“หมาน้อยกับเจ้านายของมัน
มีกฎในการอยู่ร่วมกันทั้งหมด 10 ข้อ แต่สุดท้ายเจ้าหมาน้อยก็ต้องตายอยู่ดี”
กุนกุนเช็ดน้ำตาที่ทำเหมือนจะไหลออกมาเมื่อเล่าจบ
“กฎอะไร”
กุนกุนจำได้อย่างแม่นยำ
เธอรีบท่องออกมาด้วยความรวดเร็ว
1. อดทนกับฉันให้มากๆ
2. เชื่อใจฉันเหมือนที่ฉันเชื่อใจเธอ
3. อย่าลืมว่าพวกเราก็มีหัวใจ
4. ฉันมีเหตุผลเสมอถ้าในตอนนั้นฉันไม่เชื่อฟังคุณ
5. คุยกับฉันเยอะๆถึงแม้ว่าตอนนั่งฟังฉันจะไม่เรียบร้อย
แต่เชื่อเถอะว่าฉันเข้าใจที่คุณพูด
6. อย่าพยายามตีฉัน
เพราะฉันวิ่งเร็วกว่าคุณแน่นอน
7. ถ้าฉันโตเป็นหนุ่ม
ได้โปรดดูแลและอย่าทอดทิ้งฉัน
8. ฉันมีชีวิตอยู่ได้แค่ 10 ปี
เพราะฉะนั้นดูแลฉันดีๆตอนที่ฉันยังมีชีวิตอยู่
9. คุณมีเพื่อน คุณมีโรงเรียน แต่ฉันมีแค่คุณ
10. หลังจากที่ฉันตายไป
โปรดคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันก็จะคิดถึงคุณและจำไว้ว่าฉันจะรักและซื่อสัตว์กับคุณตลอดไป
P.S. กุนกุนหาจะงานให้ตัวเองทำไมคะ? เตรียมตัวรับดราม่าก๊อกที่สองเลยกันเลยนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น