Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 47
“เมื่อกี้มันน่ากลัวจริงๆนะคะ
นายน้อย น้ำในสระเย็นมาแถมยังเข้าจมูกเข้าปากฉันหมด ฉันเกือบจะพยุงตัวไว้ไม่ไหว
ฉันคิดว่าต้องตายแน่ๆแล้ว ฉันยังไม่อยากตายก่อนที่จะมีลูกๆ
ยังมีอาหารอร่อยอีกหลายอย่างที่ฉันยังไม่เคยชิม
ฉันยังไม่อยากตายไปโดยที่ยังไม่เห็นหน้าลูกจิ้งจอกกับลูกแพนด้าที่คุณพ่อสัญญาว่าจะหามาให้ฉันตอนที่กลับบ้านไปแล้ว
ฮืออ.......”
ฮาวเหยียนเชอกอดเธอไว้เงียบๆปล่อยให้เธอได้ระบายความกลัวที่อยู่ในใจออกมา
เธอใช้เวลาร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของเขานานจนผล็อยหลับไป
เมื่อเห็นว่าเธอหลับแล้วจึงผละออกมาและค่อยๆวางเธอลงบนเตียงห่มผ้าให้และมองดูเธอนอนหลับในขณะที่สมองของเขาก็ใช้ความคิดไปด้วย
เขาเอื้อมมือไปสัมผัสหน้าเธอเบาๆ
“นายน้อย...........”
กุนกุนละเมอออกมาทำให้ฮาวเหยียนเชอต้องก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากเธอแผ่วเบา
“นายน้อยน่ากลัว.......” ประโยคต่อมาทำให้ฮาวเหยียนเชอยกมือขึ้นมาหมายจะเขกหัวเธอโดยอัตโนมัติแต่เป็นว่าเธอหลับสนิทก็เลยได้แต่ลดมือลง
และนั่งมองเธอเงียบๆจนถึงกลางดึกถึงจะเดินกลับไปที่ห้อง
เช้าวันต่อมาเหล่าคนรับใช้ต่างพากันซุบซิบพูดถึงประสบการณ์เฉียดตายของว่าที่นายหญิงน้อยของบ้าน
พวกเขารู้ทันทีว่านายน้อยต้องรักกุนกุนจริงแน่ๆ
เพราะนายน้อยเป็นห่วงสุขภาพของเธอมากกว่านาฬิกาแสนแพงที่ตกน้ำ
แม้ว่ากุนกุนจะหายตกใจจากเหตุการณ์นั้นแล้วแต่เธอยังไม่เล่นน้ำเพราะฝังใจเรื่องจมน้ำอยู่
เมื่อพูดถึงบรรดาสัตว์เลี้ยงของกุนกุนที่เข้ามาอยู่ในบ้านนับวันแต่ละตัวยิ่งมีพฤติกรรมประหลาดๆเริ่มตั้งแต่
เสี่ยวหยวน มันช่างมีนิสัยเหมือนเจ้านายของตัวเองไม่มีผิด
ทุกวันมันมักจะเดินตามผู้หญิงสวยๆโดยเฉพาะแม่ครัว ในห้องครัวทุกคนต่างหลงรักและเอ็นดูเสี่ยวหยวน
ทุกวันมันจะไปใช้ชีวิตอยู่ในห้องครัวก่อนจะเดินออกมาพร้อมอาหารเต็มกระเพาะ
เสี่ยวปี่ เป็นชิปมั้งค์จอมตะกละ
ทุกวันมันซ่อนตัวอยู่ในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนของกุนกุนและฮาวเหยียนเชอก็จะเป็นคนจับมันโยนออกไปที่สวนทุกครั้งซึ่งแต่ละครั้งที่มันถูกโยนออกไปมือของมันก็จะกำถั่วแอบไว้มากมาย
เสี่ยวเฉิน
ชอบดูทีวีในห้องของกุนกุนทั้งวันไมยอมออกไปไหน
เสี่ยวกุน เป็นสัตว์เลี้ยงจอมงก
มันชอบเงินมากเห็นเงินใครวางไว้ก็มักจะขโมยมาซ่อนไว้ใต้เตียงของกุนกุน
ฮาวเหยียนเชอแกล้งทำเป็นไม่เห็นพฤติกรรมประหลาดของพวกมัน
ตราบใดที่มันไม่เขาไปยุ่งในห้องนอนของเขาหรือพากันปีนป่ายเกาะติดกับกุนกุน
ถ้าเขาเห็นพวกมันพัวพันอยู่ที่ตัวเธอเมื่อไหร่ก็มักจะโกรธอารมณ์เสียไปซะทุกครั้ง ลับหลังเจ้านายยี่ทูที่เห็นพฤติกรรมของเขาอดพูดกับเจียทูไม่ได้ว่าเจ้านายตอนนี้ไม่สามารถจัดการกับอารมณ์หึงของตัวเองได้เลย
วันหนึ่งในห้องอาหารฮาวเหยียนเชอก็โชว์อารมณ์หึงอีกครั้ง
เขาเรียกกุนกุนเข้ามาใกล้และดึงหูเธอไว้
“หยวนกุนกุนที่ฉันพูดกับเธอไปมันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาหรือไงฮะ
?”
“เปล่าค่ะ
ฉันไม่ผิดนะคะ เสี่ยวปี่มันชอบมาซ่อนในกระเป๋าของฉันเอง” แล้วฮาวเหยียนเชอก็จับเจ้าชิปมั้งค์โยนออกไปนอกหน้าต่าง
“เสี่ยวปี่ !!”
กุนกุนตะโกนออกมาทันทีที่เห็นมันลอยออกไป
เสี่ยวปี่หลับตาแน่นในขณะที่ตัวมันลอยละลิ่วออกไปมือก็ยังกำถั่วเอาไว้แน่น
โชคดีที่เจียเหวินอยู่ข้างนอกรับมันไว้ได้ทันก่อนจะตกลงบนพื้น
“นายน้อย คุณอย่าโยนมันออกไปข้างนอกแบบสิคะ
คุณทำมันกลัวนะ”
“ครั้งหน้าฉันจะไม่โยนมันออกไปอีก”
“จริงเหรอคะ?”
“ใช่
ครั้งหน้าฉันจะบีบคอมันให้ตายเอง” พูดจบก็ลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกจากห้องไปกุนกุนได้แต่มองตามแผ่นหลังด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“ทำไมยังไม่ตามฉันมาอีกล่ะ
ยืนทำอะไรอยู่”
“เห็นมั้ยนั่นมันอาหารหึงชัดๆเลย”
ยี่ทูแอบกระซิบกับเจียทู
8.00 เช้าวันต่อมา
ฮาวเหยียนเชอได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากห้องนอนของกุนกุน
เขารีบวิ่งไปที่ห้องเธอและเห็นกุนกุนยืนหน้าซีดอยู่หน้าห้อง
มีใครบางคนฆ่าเจ้าชิปมั้งค์แล้วทิ้งร่างมันไว้หน้าประตูของกุนกุน
P.S. ดราม่ากำลังจะมาเตรียมใจกันไว้เลยนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น