Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
Credit of photos and this story
belongs to the owner
บทที่ 139
“เชอ
ความจริงคือพี่ยี่ทูไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ
เขาบอกให้ฉันสัญญาว่าจะไม่ไปไหนเพื่อจะออกไปซื้อขนมให้ฉัน
ฉันผิดเองที่ไม่รักษาสัญญา
ฉันออกไปกินมื้อเที่ยงกับแม่เพราะคิดว่าจะรีบกลับมาคงไม่เป็นไร
ฉันไม่ได้คิดว่าจะคนน่ากลัวพวกนั้นที่ตั้งใจจะจับตัวฉันกับแม่ไป พวกเขาตีฉัน ฮืออ
ฉันกลัวจริงๆนะคะ ฉันยังไม่อยากตาย เพราะคุณกับฉันเรายังไม่มีลูกด้วยกันเลย”
ฮาวเหยียนเชออุ้มภรรยาไปที่เตียงนอนและทิ้งตัวเองลงข้างเธอ
“เธอรู้จักกลัวเป็นด้วยเหรอ?”
กุนกุนกระเถิบร่างเข้าไปเบียดชิดกับสามี
ก่อนจะเงยหน้าตอบว่า
“แน่นอนสิคะว่าฉันกลัว
เพราะคุณไม่ได้อยู่ที่นั่น”
“งั้นฉันจะบอกเธอให้จะเป็นเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอถูกลักพาตัวไปจริง
พวกมันจะกรีดหน้าให้เป็นแผลโดยไม่สนว่าเธอจะส่งเสียงร้องแค่ไหน
ก่อนจะขังเธอไว้ในห้อง ทรมานเธอจนกว่าเธอจะร้องขอความตาย มันจะดึงเล็บเธอมีละเล็บ
ตัดริมฝีปากกับใบหูทิ้ง เทน้ำร้อนใส่เธอ ไม่ให้เธอกินข้าว ปล่อยให้เธอเจ็บปวด
ไม่มีหมอไม่มีการทำแผล ไม่มีการอาบน้ำ เธอพอจะนึกภาพออกหรือยัง”
ชายหนุ่มประคองใบหน้าที่ขาวซีดของภรรยาตั้งแต่ประโยคแรก
“ทีนี้เธอจะกล้าขัดคำสั่งหรือไม่ฟังที่ฉันพูดอีกมั้ย”
กุนกุนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ นอกจากร้องไห้เพราะความกลัวแค่คิดก็ทำให้เธอกลัวจนจะเป็นบ้าแล้ว
ฮาวเหยียนเชอเช็ดน้ำตาให้และยันตัวเองคร่อมร่างของเธอ
“อย่าคิดว่าคนในครอบครัวและรอบตัวให้ความรักแก่เธอแล้วคนอื่นในโลกจะรักเธอเหมือนกัน
มีคนชั่วร้ายคิดไม่ดีอยู่มากมาย
เธอคิดเหรอว่าพวกมันจะใจดีเพียงเพราะเธอร้องไห้ต่อหน้ามัน”
กุนกุนส่ายหน้าปฎิเสธทันที เมื่อพอจะเข้าใจความโหดร้ายของโลกใบนี้
“เพราะฉะนั้น ถ้าอยากอยู่อย่างปลอดภัยก็อยู่ข้างๆฉันไว้
ถ้าเธอยังไม่เชื่อฟังฉันอีก ฉันจะปล่อยเธอไป ฉันไม่ต้องการเธออีก”
คนเป็นสามีได้แต่ยิ้มอยู่ในใจเมื่อเห็นกุนกุนรู้สึกเสียใจหลังจากที่เขาพูดว่าไม่ต้องการเธอ
ฮาวเหยียนเชอก้มลงจูบเธอด้วยความเต็มใจ เขาไม่ได้สนใจว่าเธอรักเขาจริงๆหรือไม่
ตราบที่ข้าวปั้นตัวน้อยไม่ทิ้งเขาไปไหน
กุนกุนจูบสามีตอบกลับด้วยคลื่นอารมณ์ที่แปรปรวน
ชายหนุ่มผละจากริมฝีปากนิดเพื่อให้เธอหายใจแต่ก็ยังละเลียดไม่ห่าง
“เธออยากมีลูกหรือเปล่า” เสียงของสามีเริ่มไม่มั่นคง
“ค่ะ”
ฮาวเหยียนเชอเองยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมภรรยาเด็กของเขาถึงได้อยากมีลูกนัก
มันคงไม่เป็นปัญหานักหาว่าลูกสาวจะได้รับความฉลาดของเธอไป
แต่ถ้าเป็นลูกชายคงเรื่องใหญ่แน่ๆ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
สิ่งที่เขาต้องการก็แค่อยากมีลูกกับเธอ
“หลังจากนี้จะมาร้องไห้แล้วบอกว่าไม่อยากมีไม่ได้นะ”
ใบหน้าของกุนกุนแดงแปร็ดขึ้นมาทันที
“เธอได้ยินที่ฉันพูดมั้ยเนี่ย”
“เอ่อ...เราต้องทำกันวันนี้เลยเหรอคะ ความจริงเมื่อวานเราก็.....หลายครั้งแล้วนะ”
“ถ้าเมื่อวานเธอได้กินของที่ชอบ วันนี้เธอจะอยากกินอีกมั้ย” ฮาวเหยียนเชอพูดจากำกวม
“เราเอ่อ....ด้วยกันทุกวันแต่ทำไมเรายังไม่มีลูกกันอีกละคะ”
“งั้นก็หมายความว่าพวกเรายังทำกันไม่เยอะพอ หึหึ” ชายหนุ่มขี้เกียจพูดต่อเขาก้มลงจูบลงไปที่ซอกคอของเธอ
“อ๊ะ... อย่าทิ้งรอยไว้นะคะ
เดี๋ยวคนอื่นเห็น”
“อืม..ทำไมเธอชอบพูดมากจังเวลาอยู่บนเตียง”
มือเรียวของสามีทำหน้าที่ได้ดี ไม่นานทั้งคู่ก็เปล่าเปลือยไร้เสื้อผ้า
“หลังจากเรื่องวันนี้
เธอควรจะให้ความร่วมมือกับฉันถ้าไม่อยากให้ฉันโกรธ แล้วถ้าเธอร้องไห้ออกมา
ฉันจะไม่ให้เธอนอนทั้งคืนเลย ลองดู”
“เชอ....เดี๋ยวก่อนค่ะ อ๊ะ....อืมมม”
และคืนนั้นฮาวเหยียนเชอก็ไม่ปล่อยให้ภรรยานอนจนรุ่งเช้า
บ่ายวันต่อมา
เจียทูจับตัวเจียเถาพร้อมกับลูกสมุนอีกสองคนมาหาฮาวเหยียนเชอในสถานที่ลับ
“พวกแกเป็นใคร ปล่อยฉันนะ แกต้องการอะไร”
เธอร้องโวยวายทั้งๆที่มีถุงคลุมศีรษะอยู่
เจียทูดึงถุงดำออก
ทำให้คนร้ายสบสายตาเย็นชาของฮาวเหยียนเชอที่นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงหน้า
“เจียเทา ฉันให้โอกาสเธอแล้วแต่เธอก็ยังไม่เห็นค่า”
“ถ้าฉันไม่ได้คุณ นังนั่นก็ต้องไม่ได้คุณเหมือนกัน
ฉันอยากเห็นมันตายอย่างทรมาน เมื่อวานนี้มันโชคดีที่หนีไปได้ แต่คุณรู้อะไรมั้ย
ฉันเตรียมผู้ชายอีก10คน ที่จะไปตามจับตัวมันมา
แล้วจับมันมากรีดหน้าจนเลือดไหลหมดตัว เสียดายจริงๆที่ไอ้สองคนนั้นพลาด”
“ดี!! งั้นฉันจะให้เธอเอง เจียทู ไปเตรียมผู้ชาย 10
คนมาเล่นกับเธอหน่อยสิ อ้อ อย่าลืมมีดที่คมที่สุดมาพร้อมกับถังใส่น้ำร้อนมาด้วย
เอามีมาช่วยขูดหนังหลอกเสียๆบนตัวเธอซะ แล้วให้เธอล้างตัวด้วยน้ำร้อน จากนั้นค่อยพาเธอไปหาดาเนียล
บอกมันว่าฉันไม่สนใจว่ามันจะเป็นใคร
แต่มันจะต้องได้รับความเจ็บปวดที่ทำให้ภรรยาฉันเป็นอันตราย
และคราวถ้าจะเป็นเวลาของมันที่ต้องชดใช้ด้วยชีวิต”
“ครับ นายน้อย”
“แล้วลูกน้องของเธอสองคนนี้
เอามันไปตัดแขนตัดขาแล้วเอาชิ้นส่วนของพวกมันไปปั่นให้ละเอียดจากนั้นจับมันกรอกปากให้กินแขนขาของตัวเอง
แล้วส่งมันไปให้ไอ้ดาเนียลแบบยังเป็นๆ”
ร่างของคนรับใช้เจียเทาสั่นเทาราวกับลูกนกหลังจากรู้คำตัดสินของตัวเอง
“ครับ นายน้อย”
“เจียทู หลังจากนายจัดการทุกอย่างหมดแล้ว
ไปล้างตัวด้วยฉันไม่อยากได้กลิ่นคาวเลือดติดตัวนาย”
พูดจบก็ลุกขึ้นและเดินออกไปทันทีโดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดของคนทั้งสามข้างใน
เขาเตือนแล้วว่าจะไม่ยอมให้ใครทำอันตรายหรือทำให้ภรรยาได้รับบาดเจ็บ
พวกมันสมควรได้รับโทษ
ณ บ้านหลังใหญ่ของตระกูลหลง
สาวน้อยของบ้านอย่างหลิวเปากำลังมองดูพายุฝนลุกใหญ่ที่ตกลงมาอย่างรุนแรง
ใครก็ตามที่อยู่เบื้องหลังการลักพาตัวกุนกุนคงไม่สามารถเอาชีวิตรอดจากพายุลูกนี้ไปได้
หลิวเปาหยิบช็อคโกแลตขึ้นมาก่อนจะป้อนใส่ปากให้กุนกุนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
เมื่อเช้านี้ปิศาจจำแลงพาสมบัติตัวน้อยมาฝากไว้ เขาอธิบายให้ฟังว่าอยากให้ภรรยามีเพื่อนบ้างไม่งั้นเธอคงเหงา
เธอไม่มีทางเชื่อคำโกหกของเขาแน่ๆ ต่อให้ฟ้าถล่มลงมาตรงหน้าก็เถอะ
หลิวเปารู้ว่าเขาอยากให้เธอเป็นพี่เลี้ยงภรรยาคอยจับตามองไม่ให้สมบัติตัวน้อยของเขาหนีหายไปไหนอีก
เธออยู่กับพวกพี่ชายมานานจนรู้จักคนที่โหดร้ายอย่างฮาวเหยียนเชอเป็นอย่างดี
P.S. แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้ นะค้า // ตอนนี้แปลไปอ้วกจะพุ่ง แถมเป็นตอนที่อีเชอพูดเยอะสุดด้วย
แต่ดูมันพูดแต่ละอย่าง.......
