Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 85
ติงตูทำเป็นเพิกเฉยกับประโยคของเธอที่จงใจจะเปลี่ยนเรื่อง
“พี่กำลังสร้างปราสาทหลังงามไว้ให้เธอ
โดยสองมือของพี่ โดยความสามารถของพี่ เธอจะเป็นราชินีให้พี่ได้มั้ย”
“ราชินี?”
“ใช่ พี่อยากให้เธอเป็นภรรยาของพี่”
“ภรรยาเหรอคะ?”
“อืม...เธอเป็นภรรยา
ส่วนพี่เป็นสามีของเธอ นี่คือวิธีที่เราทั้งคู่จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป”
“ไม่ได้หรอกค่ะ
เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปได้ยังไง
ถ้าเกิดพี่หิวข้าวแล้วฉันอยากจะเข้าห้องน้ำต้องทำยังไงล่ะคะ”
ติงตูหัวเราะออกมากับคำเปรียบเปรยของเธอ
กุนกุนทำให้บรรยากาศโรแมนติคที่เข้าจงใจสร้างหายวับไปในพริบตา
“เธอนี่สุดยอดเลย
พี่จะทำยังไงกับเธอดีเนี่ย ฮ่าฮ่า”
“พี่หมายความว่าไงคะ”
“ที่พี่กำลังจะบอกคือ
เธอช่วยลืมเรื่องที่พี่เป็นพี่ชายเธอก่อนได้มั้ย พี่อยากให้เธอมองว่าพี่คือ
ผู้ชายคนนึงชื่อน่าหลิวติงตู เธอก็เป็นผู้หญิงคนนึงชื่อกุนกุน ในใจของพี่
พี่ไม่อยากจะเป็นพี่ชายเธออีกต่อไปแล้ว พี่อยากเป็นผู้ชายที่อยุ่ในฐานะสามีของเธอ”
“พี่กำลังจะบอกว่า
พี่อยากได้ตัวฉันเหรอคะ?”
“พี่อยากแต่งงานกับเธอ
ไม่ใช่แค่อยากได้ตัวเธอ”
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ
มันเหมือนกับสมมุติว่าพี่แอบพาตัวคุณแม่ไป คุณพ่อก็คงจะไล่ฆ่าพี่แน่ๆ”
ติงตูถึงกับจนคำพูดกับความคิดของเธอ
“แต่พี่ตูคะ พี่จะแต่งงานกับฉันได้ยังไง
ในเมื่อพี่เป็นพี่ชายของฉัน”
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
พี่ขอให้เธอเลิกมองว่าเป็นพี่ชาย จะได้มั้ย”
“แต่ว่า...” สีหน้าของกุนกุนบ่งบอกถึงความคิดยุ่งเหยิงในหัวได้เป็นอย่างดี
“เธอไม่จำเป็นต้องให้คำตอบพี่วันนี้หรอก
จากนี้อีก 3 ปี พี่จะฟังคำตอบของเธอ”
เวลาบ่ายโมง
ฮาวเหยียนเชอกลับมาถึงที่ทำงานแต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของยัยข้าวปั้น
เขาเลยรีบกดโทรศัพท์หาเธอด้วยความร้อนใจ
แต่พอมีคนรับสายกลับเป็นเสียงของคนที่เขาไม่อยากได้ยินแทน
“หวัดดี นายกำลังหากกุนกุนอยู่เหรอ”
“กุนกุนอยู่ที่ไหน” กรามของเขาขบแน่นร่างกายแผ่ไอเย็นออกมาด้วยความโกรธ
“เธอต้องขออนุญาตนายก่อนหรือไงถึงจะออกมาหาฉันได้”
“อย่ามาเล่นตลกกับฉัน !! ถ้าแกทำอะไรก็รู้ไว้เลยว่าเธอจะเป็นคนเดือดร้อน”
“แกกล้างั้นเหรอ !! ” น่าหลิวติงตูก็เริ่มโกรธขึ้นมาเหมือนกัน
“ทำไมแกไม่ไปถามเธอเองล่ะ
ว่าฉันทำอะไรได้บ้าง”
“แก..แกอย่าเพ้อฝันไปหน่อยเลย
แกก็มีเวลาแค่ 3 ปี เท่านั้นที่จะได้อยู่กับเธอ”
“ฉันจะเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะอยู่กับเธอ
3ปี 30ปี หรือ 300 ปี นั่นมันไม่ใช่เรื่องของแพ
แต่แกนั่นล่ะอย่าเพ้อฝันหลอกตัวเองไปหน่อยเลย”
ในขณะที่กำลังจะตอบโต้กลับไป น่าหลิวติงตูที่เห็นกุนกุนเดินกลับมาจากห้องน้ำ
ก็กดสายทิ้งก่อนจะวางมันไว้ที่เดิม
ด้านฮาวเหยียนเชอที่จู่ๆก็โดนตัดสายไป หันไปเขวี้ยงโทรศัพท์ใส่กับกำแพงอย่างแรงจนมันแตกละเอียดไม่เหลือเค้าเดิม
และหันไปสั่งลูกน้องคนสนิททันทีว่า “พวกนาย ออกไปตามหาเธอให้เจอแล้วรีบพากลับมาที่นี่ เข้าใจมั้ย !!” ยี่ทูและเจียทูไม่อยากมีสภาพเหมือนกับโทรศัพท์เครื่องนั้น
ทั้งคู่แทบจะพุ่งตัวออกไปพร้อมกันเมื่อจบคำสั่งของเจ้านาย
ย้อนกลับมาที่คาเฟ่ กุนนกุนเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่เค้าเตอร์ก็ต้องตกใจ
เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงเวลาเข้างานตอนบ่ายแล้ว
“พี่ตู ฉันต้องรีบกลับไปทำงานแล้วค่ะ”
“จัดการของหวานของเธอให้เรียบร้อยก่อนสิ” เนื่องจากอารมณ์ของเขายังคุกรุ่นเมื่อนึกถึงถ้อยคำที่ได้คุยกับฮาวเหยียนเชอทำให้น้ำเสียงที่บอกเธอค่อนจะกระด้าง
“แต่ฉันต้องรีบกลับนะคะ”
“พี่บอกว่าให้เธอทานของหวานของเธอให้เสร็จก่อนยังไงล่ะ”
กุนกุนถึงกับช็อคไปกับท่าทางแข็งกร้าวของเขา
เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าน่าหลิวติงตูจะเป็นคนอารมณ์ร้ายเหมือนฮาวเหยียนเชอ
และเหมือนเขาเองก็ได้สติขึ้นมาเพราะท่าทางหวาดกลัวของเธอ
ติงตูเลยพยายามปรับน้ำเสียงตัวเองให้เป็นปกติ
“พี่หมายความว่า เธอไม่ควรจะทิ้งอาหารพวกนี้ มันเสียของน่ะ” กุนกุนยอมหยิบช้อนขึ้นมาตักของหวานตรงหน้า ในขณะที่ก็เหลือบมองน่าหลิวติงตูว่านี่ใช่พี่ชายของเธอจริงๆหรือเปล่า
ชายหนุ่มที่เห็นอาการตกใจของเธอก็เผลอบีบแก้วในมือจนปริแตก
เขาสาบานกับตัวเองไว้เลยว่าจะไม่เผลอใช้อารมณ์กับเธออีก
อีก
10 นาทีบ่าย 2 โมง กุนกุนก็จัดการ ทาร์ตไข่, ไอศกรีม และชานมจนหมดเรียบร้อย
“ฉันอิ่มแล้วค่ะ เรากลับกันเถอะ”
“อืม..พี่จะพาเธอกลับไปเอง”
P.S ฉันว่าบางทีสมองกุนกุนใช้การไม่ได้
555555+
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น