Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 64 I’m Yours
“อย่าให้ฉันได้ยินครูมารายงานว่าเธอไม่ตั้งใจเรียนนะ
ถ้าฉันได้ยินเมื่อไหร่เธอโดนดีแน่ๆ”
ฮาวเหยียนเชอดึงเธอให้ตามมานั่งที่เตียงโดยมีเขานั่งข้างล่างและเธออยู่บนตักเขาอีกครั้ง
ก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสบั้นท้ายของเธอทำให้กุนกุนนั่งตัวแข็งทันที
“เข้าใจมั้ย?”
ฮาวเหยียนเชอแกล้งกระซิบที่หูและตบก้นเธอเบาๆท่าทางของเขาทำให้เธอมองเขาอ้าปากค้างและรีบพยักหน้าทันที
ชายหนุ่มได้จังหวะเลยจับหน้าของเธอเอาไว้แล้วบรรจงจูบเธออย่างลึกซึ้ง
แต่ต้องผละออกมาก่อนเมื่อเขารู้สึกว่าเธอหยุดหายใจ ก่อนจะเลียริมฝีปากเธอและบ่นว่า
“จมูกเธอไว้ใช้ทำอะไร”
“ใช้หายใจค่ะ”
กุนกุนตอบเสียงเบาโดยที่พยายามสูดอากาศหายใจเข้าไปเยอะๆ
“แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่ใช้จมูกหายใจ
จะกลั้นหายใจไว้ทำไม”
“ก็ฉันลืม...”
สาวน้อยคิดว่ามันเป็นเรื่องยากจริงๆที่จะหายใจตอนเขาจูบเธอ
เพราะจูบของเขาดึงสติของเธอไปหมด
ฮาวเหยียนเชอหัวเราะเสียงเบาในลำคอเขาลูบไล้หน้าเธอด้วยความหลงใหล
เขารู้ว่าเธอไม่ใช่คนพูดเก่งแต่ก็รักที่เธอเป็นแบบนี้
หรือว่านี่จะเป็นพลังของความรัก
เขาเคยพยายามคิดว่าถ้าหากเขาใกล้ชิดกับผู้หญิงคนอื่นเหมือนที่ทำกุนกุนแบบนี้ล่ะแต่แค่คิดก็รู้สึกรังเกียจขึ้นมาทันที
ผู้หญิงคนเดียวที่เขาต้องการใกล้ชิดและทำแบบนี้ด้วยมีแค่หยวนกุนกุนคนเดียวเท่านั้น
“นายน้อย...ฉันว่าพวกเราไม่ควรทำแบบนี้กันนะคะ
แม่ฉันบอกว่า...”
“เธอลืมไปหรือเปล่า
ว่าตอนนี้เธอเป็นของใคร?” คำถามนี้ทำให้เธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลเมื่อวานก็ทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมา
เธอรีบปิดหน้าปิดหูของเธอก่อนจะตอบว่า
“ฉันเป็นของ....คุณค่ะ”
“ดีมาก
แล้วระหว่างฉันกับแม่เธอ ตอนนี้ใครจะเป็นคนตัดสินใจ ใครเป็นคนที่เธอต้องฟัง”
“ตัวฉัน.. เอ่อ..
ไม่ใช่ค่ะ ฉันหมายถึง นายน้อยค่ะ” กุนกุนตอบเสียงเบา
หึ !! ก็แค่นั้น
ฮาวเหยียนเชอส่งเสียงในคอ ก่อนจะหันไปมองรอบๆห้องสีชมพูของเธอ
“ห้องเธอนี่ไม่เรียบร้อยจริงๆ
เก็บของของเธอซะ”
“คุณกำลังจะบอกว่าฉันกลับบ้านได้เหรอคะ?”
คำถามของเธอเรียกมือของเขาให้เขกหัวเธอไป 1 ที
“เธออยากรู้มั้ยว่าอะไรจะเกิดขึ้น
ถ้าพูดคำว่ากลับบ้านออกมาอีกครั้ง”
“งั้นทำไมคุณต้องให้ฉันเก็บของด้วยละคะ”
“ฉันจะให้เธอย้ายห้อง”
“ย้ายไปไหนคะ?”
กุนกุนหลงรักห้องนี้มากเธอไม่อยากย้ายออกไปไหน
“ห้องนอนใหญ่”
ฮาวเหยียนเชอตอบเสียงเรียบ
“ฮ้า ??
ห้องนอนใหญ่...นั่นมันห้องนอนของคุณไม่ใช่เหรอคะ” ชายหนุ่มมองเด็กโง่ที่นั่งอยู่บนตักเขาเงียบๆ
“หรือคุณอยากจะเปลี่ยนห้องกับฉันเหรอคะ?”
ความอดทนของเขาเริ่มหมดลงเพราะคำถามของเธอ
“ฉัน...พูดผิดเหรอคะ”
กุนกุนถามเสียงเบา
“พวกเราจะนอนห้องเดียวกัน”
ฮาวเหยียนเชออธิบายช้าๆ
“คุณ..กับฉัน
นอนห้องเดียวกัน ?”
“ฉันไม่ถือสาที่จะแบ่งห้องนอนให้เด็กโง่หรอก”
ชายหนุ่มตอบพร้อมกับหยิกแก้มเธอ
“อู๊ย...”
“เก็บของเร็วเข้า”
15 นาทีต่อมา ก็ต้องเป็นเขาเองทีต้องเริ่มปวดหัวเมื่อเห็นท่าทางการเก็บข้าวของของเธอแล้วดูท่ามันจะทำให้รกและยุ่งมากกว่าเดิม
“ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเด็กโง่เก็บของตัวเองยังไม่ได้
นี่พอเถอะฉันจะเรียกให้คนอื่นมาเก็บของให้เธอเองแล้วกัน”
ฮาวเหยียนเชอพูดอ่อนใจประจวบพอดีกับที่เฉินเจียทิงเคาะประตูห้องขึ้นมา
“เข้ามาได้”
“นายน้อยคะ
อาหารพร้อมเสริฟ์แล้วค่ะ”
“อืม
งั้นเธอช่วยเก็บของให้กุนกุนหน่อยนะ
แล้วเรียกใครให้มาช่วยยกไปที่ห้องนอนหลักด้วยแล้วกัน”
“ได้ค่ะ นายน้อย”
เจียทิงโค้งคำนับรับคำสั่งและส่งยิ้มล้อเลียนไปให้กุนกุน
“ให้ฉันช่วยพี่เจียทิงเถอะนะคะ”
กุนกุนแทรกขึ้นมา
“ถ้าให้เธอทำก็มีแต่จะช่วยทำให้ยุ่งมากกว่าเดิม
ไปกับฉันนี่ละ” พูดจบก็จับมือกุนกุนพากันเดินออกไปห้องอาหาร
เจียทิงมองทั้งสองเดินคู่กันออกไปด้วยความดีใจ
บรรยากาศมาคุตลอดเดือนจะได้หายไปสักที เธอเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าทำไมฮาวเหยียนเชอถึงให้กุนกุนย้ายไปอยู่ห้องของเขา
--ในห้องอาหาร—
กุนกุนมองจานอาหารมากมายตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก
เพราะเธอคิดว่าจะจัดชิมอาหารทั้งหมดตรงหน้าเพื่อทดสอบยาพิษในอาหารให้ฮาวเหยียนเชออีกครั้ง
แค่คิดก็นึกถึงกระเพาะของเธอขึ้นมา
“ทุกคนออกไปก่อน”
ฮาวเหยียนเชอพูดขึ้นมาเมื่อนั่งบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งของตัวเองเรียบร้อย
เมื่อคนอื่นออกไปหมดจึงดึงกุนกุนให้นั่งลงบนตักเขา
เธอไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเขาถึงชอบกอดเธอตลอดเวลา
ขนาดเวลากินอาหารแบบนี้ก็ยังไม่วายดึงเธอมากอดตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลเธอรู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าเขาไม่ค่อยห่างจากเธอเลย
แต่เธอก็ชอบเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้ กอดของเขาทำให้เธอรู้สึกดี
เธอชอบกลิ่นตัวจางๆของเขา ความอบอุ่นจากร่างกาย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ
เวลาเขากอดเธอมันทำให้เธอไม่รู้สึกว่าเขาเกลียดเธอ
P.S. ยัยกุนกุนนนนนนนน
สมองอยู่ไหนฮะ ถึงคิดว่าเขาเกลียดเธอน่ะ ตัวติดกันตลอดแทบจะกลืนกินเข้าไปขนาดนี้ -
-“
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น