Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
บทที่ 37
กุนกุนเผลอหลับไปในสวน
เธอใช้หน้าอกของน่าหลิวติงตูแทนหมอนซึ่งเขาก็เต็มใจอย่างยิ่ง
ทั้งคู่นอนหลับยาวไปถึงเวลา 9.00 น. เมื่อตื่นขึ้นมากุนกุนจึงใช้เวลาของเธอกับพ่อและแม่
จนถึงเวลา 11.00 น.
“ลูกรัก
เอาปิ่นโตนี่ไปให้พ่อหมาป่ารูปหล่อด้วยนะ”
“ใครคือหมาป่ารูปหล่อกันคะ?”
“จะใครซะล่ะ
ก็นายน้อยของลูกไง แม่เห็นเขาในโทรทัศน์แล้ว”
“แล้วทำไมแม่ต้องฝากปิ่นโตไปให้เขาด้วยละคะ?”
“แม่อยากขอบคุณที่เขายอมให้ลูกกลับบ้านมาเจอพวกเรา”
กุนกุนพยักหน้าและเดินไปรับปิ่นโตจากแม่มา
“กุนกุน
จำได้ใช่มั้ยว่า......” หยวนติงหลิวเดินเข้ามาหาสองแม่ลูกและพูดเตือนทันที
“หนุจำได้แล้วค่ะคุณพ่อ
คราวหน้าถ้าจะเข้าห้องใครต้องเคาะประตูก่อน” เธอพูดจบก็เขย่งตัวหอมแก้มพ่อทันที
หยวนติงหลิวได้แต่ถอนหายใจในความสามารถอ้อนของเธอ เขาลูบผมเธอด้วยความเอ็นดู
“เดินทางปลอดภัยและทำหน้าที่ให้ดีที่สุดนะลูก”
“ค่ะคุณพ่อ
หนูไปก่อนนะคะ บายค่ะพ่อ บายค่ะแม่” กุนกุนก้าวขึ้นไปนั่งในรถและโบกมือให้ทุกคนีกครั้ง
“ลูกรักพวกเรารอลูกกลับมาบ้านนะ”
เฟิงตูตูเอ่ยลา ผู้เป็นแม่โบกมือให้ลูกสาวจนรถวิ่งไปลับตา
“ติงหลิว
ฉันเป็นห่วงกุนกุนจริงๆนะคะ”
“อย่างห่วงเลย
ถึงแม้ว่าลูกสาวเราจะฉลาดน้อยเหมือนเธอ แต่ฉันเชื่อว่ากุนกุนจะต้องมีความสุขแน่ๆ”
พูดจบก็จูงมือภรรยาเข้าห้องนอนอีกครั้ง
(สองผัวเมียนี่ไม่ทำอย่างอื่นเลยเหรอไงยะ
- ผู้แปล)
บนรถหยวนกุนกุนเปิดกระเป๋าของเธอออกมา
ทันใดนั้นเพื่อนรักสัตว์เลี้ยงของเธอก็พากันกระโดดออกออกจากกระเป๋าทันที
“กุนกุน
ตอนนี้พี่รู้ละว่าทำไมเธอถึงใช้เวลาจัดกระเป๋านานนัก” น่าหลิวติงตูพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมา
“พี่ตู
อย่าบอกคุณพ่อนะคะ” กุนกุนกลับไปสนใจพวกเพื่อนของเธอที่แอบพามาด้วยอีกครั้ง
เธออุ้มลูกสุนัขขึ้นมากอด จุมพิตเจ้าชิปมั้งค์ ลูบลำตัวงูเหลือมเบาๆ
แถมยังมีเม่นน้อยที่กระโดดขึ้นมานั่งบนหัวของลูกสนัขบนตักเธอ
“แต่กุนกุนที่คฤหาสน์ฮาวไม่ใช่บ้านของเรานะ
มันคงไม่ดีแน่ถ้าเธอพาเจ้าพวกนั้นไปด้วย” น่าหลิวติงตูพยายามเกลี้ยกล่อมสาวน้อยที่กอดลูกสุนัขแน่น
พูดจบเขาก็อุ้มกุนกุนพร้อมเหล่าสัตว์เลี้ยงให้ขึ้นมานั่งบนตัก
“ฉันรู้ค่ะว่าที่นั่นไม่ใช่บ้านของฉัน
แต่ฉันเหงามากนี่คะ ฉันคิดถึงทุกคนที่บ้านแล้วฉันผิดเหรอคะที่พาเจ้าพวกนี้มาเป็นเพื่อนด้วย
ฉันไม่ต้องการทนเหงาอยู่ที่บ้านหลังนั้นคนเดียว” เหตุผลและวิธีการอ้อนของเธอใช้ได้ผลกับน่าหลิวติงตูทุกครั้งเหมือนที่เคยทำ
“ซ่อนพวกมันไว้ให้ดีล่ะอย่าให้ใครเห็นก็แล้วกัน” ติงตูสรุปพร้อมกับหยิกแก้มเธอเบาๆ
“ฉันรับรองค่ะว่าจะระวังให้ดี”
กุนกุนรู้ว่าวิธีการของเธอจะได้ผล เธอเลยส่งยิ้มให้เขาและหอมแก้มติงตูอีกครั้ง
และเพราะเธอนั่งอยู่บนตักเขาเลยได้พิงหน้าอกเขาไปตลอดทาง
เมื่อถึงหน้าคฤหาสน์ตระกูลฮาว
เธอลงจากรถพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ด้วยตัวเองในมือถือปิ่นโตที่แม่ฝากมา
กุนกุนโบกมือลาให้กับติงตูและเดินเข้าไปข้างในด้วยอารมณ์สดชื่น
“คุณเฉิน
ฉันกลับมาแล้วค่ะ” กุนกุนรีบรายงานตัว
“อืม..ดีแล้วล่ะ
ตอนนี้นายน้อยเข้าไปที่บริษัท ตอนนี้เธอพอจะมีเวลาส่วนตัวไปพักที่ห้องก่อนก็ได้นะ”
“ค่ะ คุณเฉิน”
กุนกุนเดินไปที่ห้องนอนสีชมพูของตัวเอง
และรีบเปิดกระเป๋าออกมา เธอกลัวว่าพวกเพื่อนรักสัตว์เลี้ยงของเธอจะไม่มีอากาศหายใจ
พวกมันเองก็รีบกระโดดออกมาเหมือนกัน เธอรู้สึกดีมากจริงๆที่พาพวกมันมาด้วย
ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกมา “พี่เถานั่นเอง”
“กุนกุนมาแล้วเหรอ”
เจียเถาทักขึ้นมา
หยวนกุนกุนมองดูเสี่ยวหยวนที่กระโดดไปมาอยู่ที่เท้าของเธอ พวกมันช่างตื่นตัวและวุ่นวายจริงๆ
“พี่เถา....” กุนกุนหลบพวกมันแล้วเดินไปหาเจียเถาพร้อมกับคล้องแขนหญิงสาวเอาไว้
“ไม่ต้องห่วงพี่จะไม่บอกใคร”
เจียเถาพูดเหมือนรู้ว่ากุนกุนกำลังจะบอกอะไร
“ขอบคุณพี่เถามากเลยนะคะ”
เฉียงเจียเทาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียง ในขณะที่กุนกุนรินน้ำใส่แก้วมาให้เธอ
“เธอเคยได้ยินคำนี้มั้ย
ที่ๆอันตรายที่สุดคือที่ๆปลอดภัยที่สุด”
“ไม่เคยค่ะ”
“ถ้าเธอซ่อนมันไว้ที่ห้องของเธอ
สาวใช้คนอื่นจะเข้ามาเจอพวกมันได้และเอาเรื่องไปบอกนายน้อย
ถ้านายน้อยรู้เข้าเขาต้องฆ่าพวกมันทิ้งแน่ๆ” พอได้ยินคำว่าฆ่าทิ้ง
กุนกุนก็กอดเสี่ยวหยวนแน่นขึ้น
“ไม่หรอกมั้งคะ
ปกติแล้วก็ไม่มีใครเข้ามาห้องฉันได้”
“แต่เธอเป็นแค่สาวใช้นะอย่าลืม
ทุกคนสามารถเข้าห้องเธอได้ ถ้าเธอไม่อยู่”
“แล้วฉันจะซ่อนพวกมันไว้ที่ไหนดีคะถึงจะปลอดภัย”
“ห้องนายน้อยไง”
เจียเถารีบแนะนำ กุนกุนเริ่มคิดตามและเห็นด้วย
เพราะห้องของฮาวเหยียนเชอไม่มีใครสามารถเข้าออกได้ถ้าไม่ได้รับอนุญาต
“แล้วถ้านายน้อยเจอพวกมันในห้องเขาละคะ”
“นายน้อยหาไม่เจอหรอก
ลองคิดดูสิว่าห้องนอนนายน้อยใหญ่แค่ไหน
เขาคงไม่รู้แน่ๆว่าเธอแอบพวกมันไว้สักที่ในห้องเขา
แถมเขายังทำงานกับออกกำลังกายทั้งวัน จะกลับมาห้องนอนก็แค่ตอนนอน
ก่อนนายน้อยจะกลับมาห้องเธอก็ต้องไปเอาพวกมันกลับมาซ่อนที่ห้องเธอก่อนแล้วพอตอนเช้าเธอก็เอาพวกมันแอบเข้าไปตอนเธอไปปลุกเขา
แบบนี้ดีมั้ยละ”
“พี่เถานี่รู้กิจวัตรประจำวันของนายน้อยละเอียดดีจังเลยนะคะ”
“ฉันเป็นสาวใช้ส่วนตัวของเขามาก่อนที่เธอจะมาที่นี่”
เจียเถาพูดเสียงแข็งโดยไม่รู้ตัว
“แต่ปกติก็จะมาสาวใช้คนอื่นเข้าไปทำความสะอาดระหว่างวันอยู่แล้วนี่คะ”
กุนกุนแย้งขึ้นมา
“เธอก็ไปตีซี้พวกนั้นเป็นเพื่อนสิรับรองว่าพวกเขาต้องช่วยเธอเก็บความลับนี้แน่ๆ”
“ขอบคุณพี่เถามากนะคะ
พี่เป็นคนดีจริงๆ”
“พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่หน่า
ยังไงก็ต้องช่วยเธออยู่แล้ว”
พูดจบเฉียงเจียเถาก็เดินออกจากห้องไป
เสี่ยวหยวนเลียอุ้งเท้าของตัวเองพลางมองไปที่เจ้านายของพวกมันที่กำลังคิดว่าแผนพาสัตว์เลี้ยงของเธอไปซ่อนที่ห้องนอนของฮาวเหยียนเชอ
P.S. มันก็ต้องมีตัวร้ายบ้างอ่ะเนอะ
อย่าไปคิดมาก มีตัวร้ายออกมาอาจจะทำให้มีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง แต่เจียเถามาทีไรมีเรื่องทุกที
5555+
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น