Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
Credit of photos and this story
belongs to the owner
บทที่ 133
“เธอจำได้ใช่มั้ยว่าเราไม่เคยคุมหรือป้องกันอะไรเลย?”
“ค่ะ”
“ถ้าเธอจำได้แล้วทำไมยังกินยาอันตรายแบบนี้อีก
เธอไม่อยากจะมีลูกเหรอ หรือไม่อยากมีลูกกับฉัน?”
“ไม่นะคะ ไม่ใช่อย่างงั้น ฉันอยากมีลูกกับคุณแน่นอน”
กุนกุนรีบส่ายหน้าปฎิเสธ
“แล้วถ้าตอนนี้เธอท้องอยู่
อย่าบอกฉันนะว่าเธอไม่รู้ว่ายาพวกนี้มีผลต่อการท้องน่ะ”
“ฉันไม่รู้จริงๆค่ะ”
กุนกุนรีบยกมือปิดตา เมื่อเห็นสายตาฟาดฟันจากสามี
“ก็ฉันไม่เคยมีลูกมาก่อนนิ
ถ้าฉันรู้ว่ามันจะมีผลต่อเด็ก ฉันคงไม่กินยานั่นหรอกค่ะ แล้วก็แน่นอนด้วยว่าฉันอยากมีลูกกับคุณ”
ฮาวเหยียนเชอค่อยๆดึงมือออก เมื่อได้ยินเสียงสะอื้น
“เธอจะร้องไห้ทำไม?”
“ลูกอะไร? เห้อ...นอกจากร้องไห้
เธอทำอะไรได้อีกบ้าง หือ?”
“ลูกของเราจะเป็นอันตรายหรือมีปัญหาหรือเปล่าคะ”
“สมองเธอต่างหากที่มีปัญหา”
ชายหนุ่มก้มลงจูบแก้มเธอเพื่อซับตาและขบกัดแก้มนิ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว
“โอ๊ย!! เจ็บนะคะ
แต่ลูกของเรา....” แม้อยากจะเถียงต่อแต่ความรู้สึกเป็นห่วงลูกมีมากกว่า
เธอตั้งท่าจะร้องไห้อีกรอบ
“เธอไม่ได้ท้องหรอกน่า”
“เอ๊ะ?
แล้วคุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันไม่ได้ท้อง”
“ก็ประจำเดือนเธอเพิ่งมาไม่ใช่เหรอไง”
คนเป็นสามีตอบอย่างอ่อนใจในความฉลาดน้อยของภรรยา
“โอ๊ะ ใช่ด้วย”
“อะไรที่บอกว่าใช่นะ?”
เขากัดแก้มเธอด้วยความรวดเร็วอีกครั้ง
“อู๊ย ฉันเจ็บนะคะ!!”
หลังจากหลับหูหลับตาบ่นสามีที่ชอบกัดแก้มเธอทุกครั้งที่เขาไม่พอใจ
กุนกุนก็ลืมตาขึ้นมาสบเข้ากับสายตาที่มองเธอด้วยความกระหายแล้วก็ต้องทำใจ
คืนนี้เธอคงจะไม่ได้นอนง่ายๆแน่อีกอย่างก้นเธอยังเจ็บเพราะที่เขาตีอีกต่างหาก
ฮาวเหยียนเชอถอดชุดของเธออกด้วยความรวดเร็ว เขาตรึงข้อมือของเธอไว้บนเตียงนุ่ม
จุมพิตริมฝีปากเธออย่างเอาแต่ใจจนแทบจะสูบวิญญาณออกจากร่างเธอ
ก่อนที่มือเรียวของเขาจะกอบกุมอกนุ่มหยุนของเธอพร้อมกับลูบไล้และบีบเค้นด้วยความพึงพอใจ
“อืม...เชอ..เดี๋ยวค่ะ คืนนี้ไม่ได้นะคะ
อ๊ะ.....”
เสียงห้ามอ่อนแรงของกุนกุนไม่ได้เข้าหูคนเป็นสามีแม้แต่น้อย
วันนี้เธอทำให้เขาโกรธมากจริงๆเพราะฉะนั้นคืนนี้เธอไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธเขา
ยัยตัวแสบ
“อย่าเสียงดังได้ไหม
แล้วก็อย่าร้องไห้ด้วยนะ วันนี้เธอต้องโดนลงโทษ อย่าพยายามทดสอบความอดทนของฉันล่ะ”
กุนกุนได้แต่คิดว่าฮาวเหยียนเชอน่ะเหรอมีความอดทน
เขาไม่เฉียดเข้าใกล้คำนั้นเลยสักนิด
“ตะ แต่ฉันยังเจ็บก้นอยู่นะคะ อย่าทิ้งรอยไว้ตรงนั้นได้ไหมคะ
อา......”
ฮาวเหยียนเชอที่ยังวนเวียนขบกัดและประทับตราที่รอบคอของเธอพึมพำตอบว่า
“เธอสมควรถูกลงโทษแล้วล่ะ”
แม้ปากจะบอกว่าจะลงโทษเธอข้อหาที่กินยาบ้าบอนั่น
แต่สัมผัสของฮาวเหยียนเชอยังคงอ่อนโยนและสร้างความปั่นป่วนให้กุนกุนอย่างทุกครั้ง
เขาทำให้เธอพร้อมพรักก่อนจะสอดนิ้วเรียวเข้าไปที่ส่วนเร้นลับของเธอและจู่โจมจนเธอเสียวซ่าน
หญิงสาวส่งเสียงครางออกมาสดเสียงเมื่อถึงปลายทอง
แต่ไม่ทันได้พักคนฮาวเหยียนเชอที่ถอนนิ้วออกมาแล้วก็เปลี่ยนเป็นแก่นกายของตัวเองแทน
เขารู้ว่าเธอพร้อมรับตัวตนของเขา ฮาวเหยียนเชอเลยดันตัวเองเข้าไปทีเดียวจนสุด
ทำให้กุนกุนถึงกับกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากขอร้องสามีด้วยน้ำเสียงหวาบหวามว่า
“เบาๆนะคะ ฉันเจ็บก้น”
ฮาวเหยียนเชอกดยิ้มมุมปากเล็กน้อย
เขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธแต่จับเอวของเธอแน่น
และโหมร่างหนาของตัวเองเป็นจังหวะจากช้าๆและเร็วขึ้นเรื่อยๆตามความต้องการ
“อ๊ะ อ๊ะ เชอ…เชอ”
มีเสียงครางจากในลำคอของฮาวเหยียนเชอเมื่อได้ปลดปล่อยลูกๆของเขาให้ไปเติบโตในตัวเธอ
เขาหวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ ทั้งคู่หอบหายใจแรง
ฮาวเหยียนเชอลูบศีรษะเธอที่เปียกเหงื่อชื้นแม้ในห้องจะเปิดแอร์แรงก็ตาม
ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆและดึงภรรยาตัวน้อยที่ยังคงเหนื่อยอ่อนจากศึกรักเมื่อครู่ให้เข้ามาในอ้อมกอดแบบที่เขาทำทุกครั้ง
“2-3 วันนี้เธอต้องอยู่แต่ในบ้านนะ
อย่าออกไปไหน”
จู่ๆเขาก็เริ่มบทสนทนาหลังจากปรับระดับลมหายใจให้เป็นปกติ
“ทำไมละคะ?” กุนกุนเงยหน้ามองสามีตอนนี้เหมือนมีสัญลักษณ์เครื่องหมายคำถามแปะอยู่บนหน้าเธอ
ฮาวเหยียนเชอก้มมองเธอก่อนจะตอบเสียงนิ่งว่า
“ไม่มีเหตุผล”
“แล้วคุณละคะ?”
“ฉันต้องออกไปทำธุระ”
“คุณจะไปไหนคะ?”
“ฉันไปทำงานน่ะ”
น้ำเสียงที่ไม่พอใจของเธอทำให้เขาต้องลูบผมยาวของเธอเพื่อปลอบโยน
“แล้วทำไมฉันถึงไปกับคุณไม่ได้ละคะ?”
ฮาวเหยียนเชอหยิกก้นเบาๆ
“โอ๊ย!!!”
คนเป็นสามีได้แต่มองเธอด้วยความขัดใจ
เขากลัวว่าจะต้องเสียเธอไป กลัวว่าเธอจะมีอันตราย
แต่เธอกลับไม่รู้ไม่เห็นว่าเขารักเธอมากแค่ไหน เมื่อเห็นท่าทางขุ่นมัวของสามี
กุนกุนเลยรีบกระเถิบเข้าไปหาใกล้ก่อนจะเกยตัวเองอยู่บนหน้าอกของเขา
“พรุ่งนี้คุณจะกลับบ้านกี่โมงคะ?”
เธอไม่ถามเปล่าใช้นิ้วเล็กวนเล่นบนแผงอกของเขาอย่างเพลินใจ
“งั้นฉันพาพวกเพื่อนตัวน้อยออกไปเดินเล่นได้ไหมคะ?”
“ฉันว่าเธอต้องไปตรวจหูของเธอแล้วล่ะ”
ฮาวเหยียนเชอแกล้งดึงหูเธอเบาๆ
“ปล่อยหูฉันนะคะ” กุนกุนพยายามปัดมือเขาออก
“สัญญามาก่อนว่าจะอยู่แต่ในบ้าน”
“สัญญาค่ะ สัญญา”
“ห้ามกินอาหารขยะด้วยนะ
ห้ามเอาพวกสัตว์เลี้ยงเข้ามาในห้องนอนของเรา ห้ามเข้าครัวด้วย เข้าใจไหม?”
“ค่ะ ค่ะ ค่ะ พอใจหรือยังคะ?”
“รอฉันกินข้าวเย็นด้วยกัน ฉันจะรีบกลับมาดูหนังเป็นเพื่อนเธอ
โอเคไหม? แต่ตอนนี้ฉันต้องการเธออีกครั้งแล้วล่ะ หึหึ”
ฮาวเหยียนเชอพลิกตัวเธอให้อยู่ใต้ร่างอีกครั้ง
“ค่ะ ค่ะ ค่ะ เอ๊ะ? เดี๋ยวนะคะ?”
กุนกุนไม่ทันได้ถามอะไรต่อก็ต้องกลืนความอยากรูทั้งหมดทิ้งไป
แทนที่ด้วยเสียงครวญครางและเสียงเตียงสั่นตลอดทั้งคืน เธอคิดถูกแล้วล่ะ
ว่าฮาวเหยียนเชอไม่มีความอดทนแม้แต่นิดเดียว........
P.S. 1 ขอโทษก่อนเลยที่หายไปนาน งานเข้าหนักหน่วงมาก T_T
P.S. 2 ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและรอนะคะ ^^
