บทที่ 155 - แผน........ยั่ว

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 155

            “ความจริงเปาเปาบอกให้ฉันเลีย จูบ และกัด ทั้งสามอย่าง จะทำให้คุณชอบใจ”

              ท่าทางใสซื่อของภรรยาทำให้เขาหลุดหัวเราะออกมาจริงๆ หลิวเปานี่ร้ายกาจจริงๆ

              ฮาวเหยียนเชอเปลี่ยนท่านั่งให้กุนกุน เขาอุ้มเธอให้นั่งคร่อมบนตักโดยหันหน้าเข้าหาตัวเอง จากนั้นก็ดันคางของเธอขึ้นให้มาให้เขาสามารถมองเธอได้เต็มๆตา

             “เธอเรียนอะไรมาอีก บอกฉันซิ?”

              “เปาเปาสอนให้ฉันพูดกับคุณว่า เรามาเล่นกันเถอะ”

               “ตามนั้น งั้นเรามาเล่นกัน”

               คนเป็นสามีเริ่มชอบสิ่งที่เพื่อนหล่อนสอน เขาทาบทับริมฝีปากตัวเองลงไปบนปากน้อยของเธอก่อนจะจูบเธอด้วยความกระหาย แม้กุนกุนจะเพลินไปกับรสจูบแต่เธอก็ยังจำได้ที่เปาเปาบอกให้เธอลูบไล้แผงอกของเขาไปด้วย ซึ่งทำให้ฮาวเหยียนเชอยิ่งพอใจ เขากระซิบทั้งที่ริมฝีปากยังแนบติดกันว่า

              “ข้าวปั้น ฉันชอบวิธีการที่เธอทำให้ฉันมีความสุขจริงๆ” เขายืนขึ้นตวัดขาของกุนกุนให้เกี่ยวรอบเอวสอบของเขา เสียงแหบพร่าเปร่งออกมาเบาๆ “ฉันต้องการเธอเดี๋ยวนี้”

               “เชอ แล้วอาหารเย็นละคะ” กุนกุนออดเมื่อเห็นว่าเธอต้องพลาดอาหารมื้อนี้ไปแน่ๆ

                “เราค่อยมากินก็ได้”

                 ฮาวเหยียนเชออุ้มกุนกุนกลับไปที่ห้องนอนอยากรวดเร็วพอๆกับความต้องการของเขาที่มากขึ้น ถ้าหากวันนี้เธอจะโดนคาถาอะไรมาก็นับว่าเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขาจริงๆ

                   กุนกุนกอดเกี่ยวลำคอแข็งแรงของสามีไว้แน่น และเธอก็มองอาหารที่ถูกทิ้งระหว่างเดินทางกลับมาที่ห้องอย่างหิวกระหาย

                 1 สัปดาห์ต่อมา กุนกุนที่อ่อนแรงผลิกตัวไปยังฝั่งที่นอนบนเตียง เธอเรียกสามีด้วยน้ำเสียงที่หมดแรงแกมอ่อนหวาน

                  “เชอ...”

                   “หืม?”

                  ฮาวเหยียนเชอที่กำลังนัวเนียกับด้านหลังร่างกายที่เปล่าเปลือยของเธอขานรับในลำคอในขณะที่ไล่จูบไปยังไหล่กลมเนียนของเธอ ผิวของเธอช่างนุ่มเนียนทำให้เขาผ่อนคลายได้ทุกครั้ง

                  “ฉันอยากไปหาเปาเปาค่ะ” กุนกุนตอบอย่างอ่อนแรง

                  แม้จะได้ยินเสียงของเธอแต่มือเรียวของเขาก็ยังไม่หยุด เขาเลื่อนมือจากสะโพกไปที่หน้าอกและกอบกุมจนเต็มมืออีกทั้งยังเคล้นคลึงจนกุนกุนเริ่มหายใจติดขัด

                    “ไปทำไม?”

                     “ฉันคิดถึงเพื่อนค่ะ”

                    “ไม่ให้ไป”

                   เขาเพิ่มแรงมากขึ้นรวมถึงบีบยอดอกเธอจนกุนกุนต้องห่อตัว ทำให้แผ่นหลังของเธอติดชิดกับแผงอกแน่นของเขา

                 กุนกุนพยายามแกะมือของเขาออกและผลิกร่างเธอให้หันมาเพื่อมองหน้าเขา เธอมองเขาด้วยสายตาที่น่าสงสาร

                 “ทำไมละคะ? ฉันอยากให้เปาเปาสอนฉันทำอาหารที่อร่อยๆ ฉันจะได้มาทำให้คุณทานบ้าง”

                “อาหารที่เธอทำก็ไม่ได้รสชาติแย่” เขาดึงเธอให้เขามาแนบชิดอีกจนไม่มีช่องว่างให้อากาศรอดผ่าน ก่อนจะใช้มือสางเส้นผมนุ่มของเธออย่างที่ชอบทำเป็นประจำ “เธอไม่จำเป็นต้องเรียนอาหารจานใหม่ๆหรอก”

              “แต่ถ้าคุณให้ฉันไปหาเปาเปา คุณจะไปกับฉันก็ได้นะคะ ฉันสัญญาจะไม่สร้างปัญหาให้คุณเลย”

            ฮาวเหยียนเชอชอบน้ำเสียงของเธอเวลาที่ออดอ้อนเขาอย่างอ่อนหวาน จริงใจหากเปาเปาจะสอนให้กุนกุนเรียนรู้เรื่องการทำให้เขามีความสุขมากกว่านี้เขาเองก็ไม่รังเกียจ

            “เธออยากไปจริงๆเหรอ?”

           “ค่ะ ฉันอยากไปจริงๆ อยากทำอาหารจานใหม่ๆมาให้คุณลอง”

             ชายหนุ่มแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เขาลูบไล้บั้นท้ายของเธอทำให้กุนกุนขนลุกขึ้นมาทันที

             “ถ้าเธออยากไป เธอก็คงจะรู้ว่าต้องทำอะไร”

             “ตะ แต่ว่าเราทำไปหลายครั้งแล้วนะคะวันนี้”

             “ก็ถ้าเธอไม่อยากทำอีก ก็อยู่บ้านไปละกัน” ฮาวเหยียนเชอซ่อนแววเจ้าเล่ห์ในตาไว้อย่างมิดชิด

             เขาพลิกหันหลังให้กับเธอ จนกุนกุนได้แต่งง แต่รูปร่างทางด้านหลังของเขาช่างตราตึงในใจเธอ กุนกุนพยายามค้นความคิดสิ่งที่เปาเปาสอน

              เธอขยับเข้าไปหาร่างใหญ่ ใช้แขนโอบรอบเอวหนาของเขา บดเบียดร่างกายของตัวเองให้แนบชิดทุกส่วน มือเล็กลูบไล่หน้าท้องแกร่งอย่างซุกซน จากนั้นก็เลื่อนไปที่แก่นกายความเป็นชายของเขาที่มีปฏิกิริยาตอบโต้ทันทีที่เธอสัมผัส

              ร่างกายของฮาวเหยียนเชอเกร็งขึ้นมาโดยอัตโนมัติภายใต้การสัมผัสย่างแผ่วเบาของเธอ แม้จะดูซุ่มซ่ามไม่เป็นประสา แต่ช่างทรมานเขาได้เป็นอย่างดี

            กุนกุนยังไม่ยอมหยุดมือ เธอเบียดหน้าอกเข้ากับแผ่นหลังของสามีและค่อยๆเลียติ่งหูเขา ฮาวเหยียนเชอตกอยู่ภายใต้ของเล้าโลมของกุนกุนอย่างเต็มใจ และเป็นครั้งแรกที่เขาถึงกับพูดไม่ออก และเป็นครั้งแรกอีกเช่นกันที่กุนกุนรู้สึกอยากสัมผัสเขาไปทุกส่วนทั้งร่างกายของคนที่เธอรัก เธอไม่รู้เลยว่าฮาวเหยียนเชอแทบจะละลายไปกับสิ่งที่เธอทำ

          ฮาวเหยียนเชอหันกลับมาอย่างรวดเร็วและใช้ร่างหนาของตัวเองคร่อมกักขังภรรยาตัวน้อยไว้ใต้ร่างโดยไม่สามารถเอ่ยสิ่งใดออกมาได้ 

           “ฮิฮิ...เชอคุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าหน้าคุณเป็นสีชมพู”

           “เธอคิดว่ามันน่าตลกหรือไง”

            “ตลกค่ะ อิอิ” กุนกุนตอบเสียงเบาพลางยิ้มล้อเลียนไปด้วย

            แต่ฮาวเหยียนเชอไม่ตลกไปด้วยเพราะความต้องการจากการสัมผัสของเธอที่ทำให้เขาปวดร้าวแก่นกายไปหมด เขาก้มลงไปดูดกลืนยอดอกของเธอแทนคำพูด จนกุนกุนหน้าแดงขึ้นมาบ้าง เขารอดูผลงานพร้อมกับฟังเสียงครางของเธออย่างบันเทิงใจ

           “ฉันหวังว่าเสียงหัวเราะของเธอเมื่อกี้จะเป็นครั้งสุดท้าย” ฮาวเหยียนเชอขู่เสียงพร่า

           หลังจากนั้นทั้งคืน ในห้องก็เต็มไปด้วยเสียงหวานที่ครวญครางดังแทนที่เสียงหัวเราะของกุนกุน

          ถัดไปไม่กี่วัน ฮาวเหยียนเชอก็พาภรรยาไปที่บ้านตระกูลหลงตามสัญญา

          “กุนกุน ฉันคิดถึงเธอจริงๆ” หลิวเปาวิ่งออกมารับเพื่อนด้วยหน้าตาชื่นบาน “เธอทำสำเร็จแล้วสินะ”

           หลิวเปาพูดถูกปิศาจร้ายอย่างฮาวเหยียนเชอไม่สามารถต้านทานการยั่วยวนของภรรยาที่น่ารักของเขาได้แน่ๆ

           แต่พี่ชายทั้งสองของเธอต่างสงสัยว่าทำไมฮาวเหยียนเชอถึงปล่อยให้สมบัติล้ำค่าของตัวเองออกมาจากห้องนอนได้ เพราะพวกเขาคาดหวังว่าปิศาจร้ายตรงหน้าจะกักขังตัวเองไว้กับข้าวปั้นน้อยอยู่ในห้องนอนสักครึ่งปี

P.S.  แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้   //  เป็นอาทิตย์เลยค้า 555555555+