บทที่ 152

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 152

           

            ฮาวเหยียนเชอจูบปิดปากเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะจูบซับน้ำตาเธอทั้งหน้า แต่ในขณะที่มือก็ฉีกเสื้อผ้าของเธอออกอย่างไร้ความปราณี

            “อย่าร้องไห้ เพราะนี่มันแค่เริ่มต้น....”

            “ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากทำกับคุณ”

            ฮาวเหยียนเชอไม่ได้ฟังเสียงขอร้องเธอ เขาก่อกวนและทรมานเธอจนเธอผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน เขารอจนเธอตื่นขึ้นมา อุ้มเธอเข้าไปอาบน้ำด้วยกัน ก่อนจะพาออกมาป้อนอาหารและร่วมรักกับเธออีกครั้ง และอีกครั้ง ในใจกุนกุนได้แต่คิดต่อว่าเขา คิดว่าเขาช่างไม่มีความรู้สึกผิดเลยทั้งที่ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นแล้วมาทำกับเธอแบบนี้เหมือนไม่คิดว่าตนเองเป็นฝ่ายนอกใจเธอ เขากล้าพูดทำร้ายจิตใจเธอโดยที่ไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิดด้วยซ้ำ

            ชายหนุ่มมองหน้าภรรยาที่เปียกชื้นไปด้วยคราบน้ำตาแล้วก็รู้สึกสะท้านในอก เขาโกรธและโมโหมากที่เธอหนีออกจากบ้านโดยไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้จักเชื่อใจกันบ้าง ทำไมถึงเอาแต่ยืนกรานว่าจะแยกทางกับเขา เธอไม่เห็นบ้างเหรอว่าเธอเป็นคนเดียวที่อยู่ในใจเขา เธอควรจะรู้และเข้าใจว่าเขาไม่มีวันทรยศเธอ เขาจะนอกใจเธอได้ยังไงในเมื่อเธอเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเขา

            “เชอ ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ ทำไมคุณต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย”

            “ถ้าเธอรู้ว่าอะไรที่จะทำให้เธอรอดปลอดภัย ก็ให้ความร่วมมือกับฉัน”

            “เชอ ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษ แล้วจะไม่ทำแบบนั้นอีก ปล่อยฉันเถอะนะคะ”

            “สายไปแล้วล่ะ ฉันยื่นโอกาสนั้นให้เธอไปแล้ว แต่เธอไม่รับไว้เอง เพราะฉะนั้นตอนนี้ก็ต้องรับผลที่ทำไว้” เขาจ้องใบหน้าซีดเซียวของภรรยาที่ดูเหมือนว่าเป็นลมเพราะเหน็ดเหนื่อยได้ตลอดเวลา จากนั้นก็ครอบครองริมฝีปาก และเคี่ยวกรำเธอบนเตียงต่อไป เขาปลดปล่อยตัวตนของเขาในร่างกายเธอทุกครั้ง

            กุนกุนไม่สามารถจดจำได้ว่าเขาทรมานร่างกายเธอไปเท่าไหร่ แต่แม้ว่าจะเหนื่อยอ่อนเพียงใด เธอก็เจ็บใจที่ร่างกายเธอตอบสนองทุกสัมผัสของเขาอย่างไม่รักดี

            “จำไว้ว่า ฉันไม่อยากได้ยินคำว่าหย่าหลุดออกจากปากเธออีก เธอรู้แล้วใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

            “ฉันสัญญาว่าจะไม่พูดอีกแล้ว” กุนกุนเค้นเสียงของตัวเองตอบเขาอย่างอ่อนแรง

            เมื่อได้ยินคำสัญญาฮาวเหยียนเชอจึงลามือปล่อยให้เธอนอนพักบนเตียง ในจังหวะที่เขาไปห้องน้ำ กุนกุนก็หลับด้วยความหมดแรงทันที

เวลา 10.00 น. ฮาวเหยียนเชอรู้สึกตัวตื่นขึ้นก่อน เขาหันไปเขย่าตัวกุนกุนให้ตื่นมาพร้อมกัน

          “ข้าวปั้น ตื่นได้แล้ว”

           แต่หญิงสาวที่อ่อนเพลีย ตอบกลับมาอย่างไม่รู้ตัวว่า

          “ไม่ ไม่เอา”

        ฮาวเหยียนเชอรู้สึกเสียใจนิดๆที่ทรมานเธออย่างหนักหน่วงทั้งคืน เธอไม่ใช่คนธรรมดาแล้วหลังจากที่ได้ดื่มเลือดเขา เพราะฉะนั้นเขาเลยคิดว่าเธอจะสามารถทนได้มากกว่าคนทั่วไป คิดได้ดังนั้น ก็ดึงเธอเข้ามากอดและลูบหลังเธอเป็นการปลอบโยน

         “ไม่ต้องกลัว นอนหลับเถอะ”

       ฮาวเหยียนเชอมองใบหน้าที่หมดแรงของกุนกุนด้วยความรู้สึกที่รักหมดใจ เขาไม่ได้ต้องการทำให้เธอเสียใจ แต่แค่อยากให้รู้ว่าเขารักเธอมากแค่ไหน ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของเธอผ่อนคลายไม่เครียดเกร็งเหมือนก่อนหน้านี้ ก็จุมพิตลงบนหน้าผากเธอเบาๆ ก่อนจะปล่อยให้เธอนอน และเตรียมตัวออกไปทำงาน ในหัวก็วางแผนไว้ว่าจะรีบกลับมาบ้านเพื่อมาอยู่กับเธอ

           หลังจากที่สามีออกไปทำงาน กุนกุนที่นอนหลับไปรู้เรื่องก็ถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ดังเข้ามาไม่หยุด

          “ฮัลโหล นั่นใครคะ”

         “กุนกุน นี่ฉันเอง”

          “อือ..เปาเปา เหรอ”

          “เธอโอเคหรือเปล่า? เป็นอะไรมั้ย?”

          “ฉันคิดว่าโอเค เมื่อคืนฉันเฉียดใกล้ความตายมาก”

         “กุนกุนฟังฉันนะ หลังจากนี้ไปเธอต้องทำตัวให้เป็นปกติ อย่าไปมีปัญหากับฮาวเหยียนเชออีก”

         “ทำไมล่ะ?”

           “เพราะเราจะได้หนีไปด้วยกันไง ตอนนี้พวกเราต้องทำให้เขาวางใจจนลืมเรื่องการป้องกันเราหนีไปซะก่อน แล้วเราก็รอ แสร้งทำเป็นว่าเราเห็นด้วยกับพวกเขาทุกอย่าง ถึงตอนที่เขาวางใจเราก็ใช้เวลานั้น รีบหลบหนีไป เราต้องแสดงให้พวกเขาเห็นว่า ไม่ควรรังแกเรา ทำเหมือนเราไม่มีทางเลือก”

           “หนีงั้นเหรอ? เปาเปา ถ้าคราวนี้ฉันหนีไปอีก เชอต้องฆ่าฉันแน่ๆ”

P.S.  แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้   // ตอนนี้เสี่ยงต่อการโดนแบนมากเลยอะค่ะ 555555