บทที่ 146 - Misunderstanding

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 146

             

            คงจะไม่ทันเสียแล้วถ้าคิดจะถอนคำพูด ฮาวเหยียนเชอขยับตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนของเธอไว้

            “พูด-ใหม่-อีก-ที-ซิ”

            “ฉะ ฉัน เอ่อ.. คุณหิวมั้ยคะ?”

“ใช่ ฉันหิว และฉันจะกินเธอนั่นแหละ”

ฮาวเหยียนเชอดึงมือเล็กที่ปิดใบหน้าออกเผยให้เห็นหน้ากลมที่ดูน่าสงสาร เขาลากมือเรียวไปทั่วร่างของเธอ พยายามกักเก็บความโกรธจากการที่ได้ยินเธอไล่ให้ไปนอนกับผู้หญิงอื่นไว้ข้างในใจ

กุนกุนปล่อยร่างกายให้เขาเชยชมหากแต่ภายในจิตใจกลับเศร้าหมอง และต่อว่าตัวเองที่ไม่กล้าพอจะพูดขัดค้านสามี เธอจดจำสิ่งเกิดขึ้นที่ทำงานได้ทุกอย่าง สิ่งที่เขาพูดกับเธอ ช่างทำร้ายจิตใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซึ่งเธอก็ไม่รู้จะต้องทำยังไงนอกจากร้องไห้ระบายออกมา

น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มในขณะที่ฮาวเหยียนเชอกำลังวุ่นวายกับร่างกายของเธอก็หยุดชะงัก และรู้สึกไม่ดีที่เห็นเธอร้องไห้

“บอกฉันมาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

คนตัวโตยอมหยุดการจู่โจมแต่ก็ยังคงคร่อมตัวเธอไว้แต่สักพักก็ถอดใจและลุกขึ้นมานั่ง เป็นจังหวะให้กุนกุนลุกและกระเถิบไปที่ขอบเตียง พร้อมกับนั่งหันหลังให้กับเขา ทั้งคู่เงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศและเป็นฮาวเหยียนเชอที่ทนไม่ไหว เขาตัดสินใจเดินออกไปนอกห้องแถมยังเตะประตูจนพัง (อีกแล้ว) ปล่อยให้กุนกุนอยู่คนเดียว

สาวน้อยที่สับสนล้มตัวลงนอน ดึงหมอนข้างมากอดและร้องไห้ เธอไม่ได้อยากให้เขาโกรธรวมถึงไม่อยากทะเลาะกับเขาด้วยซ้ำ แต่คำพูดของเขาช่างทำร้ายเธอ ทำไมกล่องพวกนั้นถึงได้สำคัญกว่าเธอ แค่คิดว่าเขาไปนอนกับผู้หญิงอื่นในขณะที่แต่งงานกับเธอก็เจ็บจนปวดใจไปหมด ไหนจะการที่เขาไม่เคยบอกรักเธออีกต่างหาก

เช้าวันรุ่งขึ้น กุนกุนตื่นขึ้นมาอย่างโดดเดี่ยว ความคิดด้านลบคิดไปถึงการที่ฮาวเหยียนเชอไม่กลับมาเพราะไปนอนกับคนอื่นใช่มั้ย? แต่เธอก็ตัดความคิดนั้นออกไปทันที กอนจะเดินไปห้องน้ำเพื่อทำกิจวัตร

ในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์หลังใหญ่ ฮาวเหยียนหมิงกำลังนั่งอิงแอบเคียงคู่กับสาวสวยชุดแดงนามว่า ซูอันหลัว ชายหนุ่มคนนี้มีความเหมือนพี่ชายอย่างฮาวเหยียนเชอมาก จะต่างกันก็ตรงที่สีของดวงตา ของฮาวเหยียนหมิงเป็นสีเงิน

“เฮ้ คุณช่วยนั่งดีๆหน่อยได้มั้ยคะ นี่มันบ้านคนอื่นนะ”

“ผมไม่ได้ชื่อ เฮ้ นะ คุณควรจะเรียกว่าสามีหรือไม่ก็หมิงเท่านั้น”

ชายหนุ่มไม่สนใจสายตาที่กำลังเตือน เขาผลักให้เธอนอนลงบนโซฟาตัวยาว

“อย่าทำตัวเป็นปิศาจแบบนี้นะคะ”

“สาวน้อย เธอเรียกสามีเธอว่าปิศาจได้ยังไงกัน เธอต้องถูกทำโทษ”

ซูอันหลัวรีบเม้มริมฝีปากของตัวเองทันที ผู้ชายของเธอมีอารมณ์แปรปรวนคาดเดาไม่ได้เหมือนพี่ชายของเขาไม่มีผิด เธอไม่อยากจะต่อสู้กับความโกรธของเขา

“ไหน ลองเรียกสามีให้ชื่นใจหน่อยสิ”

หญิงสาวใต้ร่างใหญ่ได้แต่กรอกตามองบน

“ร้ายๆจริง ผู้หญิงคนนี้ แต่ยังไงผมก็รักคุณ ที่รัก”

ฮาวเหยียนหมิงจูบลงไปบนริมฝีปากเธอ แปลกใจที่ตนเองชอบให้เธออยู่ใกล้ๆและแสดงความรักต่อเธอ

 “ฮาวเหยียนหมิง ที่นี่ไม่ได้นะ”

ชายหนุ่มหาได้สนใจคำเตือน เขาใช้จังหวะนี้ครอบครองริมฝีปากของเธอจนขัดขืนไม่ได้ ก่อนจะลูบไล้ร่างนุ่มของเธออย่างเบามือ

จังหวะนี้เองที่กุนกุนเดินเข้ามาเจอและยืนตัวแข็งอยู่หน้าห้อง สามีของเธอกำลังจูบกับผู้หญิงอื่นบนโซฟาในบ้าน เธอทนไม่ได้ ทนไม่ได้จริงๆที่เห็นสามีของเธอกำลังแสดงความรักกับผู้หญิงอื่น ความเจ็บปวดที่ได้เห็นสามีทรยศเต็มตาๆวันนี้ มันเจ็บปวดเป็นพันเท่าเมื่อเทียบกับภาพที่เธอจินตนาการไว้

“กุนกุน เธอตื่นแล้วเหรอ”

เสียงของป้าเฉิน ปลุกเธอออกจากภวังค์ หญิงสาวหันตัวกลับไปทันทีพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

“ป้าเฉิน”

“กุนกุน เธอร้องไห้ทำไม มีเรื่องอะไร!”

ยังไม่ทันจะได้ซักถามอะไร กุนกุนก็วิ่งหนีไปจากภาพตรงนั้น

“กุนกุน เธอจะไปไหน รอป้าด้วย”

ป้าเฉินแปลกใจและตกใจที่จู่ๆเธอก็วิ่งหนีไป เลยตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น และเจอกับภาพที่ซูอันหลัวกำลังสูดอากาศหายใจเข้าปอดอย่างหนักหน่วง และฮาวเหยียนหมิงที่นั่งอย่างสบายใจ ป้าเฉินเข้าใจทันทีว่ากุนกุนจะต้องเข้าใจผิดแน่ๆว่าว่าฮาวเหยียนหมิงเป็นฮาวเหยียนเชอ

“นายน้อยหมิง ห้องนอนแขกเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณต้องการจะขึ้นไปพักผ่อนเลยหรือรับน้ำชายามบ่ายดีคะ นายน้อยจ้างเชฟชาวฝรั่งเศสไว้ที่นี่สำหรับทำของหวานโดยเฉพาะค่ะ”

“เชอ น่ะเหรอจ้างเชฟทำขนมไว้ เท่าที่ฉันจำได้เขาเกลียดของหวานจะตายนิ”

“นายน้อยหมิง จำได้ถูกต้องแล้วค่ะ แต่นายน้อยเชอจ้างเชฟให้มาทำของหวานให้กับกุนกุนผู้รักขนมหวานเป็นพิเศษเลยค่ะ”

“โอ้? งั้นผู้หญิงที่ร้องไห้แล้ววิ่งออกไปเมื่อกี้ก็คือสมบัติตัวน้อยที่แตะต้องไม่ได้ของพี่ชายฉันน่ะสิ?”

“คุณไม่รู้หรือไงว่าใครคือปิศาจตัวจริง” ซูอันหลัวพึมพำออกมาเมื่อนึกภาพสิ่งที่จะเกิดขึ้น

“เธอคิดว่าสามีของเธอคนนี้เป็นปิศาจหรือเปล่าล่ะ?”

“ใช่ค่ะ แต่เป็นปิศาจจอมลามก”

ฮาวเหยียนหมิงไม่โกรธหญิงสาวเลยสักนิด กลับหัวเราะคิกคักและดึงเธอให้เข้ามาในอ้อมกอด

“ถ้างั้น ถ้าเธอคิดว่าสามีของเธอคือปิศาจจอมลามก ผมก็จะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”

“ฮาวเหยียนหมิง ปล่อยฉันเลยน่ะ ไม่งั้นฉันจะไม่กลับบ้านกับคุณ”

P.S.  แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้   // ดราม่าไปอี๊ก 5555555555

ดราม่ายาวเลยงานนี้  T_____________T // มีความแย่งซีนจากน้องชายอิเชอ

เดือนนี้ตั้งเป้าว่าจะอัพให้ได้ 10 บท ลองดูกันนะคะ ว่าเค้าจะทำได้มั้ย 555+

กด 1 – ไม่ได้

กด 2 – ไม่แน่ใจ