บทที่ 145

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 145

           

เธอไม่อยากจะมีเรื่องกับคนที่นินทาเธอ อีกอย่างสิ่งที่พวกหล่อนพูด เธอก็คิดว่าเป็นเรื่องจริง

            กุนกุนเดินกลับไปถึงห้องทำงานก็เห็นสามีทำหน้าบูดบึ้งรอเธออยู่ หญิงสาวไม่เดินเข้าไปใกล้แต่เว้นระยะห่างไว้ไม่ยอมเข้าไปใกล้

            “ฉันขอโทษค่ะที่มาช้า พอดีแวะเข้าห้องน้ำก่อน”

            “มานี่สิ” ฮาวเหยียนเชอที่เห็นท่าทีเหินห่างของภรรยาก็รีบสั่งให้เธอเดินมาหา

            ส่วนกุนกุนเองก็ก้มหน้าเดินเข้าไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนเข้าไปใกล้พอที่จะเอื้อมถึง ฮาวเหยียนเชอเลยดึงภรรยาให้มานั่งลงบนตัก

            “เธอร้องไห้?”

            แต่กุนกุนยังคงก้มหน้านิ่งเงียบ

            “ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่า?”

            “เปล่าค่ะ คุณพูดถูกทุกอย่าง ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบอีกแล้ว” เธอตอบไปแบบส่งๆ

            “ถ้าเธอคิดว่าฉันถูก แล้วไปแอบร้องไห้ทำไม? เธอคิดว่าฉันไม่มีเหตุผลงั้นเหรอ?”

            และกุนกุนก็เงียบอีกครั้ง พร้อมกับเม้มริมฝีปากของตัวเอง

            “พูดมา มีอะไร?”

            “ข้าง...ข้างในหัวใจคุณ ฉันเป็นคนนอกเหรอคะ?”

            กุนกุนตัดสินใจถามสิ่งที่ค้างคาเธอสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกความกล้า และสบตากับสามีตรงๆ แต่ฮาวเหยียนเชอก็ไม่ชอบที่ได้ยินเธอตัดพ้อทำตัวเหมือนสงสัยในตัวเขา

            แต่ในเมื่อเขาไม่ตอบคำถาม ก็เป็นเธอที่ยอมเปลี่ยนเรื่องและไม่ถามต่อ

            “ผ่านมาสามปี ความฉลาดของเธอไม่เพิ่มขึ้นเลยสักนิด” คำตอบของฮาวเหยียนเชอทำให้กุนกุนลุกขึ้นจากตักเขาและตั้งท่าจะเดินกลับไปโต๊ะทำงาน

            “ฉันจะไปจัดการตารางงานของคุณนะคะ”

            ฮาวเหยียนเชอไม่ได้ห้ามเธอไว้ ปล่อยให้เธอกลับไปทำงาน และหันไปสนใจคอมพิวเตอร์ของตัวเอง กุนกุนเองก็กลับไปทำงานที่โต๊ะอย่างเงียบๆ ทั้งคู่จมกับความคิดของตัวเองจนบรรยากาศในห้องทำงานเต็มไปด้วยความอึมขรึม

           

            ตั้งแต่วันนั้นมาพนักงานในบริษัทฮาวเหยียนก็เหมือนยืนอยู่ขอบหน้าผา จะมีก็แค่ภรรยาของท่านประธานฮาวที่เหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบอะไร เพราะว่ายังมีคนที่ทำตัวโง่เขลากล้าส่งของขวัญและจดหมายรักไปกุนกุนซึ่งนั้นทำให้ท่านประธานฮาวเดือดดาลเป็นอย่างมาก

           

            คืนนั้นที่ห้องนอนใหญ่ในคฤหาสน์ก็มีสงครามย่อมๆเกิดขึ้นเพราะของขวัญปริศนาที่ส่งมาให้กุนกุน

            “หยวนกุนกุน! ฉันบอกให้เธอทิ้งมันไป!”

            “แต่นี่ของๆฉัน”

            เรื่องที่กำลังเกิดขึ้นเป็นเพราะกุนกุนไม่ยอมทิ้งของขวัญที่ได้มา แม้จะรู้ว่าฮาวเหยียนเชอไม่พอใจก็ตาม แต่เธอก็ยังกอดกล่องนั้นไว้แน่น

            “เธอจะทิ้งมันมั้ย?” ฮาวเหยียนเชอพยายามกดเสียงตัวเองไม่ให้คำรามออกมา

            “คุณไม่ใช่เป็นคนบอกเองหรือไงว่าการแตะต้องของๆคนอื่นมันผิด”

            “อย่าบอกฉันนะว่าเธอจะเก็บของขวัญกับจดหมายรักบ้าๆพวกนั้นไว้”

            “แล้วทีคุณล่ะ คุณยังเก็บของขวัญที่ได้มาจากผู้หญิงสองกล่องนั้นเลย”

            ฮาวเหยียนเชอรำคาญใจที่เห็นของจากผู้ชายอื่นอยู่ในอ้อมกอดของภรรยา เขาแย่งมันมาและโยนมันทิ้งลงบนพื้น ก่อนจะตวัดตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดและจับเธอกดลงบนเตียง เขาโถมตัวเองโดยมีตัวเองอยู่ข้างบน ไม่รอให้กุนกุนร้องปฏิเสธเขาขบกัดลงบนลำคอของเธอและทิ้งขบเม้มจนทิ้งรอยฟันไว้

            “อ๊า! เจ็บนะคะ”

            “เธอกล้าย้อนคำของฉันงั้นเหรอ”

            คนตัวโตไม่หยุดเขาทำรอยบนคอเธออีกข้างจนทั่ว

            “ฉันเจ็บนะ คุณเองนั่นล่ะที่ผิด”

            กุนกุนร้องออกมาและใช้แรงอันน้อยนิดผลักหน้าอกของเขา แต่ก็ยังคงไม่สามารถสู้กับอารมณ์อันแปรปรวนของสามีได้ ไม่เพียงแต่จะไมขยับเขยื้อนไปไหนแล้ว ฮาวเหยียนเชอดึงแขนของเธอไปเหนือศีรษะจะกดไว้ด้วยมือเดียว ส่วนมืออีกข้างก็ดึงทึ้งเสื้อผ้าของเธอออกก่อนจะครอบครองหน้าอกนุ่มอย่างไม่ปราณี

            “คุณกำลังรังแกฉัน” กุนกุนไม่พอใจกับสัมผัสนั้นเธอจึงร้องไห้ออกมา

            “เธอจะทำยังไงถ้าฉันจะรังแกเธอ” แน่นอนว่ากุนกุนจะไปทำอะไรได้นอกจากยอมเขา

            ฮาวเหยียนเชอไม่ฟังเสียงปฏิเสธ เขาตั้งใจบดจูบลงบนกลีบปากเธอแต่กุนกุนหันหน้าหนีไปก่อน

            “ฉันไม่อยากจูบคุณ”

            “เธอกล้าที่จะบอกว่าไม่งั้นเหรอ?”

            นาทีนี้ฮาวเหยียนเชอแทบคุ้มคลั่ง เขาจับคางของเธอให้หันมา แต่สายที่กุนกุนกลับมามองเขาเหมือนกับเห็นโจรผู้ร้าย ทำให้เขายอมปล่อยมือจากคางเธอ

            “หยวนกุนกุนเธอต้องการอะไรกันแน่”

            กุนกุนรีบถดตัวเองไปที่ขอบเตียง ดึงเสื้อผ้าที่ค้างอยู่บนเนินอกเธอลง และพูดด้วยน้ำเสียงที่คิดว่ามั่นคงที่สุดออกไปว่า

            “ฉันไม่อยากใกล้ชิดกับคุณ”

            ท่าทีของภรรยาเป็นผลให้ฮาวเหยียนเชอกอดอกและจ้องมองเธอด้วยอารมณ์ที่พร้อมจะปะทุออกมาตลอดเวลา เธอกล้าที่จะปฏิเสธเขาที่เป็นสามีของเธออย่างงั้นเหรอ

            “ฉันเห็นแล้วล่ะ บอกมาว่าทำไม เธอคิดอะไรกันแน่”

            “ฉันไม่อยากทำแบบนั้นกับคุณ ถ้าคุณต้องการก็ไปหาผู้หญิงที่ให้ของขวัญคุณแทนสิ”

            “อะไรนะ?” เสียงของฮาวเหยียนเชอสูงขึ้นทันที ก่อนที่ดวงตาจะเปลี่ยนสี นั่นทำให้กุนกุนเริ่มรู้สึกผิดที่พูดอะไรออกไปโดยไม่คิด

            “คะ คะ คือว่าฉัน”

            คงจะไม่ทันเสียแล้วถ้าคิดจะถอนคำพูด ฮาวเหยียนเชอขยับตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนของเธอไว้

            “พูด-ใหม่-อีก-ที-ซิ”

P.S.  แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้   // 

เอาดราม่ามาเสิรฟ์ 5555555555 

ดราม่ายาวเลยงานนี้  T_____________T