บทที่ 149

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 149

           

            หลิวโปกับหลิวหลางมองหลิวเปาที่ประคองเพื่อนขึ้นไปยังห้องบนชั้นสอง อีกไม่นานพายุลูกใหญ่กำลังจะพัดมาที่นี่ เห้อ.....

           

            ฮาวเหยียนเชอกลับมาถึงบ้านตัวเองตอนสองทุ่มด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ที่ค้างมาตั้งแต่เมื่อคืน ภรรยาของเขาเป็นตัวสร้างเรื่องปวดหัวให้ไม่เว้นวัน พออยู่ที่ทำงานก็ไม่มีสมาธิเพราะมัวแต่คอยเป็นห่วงเธอที่เอาแต่ร้องไห้อยู่ในห้องไม่ยอมกินข้าวปลา

            เขาเดินตรงไปที่ประตูใหญ่อย่างไม่สบอารมณ์ และก็เจอกับป้าเฉินที่ก้มศีรษะทำความเคารพยืนรออยู่

            “นายน้อยคะ วันนี้นายน้อยหมิงพาภรรยามาหาคุณที่นี่ค่ะ”

            “แล้วพวกเขาอยู่ไหน?”

            “เอ่อ กลับไปกันแล้วค่ะ” ป้าเฉินรายงานด้วยเสียงเรียบ

            เมื่อได้ยินดังนั้น ฮาวเหยียนเชอก็ส่งเสียงรำคาญออกมา พร้อมๆกับสังหรณ์เรื่องไม่ดี

            “คือ...นายน้อยคะ กุนกุนตื่นลงมาเจอคุณหมิงกำลังคลอเคลียอยู่กับภรรยาในห้องนั่งเล่น เธอต้องเข้าใจผิดคิดว่าคุณหมิงเป็นคุณแน่ๆ เลยวิ่งร้องไห้หนีออกจากบ้านไป ตอนนี้ดิฉันได้สั่งให้คนตามหาเธอแล้วนะคะ”

            “แล้วพวกเขาหาตัวเจอหรือยัง?”

            “ยังค่ะ ฉันอยากจะส่งคนไปถามที่คฤหาสน์หยวนด้วยซ้ำ แต่เกรงว่าพ่อแม่ของเธอจะเป็นห่วง”

            “บ้าชะมัด!! แล้วยัยเด็กโง่หนีไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ห๊า” น้ำเสียงของฮาวเหยียนเชอเกรี้ยวกราดขึ้นเรื่อยๆตามระดับความพลุ่งพล่านของอารมณ์

            “เอ่อ ตั้งแต่เมื่อเช้า ตอน 10 โมงค่ะ”

            “แล้วป่านนี้ยังหาไม่เจอ ไปตายกันหมด สมควรตายจริงๆ!”

            ฮาวเหยียนเชอที่ถนัดการทำลายเตะเข้าไปที่ประตูบานใหญ่อย่างรุนแรง เขาอยากจะฆ่าไอ้น้องชายตัวดีที่ทำให้ภรรยาเข้าใจผิด ยัยข้าวปั้นก็สมควรจะโดนเหมือนกันข้อหาที่ไม่เชื่อใจเขาแถมยังกล้าหนีออกจากบ้านไปอีก

            ป้าเฉินอมยิ้มอยู่ในทีตอนเห็นเจ้านายหุนหุนพลันแล่นเดินกลับไปที่รถที่เพิ่งจอดทิ้งไว้เมื่อ 2 นาทีก่อน ความจริงเธอคิดว่าครั้งนี้กุนกุนควรจะได้รับโทษที่ไม่เชื่อใจสามี

            ในรถหรู ขณะที่ฮาวเหยียนเชอเหยียบคันเร่งเพื่อให้รถไปข้างหน้าได้อย่างใจคิด เขาก็ต่อสายหาพ่อตาทันที

            “พ่อครับ ลูกสาวที่น่ารักของพ่ออยู่ที่บ้านหยวนหรือเปล่า?”

            “เปล่านิ เธอไปทำอะไรงั้นเหรอ?” หยวนทิงหลวถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีความตื่นเต้นแม้แต่น้อย

            “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่หายตัวไป”

            “โอ้? นี่อย่าบอกนะว่าลูกสาวตัวน้อยของพ่อหนีออกจากบ้าน เห้ออ ตอนพาเธอกลับมาก็พูดกันดีๆละกัน อย่าทะเลาะกันล่ะ” พ่อตาบอกกล่าวเหมือนเรื่องนี้ไม่สำคัญเลยสักนิด

            “ครับพ่อ ไม่ต้องห่วง ผมสัญญาว่าจะพูดกับเธอดีๆ แค่นี้ก่อนนะครับ ราตรีสวัสดิ์”

            ฮาวเหยียนเชอกดวางสายจากพ่อตา และต่อสายหาหลงหลิวโปทันที

            “โป ข้าวปั้นน้อยของฉันหายตัวไป เธออยู่ที่นั่นหรือเปล่า?”

            “ฉันไม่รู้จะบอกยังไงดี” หลิวจนด้วยคำพูดแต่ก็ไม่ได้ปฎิเสธไปทันที

            “อืม ฉันเข้าใจล่ะ กำลังจะไปบ้านนาย”

            “เดี๋ยวก่อนเชอ อย่าเพิ่งวางสาย ข้าวปั้นน้อยของนายคิดว่านายมีเมียน้อยน่ะ”

            “ฮึ่ม! นายคิดว่าไงล่ะ ยัยข้าวปั้นเดินไปเห็นหมิงอยู่กับเมียมันซูอันทิงที่ห้องนั่งเล่น”

            “หมิงงั้นเหรอ? นายนั่นอยู่ที่ลาสเวกัสไม่ใช่เหรอไง? เขากลับมาเมื่อไหร่อะ?”

            “มันเพิ่งกลับวันนี้ล่ะ แล้วก็กำลังจะต้องตายเพราะน้ำมือฉัน มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ชอบสร้างปัญหาให้แล้วก็หนีไป”

            ไม่บ่อยที่คนอย่างฮาวเหยียนเชอจะบ่นออกมายาวเหยียดถ้าไม่เหลืออด และนั่นทำให้หลิวโปต้องหัวเราะออกมา เขาเข้าใจละว่าทำไมกุนกุนถึงเข้าสามีผิด ก็มีน้องชายเล่นเหมือนกันยังกับโคลนนิ่ง

            “ฉันจะวางสายละ จับตาดูข้าวปั้นน้อยให้ฉันด้วย”

            “อืม..ถ้ามาแล้วก็ใจเย็นๆกับเธอแล้วกัน”

            “ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ได้จะใจร้ายกับเธอขนาดนั้น”

            น้ำเสียงนุ่มนวลของฮาวเหยียนเชอช่างทำให้หลิวโปอกสั่นขวัญแขวนได้เป็นอย่างดี เขาได้แต่สวดภาวนาให้ชีวิตของกุนกุน

            ในห้องนอนของหลิวเปาตอนสามทุ่ม เพื่อนสาวของกุนกุนกำลังชวนเธอดูนิตยสารแบบผู้หญิงๆอยู่

            “กุนกุนดูนี่สิ มีแต่รูปผู้ชายหล่อๆเต็มไปหมด”

            “เธอพูดถูก พวกเขาดูดีจัง”

            “ดูคนนี้สิ เขาดูจริงจัง ผู้ชายผมยาวมักจะเป็นพวกจริงจังในชีวิตนะ”

            “หือ?”

            “ก็เหมือนกับปิศาจฮาวที่จริงจังกับเธอและเธอก็เหมือนกับสัตว์เลี้ยงของเขา เขาแกล้งเธอรังแกเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้”

            กุนกุนพยักหน้าเห็นด้วย

            “แต่ถ้าเธอไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร ฉันซื้อนิตยสารพวกนี้ไว้ เวลาว่างๆค่อยเอามาอ่าน”

            หลิวเปาเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน เธอจึงดีใจมากที่มีกุนกุนไว้คอยปรึกษาและคุยด้วยแบบผู้หญิงๆ กุนกุนไม่ได้คืนนิตยสารกลับไป เธอยังคงถือมันไว้และเปิดผ่านๆตา แต่เพราะมีรูปผู้ชายซะส่วนใหญ่ทำให้เธอเขินอายขึ้นมา

            ทันใดนั้นประตูห้องนอนก็ถูกเปิดเข้ามาอย่างแรง หลิวเปาและกุนกุนต่างกระโดดขึ้นไปบนเตียงพร้อมกันโดยไม่ได้นัดแนะ จากนั้นกุนกุนก็ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังหลิวเปาทันที

            หลิวเปามองผ่านปิศาจร้ายตัวโตอย่างฮาวเหยียนเชอไปยังพี่ชายทั้งสองด้วยความโกรธ

แต่พี่ชายทั้งสองกลับส่ายหน้าปฏิเสธและแสดงท่าทางเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไรกับการมาของฮาวเหยียนเชอ

            “หยวนกุนกุน รีบพาตัวเธอมานี่ เดี๋ยวนี้เลย” ฮาวเหยียนเชอเปิดปากทันทีที่เห็นภรรยา

            สาวน้อยอาภัพที่รู้ชะตากรรมของตัวเองดีตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยกลัว แต่ภาพที่เธอเห็นเขานัวเนียกับผู้หญิงเมื่อเช้ายังคงติดตา เธอเลยไม่สนใจว่าเขาจะโกรธเธอมากแค่ไหน

            “ฉะ ฉันจะไม่กลับบ้านกับคุณ ฉันต้องการหย่าขาดจากคุณ!”

            “เธอต้องการอะไรนะ? พูดอีกทีซิ” เขาถามกลับช้าๆแต่ดวงตาเต็มไปด้วยลูกไฟที่พร้อมจะแผดเผาทุกอย่าง

            “ฉันบอกว่า ฉัน....ต้องการหย่ากับคุณ”

P.S.  แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้   // กุนกุนบางทีเธอกล้าแบบไม่น่าเชื่อ 

ฮืออออ จะรอดมั้ยเนี่ยย