บทที่ 150

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 150

           

            “ฉันบอกว่า ฉัน....ต้องการหย่ากับคุณ”

            พี่น้องตระกูลหลงถึงกับเป็นกังวลแทนกุนกุน คำพูดของเธอมันสามารถฆ่าตัวเธอได้เลย

            “พูดใหม่อีกครั้งแล้วดังกว่าเดิมด้วยนะ” ฮาวเหยียนเชอบบังคับให้เธอพูดโดยที่ตัวเขาเองก็กักเก็บความโกรธที่พร้อมจะปะทุออกมาได้ทุกเมื่อด้วยความพยายามอย่างมาก แต่กุนกุนกำลังรู้สึกสับสน เสียใจและหวาดกลัวมากทำให้เธอร้องไห้ออกมา

            “เธอร้องไห้ทำไม หือ? มานี่ซิ”

            “เปาเปา ช่วย..” กุนกุนร้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสาวแถมยังกอดเอวเธอไว้แน่นราวกับต้องการหาที่พึ่ง

            “กุนกุนไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้” แล้วหลิวเปาก็เป็นเพื่อนที่ช่างดีเหลือเกิน เธอกล้าท้าทายกับอารมณ์ที่ไม่ปกติของฮาวเหยียนเชอตอนนี้

            “หลง หลิว เปา!!!” แต่เสียงตวาดของสามีเพื่อนก็ทำให้เธอรู้สึกหนาวยันไขสันหลังเช่นเดียวกัน

            “พะ พี่เชอ ความจริงแล้วพี่เป็นฝ่ายผิดที่คิดทรยศนอกใจภรรยา เพราะฉะนั้นพี่ไม่มีสิทธิ์จะมาโกรธกุนกุนนะคะ ตอนเด็กๆที่โรงเรียนอนุบาลเขาไม่ได้สอนหรือไงว่าถ้าทำผิดแล้วต้องขอโทษและขอร้องให้อีกฝ่ายยกโทษให้น่ะ”

            เสียงพูดเจื้อยแจ้วแบบหลับหูหลับตาของหลงหลิวเปากลายเป็นเสียงที่ไม่มีใครสนใจ เพราะ

ฮาวเหยียนเชอกำลังจ้องมองเธอแบบเลือดเย็นจนดูเหมือนว่าเขากำลังคิดจะฆ่าหลิวเปาให้ตายเป็นผุยผงซะเดี๋ยวนี้

            และเป็นหลิวหลางที่ดึงแขนหลิวเปาให้ออกมาจากเขตสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น เพื่อนใจกล้าของกุนกุนที่ตอนแรกอยากปกป้องเพื่อนเต็มที่นั้น ต้องตัวสั่นด้วยความกลัวเพราะรังสีอาฆาตที่แผ่ออกมาจากร่างสูงใหญ่ของฮาวเหยียนเชอ เธอรีบกอดพี่ชายไว้แน่นซุกหน้ากับหน้าอก เพื่อหนีสายตาอำมหิตของเขา

            ฮาวเหยียนเชอตวัดดวงตาขึ้นไปมาภรรยาที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง ความโกรธยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อนึกถึงคำพูดที่เธอบอกว่าต้องการจะหย่าขาดจากเขา

            “หยวนกุนกุนนี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเธอ มานี่...”

            เสียงดุดันของเขาทำให้กุนกุนไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำกับเธอในเมื่อเขาเป็นคนผิดที่นอกใจเธอ

            “ฉัน ฉันจะไม่กลับบ้านกับคุณ คุณกลับไปหาเมียน้อยของคุณซะ ฉันจะหย่ากับคุณ แล้วจะกลับไปอยู่ที่บ้านพ่อกับแม่”

            ใจจริงฮาวเหยียนเชอต้องการที่จะเคลียร์เรื่องที่เธอเข้าใจผิดให้รู้เรื่อง แต่กุนกุนดึงดันที่จะพูดเรื่องแยกทางกับเขาตลอด เขาเลยปล่อยให้เธอเข้าใจผิดอยู่อย่างนั้นโดยไม่แก้ข้อกล่าวหาอีก ชายหนุ่มที่มีกลิ่นอายความชั่วร้ายเดินไปหากุนกุนที่เตียง ก่อนจะบีบคางของเธอให้เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า

            “หยวนกุนกุน เธอคิดว่าเธอเป็นใครงั้นเหรอถึงกล้าพูดกับฉันแบบนี้ จะต้องให้ฉันเตือนความจำให้หรือเปล่า ว่าเป็นเหมือนของบรรณาการที่พ่อของเธอมอบให้ฉันแล้ว เธอเป็นทั้งสาวใช้และเลขาฯส่วนตัว เพราะฉะนั้นเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะแยกทางกับฉัน จำไว้! ถึงแม้ว่าเธอจะเห็นว่าฉันนอนกับผู้หญิงคนอื่นก็ตาม เธอก็ต้องคอยอยู่ที่บ้าน ไม่มีสิทธิ์ไปไหน เข้าใจมั้ย!! ตอนนี้เธออยากให้ฉันช่วยเตือนความจำหรือเปล่าว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าฉันโกรธ”

           กุนกุนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้หลังจากฟังประโยคที่ทำร้ายจิตใจเธออย่างรุนแรง เธอมองหน้าเขาที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมาแล้วก็รู้ว่าเธอไม่มีตัวตนในสายตาของเขาเลย

“ฮาวเหยียนเชอ!! คุณทำร้ายกุนกุนแบบนี้ได้ยังไงกัน เธอเป็นภรรยาของคุณนะ คุณนอกใจเธอยังไม่พอ ยังพูดจาทำร้ายจิตใจเธอขนาดนี้ ได้ยังไงกัน”

ปิศาจในร่างจำแลงของชายหนุ่มรูปงามอุ้มภรรยาที่เงียบงันขึ้นมาในอ้อมกอดและจ้องหลิวเปาด้วยสายตาที่เป็นใครก็ต้องผวา

            “เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันจะทำยังไงกับเธอก็ได้ ฉันมีเรื่องที่ต้องสะสางกับเธอแต่...ไม่เป็นไร เรายังมีเวลาอีกเยอะ”

            หลิวเปามองออกอย่างแน่ชัดว่าฮาวเหยียนเชอรักกุนกุนแต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมของต้องทำร้ายคนที่รักด้วยคำพูดที่ใจร้ายขนาดนั้น

            กุนกุนพยายามจะกลั้นเสียงสะอื้นไว้ ภาพที่น่าสงสารของเธอทำให้พี่น้องตระกูลหลงรู้สึกเสียใจและสงสารเธอ

            “ฉันไม่อนุญาตให้เธอร้องไห้”

            เสียงดุของฮาวเหยียนเชอทำให้กุนกุนจ้องกลับไปด้วยขุ่นมัว เธอปิดปากของเธอไว้แน่นเพื่อไม่ให้มีเสียงร้องไห้หลุดรอดออกมา ก่อนจะหันกลับไปมองเปาเปาอย่างน่าเวทนา

            “เปาเปา ช่วยฉันด้วย”

            หลิวหลางรีบกอด้องสาวไว้แน่น เพราะกลัวว่าเธอจะดิ้นหลุดและวิ่งทะเล่อทะล่าออกไปให้ฮาวเหยียนเชอฆ่า

            “หยวนกุนกุน เวลานี้ไม่มีใครช่วยเธอได้ และจะต้องได้รับโทษจากฉันแน่ๆ”

            แขกผู้มาเยือนยามดึกเดินออกจากห้องนอนของหลิวเปาไปด้วยความรวดเร็ว ทิ้งไว้เหลือแต่ 3 พี่น้องตระกูลหลงที่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

            “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคะ!!”

            “เปาเปาเธอไม่ควรเอาตัวเองเข้าไปยุ่งเรื่องของเชอ เธอเองก็รู้ดีว่าเขาเป็นคนยังไงโหดร้ายมากแค่ไหน”

            “แต่เขากำลังทำร้ายกุนกุน!”

            “เชอรักกุนกุน เธอเองก็ดูออก เพราะฉะนั้นเขาไม่ฆ่าภรรยาตัวเองหรอก” หลิวหลางอธิบายให้น้องสาวฟังอย่างเหนื่อยอ่อน

            “รักงั้นเหรอคะ เขาเป็นผู้ชายที่โหดร้ายที่ทำร้ายผู้หญิงที่พูดว่ารักได้ คงไม่ใช่ความรักแล้วหรอกค่ะ เขาทำให้กุนกุนร้องไห้และเจ็บปวด ถ้าบอกว่าเขารักกุนกุน นั่นคือเรื่องโกหก!!” เพราะความสงสารเพื่อนทำให้เปาเปารับไม่ได้แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าฮาวเหยียนเชอรักกุนกุนมากแค่ไหน

            “หลงหลิวเปา หยุดได้แล้ว! ถ้าน่าจะรู้ขอบเขตของเธอได้แล้วนะ”      

            “ถ้าฉันไม่หยุดล่ะคะ พี่จะทำอะไรฉัน?”

            “เธอมีเหตุผลหน่อยได้หรือเปล่า กุนกุนเป็นภรรยาที่ถูกต้องของเชอ พวกเราไม่มีสิทธิอะไรที่จะดึงตัวเธอไว้ที่นี่”

            “พวกพี่ใจร้ายมาก ทำไมถึงยืนเฉยๆมองดูเชอทำร้ายกุนกุน ฉันเกลียดคนที่เห็นแก่ตัวแบบพวกพี่มากที่สุด ทั้งเชอทั้งพี่เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น!!”

           

P.S.  แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้   // อ่านตอนนี้แล้วใครอยากด่าอิเชอ เชิญค่ะ