บทที่ 151 - “อย่าร้องไห้ เพราะนี่มันแค่เริ่มต้น....”

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 151

           

            “พวกพี่ใจร้ายมาก ทำไมถึงยืนเฉยๆมองดูเชอทำร้ายกุนกุน ฉันเกลียดคนที่เห็นแก่ตัวแบบพวกพี่มากที่สุด ทั้งเชอทั้งพี่เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น!!”

            “เหอะ เสียเวลาคุยเรื่องนี้กับเธอจริงๆ” หลิวโปบ่นออกมา

            “ฉันก็เหมือนกันล่ะค่ะ หึ!”

            หลิวโปรีบเดินออกมาก่อนจะจัดการน้องสาวตัวป่วนที่ยั่วโมโหเขา

            “เปาเปา เธอจะโกรธอีกนานเท่าไหร่เนี่ย” หลิวหลางเองก็เริ่มเบื่อหน่าย

            “ตลอดชีวิตฉันเลยล่ะค่ะ พี่อีกคน ออกจากห้องฉันไปเลยค่ะ”

            หลิวหลางถอนหายใจออกมา เลยเดินออกตามพี่ชายไป มันเป็นความผิดของฮาวเหยียนเชอจริงๆที่ทำให้พวกเขาต้องทะเลาะกัน พอหญิงสาวหนึ่งเดียวได้ยินเสียงปิดประตูห้อง เธอก็กระโดดขึ้นเตียง นอนก่ายหน้าผาก เธอเกลียดความหยิ่งยโสของฮาวเหยียนเชอจริงๆ

            ณ คฤหาสน์ฮาว

            ชายหนุ่มเจ้าของบ้านแบกภรรยาพาดบ่าเดินตรงไปที่ห้องนอนทันที

            “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

           

            ป้าเฉินรีบวิ่งตามมาจากหน้าประตูอย่างเร็ว เพราะฮาวเหยียนเชอก้าวเข้ามาโดยไม่ทักทายใครที่รออยู่

            “นายน้อย เกิดอะไรขึ้นคะ?” เธองงไปหมดแล้วทำไมพวกเขาทั้งคู่ยังไม่ดีกันอีกหลังจากที่เจ้านายก็ตั้งใจจะไปเคลียร์กับกุนกุนนี่

            “ไม่มีอะไร” ฮาวเหยียนเชอตอบเสียงเรียบและเดินก้าวขึ้นชั้นสองไป โดยที่ไม่มีใครสามารถขัดขวางอะไรได้

            ในห้องนอน เขาวางเธอลงบนเตียงไม่เบานัก กุนกุนรีบคลานหนีไปที่ขอบเตียงจดจ้องสามีอย่างไม่วางตา

            “ถ้าคุณรังแกฉัน ฉันจะฟ้องคุณพ่อ” กุนกุนขู่ฟ่อราวกับลูกแมวน้อย

            ฮาวเหยียนเชอได้ยินแบบนั้น เลยโยนโทรศัพท์มือถือของตัวเองไปให้เธอ

            “ฉันจะให้โอกาสเธอ โทรสิ”

            กุนกุนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาหยวนทิงหลิวทันที

            “พ่อคะ นี่หนูเองค่ะ เชอกำลังจะทำร้ายหนู พ่อมาช่วยหนูทีนะคะ”

            “ทำไมเขาถึงจะตีลูกล่ะ?” พ่อของเธอถามกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีการกระตือรือร้นแม้แต่น้อย

            “หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”

            “งั้นถ้าลูกรู้เหตุผลก็ค่อยโทรมาหาพ่อใหม่แล้วกัน นี่มันดึกมากแล้ว แค่นี้นะ ราตรีสวัสดิ์”

            “พะ พ่อ พ่อคะ !! ฮัลโหล!!”

                        กุนกุนที่โดนผู้เป็นพ่อตัดสายทิ้งไป พยายามจะกดเบอร์เดิม ต่อสายกลับไปใหม่ แต่คราวนี้ไม่มีใครรับสายเธอ นี่พ่อก็ทิ้งเธอเหรอเนี่ย

            “ว่าไง พ่อเธอจะมาช่วยเธอมั้ย? หรือว่าเธอจะโทรหาพ่อกับแม่ฉันให้มาช่วยก็ได้นะ”

            น้ำเสียงยียวนของเขาทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยวในโลกนี้จริงๆ

            “ถ้าไม่มีใครมาช่วยเธอได้ เพราะฉะนั้นคืนนี้เธอก็เป็นของฉัน” เขาไม่พูดขู่เฉยๆ ฮาวเหยียนเชอถอดเสื้อผ้าตัวเองออกทันที และเดินไปที่เตียงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด กุนกุนรีบถดตัวหนีไปที่หัวเตียง

            “คุณจะทำอะไร อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!”

            “มีใครในบ้านนี้ที่กล้าปฏิเสธฉันด้วยเหรอ?”

            กุนกุนไม่สามารถปัดป้องมือเรียวยาวที่มีกำลังมหาศาลของเขาได้เลย เขาจับขาเธอลากออกมาจากหัวเตียง โดยมีร่างใหญ่ของเขาคร่อมไว้อยู่

            “ฉันดูแลเธอดีเกินไปอย่างงั้นสินะ เธอถึงกล้าพูดว่าจะหย่ากับฉัน หือ?”

            กุนกุนเงยหน้ามองสามีอย่างน่าสงสาร ในขณะที่มือเรียวของเขาก็ลากผ่านร่างกายเธอ ราวกับต้องการประกาศความเป็นเจ้าของ

            “ว่าไง ข้าวปั้นน้อย ตอบฉันสิ ฉันใจดีกับเธอมากไปใช่มั้ย เธอถึงลืมไปว่าจะเป็นยังไงถ้ายั่วโมโหฉันขึ้นมา?”

            ฮาวเหยียนเชอก้มลงขบกันติ่งหูเธอก่อนจะจ้องมองเธออย่างเย็นชา จนทำให้หัวใจกุนกุนเจ็บปวด

            “ทำไมไม่พูดล่ะ? ก่อนหน้านี้เธอยังกล้าเปิดปากบอกว่าจะหย่ากับฉันอยู่เลย พูดมา ตกลงเธอยังต้องการแยกทางกับฉันอยู่มั้ย? พูด!!”

            หยวนกุนกุนไม่สามารถเปิดปากอะไรออกมาได้อีก ทาทีของเขาทำให้เธอได้แต่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับน้ำตาทีไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

            “ร้องไห้ทำไม?”

            ฮาวเหยียนเชอจูบปิดปากเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะจูบซับน้ำตาเธอทั้งหน้า ในขณะที่มือก็ฉีกเสื้อผ้าของเธอออกอย่างไร้ความปราณี

            “อย่าร้องไห้ เพราะนี่มันแค่เริ่มต้น....”

P.S.  แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้   

// ตอนนี้เสี่ยงต่อการโดนแบนมากเลยอะค่ะ 555555  //  

เคลียร์ไม่ได้ ลากขึ้นเตียงจ้าาา รู้เรื่องเลย