บทที่ 147 - ฉัน....อยากจะหย่ากับเขา

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 147

             

ฮาวเหยียนหมิงไม่โกรธหญิงสาวเลยสักนิด กลับหัวเราะคิกคักและดึงเธอให้เข้ามาในอ้อมกอด

“ถ้างั้น ถ้าเธอคิดว่าสามีของเธอคือปิศาจจอมลามก ผมก็จะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”

“ฮาวเหยียนหมิง ปล่อยฉันเลยน่ะ ไม่งั้นฉันจะไม่กลับบ้านกับคุณ”

            ป้าเฉินไม่อยากดูฉากเลิฟซีนของน้องชายเจ้านายต่อหน้าเลยเอ่ยขัดขึ้นว่า

            “นายน้อยหมิง ห้องนอนแขกเชิญด้านนี้ค่ะ”

            “ขอบใจนะ แต่พวกเรากำลังจะกลับบ้านกันล่ะ สาวน้อยล้ำค่าของเชอเข้าใจผิดเพราะพวกเรา ฉันคงจะไม่นั่งรอให้เขามาฆ่าฉันแน่ๆ อีกอย่างถ้าอยู่บ้านฉันจะทำตัวเป็นปิศาจจอมลามกยังไงก็ได้ จริงมั้ย อันอัน?” พูดจบก็หันไปกระแซะสาวสวยข้างกายต่อ

            “ฉันจะไม่กลับบ้านกับคุณ!” ซูอันหลัวหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากป้าเฉินที่ทำหน้าอิหลักอิเหลื่อไม่แพ้กัน

            “การไม่เชื่อฟังสามีเป็นการฝ่าฝืนกฎอย่างนึงนะ”

            “คุณนี่ช่าง...!! ปล่อยฉันเลยนะ”

            “รอให้ถึงเตียงนอนที่บ้านก่อนค่อยเรียกชื่อผมนะที่รัก ผมสัญญาว่าจะยอมให้คุณทรมานผมมากแค่ไหนก็ได้เท่าที่คุณต้องการ”

            ฮาวเหยียนหมิงและซูอันหลัวหายตัวไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ป้าเฉินได้แต่ส่ายหัวด้วยความอ่อนใจ พี่น้องคู่นี้ค่อนข้างเป็นผู้ชายที่หยาบคายซะจริงๆ แต่แล้วเธอก็นึกเป็นห่วงกุนกุนขึ้นมาว่าสาวน้อยวิ่งหนีไปไหน ที่เดียวที่เธอคิดออกคงจะเป็นบ้านของพ่อแม่เธอ ป้าเฉินได้แต่หวังว่าฮาวเหยียนเชอจะตามเธอเจอและพากลับมาบ้านได้อย่างปกติ ถ้าเจ้านายทั้งสองคนทำความเข้าใจกันได้ คฤหาสน์หลังนี้คงจะสงบสุขไปได้บ้าง

            นอกตัวคฤหาสน์ หลังจากที่กุนกุนวิ่งหนีออกมา เธอเดินออกมาที่ถนนอย่างไร้จุดหมาย ภาพของคนที่เธอคิดว่าเป็นฮาวเหยียนเชอกำลังกอดจูบกับผู้หญิงคนอื่นคอยผุดออกมาย้ำเตือนเธอตลอดเวลา เธอปฏิเสธไม่ได้ว่าถ้ามีผู้ชายคนอื่นที่หล่อเหลาแบบสามีเธอก็ควรจะมีหญิงสาวที่หน้าตาสวยอยู่เคียงข้าง ถึงแม้ว่าภาพที่เธอเห็นจะสวยงามดั่งภาพวาด แต่นั่นทำให้เธอละอาจแก่ใจตัวเองมาก เธอเหมือนคนที่ถูกทิ้งและไม่คู่ควร เธอไม่มีที่ไป

            กุนกุนเดินเหม่อลอยเรื่อยๆจนกระทั่งมีสายโทรศัพท์เข้ามาและนั่นเป็นหลงหลิวเปา กุนกุนรับสายด้วยความมึนงง

            “กุนกุน!เธออยู่ไหนน่ะ?”

            “เปาเปา ฮือออ”

            “เกิดอะไรขึ้น!! เธอร้องไห้ทำไม?”

            “เชอ เขา....”

            “เงียบไม่ต้องร้องไห้ บอกมาว่าเธออยู่ไหน ฉันจะไปรับเธอ”

            “ไม่ต้องมารับหรอก ฉันคิดว่า ฉันกำลังอยู่ระหว่างทางไปบ้านเธอ”

            “โอเค งั้นก็รีบมา ฉันรอจะรอเธออยู่ที่นี่นะ”

            กุนกุนวางสายไป เธอหันรีหันขวางอยู่ครู่นึงก็โบกแท็กซี่ที่ผ่านมา และขึ้นรถไปโดยไม่มีแม้เงินแม้แต่ดอลล่าห์เดียวติดตัว ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลงหลิวเปาออกมารับกุนกุนในสภาพที่ดูไม่ได้ พร้อมกับจ่ายค่าโดยสารให้

            เธอพากุนกุนไปที่ห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์

            “กุนกุน เลิกร้องไห้ได้แล้ว หน้าเธอบวมหมดล่ะ”

            “เปาเปา ขอฉันอยู่ที่นี่ได้มั้ย?”

           

            ความเสียใจของกุนกุนทำให้เธอไม่อยากกลับไปที่บ้านนั่นอีก เธอคิดไปถึงการหย่าขาดจากคนใจร้ายอย่างฮาวเหยียนเชอด้วยซ้ำ

            “ได้สิ เธออยู่ที่นี่กับฉันได้ตราบเท่าที่เธอต้องการ”

            “แต่เธอห้ามบอกเชอนะว่าฉันอยู่นี่ ฉันไม่อยากให้เขาหาฉันเจอ ฉัน....อยากจะหย่ากับเขา”

            “อะไรนะ?! หย่า ทำไมเกิดอะไรขึ้น?”

            “เขา....ฮือออออออ”

            กุนกุนไม่สามารถห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาได้เมื่อคิดว่าเขาทรยศเธอ

            หลิวเปาทำได้แค่เพียงรอให้กุนกุนใจเย็นลงและเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง

            “ไม่ต้องรีบ ฉันรอได้ ค่อยๆเล่านะ”

            “ฮึก เขา ...เขานอนกับผู้หญิงคนอื่นในห้องนั่งเล่นที่บ้าน ฉันเข้าไปเห็นตอนพวกเขากำลังจูบกัน ฮืออ”

            “อะไรนะ? บ้าไปแล้ว เป็นไปไม่ได้อะ”

            บ้านของตระกูลหลงโตขึ้นมาพร้อมกับฮาวเหยียนเชอ พวกเธอรู้ว่าปิศาจหน้าสวยคนนี้ไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องหรือสัมผัสตัวตั้งแต่เด็ก หากใครเผลอโดนเข้าจะโดนเข้าเตะออกมาทันที ถึงขนาดพ่อแม่ของเขารวมถึงพ่อแม่ของฮาวเหยียนเชอก็ยังต้องขออนุญาตเจ้าตัวก่อนเลยถึงจะโดนตัวได้   

            หลิวเปาได้ยินพี่ชายเธอพูดว่ากุนกุนเป็นคนเดียวที่เค้ายอมให้สัมผัสตัวได้อย่างอิสระ เพราะงั้นหลิวเปาเลยคิดว่าฮาวเหยียนเชอไม่มีทางที่จะหลอกลวงหรือนอกใจกุนกุนได้ ผู้ชายคนนั้นเกลียดการกอดหรือการจูบแต่เขาทำทุกอย่างที่กล่าวมากับกุนกุนคนเดียว นั่นหมายความว่า ฮาวเหยียนเชอตกหลุมรักกุนกุนอย่างบ้าคลั่งเลยด้วยซ้ำ

            “มันเป็นไปแล้ว มันเกิดขึ้นแล้ว เชอเป็นผู้ชายที่ดูดีแถมยังรวยมาก ส่วนฉันเป็นแค่ข้าวปั้นน่าเกลียดๆ แน่นอนว่าเขาต้องเลือกผู้หญิงสวยๆอยู่แล้ว แต่...แต่ฉันกลับหลงรักเขามาก ทำไมเขาถึงหลอกฉันแบบนี้ ต่อไปนี้ฉันจะไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่ต้องการอะไรจากเขาอีก ความหล่อมีอะไรดี ฉันจะหย่าขาดจากเขา หลังจากที่หย่าแล้วฉันจะหาผู้ชายดีๆสักคนแล้วแต่งงานด้วย มีลูกกับเค้า และจะลืมเชอให้หมด”

            “ใครว่าเธอน่าเกลียดกันล่ะ ฉันรักเธอที่เป็นแบบนี้ เธอห้ามว่าตัวเองว่าน่าเกลียดอีกนะ”

            “เปาเปา เธอเป็นเพื่อนที่ดีของฉันจริงๆ ฉันอยากแต่งงานกับเธอถ้าเป็นไปได้นะ”

            พอได้ยินคำเพื่อนหลิวเปาก็หัวเราะออกมาทันที ก่อนจะตบหลังเพื่อนสาวเบาๆเพื่อเป็นการปลอบใจ

            “แน่นอน ถ้าพวกเราเป็นอิสระเมื่อไหร่ ไปที่อำเภอแล้วเราจดทะเบียนกัน”

            “เลิกพูดเถอะ ลืมเรื่องนี้ไปซะถ้าทำแบบนั้นจริงๆ พี่ชายเธอคงไม่ไว้ชีวิตฉันแน่ๆ’

           

P.S.  แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้   // งานนี้สงสัยกว่าจะได้เคลียร์กัน คงยาว