บทที่ 144

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 144

           

ต่อมความสงสัยกระตุ้นให้เธอเดินไปที่โต๊ะของสามี ทำไมดูเหมือนว่ามีผู้หญิงส่งของขวัญมาให้เขา?

            ฮาวเหยียนเชอเดินเข้ามาในห้องในขณะที่กุนกุนกำลังเอื้อมมือไปสัมผัสกล่องปริศนานั้นพอดี “อย่าแตะต้องมัน” เขาห้ามเสียงดังจนเกือบจะเหมือนเสียงตวาด

            “เชอ...” การห้ามของเขายิ่งทำให้กุนกุนอยากรู้ แต่นานๆครั้งที่ฮาวเหยียนเชอจะห้ามเธอจริงจังขนาดนี้

            “เธออ่านไม่ออกหรือยังไงว่ากล่องนี้เขียนถึงฉัน หือ?”

            “คะ คือว่า....”

            “ที่บ้านเธอไม่สอนเหรอว่าไม่ควรเปิดกล่องของขวัญของคนอื่นน่ะ?”

           

            กุนกุนก้าวถอยหลังออกมาโดยไม่รู้ตัว ดวงตาเบิกกว้าง เธอแต่งงานกับฮาวเหยียนเชอมา 3 ปี แต่เขายังเห็นเธอเป็นคนนอกงั้นเหรอ เมื่อคนเป็นสามีเห็นท่าทางของภรรยาเลยเปลี่ยนเรื่องที่ทำให้เขาต้องเสียงดังเมื่อครู่

            “ก่อนหน้านี้เธอไปไหนมา?”

            “พี่เฟิ่งชวนฉันทานซูชิด้วยกัน” กุนกุนตอบเสียงเบา

            “เอารายงานที่ฉันวางไว้ให้ไปส่งได้แล้ว”

            “ค่ะ” กุนกุนหันหลังให้แล้วเดินตรงไปหยิบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะตัวเองทันที ก่อนจะเดินรีบเดินออกไปโดยไม่หันมามองสามีแม้แต่นิด

            เจียทูและยี่ทูที่ยืนอยู่ในสถานการณ์อันน่าอึดอัดนี้ดู ต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านาย

            ฮาวเหยียนเชอถอนหายใจออกมาปัดความรู้สึกออกไป และกลับมาสนใจกล่องสองใบที่วางอยู่บนโต๊ะ ข้างในกล่องมีศีรษะคนที่เพิ่งโดนตัดวางอยู่ ซากคนที่ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นใครมาก่อนกำลังอ้าปากค้าง สมองโดนเปิดออกมาทำให้เลือดที่ยังคงไม่แห้งจับตัวเจิ่งนองอยู่ในกล่อง รวมไปถึงดวงตาก็ยังเบิกกว้างเหมือนคนที่โดนทำร้ายอย่างรุนแรงก่อนตาย

            เจ้านายหนุ่มทำหน้าไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่อยู่ในกล่อง เขาหยิบกระดาษที่วางอยู่บนศีรษะเหล่านั้นขึ้นมาอ่าน

            “คุณฮาว ผมขอส่งความจริงใจนี้มาให้เพื่อแทนคำขอโทษ ศีรษะของสองคนนี้คือคนที่สมควรตาย ได้โปรดเชื่อว่าผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับการที่ลักพาตัวภรรยาของคุณ กรุณายกโทษให้กับคนที่ไม่เรื่องของผมด้วย”

            ยี่ทูเบือนหน้าออกจากกล่องนั้นและกันมากระซิบกับเจียทูว่า

            “สองคนนั้นเป็นคนที่ลักพาตัวกุนกุน?”

            “ก็เหมือนจะเป็นอย่างนั้น”

            จู่ๆ ยี่ทูก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา ทำไมดาเนียลถึงได้อำมหิตกับคนของตัวเองได้ขนาดนี้นะ

           

            “นายน้อยที่เมื่อกี้ดุกุนกุนไปเพราะได้กลิ่นเลือดที่อยู่ในกล่องใช่มั้ยครับ” ยี่ทูอดสอดปากถามสิ่งที่สงสัยอยู่ไม่ได้

            “พวกนายสองคน ไปปล่อยตัวลูกชายดาเนียลซะ แล้วเอากล่องพวกนี้ให้ลูกชายเขาดู ฝากบอกให้คืนไปที่พ่อของเขาด้วย”

            “ครับ นายน้อย” ทั้งสองรับคำและรีบนำกล่องที่มีซากศะชวนอาเจียนออกจากห้องทำงานของฮาวเหยียนเชอไป

            ตัดภาพไปที่ห้องน้ำหญิง กุนกุนหลังจากที่หยิบแฟ้มออกมาก็เดินเข้ามาหลบและร้องไห้ในนี้อยู่เป็นเวลานาน เธอรู้ว่าไม่ควรจะแตะต้องสิ่งของของเค้าถ้าไม่ได้รับอนุญาต แต่พวกเราเป็นสามีภรรยากัน ทำไมเขาต้องมีความลับกับเธอด้วย?

เธอไม่เข้าใจว่ามีอะไรที่เป็นของสำคัญอยู่ในกล่องหรือไงเขาถึงต้องห้ามและตวาดเธอขนาดนี้ เขามีอิสระที่จะเก็บความลับกับเธอได้ แต่เธอล่ะ เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ทำอะไรเลย เขาต้องเป็นคนตัดสินใจเองทุกอย่าง รวมถึงคอยควบคุมสั่งการเธอด้วย เธอก็แค่อยากรู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างในนั้น เธอเป็นคนเดียวที่โดนกีดกันงั้นเหรอ ที่เขาแต่งงานกับเธอก็เพราะโดนบังคับใช่มั้ย

กุนกุนยังคงคิดวนไปวนกับเรื่องที่เกิดขึ้น บวกกับสภาพจิตใจที่ย่ำแย่เพราะคำพูดของคนอื่นทำให้เธอร้องไห้หนักกว่าเดิม และก็เหมือนพระเจ้ากำลังทดสอบเธอ เมื่อเธอได้ยินบทสนทนาที่เกี่ยวข้องกับเธอและสามีอีกครั้ง

“นี่ฉันได้ยินมาว่ามีคนส่งของขวัญมาให้ท่านประธานด้วยล่ะ ต้องเป็นผู้หญิงแน่ๆ”

“ใช่ๆ และเมื่อกี้ฉันก็เห็นยัยกุนกุนร้องไห้และวิ่งออกมาจากห้องทำงานท่านประธานด้วย เกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆนอน”

คำนินทาเรื่องของเธอผ่านเข้าหูกุนกุนมาอีกครั้ง ทำให้เธอรู้ว่ามีพนักงานหญิงในบริษัทนี้มากมายที่ตกหลุมรักเจ้านายของตัวเอง ปากหอยปากปูยังคงเจื้อยแจ้วต่อไป

“ก็อย่างที่ฉันบอกเธอไง ปาฏิหาริย์ไม่มีในชีวิตจริงหรอก มีแค่เจ้าหญิงเท่านั้นที่ควรคู่กับเจ้าชายไม่ใช่คนไร้ค่าแบบนั้น”

“แต่หยวนกุนกุนก็เป็นเจ้าหญิงนะ ถึงแม้ว่าบริษัทหยวนจะเทียบกับบริษัทฮาวเหยียนไม่ได้ แต่บริษัทหยวนก็ติด 1 ใน 20 บริษัทที่รวยที่สุดในโลกนะ”

“ถ้างั้นฉันคงต้องพูดว่า มีแต่เจ้าหญิงสวยๆเท่านั้นที่จะได้ครองคู่กับเจ้าชายรูปงาม”

“นี่พวกเธอเป็นอะไรกัน เธอไม่มีอะไรจะทำกันนอกเหนือจากการนินทาเจ้านายอย่างงั้นเหรอ พวกเธอคิดว่าเธอเป็นใครกันถึงได้ว่าคนอื่น เท่าที่ฉันเห็นกุนกุนเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดีใส่ใจคนอื่น และถึงแม้ว่ากุนกุนจะไม่ได้แต่งงานกับท่านประธาน พวกเธอคิดเหรอว่าจะมีโอกาศเข้าถึงตัวเข้าได้” จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงออกโรงปกป้องกุนกุนทำให้หญิงสาวต้นเรื่องที่แอบฟังอยู่ถึงกับหยุดร้องไห้

“เธอหมายความว่าไง?”

“นั่นสิ หมายความว่าไงที่บอกว่าพวกเราไม่มีโอกาส”

“เธอเป็นใครถึงคิดจะมาสั่งสอนคนอื่นน่ะ”

หญิงสาวสามคนกำลังร้อนตัวและตอบโต้กลับไปที่คนมาใหม่เสียงปริศนา ในขณะที่ทั้งสามกำลังจะรุมคนที่เข้าข้างกุนกุนอยู่นั้น โทรศัพท์มือถือของกุนกุนก็ดังขึ้นทำให้เธอต้องรีบรับสาย

“นี่เธอไปส่งเอกสารถึงออสเตรเลียหรือไงกัน ทำไมช้าแบบนี้” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าของสายเป็นใครกัน

“ขอโทษค่ะ ฉันกำลังจะกลับไปเดี๋ยวนี้”

ฮาวเหยียนเชอเลิกคิ้วขึ้นทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงติดสะอื้นของกุนกุน เขาเลยวางสายและรอภรรยาตัวน้อยในห้อง

กุนกุนเช็ดน้ำตาสูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกกำลังใจ ก่อนจะแกล้งหันไปกดชักโครกและเดินออกมา เธอออกมาล้างมือที่อ่างโดยไม่สนใจผู้หญิงที่เพิ่งพูดเรื่องเธอเมื่อครู่ที่กำลังแสร้งว่าล้างมืออยู่ กุนกุนส่งยิ้มกลับไปให้ก่อนจะเช็ดมือและเดินออกมาโดยไม่พูดอะไร

เธอไม่อยากจะมีเรื่องกับคนที่นินทาเธอ อีกอย่างสิ่งที่พวกหล่อนพูด เธอก็คิดว่าเป็นเรื่องจริง

P.S.  แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้   // ดราม่า ค่า ดราม่ายาวเลยงานนี้

T_____________T