บทที่ 156

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 156

          “เปาเปา ฉันก็คิดถึงเธอ” เพื่อนสาวทั้งสองกอดกันจนกลมเมื่อเจอหน้ากัน

ในสายตาของผู้ชายสามคนในห้องต่างมองว่าเป็นภาพของเพื่อนสนิท แต่ใครจะไปรู้ว่าในใจของกุนกุนกำลังดีใจที่เธอสามารถทำสำเร็จตามแผนได้ เธอขยับเข้าใกล้แผนการหนีไปกับหลงหลิวเปาได้อีกก้าว

“ไป เราไปห้องครัวกันเถอะ ฉันจะสอนเมนูใหม่ๆให้เธอเอง”

หลิวเปาจับมือกุนกุนแน่น พลางเดินไปทีห้องครัว โดนไม่สนใจชายหนุ่มทั้งสามที่ยืนทำหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์อยู่ในห้องรับแขก

“เชอ นายโดนอะไรครอบงำจิตใจอยู่หรือไง ถึงมาที่นี่พร้อมกับภรรยา?” หลิวโปถาม

“แล้วฉันมากับเมียไม่ได้หรือไง?”

“ก็ไม่ใช่อย่างงั้น ฉันโตมากับนายทำไมจะไม่รู้จักนาย ฉันก็แค่คิดว่าหลังจากเกิดเรื่องเมื่ออาทิตย์ก่อน นายจะไม่ปล่อยให้ภรรยานายออกมาจากห้องสักครึ่งปี ฉันอาจจะไม่รู้จักนายดีพอสินะ”

“คุณหนูเล็กตระกูลหลงนี่ไม่ธรรมดา” ฮาวเหยียนเชอปกปิดสีหน้าที่เรื่องที่ภรรยาตัวน้อยทำให้เขามีความสุขไว้ได้เป็นอย่างดี

“หืมม เปาเปา นะเหรอ?” หลิวโปเลิกคิ้วอย่างสงสัย

“เสี่ยวเปา?” หลิวหลางก็เช่นกัน

“ใช่” คนถูกถามกลับตอบนิ่งๆ

“เธอไปเกี่ยวเรื่องนี้ได้ยังไง?” สองพี่ชายถามขึ้นมาพร้อมกัน

ฮาวเหยียนเชอนั่งลงบนโซฟาตัวยาวด้วยความนวยนาดแต่ก็น่าเกรงขาม เขาคลึงเว้นแห่งราชาหมาป่าที่นิ้วโป้งเล่น ก่อนจะยิ้มอย่างสบายอารมณ์

“หล่อนสอนเมียฉันให้รู้จักวิธีสร้างความสุขให้กับฉัน”

“สร้างความสุข? ยังไง?” หลิวโปเริ่มรู้สึกแปลกๆ

“ก็สอนเมียฉันให้รู้จักวิธีการสัมผัส กัด และก็เลียอีกนิดหน่อย” ฮาวเหยียนเชอตอบเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา

หลิวโปและหลิวหลางขมวดคิ้วพร้อมกัน ยัยน้องสาวตัวแสบของพวกเขาสอนอะไรไปบ้างเนี่ย

“ฉันหมายถึงที่ริมฝีปาก พวกนายคิดไปถึงเรื่องอะไร?”

พวกเขาถึงกับถอนหายใจและสบถออกมากับความก๋ากั๋นของหลิวเปา

“พวกนายสองคนเลี้ยงดูเธอได้ดีจริงๆ หึหึ”

สองพี่น้องเจ้าของบ้านได้แต่จนในคำพูดต่างสบสายตากันว่าควรจะพูดอะไรออกไปดีหรือเปล่า

ในห้องครัว หลิวเปากับกุนกุนกำลังกระซิบกระซาบกันเสียงเบา

            “กุนกุน เธอแอบเอาพาสปอร์ตมาด้วยหรือเปล่า?”

            “เอามาสิ แต่ว่าเปาเปา เธอคิดว่าเราจำเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆเหรอ?”

            “ใช่ พวกเราจะหนีไปสักพัก พอเรากลับมาปิศาจร้ายของเธอก็จะทำดีกับเธอมากขึ้น เชื่อฉันสิ”

            “แล้วถ้าเชอทำตัวใจร้ายกับฉันมากกว่าเดิมล่ะ” กุนกุนเริ่มลังเลอย่างเห็นได้ชัด

            “อยากมากเขาก็คงจะตีก้นเธอ บั้นท้ายเธอกลมอยู่แล้ว โดนตีสักหน่อยคงไม่ได้เปลี่ยนรูปอะไรหรอก และถึงแม้ว่าเธอจะเจ็บก้นจนใส่กางเกงไม่ได้ ก็แค่ไม่ต้องใส่ แค่นั้นเอง”

            หลิวเปาหยิกแก้มนุ่มของเธออย่างหมั่นเขี้ยว และลากกระเป๋าออกมาจากตู้เก็บของ

            “กระเป๋าอะไร?” กุนกุนถาม

            “ก็มีสิ่งที่ทำให้พวกเขาหลับลึกยังไงล่ะ”

            “เธอจะใส่ยาลงไปในอาหารให้พวกเขางั้นเหรอ?”

            “ก็ใช่นะสิ ถ้าพวกเขาไม่หลับ แล้วเราจะหนีไปกันยังไง?”

            “แต่ว่าเชอมีประสาทสัมผัสเรื่องกลิ่นดีมากเลยนะ”

            “เออ นั่นสิ ฉันลืมไปได้ยังไง แต่ไม่เป็นไร ฉันมีแผน 2 แต่กุนกุนเรามีโอกาสแค่ครั้งเดียวนะ พวกเราจะแอบหนีไปทางประตูหลังของหัองครัวนี้ จากนั้นเราก็ต้องวิ่งอย่างรวดเร็วไปที่รถที่ฉันจอดเตรียมไว้ คนขับจะพาเราไปสนามบิน จากนั้นเราก็จะเป็นอิสระ เธอเข้าใจใช่มั้ย?”

            “อืม...”

            แม้ว่ากุนกุนจะรู้สึกประหม่าและกลัว แต่มาถึงจุดนี้เธอก็ได้แต่ทำตามที่เพื่อนวางแผน หลิวเปาวางจดหมายที่เตรียมไว้บนเค้าเตอร์ทำอาหาร และหันมาทำหน้ามั่นใจให้กับกุน

            “ไปกันได้แล้ว”

            “เดี๋ยวกัน เปาเปา นั่นจดหมายอะไร?”

            “ฉันเตรียมไว้ให้พวกเขาอ่านเล่นกันน่ะ”

           

            หลิวเปาจับมือกุนกุนไว้แน่น ก่อนจะพากันวิ่งหนีไปทางประตูหลังอยากรวดเร็ว จนพวกหล่อนสามารถขึ้นรถได้ จากนั้นคนขับก็พาสองสาวไปที่สนามบินทันที

            “เปาเปา พวกเราจะไปไหนกันน่ะ?”

            “ลาสเวกัส” เปาเปาหันไปตอบเพื่อนสาวด้วยท่าทีสนุกอย่างเต็มที่

1 ชั่วโมงต่อมา ปิศาจร้ายทั้งสามคนเริ่มสงสัยว่าสองคนนั้นหายไปไหนซะนาน

            “ทำไมพวกหล่อนยังไม่ออกมาจากห้องครัวอีกนะ?” หลิวโปบ่นขึ้นมา

            “ฉันจะไปดูเอง” หลิวหลางเสนอตัว และเดินไปทีห้องครัว เมื่อเห็นสภาพห้องที่ว่างเปล่า เขาก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ความหงุดหงิดที่น้องสาวก่อเรื่องให้ ทำให้เขาสบถออกมาเสียงไม่เบา และทำให้หลิวโปกับฮาวเหยียนเชอได้ยิน ทั้งคู่เลยเดินตามเข้ามาในครัวเช่นกัน

            แต่ฮาวเหยียนเชอเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นจดหมายที่ว่างอยู่บนเค้าเตอร์ทำอาหารกลางห้อง

ถึง พี่หลาง พี่โป และ พี่เชอ

          การกดขี่ข่มเหงของพวกพี่มันยากเกินจะทนรับไหวแล้ว นี่เป็นสาเหตุที่ฉันหนีไปกับกุนกุนที่น่ารัก

          พี่โป จำได้ใช่มั้ยว่าพี่เคยบอกว่าฉันเก่งและสามารถปกป้องพวกพี่ได้ เพราะฉะนั้นฉันจะดูแลตัวเองและกุนกุนเป็นอย่างดีไม่มีปัญหา

          พี่โป ฉันใช้บัตรเครดิตที่พี่ให้ไปซื้อตั๋วเครื่องสำหรับเราสองคน ขอบคุณสำหรับเงินที่ช่วยให้พวกเราหนีพี่ได้

          แต่ถ้าพวกพี่จะตรวจสอบเส้นทางการเดินทางของฉันจากตั๋วคงจะต้องใช้เวลาสักหน่อย เพราะฉันโอนเงินจากบัตรใบนี้ไปอีกบัญชีและใช้คนที่รู้จักในตลาดมืดซื้อตั๋วให้ เพราะฉะนั้นมันอาจจะยากสำหรับพี่ซะหน่อยที่จะตามหาฉัน

          กุนกุนกับฉันเป็นผู้หญิงที่อิสระ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับอำนาจของใคร พวกเราไม่ใช่สัตว์เลี้ยงสำหรับทุกคนที่สามารถแกล้งกันได้ตลอดเวลาที่ต้องการ

          ถ้าพวกพี่อยากจะสบถหรือด่าอะไรก็เชิญเลย หลังจากที่พวกพี่สำนึกผิดแล้วว่าสิ่งที่ทำไปมันผิดค่อยมาตามหาพวกเราก็แล้วกัน แต่ถ้าพวกพี่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นได้ก็ปล่อยพวกเราไป

          พี่เชอ ฉันสัญญาด้วยชีวิตของฉันว่าจะดูแลสมบัติล้ำค่าของพี่ให้ดีที่สุด

          สุดท้ายนี้ อย่าเป็นห่วงและขอให้เชื่อใจฉัน

          ลาก่อนจากน้องสาวที่น่ารักของพวกพี่

          หลง หลิว เปา

           

           

P.S.  แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้   //  

เอาล่ะค่ะ หลังจากสำลักความหวานกันตอนที่แล้ว เตรียมรับดราม่ากระบุงโตที่จะนำมาเสริฟ์กันยาวๆเลยค่ะ 555 เตรียมใจกันไว้นะคะ