บทที่ 148

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 148

             

            พอได้ยินคำเพื่อนหลิวเปาก็หัวเราะออกมาทันที ก่อนจะตบหลังเพื่อนสาวเบาๆเพื่อเป็นการปลอบใจ

            “แน่นอน ถ้าพวกเราเป็นอิสระเมื่อไหร่ ไปที่อำเภอแล้วเราจดทะเบียนกัน”

            “เลิกพูดเถอะ ลืมเรื่องนี้ไปซะถ้าทำแบบนั้นจริงๆ พี่ชายเธอคงไม่ไว้ชีวิตฉันแน่ๆ’

           

            “พวกเขาทำอะไรไม่ได้หรอก ฉันจะปกป้องเธอเอง”

            “งั้นฉันจะขออยู่ที่นี่นะ อย่าลืมห้ามใครที่นี่บอกเชอล่ะ”

            “แน่นอน ฉันอยู่ข้างเธออยู่แล้วกุนกุน”

            หลงหลิวเปาคิดว่ากุนกุนช่างเหมือนลูกหมาน้อยน่ารักที่ต้องการคนดูแลจริงๆ ฮาวเหยียนเชอจะกลายเป็นคนที่โง่มากที่ยอมเลิกกับกุนกุน

           

            “เปาเปา ฉันหิวแล้วล่ะ”

           

            ด้วยเพราะการเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็วของกุนกุนทำให้หลิวเปาตั้งตัวไม่ทัน เมื่อกี้ยังร้องไห้จะเป็นจะตายแทบขาดใจ แต่มาตอนนี้กลับร่ำร้องหาของกิน แต่อย่างน้อยเธอก็ยังรู้จักเอาตัวรอดจากความหิวล่ะนะ

            “ปะ ไปหาไรกินกัน ฉันจะให้ป้าลี่ทำอาหารให้เธอเอง”

            “ขอบใจมากนะจ๊ะ เปาเปา”

            เพื่อนคนเดียวของกุนกุนยิ้มให้แต่ก็ยังสงสัยว่ากุนกุนที่กำลังเดินตามเธอมาอย่างร่าเริงใช่คนเดียวกับคนที่ร้องไห้บนโซฟาเมื่อ 10 นาทีก่อนหรือเปล่า

            เมื่อพี่น้องตระกูลหลงกลับมาถึงคฤหาสน์ ก็เห็นภาพลิงน้อยสองคนกำลังคุยเม้าส์และเปลี่ยนความคิดกันอย่างเมามันส์โดยไม่ได้สนใจว่าใครจะได้ยินบ้าง

            “กุนกุนเธอไม่รู้หรอกว่าพวกพี่ชายของฉันร้ายกาจมากแค่ไหน โดยเฉพาะพี่หลางนั่นน่ะคน 2 หน้าชัดๆ”

            “แต่ยังไงซะเธอก็ต้องโชคดีกว่าฉันนั่นล่ะ เธอเคยเห็นรอยช้ำที่ก้นฉันมั้ย เขาหยิกก้นฉันทุกวัน แล้วดูนี่ที่คอฉัน เขาทิ้งรอยไว้ทุกวัน ไม่เคยปล่อยให้คอฉันไม่มีร่องรอยพวกนี้เลย ฉันต้องคอยปกปิดพวกมันตลอด”

           

            กุนกุนดึงเสื้อลงมาเผยให้เห็นรอยคิสมาร์กบนคอ ลามมาถึงหัวไหล่และกระดูกไหปลาร้า แต่ผู้ชายสองคนที่ยืนฟังอยู่ เริ่มรู้สึกแปลกๆ ทำไมฮาวเหยียนเชอถึงปล่อยให้ของรักของหวงของเขามาที่นี่เพียงลำพังได้

            “เปาเปา พวกเรามาแล้ว”

            “เอ๊ะ ทำไมวันนี้พวกพี่กลับมาเร็วจังคะ?”

            “อย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่อง พี่รู้สึกว่าเธอมีความขับข้องใจเกี่ยวกับพวกพี่มากมายเหลือเกินนะ” หลิวโปถามเสียงเครียด

            “ก็จริงนี่คะ พวกพีชอบทำโทษฉันแรงๆ ฉันจะไปบ่นกับใครได้ นอกจากกุนกุน”

            กุนกุนชื่นชมความกล้าหาญของเปาเปาจริงๆ ที่กล้าเถียงพี่ชายกลับไปในขณะที่เธออไม่เคยมีความกล้าแบบนี้เลยสักครั้ง

            “นี่เธอ!!” พี่ชายคนโตอยากจะด่ามากกว่าแต่เกรงใจแขกที่นั่งตาใสคอยฟังอย่างตั้งใจ

            คนที่ยื่นมือมาแก้ไข้สถานการณ์ตรงหน้าคือหลิวหลาง เขาตบบ่าพี่ชายเบาๆ

            “เปาเปา เราซื้อขนมหวานของโปรดเธอมาด้วย เอาไปแบ่งกินกับกุนกุนซิ”

            หลิวเปาเบะปาก แต่ก็เดินไปหยิบขนมมาแบ่งกับเพื่อน

            ส่วนหลิวโปได้แต่เข่นเขี้ยว ยอมไปนั่งที่โซฟาอีกตัวและถามกุนกุนว่า

            “กุนกุน ทำไมเชอถึงยอมให้เธอมาที่นี่ล่ะ?”

            “เชอ เขากำลังยุ่งอยู่กับผู้หญิงอีกคนค่ะ เขาไม่สนใจฉันเลยสักนิด ฉันเลยหนีออกจากบ้านมาที่นี่ และไม่อยากให้เขารู้ด้วยว่าฉันไปไหน”

           

            “อะ อะไรนะ? เชอนั่นเหรอนอนกับผู้หญิงอื่น” หลิวโปตะโกนถามเสียงดัง

            “แล้วเธอก็หนีออกจากบ้าน?” เป็นหลิวหลางที่ถามย้ำอีกที

            “ใช่ค่ะ”

            “ทำไมต้องตกใจกันด้วยคะ กุนกุนจะอยู่ที่นี่ เพราะฉะนั้นคืนนี้ฉันจะนอนเป็นเพื่อนเธอ พวกพี่ห้ามบอกเชอเด็ดขาด รู้ไว้ด้วย!”

            “เปาเปา กุนกุนอยู่ที่นี่ได้ แต่ที่ถูกต้องคือเราจำเป็นต้องบอกสามีของกุนกุนว่าเธออยู่ที่นี่ ไม่งั้นเขาต้องเป็นห่วงกุนกุนอย่างบ้าคลั่งแน่ๆ” หลิวหลางอธิบายอย่างใจเย็น

            “ถูกต้อง ถ้าภรรยาของเขาหายตัวไปแค่วันเดียว เขาต้องอาละวาดแน่ๆ”

            “เขากำลังยุ่งอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เขาไม่รู้หรอกว่าฉันอยู่บ้านหรือเปล่า” กุนกุนประชดประชันสามีในขณะที่น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกรอบ

            “พวกพี่ห้ามบอกเชอเด็ดขาด ฉันจะไม่สนใจพวกพี่อีกเลยถ้าเชอรู้ว่ากุนกุนอยู่ที่นี่”

            หลิวเปาหันไปเช็ดน้ำตาให้เพื่อนที่น่าสงสารและตัดเค้กขึ้นมาป้อนเธอ เพื่อที่จะให้เธอหยุดร้องไห้ ในขณะที่ก็ส่งสายตาเตือนไปที่พี่ชายทั้งสองคน ถ้าพวกเขากล้าทำให้กุนกุนของเธอร้องไห้ เธอก็กล้าที่จะฆ่าพวกเขาเหมือนกัน (ถ้าทำได้)

            พี่ชายทั้งสองต่างสบสายตากันและเห็นว่าแววความยุ่งยากและเดือดร้อนกำลังจะตามมาเพราะน้องสาวตัวดีอย่างหลิวเปา พวกเขารู้ว่าฮาวเหยียนเชอจะต้องโกรธและอาละวาดแน่ๆถ้ารู้ว่าเมียหาย อีกอย่างเขาก็ไม่อยากให้กุนกุนต้องได้รับโทษหากว่าฮาวเหยียนเชอตามตัวเธอเจอ

            “กุนกุนอย่าร้องไห้ ไม่ต้องสนใจพวกคนใจร้าย กลับไปที่ห้องของพวกเราแล้วกินขนมหวานกันเถอะ”

            หลิวโปกับหลิวหลางมองหลิวเปาที่ประคองเพื่อนขึ้นไปยังห้องบนชั้นสอง อีกไม่นาพายุลูกใหญ่กำลังจะพัดมาที่นี่ เห้อ.....

           

P.S.  แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้   // บ้านเละเทะมั้ย ถามใจอิเชอดูค่ะ  55555+  

ใครว่าเละเทะ กด 1

ใครว่าไม่ กด 2

ใครเดาไม่ออกกด 3 ค่ะ

^______________^