บทที่ 130 – 3 ปีผ่านไป

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 130  –  3 ปีผ่านไป

กุนกุนเดินไปนั่งลงบนโซฟารับแขกที่มีโต๊ะตัวเล็กตั้งอยู่พร้อมกับอาหารฝีมือป้าเฉิน ฮาวเหยียนเชอเดินไปหยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นมา....

“นั่นมันของฉันนะคะ”

“อะไร? อะไรของเธอ?”

กุนกุนได้แต่เงียบมองตามสามีที่วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ทำให้กุนกุนถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“แล้วทำไมไม่กินข้าวซะทีล่ะ?” ฮาวเหยียนเหลือบตามองภรรยา

คนตัวเล็กเลยหยิบตะเกียบและถ้วยข้าวขึ้นมา เลือกคีบเนื้อขึ้นมาชิ้นนึงจากจากอาหารตรงหน้าเข้าปาก ส่วนคนเป็นสามีก็เดินมานั่งลงข้างๆพร้อมกับหยิบอุปกรณ์สำหรับทานข้าวขึ้นมาอีกชุดเพื่อนั่งทานกับเธอด้วย ทั้งคู่นั่งทานอาหารมื้อแรกของวันด้วยกันเงียบๆ แต่สายตาของกุนกุนก็ยังแอบชำเลืองมองโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่เป็นระยะ จนกระทั่งฮาวเหยียนเชอเริ่มบทสนทนาขึ้นมาว่า

“ไปอินโดนีเซียกันเถอะ”

“ห๊ะ?” กุนกุนหันขวับไปทางต้นเสียงและก็ต้องสบสายตากับคุณสามีที่มองเธออยู่ด้วยสีหน้าท่าทางที่ไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไหร่

“เอ่อ...คุณกำลังจะบอกว่า พวกเราจะไปฮันนีมูนกันที่อินโดนีเซียเหรอคะ?”

“แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ?”

“ก็ไหนคุณบอกเมื่อกี้ว่าเราจะไม่ไปฮันนีมูนไงคะ?” หลังจากตอบคำถามเขา เธอก็ต้องรีบหลุบสายตาฟาดฟันจากเขาเพราะคำตอบของเธอยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าหู เธอเลยทำได้เพียงคีบอาหารเข้าปากต่อไป

เมื่อเห็นท่าทางน่าหมั่นเขี้ยวของกุนกุน ฮาวเหยียนเชอก็ทำได้เพียงแค่นเสียงฮึในลำคอเท่านั้น เขาแอบคิดว่าคงจะไม่มีประโยชน์ที่จะปฏิบัติกับเธอดีๆ เมื่อเธอไม่เคยเห็นและพอใจความพยายามของเขาเลย ฝ่ายกุนกุนนั้นก็แอบมองคนข้างๆ และยิ้มออกมาเมื่อคิดไปว่าเธออยู่กับเขาด้วยกันมาหลายเดือนก็จริงแต่นี่เป็นวันแรกที่ทั้งคู่ทานข้าวด้วยกันในฐานะสามีภรรยา

* * *

3 ปีผ่านไป (ไวเหมือนนิยาย)

เวลาที่ผ่านไปก็ควรจะมีเหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้นไม่เว้นคู่ของฮาวเหยียนเชอและกุนกุน

วันหนึ่งที่คฤหาสน์ตระกูลฮาว บรรดาพ่อแม่ของหนุ่มสาวมารวมตัวพูดคุยกับลูกสาวและลูกเขย แต่แล้วเสียงดุดันน่ากลัวของฮาวเหยียนเชอก็แผดขึ้นดังลั่นตัวตึก

“หยวน –กุน-กุน !!!!” ชายหนุ่มเรียกชื่อภรรยาเสียงแข็ง ในขณะที่หญิงสาวผู้ซึ่งกำลังดื่มชากับพ่อแม่ตัวเองและของสามีอย่างสบายใจในห้องรับแขกถึงกับสะดุ้งเพราะเสียงของเขา และไม่กี่วินาทีต่อมาตัวเป็นๆก็เดินหน้าทะมึงขึงขังก้าวขาเข้ามาอย่างรวดเร็ว กุนกุนขยับตัวไปกอดหยวนติงหลิวผู้เป็นพ่อทันทีเพราะรู้สึกเป็นห่วงความปลอดภัยในชีวิตของตัวเอง

“มะ มะ มีอะไรเหรอคะ?”

“เสี่ยวเชอ ทำไมลูกต้องเสียงดังกับน้องด้วยล่ะ ลูกทำให้น้องกลัวนะ” ฉิวลี่หลัวปรามลูกชายบ้าง

ฮาวเหยียนเชอกระแทกกล่องยาที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาโกรธลงบนโต๊ะกาแฟ ก่อนจะข่มอารมณ์เปิดปากถามภรรยาตัวน้อยว่า

“เธอกล้ากินยาพวกนี้ได้ยังไง?” สีหน้าของเขายิ่งเครียดมากขึ้นเมื่อเหลือบมองดูยากล่องนั้น

“ฉัน...ฉัน....” หลังจากแต่งงานกันมา 3 ปี เธอเข้าใจได้ว่าสามีของเธอมีอารมณ์อยู่ 2 แบบ หนึ่งคือความเย็นชา นิ่งเฉย และสองคือ การโมโหร้าย และตอนนี้เป็นไปได้ว่าเขากำลังโมโหสุดๆเลยด้วย

“มานี่...” ฮาวเหยียนเชอจ้องตากุนกุนและเรียกเธอเสียงแข็ง

“คุณพ่อคะ........” กุนกุนรีบหันไปขอความช่วยเหลือจากบิดาทันที แต่ครั้งนี้หยวนติงหลิวไม่เข้าข้างลูกสาวกลับเห็นด้วยที่ลูกเขยโมโห

“คุณแม่....” เมื่อเห็นว่าพ่อไม่ช่วยเธอแน่ๆ กุนกุนเลยหันไปหามารดา ส่งสายตาขอความช่วยเหลือ

“กุนกุน แม่ว่า..” แม้แต่เฟิงตูตูก็ยังพูดไม่ออก เมื่อเห็นสายตาของเหล่าพ่อบ้านในห้องยิ่งทำให้เธอรู้ว่าไม่ควรจะพูดอะไรออกไป ฮาวเหยียนเชอไม่รออะไรอีก เขาเดินเข้าไปจับแขนเธอและออกแรงเล็กน้อยดึงเธอขึ้นมา

“ไม่มีใครช่วยเธอได้แล้วล่ะ ฮึ!!”

“คุณแม่ขา....” กุนกุนดิ้นรนครั้งสุดท้าย เธอหันหน้าไปหาฉิวลี่หลัว ซึ่งแม่สามีก็รีบกระแอมและส่งวิงค์ขยิบตาให้เธอเป็นสัญญาณว่าเธอนี่ละช่วยลูกสะใภ้เอง

“กุนกุน มีใครบอกให้เธอกินยาพวกนี้หรือเปล่าจ๊ะ?”

“ไม่มีค่ะ แต่ว่า....”

“เธอ ตาย แน่” แต่ดูเหมือนคำถามของแม่สามีจะสร้างปัญหาให้กับกุนกุนซะมากกว่า ฮาวเหยียนเชอจับเธออุ้มพาดบ่าและก้าวขาออกไปห้องตรงไปที่ห้องนอนทันที โดยมีกุนกุนส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือไปตลอดทาง

“ฉันไม่อยากไป ฮืออ คุณพ่อ คุณแม่ ช่วยหนูด้วย”

“กุนกุน...” เฟิงตูตูและฉิวลี่หลัวพูดขึ้นมาพร้อมกัน ทั้งคู่ลุกขึ้นตั้งใจจะเดินตามไปช่วย แต่สามีมือไวของพวกเธอก็ดึงภรรยาของตัวเองไว้ได้ทันแรงดึงของพวกเขาทำให้ทั้งสองต้องกลับมานั่งแปะบนตักของสามี

“นี่คุณจะทำอะไร ดูสิว่า เสี่ยวเชอโกรธมากแค่ไหน ถ้าเขาทำร้ายกุนกุนขึ้นมาล่ะ”

“แล้วเธอคิดว่าจะไปห้ามลูกชายเธอได้หรือไง?” ฮาวเหยียนเชวียถามแบบใจเย็น

“ฉันทำไม่ได้แต่คุณทำได้นี่คะ” ฉิวลี่หลัวรีบบอกสามีหวังให้เขาไปห้ามลูกชายไม่ให้ก่อเรื่อง

ฮาวเหยียนเชวียหยิบกล่องยาเจ้าปัญหานั้นขึ้นมา ก็ต้องพ่นลมหายใจแรงๆออกมา เพราะความโกรธด้วยอีกคน

“ทำไมคุณต้องเข้าข้างลูกชายเราล่ะ คุณควรจะเป็นคนกลางไม่ใช่เหรอไง”

“ก็ขนาดพ่อตาของลูกชายเรายังไม่ออกความเห็นอะไร พวกเราจะตื่นตูมไปทำไม?”

“ครั้งนี้กุนกุนจะต้องได้รับบทลงโทษ คราวหน้าจะได้ไม่กล้าทำอีก” ฉิวลี่หลัวแทบไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายสองคนจะมีความเห็นตรงกันได้ขนาดนี้

“ติงหลิวคะ...” เฟิงตูตูหันไปหาสามีที่ทำหน้าเครียดเช่นกัน คิดว่าจะพูดให้เขาไปช่วยลูกสาวแต่....

“ถ้าคุณกล้าแอบกินยานี้ คุณจะมีชะตากรรมเดียวกันกับลูกสาวของเราแน่ๆ ผมรับรอง” หยวนติงหลิวเตือนภรรยา มารดาของฮาวเหยียนเชอและกุนกุนเลยได้สบตากันเองอย่างเหนื่อยใจและพร้อมใจกันมองไปที่ชั้นสองของตึกก่อนจะถอนหายใจออกมา

P.S.  งานจะเข้าอีกแล้ว กุนกุนเอ้ยยย 5555+ 

         คนอ่านเรื่องนี้ต้องทำใจนะคะ อารมณ์นิยายสวิงยังกับไวกิ้ง 5555