Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
Credit of photos and this story
belongs to the owner
บทที่ 129 – เข้าหอ (2)
ฮาวเหยียนเชอทิ้งตัวลงข้างๆกุนกุนและดึงเธอเข้ามากอดจนทุกส่วนของร่างกายแนบชิดกัน
เขาลูบผมที่เปียกชื้นเหงื่อของเธอเบาๆ แม้ทั้งคู่จะยังหอบหายใจแรงแต่บรรยากาศหวานยังคงอบอวลอยู่บนเตียง
“ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า” และเป็นฮาวเหยียนเชอที่ชะโงกหน้าถามที่ข้างหูของเธอ
กุนกุนย่นคอหลบหนีลมหายใจร้อนผ่าวที่เหมือนเขาแกล้งจงใจเป่าใส่หูเธอ
“เอ่อ..ไม่แล้วค่ะ”
“งั้น...เรามาทำกันอีกครั้งนะ” ประโยคของสามีหมาดๆทำให้กุนกุนหันขวับมาสบกับสายตาของเขาที่ฉายแววเรียกร้องอย่างชัดเจน
แก้มนุ่มของเธอเห่อร้อนขึ้นมาทันที ไม่รอฟังคำตอบว่าภรรยายินยอมหรือไม่
เขากดจูบแผ่วเบาไปที่เปลือกตาทั้งสองข้างของเธอ
“ดะ ดะ เดี๋ยวค่ะเชอ.....” เสียงห้ามที่แทบจะอยู่ในลำคอของเธอไม่สามารถหยุดยั้งความต้องการของฮาวเหยียนเชอที่ไม่มีขีดความจำกัดได้
ยิ่งในคืนแต่งงานแบบนี้คงจะเป็นการยากหากจะห้ามเขาไม่ให้กลืนกินภรรยาตัวเอง เขาจับเธอให้หันหลังไปอีกด้านจนแผ่นหลังของเธอสัมผัสกับหน้าอกของเขา
ฮาวเหยียนเชอพรมจูบที่ต้นคอลากลงไปไหล่ขาวนวล
สองมือกอบกุมอกนุ่มที่ได้รูปจากทางด้านหลัง มือเรียวทำงานประสานกับริมฝีปากได้ดีจนร่างกายของกุนกุนเริ่มมีการตอบสนองบ้างเช่นกัน
จากนั้นเขาก็จับตัวตนของตัวเองสอดใส่เข้าหาเธอในขณะที่ทั้งคู่ในยังคงนอนตะแขงข้าง
“อืม....เชออ....อ๊ะ” เสียงของเธอครางแทบไม่เป็นภาษา เมื่อเจอการรุกเร้าแบบใหม่ของเขา
หญิงสาวทั้งเกร็งและเสียวซ่านไปทั้งร่างกาย
เธอจิกเล็บไปที่แขนของเขาที่ยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ที่หน้าอกและใจกลางสาวของเธอไม่ห่าง
เวลาผ่านไปไม่นานจนกระทั่งเธอได้ยินเสียงครางทุ้มลึกจากลำคอของเขาข้างหูเธอ
ฮาวเหยียนเชอไม่ยอมปล่อยให้ภรรยาตัวน้อยได้นอนพักง่ายๆ
เขาตักตวงความสุขจากร่างกายของเธอทุกหยาดหยด
แต่ก็ยังคงอ่อนโยนกับเธอทุกครั้งตามที่สัญญาไว้
เขาเขมือบกินร่างนุ่มนิ่มของกุนกุนจวบจนรุ่งสาง..........
บ่ายวันต่อมากุนกุนค่อยๆรู้สึกตัวและรับรู้ได้ว่าเธอไม่สามารถขยับร่างกายได้เพราะความปวดเมื่อยเนื่องจากถูกสามีทรมานร่างกายทั้งคืน
เธอค่อยๆลืมตาขึ้นและเห็นว่าร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอกำลังนอนกอดก่ายฮาวเหยียนเชอที่ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดสักชิ้นเหมือนกับเธอ
“เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะ”
กุนกุนส่งเสียงแปลกใจออกมา
“อะไร? หืม? นี่เหรอ ก็หน้าอกเธอไง”
คนที่เอาเปรียบเธอทั้งคืนลืมตาขึ้นมาได้ก็มองภรรยาที่น่ารักและแกล้งแหย่เธอทันที
ความอายเริ่มเข้ามาเมื่อเธอเห็นสายตาหยอกเย้าของเขา
กุนกุนรีบยกมือปิดหน้าอกคู่สวยทันที
“คุณ.....ฉัน......คุณ........ฉัน...เอ่อ..พวกเรา....”
หญิงสาวที่ยังไม่สามารถตั้งสติได้พูดตะกุกตะกักทำให้ฮาวเหยียนเชออธิบายเรื่องง่ายๆให้เธอฟังว่า
“ก็พวกเราแค่รักกันตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้า”
ประโยคบอกเล่าธรรมดาของเขาทำให้เธอยิ่งหน้าแดงงจนไม่สามารถพูดอะไรต่อได้
ชายหนุ่มพอใจที่เห็นเนื้อตัวของภรรยาแดงผ่าว เขาลุกขึ้นจากเตียงโดยไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะกลายเป็นชีเปลือย
เขาเดินตรงไปที่ห้องน้ำด้วยความผ่อนคลายไม่มีแม้แต่อาการขัดเขินหรือหายที่จะโชว์เรือนร่างต่อหน้ากุนกุน
หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนบนเตียง สายตาเหม่อลอยไปยังเพดานสูง
เธอรู้สึกสงสารตัวเองจริงๆที่คิดว่าเธออาจจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่จดจำค่ำคืนวันแต่งงานไม่ได้
หลังจากที่อ่างน้ำเต็มไปด้วยสมุนไพรพร้อมที่จะลงแช่
ฮาวเหยียนเชอก็เดินกลับออกมาและตวัดร่างภรรยาเข้าอ้อมแขนและกลับไปที่ห้องน้ำอีกครั้ง
“ไม่เอานะคะ ฉันไม่อยากแช่น้ำ” กุนกุนกอดคอฮาวเหยียนเชอแน่น เธอจำได้ดีว่าน้ำสมุนไพรนี้ร้ายกาจมากแค่ไหน แม้เธอจะรู้ว่ามันจะช่วยฟื้นฟูร่างกายของเธอได้เป็นอย่างดีก็ตาม
แต่ทั้งกลิ่นและพิษสงของมันก็ทำให้เธอเข็ดขยาด คนเป็นสามีที่รู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องงอแง
เขาเลยก้าวตามลงไปในอ่างด้วยกันกับเธอ พอชายหนุ่มนั่งลงไปเลยกลายเป็นว่ากุนกุนนั่งอยู่บนตักเขาพอดิบพอดี
ถึงแม้ว่าเนื้อตัวเธอจะน่าลูบไล้มากแค่ไหนแต่กลิ่นของยาสุมนไพรก็ทำให้เวียนหัวเอาได้ง่ายๆ
เขาเลยทำแค่ลูบแผ่นหลังเนียนของเธอเพื่อปลอบใจและเบี่ยงเบนความสนใจของกุนกุนด้วยการชวนคุยว่า
“เธออยากไปฮันนีมูนที่ไหน?”
“อะไรนะคะ?” ได้ผลกุนกุนหันมาจ้องตาเขาอย่างจริงจัง
“ฮัน-นี-มูน”
“ปารีส....” เสียงของกุนกุนแผ่วเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
และคำตอบของเธอที่ไม่ทันคิดก็ทำให้ฮาวเหยียนเชอขมวดคิ้วเข้าหากันทันที
“ฮะ ฮะ ฉันล้อเล่นน่ะค่ะ
คุณเป็นคนตัดสินใจดีกว่า สำหรับฉันมันไม่สำคัญหรอกว่าจะไปที่ไหน
แค่ขอให้เราไปด้วยกันก็พอ”
“ถ้างั้น ถ้าพวกเราไม่ต้องไปฮันนีมูนล่ะ”
“ก็แล้วแต่คุณค่ะ” กุนกุนยิ้มหวานจนฮาวเหยียนเชอต้องดึงเธอเข้ามากอดแน่น
45 นาทีต่อมา
ฮาวเหยียนเชอกำลังช่วยภรรยาที่ยังไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงแต่งตัว
“เป่าผมด้วยนะ”
“แล้วคุณจะไปไหนเหรอคะ?” กุนกุนหันมาถามสามีที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลัง
“ฉันจะลงไปข้างล่างหน่อย”
“โอ๊ว....” ไม่ทันได้ถามต่อ
ชายหนุ่มที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ลุกจากเตียงและเดินออกไปทันที
กุนกุนนั่งเป่าผมของตัวเองต่อและเริ่มคิดเรื่องที่สามีทำหน้าไม่พอใจ
หรือเขาจะโกรธที่เธอบอกว่าอยากไปปารีส (ใช่แล้วจ๊ะ -*- )
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ป้าเฉินเคาะประตูห้องนอนเป็นสัญญาณและเข็นถาดอาหารเข้ามา
“อรุนสวัสดิ์ค่ะ ป้าเฉิน”
“นี่มันบ่ายแล้วจ๊ะ เอ้า
รีบทานอาหารตอนที่มันยังร้อนอยู่เถอะ” ป้าเฉินแกล้งหยอกสาวน้อยที่ได้มาเป็นนายหญิงอย่างเต็มตัว
ทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ
“ขอบคุณค่ะ...แล้วนี่เชออยู่ไหนเหรอคะ?”
“นายน้อยอยู่ที่ห้องทำงานน่ะ
เดี๋ยวก็คงตามมา”
“อ๋อ...ค่ะ”
“กุนกุน มีคนส่งช็อคโกแลตมาให้น่ะ”
ป้าเฉินหยิบกล่องช็อคโกแลตออกมาจากรถเข็นและยื่นให้เธอ
“ให้ฉันเหรอคะ?”
“ใช่จ๊ะ
แต่อย่ากินเร็วจนหมดภายในวันเดียวล่ะ”
ป้าเฉินถอยฉากหลบออกมานอกห้องเพื่อให้เธอได้มีเวลาส่วนตัว
กุนกุนเปิดกล่องช็อคโกแลตที่มีป้ายติดว่ามาจากปารีสออก
และก็พบกับช็อคโกแลตยี่ห้อโปรดของเธอ โทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่
และจดหมายฉบับน้อยจากน่าหลิวติงตูที่เขียนข้อความอวยพรมาสั้นๆว่า “กุนกุน ยินดีกับการแต่งงานของเธอด้วย
พี่รักเธอ จาก น่าหลิวติงตู” น้ำตาของเธอไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยทันทีที่อ่านการ์ดจบ
เธอกอดโทรศัพท์เครื่องใหม่แน่นเผื่อว่ามันจะกลายเป็นพี่ชายของเธอได้
ฮาวเหยียนเชอเดินกลับเข้ามาในห้องพอดีกับที่กุนกุนกำลังมองโทรศัพท์ในมืออย่างเหม่อลอย
“เชอ...คือนี่มัน...”
“เธอกินข้าวเสร็จหรือยัง?” ฮาวเหยียนเชอพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“ยังค่ะ”
“แล้วเธอนั่งทำอะไรตั้งนาน
จะรอให้ฉันกลับมาป้อนเธอหรือไง?”
“เปล่าค่ะ”
กุนกุนเดินไปนั่งลงบนโซฟารับแขกที่มีโต๊ะตัวเล็กตั้งอยู่พร้อมกับอาหารฝีมือป้าเฉิน
ฮาวเหยียนเชอเดินไปหยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นมา....
“นั่นมันของฉันนะคะ”
“อะไร? อะไรของเธอ?”
กุนกุนได้แต่เงียบมองตามสามีที่วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ
ทำให้กุนกุนถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
P.S. ตอนนี้ขัดใจยัยกุนกุนจริงๆ
แปลกไม่โมโหเรื่องโทรศัพท์ หรือไม่้หว่าเลยไม่โมโห ท่าเป็นแบบนี้ต่อไปกุนๆคงไม่เป็นที่รองรับอารมน์ละ
ตอบลบตอนนี้ไม่ชอบใจกุนกุนตรงที่ซื่อบื้อมากเกินไป ช่วยรู้สึกตัวทีเถอะ
ตอบลบดีนะอิเชอไม่ขว้างโทรศัพท์ทิ้ง ไม่อยากทำกุนกุนเสียใจล่ะสิ ดีแล้วๆ
ตอบลบตอนนี้อารมณ์ตาเชอเป็นอย่างไรทำนิ่งๆแบบนี้มีเสียวนะร้ายหรือดีเดาไม่ออกเลย
ตอบลบตอนนี้อารมณ์ตาเชอเป็นอย่างไรทำนิ่งๆแบบนี้มีเสียวนะร้ายหรือดีเดาไม่ออกเลย
ตอบลบ