บทที่ 126 – Wedding day (3)

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 126 – Wedding day (3)

“เธอพร้อมหรือยัง?” ฮาวเหยียนเชอถามว่าที่เจ้าสาวที่กำลังจะกลายมาเป็นภรรยาโดยสมบูรณ์ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

“คุณฮาวคะ พวกเรายังต้องทำผมให้คุณหยวนอีกค่ะ” ผู้ช่วยใจกล้าคนนึงเดินเข้ามาขัดจังหวะว่าที่บ่าวสาวที่ไม่ได้สนใจว่ายังมีสายตาอีกหลายคู่จับจ้องอยู่

“ไม่ต้องหรอก ปล่อยไว้แบบนี้ล่ะ” ฮาวเหยียนเชอชอบและถูกใจผมตรงยาวของเธอมากที่สุด

“ถ้างั้น คุณหยวนก็เรียบร้อยพร้อมแล้วค่ะ”

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” กุนกุนที่กำลังทรงตัวอยู่บนรองเท้าส้นสูงดูกังวลว่าเธอจะสะดุดชายกระโปรงชุดแต่งงานของตัวเองหรือเปล่า ผู้ชวยสาวซึ่งเข้าใจความวิตกกังวลของเธอจึงรีบพูดขึ้นมาว่า

“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ เดี๋ยวพวกเราจะช่วยจับชายกระโปรงให้ตลอดงานค่ะ แล้วถ้าไปถึงที่โบสถ์แล้วจะช่วยจัดกระโปรงและเติมเมคอัพหน้าให้อีกครั้งนะคะ”

“อ้อ งั้นก็ขอบคุณมากนะคะ”

หยวนกุนกุนและฮาวเหยียนเชอพากันเดินไปทานอาหารว่างเล็กน้อยที่ห้องอาหารก่อนจะนั่งรถพากันไปที่โบสถ์

ที่โบสถ์หรู ในห้องสำหรับเจ้าสาว ทั้งเฟิงตูตูและฉิวลี่หลัวต่างก็มีความสุขจนน้ำตาซึมที่ได้เห็น

กุนกุนอยู่ในชุดแต่งงานสีขาวสะอาดบริสุทธิ์แบบที่ทั้งคู่คาดหวังไว้

“สมบัติล้ำค่าของแม่ วันนี้ลูกแม่สวยมากจริงๆ” เฟิงตูตูพูดเสียงเครือ

“คุณแม่ก็สวยเหมือนกันค่ะ”

สองแม่ลูกยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ฉิวลี่หลัวที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็มีความสุขไม่แพ้กัน ในที่สุดวันที่เธอรอคอยที่จะได้กุนกุนมาเป็นลูกสะใภ้ก็มาถึง

“กุนกุน ถ้าเสี่ยวเชอลูกชายแม่รังแกหนู ก็บอกแม่เลยนะ แม่จะจัดการให้เอง”

“ขอบคุณค่ะป้าลี่” กุนกุนหันไปส่งยิ้มให้คุณแม่สามีเช่นกัน

“หนูเรียกว่าป้าลี่ไม่ได้แล้วนะ ต้องเรียกว่าแม่สิจ๊ะ”

“ค่ะ คุณแม่ ขอบคุณนะคะ”

เฟิงตูตูที่เห็นลูกสาวกำลังจะไปครอบครัวของตัวเองก็อดไม่ได้ที่จะใจหาย

“กุนกุน...ลูกต้องมาหาแม่บ้างนะ”

“โถ่...คุณแม่ขา” ว่าที่เจ้าสาวที่เห็นแม่ของตัวเองเริ่มร้องไห้ตัวเองก็เริ่มน้ำตาคลอๆ

“กุนกุน.......”

ฉิวลี่หลัวทำตัวไม่ถูกและไม่รู้จะปลอบใจสองแม่ลูกที่น่ารักคู่นี้ยังไงดี เธอเริ่มรู้สึกอิจฉา ตัวเองมีแต่ลูกชายที่เย็นชาหาความน่ารักอ่อนหวานไม่ได้ เธอเองก็อยากมีลูกสาวบ้างเหมือนกัน คิดดังนั้นเธอเองก็เริ่มร้องไห้ขึ้นมาบ้าง

ไม่กี่วินาทีต่อมา สามหนุ่มก็เดินเข้ามาในห้องแต่งตัว โดยแต่ละคนต่างเดินไปปลอบภรรยาของตัวเอง

“เงียบซะ” ฮาวเหยียนเชอพูดกับกุนกุน

“ชู่วๆ ไม่ต้องร้องไห้” หยวนติงหลิวพูดกับฉิวลี่หลัว

“ใครทำเธอร้องไห้ บอกมา” ฮาวเหยียนเชวียพูดกับฉิวลี่หลัว

“เอ๊ะ!! ทำไมพวกผู้ชายถึงเข้ามาในนี้ได้ล่ะ” แม่ของเจ้าบ่าวรีบเช็ดน้ำตาและถามด้วยความแปลกใจ

“เธอคิดว่าไงล่ะ งานจะเริ่มแล้วแต่เจ้าสาวไม่ออกมาสักที”

ฉิวลี่หลัวรีบมองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง และพบว่าอีก 5 นาทีจะต้องเริ่มพิธีแล้ว

“ว๊าย ไม่ได้ละ คุณผู้ชายกรุณาออกไปรอที่งานเลยค่ะ กุนกุนต้องเติมหน้าอีกนิด ฉันจะรีบให้เธอออกไป”

5 นาทีต่อมา เสียงเพลงแต่งงานในโบสถ์ใหญ่ก็ถูกบรรเลงขึ้นมา ท่ามกลางเหล่าแขกเหรื่อผู้มีเกียรติคนสำคัญทั้งสิ้น เพราะคู่บ่าวสาวต่างเป็นทายาทบริษัทยักษ์ใหญ่ งานแต่งงานจึงมีแขกมากหน้าหลายตาที่ไม่พลาดร่วมเป็นสักขีพยาน กุนกุนที่สวมชุดแต่งงานยาวสีขาวเดินคล้องแขนหยวนติงหลิวผู้เป็นพ่อเข้ามา พ่อของเธอกำลังจะต้องมอบลูกสาวที่รักให้กับเจ้าหมาป่าสีขาวโดยเจ้าตัวเองก็ต้องการที่จะใช้ชีวิตกับคนที่เธอเลือกแล้วไปตลอดกาล

พ่อลูกค่อยๆเดินประคองกันเข้ามาทีละก้าวจนถึงแท่นพิธีตรงหน้าซึ่งมีฮาวเหยียนเชอยืนรออยู่

“พ่อขอมอบลูกสาวให้กับเธอดูแลต่อ ถ้าเธอคิดนอกใจหรือทำร้ายจิตใจกุนกุน พ่อจะไปพาเธอกลับมาด้วยตัวเอง”

“ผมไม่มีวันทรยศหรือนอกใจเธอแน่นอนครับ” เจ้าบ่าวรับคำด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

“ดีมาก” หยวนติงหลัวตอบพร้อมยิ้มมุมปากอย่างพอใจ จากนั้นก็ส่งมือลูกสาวให้ฮาวเหยียนเชอ ทุกคนในโบสถ์นั่งลงในขณะที่บาทหลวงท่าทางใจดีก็พร้อมที่จะเริ่มพิธีการ

“แขกทุกท่าน วันนี้พวกเรามารวมตัวกันที่นี่เพื่อเป็นสักขีพยานให้กับบ่าวสาวคู่นี้ต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้าที่รออวยพรให้”

กุนกุนไม่ได้ให้ความสนใจบาทหลวงไปมากกว่าเจ้าบ่าวของเธอที่มองเธอมาเช่นกัน

“มีใครในที่นี้ไม่เห็นด้วยหรือขัดค้านการแต่งงานของบ่าวสาวคู่นี้หรือไม่”

ทุกคนในโบสถ์ต่างพากันเงียบเสียงลงในทันที

P.S. ชอบสมาคมพ่อบ้านใจกล้าจัง 5555 //

      เค้าเพิ่งรอดพ้นจาก iso มาได้ค่ะ กราบขอโทษรอบวงที่รอบนี้หายไปนาน T_T