Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
Credit of photos and this story
belongs to the owner
บทที่ 123 – Yes or No
“ในอนาคตคุณจะรักฉันมั้ยคะ?”
“ก็อาจจะ...” ฮาวเหยียนเชอตอบเสียงอ้อมแอ้ม
“ถ้าฉันอยากกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่
คุณจะไปกับฉันมั้ยคะ?”
“แน่นอน”
“คุณจะตีฉันมั้ย ถ้าฉันทำอะไรผิด?”
“แน่นอน”
“ฮึ!! งั้นฉันก็ไม่แต่งหรอกค่ะ”’
“ถ้าเธอไม่ยอมแต่งงานกับฉัน
ฉันจะโทรศัพท์หาเจียทูให้มาพาเธอกลับบ้าน”
“พาฉันกลับบ้าน?”
“ใช่”
“ทำไมล่ะคะ?” กุนกุนเผลอตัวดึงแขนเสื้อเขาไว้และถามเสียงอ้อนตาใส
ฮาวเหยียนเชอต้องอดทนกับความอ้อนของเธอไว้
ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบว่า “ฉันไม่ต้องการเธอ”
หญิงสาวปล่อยมือจากเสื้อเขาโดยไม่รู้ตัว
แถมยังเบิกตากว้างใส่เขาอีก
“เธอจะแต่งงานกับฉันมั้ย?”
เขาป้อนปลาทอดให้เธออีกชิ้นเพื่อให้เธอหยุดร้องไห้
เธออ้าปากรับพลางคิดถึงข้อเสนอของ
ฮาวเหยียนเชอ ผ่านไปไม่กี่นาที
เธอก็พยักหน้าตกลงยอมแต่งงานด้วย
“พวกเราจะแต่งงานกันในอีก 3 วันข้างหน้า”
ฮาวเหยียนเชอกลั้นยิ้มที่มุมปากไว้ รีบสรุปก่อนเธอจะเปลี่ยนใจ
“ทำไมเร็วจังคะ?”
“ก็ไม่ได้เร็วอะไรขนาดนั้นนิ” ฮาวเหยียนเชออยากจะบอกว่ามันช้าเกินไปต่างหาก
“แต่ฉันมี 1 เงื่อนไข”
“อะไร?”
“ฉันอยากได้เค้กแต่งงานเป็นเค้กช็อคโกแลตสูงๆหลายๆชั้น
และก็มีตุ๊กตาที่หน้าตาเหมือนพวกเราวางอยู่ข้างบนด้วย”
“อืม ได้สิ”
“คุณต้องสัญญานะคะ ว่าตุ๊กตาจะต้องเหมือนเรา”
“ฉันสัญญา”
หลังจากเจรจาจบ ฮาวเหยียนเชอก็ลูบท้องอันแน่นตึงของเธอ
ก่อนจะวางตะเกียบลง ทำให้กุนกุนรีบแทรกขึ้นมา
“แต่ฉันยังอยากกินอยู่นะคะ”
เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาเอง หมายจะคีบไก่ผัดกินอีกชิ้น
แต่ฮาวเหยียนเชอก็ไวทายาดเขานิ่วหน้าและตีมือเธอทันทีให้วางอุปกรณ์การกินลง
“กระเพาะเธอแน่นขนาดนี้แล้วยังจะกินอีกหรือไง?”
ไม่บ่นเปล่าเขาผลักจากและตะเกียบให้ห่างจากมือเธอ
“กระเพาะของฉันมันไม่เคยแบนอยู่แล้วนี่คะ”
หญิงสาวประท้วง ซึ่งฮาวเหยียนเชอก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก
เขาอุ้มเธอขึ้นมาเพื่อกลับไปที่ห้องนอน
“เดี๋ยวค่ะ นี่เรากำลังจะไปไหนกันคะ?”
กุนกุนที่คล้องแขนเข้าที่ลำคอเขายามที่อุ้มเธอขึ้นมารีบถามทันทีเมื่อเห็นทิศทางที่เขาจะพาไป
“ไปนอน”
“แต่เราเพิ่งตื่นเองนะคะ”
“เมื่อคืนฉันไม่ได้นอน”
“อ้าว แล้วคุณจะพาฉันไปด้วยทำไมละคะ?”
“ก็พาเธอไปทำให้ฉันอุ่น”
“แต่นี่ไม่ใช่หน้าหนาวนะคะ”
“อย่าถามมากได้มั้ย”
“………………” สุดท้ายกุนกุนก็ต้องเงียบเสียงไปยอมทำตามเขาอยู่ดี
ณ คฤหาสน์บ้านตระกูลหยวน ฉิวลี่หลัวและเฟิงตูตู
กำลังเพลิดเพลินกับนิตยสารแบบชุดแต่งงานและอุปกรณ์ต่างๆที่ต้องเตรียมในวันงาน
พวกเธอสามัคคีช่วยกันเลือกชุดให้กุนกุนอย่างมีความสุข ปนความตื่นเต้น
รวมไปถึงบิดาของว่าที่คู่บ่าวสาว ฮาวเหยียนเชวียกับหยวนติงหลิว
ก็อารมณ์ดีมากจนสามารถนั่งละเลียดดื่มชาด้วยกันได้เป็นเวลานาน
“คุณหยวน มีของขวัญหรือสินสอดที่คุณอยากได้สำหรับกุนกุนมั้ยครับ?”
“ผมไม่อยากได้อะไรหรอกครับ
แค่อยากให้ลูกชายของคุณดูแลลูกสาวของผมให้ดีก็เท่านั้นแหละครับ”
หยวนติงหลิวและฮาวเหยียนเชวียยิ้มให้กันอย่างรู้ความหมาย
ฮาวเหยียนเชวียหยิบขวดเล็กที่บรรจุด้วยของเหลวสีแดงเข้มออกมาจากกระเป๋าเสื้อและวางมันลงบนโต๊ะกาแฟตรงหน้าหยวนติงหลิว
“นี่เป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆ
จากผมและเสี่ยวหลัว เพื่อแสดงว่าเรายินดีที่กุนกุนเป็นลูกสะมใภ้และขอบคุณพวกคุณทั้งคู่ที่ให้กำเนิดลูกสาวที่น่ารักแบบกุนกุน”
“นี่คือเลือดของพวกคุณเหรอครับ??”
“ใช่ครับ”
“อย่างที่ผมบอกแล้วว่าผมไม่อยากได้ของอะไร
แต่ผมจะรับนี่ไว้เพื่อไม่ให้คุณเสียน้ำใจ
แต่ความจริงแล้วผมก็แค่อยากใช้ชีวิตกับแม่ของกุนกุนไปนานๆ”
“การมีชีวิตอยู่ยาวนานจะไม่มีความหมายถ้าคุณไม่มีคนรักที่อยากจะอยู่ด้วยไปตลอดจนถึงวันอวสานโลก”
เพราะถ้าเขาไม่ได้เจอกับฉิวลี่หลัว
ก็คงไม่เห็นคุณค่าของการมีชีวิตอมตะแบบนี้
หยวนติงหลิวหยิบขวดนั้นมาและเห็นด้วยกับทุกคำพูดของผู้ชายตรงหน้า
“ติงหลิว” เฟิงตูตูเรียกชื่อสามีของเธอ
“เชวีย” ฉิวลี่หลัวก็เช่นกัน
พ่อของว่าเจ้าบ่าวกับว่าที่เจ้าสาวยิ้มให้กันอีกครั้ง
ก่อนจะลุกจากที่นั่งตัวเองไปนั่งบนโซฟาเคียงข้างกับภรรยาของตนเพื่อช่วยแสดงความเห็นสำหรับการจัดงาน
ในช่วงเวลา 3 วันของการเตรียมงานนั้นบิดาและมารดาของบ่าวสาวต่างมีความใกล้ชิดสนิทสนมกันมากขึ้น
ในขณะที่ตัวของฮาวเหยียนเชอกับกุนกุนก็ใช้ชีวิตระจำวันด้วยกันเหมือนเดิม
กุนกุนพยายามเลียบเคียงถามฮาวเหยียนเชอตลอดเวลาว่าเขารักเธอเมื่อไหร่
ส่วนเขาก็ตอบแค่ว่าไม่รู้เมื่อไหร่
คืนนึงกุนกุนนั่งมองรูปแต่งงานของเธอกับฮาวเหยียนเชอที่แขวนอยู่ที่กำแพงในห้องนอน
ในรูปฮาวเหยียนเชอกอดเอวเธอไว้และก้มลงจุมพิตที่หน้าผากเธอ
แต่นั่นเป็นรูปเดียวที่เธอรู้สึกว่าเขาดูอบอุ่นเพราะทั้งอัลบั้มนั้นมีแต่รูปที่เขาทำหน้าเหมือนถูกบังคับให้แต่งงาน
ฮาวเหยียนเชอที่อาบน้ำเพิ่งเสร็จเดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดผม
เขาเห็นกุนกุนนั่งคิ้วขมวดมองดูอัลบั้มรูปแต่งงานก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
และพาตัวเองไปนั่งลงบนเตียงข้างๆเธอ
“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า เธอท้องผูกเหรอ?”
“คุณนั่นล่ะท้องผูก” กุนกุนหันไปบ่นว่าที่สามี
ฮาวเหยียนเชอไม่คิดจะซักไซ้อะไรต่อ
เขาเช็ดผมตัวเองอีกสักพักก็วางผ้าที่เปียกลงบนศีรษะเธอ
“เอ๊ะ...คุณนี่น่าเกลียดจริงๆ”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วหันไปหยิกแก้มนุ่มของเธอ
“อู๊ย..ปล่อยนะ” ส่งเสียงบ่นไปเท่านั้นเขาก็ยังคงหยิกแก้มของเธอไม่ปล่อย
“โอเคๆ ฉันน่าเกลียดเองก็ได้ พอใจหรือยัง”
“อืม....” จากนั้นก็ปล่อยมือออกจากแก้มเนียนของกุนกุน
P.S. 1 หลายคนสงสัยว่ากุนกุนจะตกลงมั้ย แล้วนี่อะไร !!! ทำไมนางตกลงง่าย
555+ ไม่ต้องแปลกใจค่ะ เพราะความซื่อบื้อเลเวล 100 อัพของนาง หลายคนอ่านแล้วขัดใจแล้วถึงผู้แปลด้วย
ก็คิดซะว่ามันคือนิยายแล้วกันนะคะ นิยายที่คนแต่งสามารถทำให้นางเอกดูซื่อบื้อและพระเอกปากแข็งมากไป๊
ได้อย่างน่าเหลือเชื่อ จนหาได้แคร์ความเป็นจริงไม่
P.S. 2 เรื่องมาถึงที่พวกนางจะแต่งงานกันแล้ว
จะว่าเร็วก็เร็ว จะว่าช้าก็ช้า ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ ^^
เค้กแต่งงานก้อนใหญ่มากค่ะมีรูปงานแต่งแล้วสรุปแต่งงานกันยังค่ะ
ตอบลบ