บทที่ 125 – Wedding day (2)

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 125 – Wedding day (2)

ด้านของน่าหลิวติงตูก็ได้แต่หัวเราะอย่างขมขื่นให้ความโง่เขลาของตัวเอง เขารู้ดีว่าไม่ควรจะโทรหาเธอในเวลาแบบนี้ แต่ก็ยังอยากให้ความหวังอันลิบหลี่ที่จะให้กุนกุนเลือกเขาแทนเป็นจริงขึ้นมาแม้มันจะมีโอกาสน้อยมากก็ตาม อย่างน้อยเขาก็ได้ทำแล้ว ต่อจากนี้เขาต้องตื่นจากความฝันและเผชิญหน้ากับความจริงที่รู้ว่าเขาจะไม่มีคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตอีกแล้ว

“พี่ตู กลับบ้านเถอะนะคะ” กุนกุนกลั้นเสียงสะอื้น พยายามขอร้องพี่ชายที่เธอรักมากที่สุด รักมาตั้งแต่เด็ก

“พี่จะกลับบ้านก็ต่อเมื่อพี่หาผู้หญิงที่มาแทนที่เธอได้แล้ว” น่าหลิวติงตูโกหกเธอออกไป ชาตินี้คงไม่มีใครมาแทนที่เธอได้

“พี่ตู....ฮืออ” ยังไม่ได้ทันได้พูดอะไรต่อ ฮาวเหยียนเชอที่เดินมาจากไหนก็ไม่รู้โผล่มาด้านหลังกุนกุน เขาได้ยินเสียงเธอร้องไห้และคุยโทรศัพท์กับผู้ชายที่เป็นมารหัวใจ อารมณ์ร้อนก็ปะทุขึ้นมา เข้ามาคว้าโทรศัพท์เธอได้ก็ขว้างลงพื้นจนแตกกระจาย

“เชอ!! คุณทำอะไรเนี่ย!!” กุนกุนรีบเดินไปหยิบเศษโทรศัพท์ขึ้นมา ฮาวเหยียนเชอทำลายของขวัญที่พี่ชายเธอให้ เธอสูญเสียพี่ชายแล้วเหมือนโทรศัพท์เครื่องนี้สินะ ตาหวานที่คลอไปด้วยน้ำตาตวัดสายตาขึ้นมามองตัวการที่ทำลายข้าวของของเธอ ฮาวเหยียนเชอเดินเข้าไปดึงข้อมือเธอให้ลุกขึ้นมา ทำให้ชิ้นส่วนโทรศัพท์ที่เพิ่งหยิบติดมือขึ้นมาร่วงลงพื้นอีกครั้ง

“โอ๊ย คุณเป็นอะไรคะ ฉันคุยกับพี่ตูอยู่ ทำไมคุณต้องมาทำลายของที่พี่เค้าให้เป็นของขวัญวันเกิดฉันด้วยละคะ?!”

“เธอรู้หรือเปล่าว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับฉัน?!” ฮาวเหยียนเชอแทบจะคำรามออกมาอย่างเหลืออด

“แน่นอนว่าฉันรู้”

“รู้แล้วทำไมยังคุยกับผู้ชายอื่นก่อนงานแต่งจะเริ่ม ฮะ”

กุนกุนไม่สนใจความเจ็บปวดจากแรงบีบที่ข้อมือเธอเพราะหัวใจเธอเจ็บปวดมากกว่า

“ทำไมฉันมาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ฮืออ”

เพราะว่าที่เจ้าสาวร้องไห้ทำให้ฮาวเหยียนเชอจำเป็นต้องปล่อยข้อมือเธอ

“ฉันมีพี่ชายอยู่แค่คนเดียว เขาเป็นคนที่รักฉันมาตั้งแต่ยังเด็กๆ แล้วจู่ๆ ทำไมต้องมาเกิดเรื่องแบบนี้ วันนี้พี่ชายไม่ต้องการฉันแล้ว เขาไม่เคยร้องไห้แต่คืนนั้นเขากลับร้องไห้ต่อหน้าฉัน ฉันเชื่อว่าความจริงแล้วเขาไม่ได้ต้องการจะทำร้ายฉัน ฉันรู้ว่าเขาเจ็บปวดที่เขาไม่ได้ถูกเลือก แต่ฉันเลือกคุณแทนและคืนนั้นฉันก็ถูกทำร้ายจากคนที่ฉันรักที่สุด ทำไมทุกคนต้องบีบบังคับให้ฉันเลือกระหว่างเขากับคุณ ทำไมฉันถึงอยากให้เขากลับเป็นพี่ชายฉันเหมือนเดิมไม่ได้ ฮือ......”

“อย่าร้อง เงียบซะ”

ฮาวเหยียนเชอโกรธและปวดใจที่เธอเสียใจ เขาดึงเธอเข้ามากอดจนแน่น ใช่!! เขาโกรธที่เธอโมโหใส่เขาที่ไปทำของขวัญจากผู้ชายคนอื่นให้เธอพัง โกรธที่เธอร้องไห้เพราะผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขา แต่ใจเขากลับเจ็บปวดเมื่อเห็นเธอต้องเศร้าโศกเสียใจ

กุนกุนปล่อยให้ฮาวเหยียนเชอกักขังเธอไว้ในอ้อมกอดที่แข็งแรง ตอนนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้อีกแล้ว ถ้าย้อนเวลากลับไป ถ้าเธอไม่ได้เจอกับฮาวเหยียนเชอ ป่านนี้เธอก็คงจะแต่งงานกับน่าหลิวติงตูตามที่เขาขอและพี่ชายของเธอก็ไม่ต้องหนีเธอไปไกลถึงปารีส แต่ถึงจะสมมุติเหตุการณ์นั้นไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะตอนนี้เธอได้เจอกับเจ้าของอ้อมกอดที่อบอุ่นนี้และเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตและหัวใจเธอตลอดกาล

“ตอนนี้ถึงเธอจะปฎิเสธที่จะแต่งงานกับฉันก็สายไปแล้ว” เจ้าของหน้าอกที่ใบหน้าเธอแนบชิดเอ่ยอย่างประชดประชัน หญิงสาวไม่ได้ตอบเธอทำเพียงแค่กอดเอวเขาไว้แน่นแทน อารมณ์หึงหวงและหวงแหนของสำคัญของตัวเองเต็มอยู่ในหัวใจของเขา

“ถ้าเธอนอกใจฉันละก็เธอโดนดีแน่” เขากอดเธอแน่นขึ้นไปอีกพร้อมกับลูบหลังเธอเบาๆ

“ฉันจะไม่นอกใจคุณ” กุนกุนตอบเสียงอู้อี้

แน่นอนว่าฮาวเหยียนเชอไม่มีทางปล่อยมือจากเธออยู่แล้ว เขาประคองหน้าเธอให้เงยขึ้นมาเพื่อรับจูบจากเขา จูบที่เป็นเหมือนผนึกปิดกั้นไม่ให้เธอหนีห่างจากเขา จูบที่เป็นสัญญาว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่นอน

ที่ปารีสน่าหลิวติงตูกำโทรศัพท์แน่นระหว่างที่ได้ยินเสียงสัญญาณถูกตัดไป เขาถามตัวเองซ้ำๆ ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขากลายเป็นคนตาบอดและโง่เขลาได้ขนาดนี้ คำตอบเดียวที่โผล่มากลางใจแบบไม่ต้องคิดก็คือตั้งแต่ที่เขารู้ใจตัวเองว่าตกหลุมรักน้องสาวข้างตัวอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

กลับมาที่คฤหาสน์หรู ฮาวเหยียนเชอจูงมือว่าที่เจ้าสาวไปที่ห้องข้างๆที่เชื่อมติดกัน ซึ่งข้างในนี้มีกลุ่มคนของสาวใช้และผู้ช่วยจากร้านเสริมสวยชื่อดังถูกว่าจ้างมาให้ดูแลกุนกุนรออยู่ พอเห็นหญิงสาวก็รีบเข้ามาห้อมล้อมมะรุมมะตุ้มช่วยเธอแต่งตัว

ชายหนุ่มเดินไปนั่งรอที่โซฟายาวอีกฟากของห้อง เขาจำไม่ได้ว่ารอเธอสวมชุดแต่งงานเพื่อเขาแบบนี้มานานเท่าใดแล้ว แต่พอเธอเดินออกมาพร้อมกับชุดแต่งงานหรูหรา เธอก็ดูสวยและเหมาะสมคุ้มค่ากับการเฝ้ารอ

กุนกุนที่อยู่ในชุดแต่งงานสีขาวที่ได้เลือกไว้เดินประคองตัวเองมาหาเจ้าบ่าวที่มีแววตาตื่นเต้นจนปิดไม่มิดแม้ว่าจะมีสีหน้านิ่งเฉยก็ตาม

“เชอ เมื่อไหร่ฉันจะได้กินข้าวสักทีละคะ หิวไปหมดแล้วเนี่ย”

ฮาวเหยียนเชอลุกขึ้นหยิบช็อคโกแล็ตชิ้นเล็กออกมาจากสูททักซิโด้ของตัวเอง แกะห่อกระดาษและบรรจงป้อนให้เธอ

“รออีกแป๊บนึง”

ชายหนุ่มพอใจอย่างมากกับภาพของกุนกุนตรงหน้า ความสวยของชุดแต่งงานที่เขาออกแบบเองลงตัวกับการแต่งงานเบาๆอย่างเป็นธรรมชาติทำให้หัวใจเขาพองโต

“ฉันอยากกินอีกได้มั้ยคะ?” เธอแบมือขอเขาแต่ก็ถูกตีกลับมาเบาๆ

“ไม่มีแล้ว”

“คุณโกหกแน่ๆ”

 เธอขยับเข้าไปใกล้เขามากขึ้นพลางจับดูตามกระเป๋าที่เสื้อสูทของเขา

“เห้อ ไม่มีแล้วจริงๆ” กุนกุนบ่นออกมาเพราะความหิว

“เธอพร้อมหรือยัง?” ฮาวเหยียนเชอถามว่าที่เจ้าสาวที่กำลังจะกลายมาเป็นภรรยาโดยสมบูรณ์ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

P.S. หึงได้โล่ค่ะพ่อเอ้ย  ตกลงเค้าได้แต่งกันกันเนอะ 5555 ลุ้นมาหลายเดือน หลังจากแต่งแล้วยังมีชีวิตหลังแต่งงานที่ต้องช่วยกันลุ้นต่อว่าเมื่อไหร่พ่อพระเอกเค้าจะบอกรักกุนกุนซะที