บทที่ 120

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 120

 “ฉันไม่อนุญาตให้เข้าห้องน้ำเลยเหรอคะ?”

กุนกุนหันมาตอบก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปก่อนที่น้ำตาจะไหล และเร็วเกินกว่าฮาวเหยียนเชอจะตั้งตัวได้ทัน 

หลังจากที่กุนกุนเดินออกไป เขาก็เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่าในห้องนอนก็มีห้องน้ำอยู่ ด้วยอารมณ์โกรธเลยระบายออกด้วยการทุบโต๊ะข้างเตียงอย่างแรง  ชายหนุ่มเพียงแต่คิดว่าเขาได้แสดงความต้องการที่จะอยากแต่งงานกับเธอไปแล้ว แต่ยัยข้าวปั้นดันกล้าปฏิเสธเขาอย่างงั้นเหรอ

วันต่อมาที่บริษัทฮาวเหยียน กุนกุนซ่อนและขังตัวเองนั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำเกือบทั้งวันในตอนเช้า เธออยากมีชีวิตแต่งงานเหมือนพ่อกับแม่ที่ทั้งคู่ต่างตกหลุมรักกัน ไม่ใช่แต่งงานเพราะความรับผิดชอบ ความจริงตอนแรกที่เธอได้ยินว่าเขาอยากแต่งงานกับเธอ นั่นทำให้เธอมีความสุขมากจนแทบจะบินได้ เธอคิดว่า เธอรักเขาแต่มันคงกลายเป็นรักข้างเดียว เพราะเขาไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอเพราะความรัก

กุนกุนเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากใช้เวลาร้องไห้จนตาบวม เธอเดินออกมาล้างมือที่อ่าง ระหว่างนั้นก็มองดูตัวเองผ่านกระจกใสตรงหน้า เธอไม่สามารถแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเธอ กุนกุนเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้องน้ำไป

เที่ยงวัน ฮาวเหยียนเชอกระสับกระส่ายและกังวลว่าทำไมกุนกุนไม่กลับมาที่ห้องทำงานซะที

“ไปตามหาเธอ” ฮาวเหยียนเชอหันไปสั่งลูกน้องคนสนิท

“นายน้อยครับ บางทีเธออาจจะอยู่ในห้องน้ำผู้หญิง เอ่อ..ผมว่า” เจียทูพยายามจะอธิบายอย่างยากลำบาก นี่จะให้เขาเข้าไปค้นในห้องน้ำผู้หญิงเลยหรือไง

“บริษัทมีพนักงานผู้หญิงตั้งเยอะแยะ นายไปบอกให้พวกหล่อนช่วยตามหาเธอสิ !!” ฮาวเหยียนเชอสั่งด้วยความหงุดหงิดใจ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เจียทูก็รีบวิ่งกระหืดกระหอบกลับมารายงานเจ้านายว่า

“นายน้อยครับ ผมได้ค้นหาห้องน้ำผู้หญิงทั้ง 200 ห้องในตึกของเรา แต่ไม่เจอกุนกุนเลยครับ”

คำรายงานของลูกน้อง ทำให้ฮาวเหยียนเชอรีบกดโทรศัพท์ต่อสายหาเธอ แต่ก็ไม่มีคนรับสายจนสัญญาณตัดไป สีหน้าของเขายิ่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ

“ไปตามหาเธอให้เจอ!!”

“ครับ นายน้อย!!” เจียทูโค้งรับคำสั่ง เขาเองก็เครียดและเป็นห่วงกุนกุนไม่น้อยเหมือนกัน

เมื่อเจียทูวิ่งออกไปแล้ว ฮาวเหยียนเชอที่กำลังกระวนกระวายอยู่ก็ไม่สามารถนั่งรออยู่เฉยๆได้อีก เขาคว้ากุญแจรถโรสลอยด์ขึ้นมาและกดลิฟท์ลงเดินตรงไปที่จอดรถ

ฮาวเหยียนเชอตั้งใจจะขับรถไปตามหาเธอที่ร้านอาหารที่กุนกุนชอบ ระหว่างที่รถติดไฟแดงอยู่นั้น ก็มีสายโทรศัพท์เรียกเข้ามา ชายหนุ่มมองอย่างรำคาญแต่ก็เอื้อมมือไปกดรับแบบเปิดลำโพง

“ฮัลโหล”

“สวัสดีท่านประธานฮาว” เสียงจากสายลึกลับตอบกลับมาอย่างสบายอารมณ์

“นายต้องการอะไร?”

“คุณกำลังตาหาสมบัติล้ำค่าอยู่หรือเปล่า?”

“เธออยู่ที่ไหน?” ฮาวเหยียนเชอพยายามคุมสติไม่ให้เสียเรื่อง

“ใจเย็นๆ คุณ...อยากเจอเธอเหรอ?” เสียงปลายสายยังคงยียวน

“บอกที่อยู่เธอมา!”

สายปริศนาตัดสายไป แต่ส่งรูปที่อยู่ที่ซ่อนกุนกุนมาให้แทน

ณ สถานที่ลึกลับที่ซ่อนตัวกุนกุน สาวน้อยลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเจ็บที่ต้นคอเหมือนถูกทำร้ายอย่างแรงจนสลบ ความรู้สึกต่อมาคือข้อมือและข้อเท้าของเธอถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา

ยังไม่ทันได้สำรวจรอบๆห้องดีนัก ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดเข้าพร้อมด้วยชายหนุ่มและหญิงสาวชาวตะวันตกคนนึง

“พี่....ฉี่ทู??”

ฉี่ทูค่อยๆแสยะยิ้มออกมา รอยยิ้มของเขาดูน่ากลัวมากกว่าครั้งไหนๆที่เธอเคยเห็น

“พี่เป็นคนทำร้ายฉันและพาฉันมาที่นี่เหรอคะ?” กุนกุนถามด้วยอาการงุนงง

แต่ฉี่ทูไม่ตอบคำถามเธอ เขาหันไปกระซิบกระซาบที่ข้างหูของหญิงชาวตะวันตกคนนั้นเบาๆ ทำให้เธอหัวเราะออกมา ก่อนจะยิ้มพรายและจูบเขาอย่างดูดดื่ม

หยวนกุนกุนได้แต่คิดว่าพฤติกรรมของฉี่ทูตอนนี้ช่างน่าขยะแขยงสิ้นดี เธอพยายามดิ้นรนจากการถูกมัด แต่เชือกที่มือและเท้าต่างทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี ทั้งคู่ยังคงแลกจูบกันอย่างเร่าร้อน จนกุนกุนได้ยินเสียงครางของหญิงสาวที่ทำให้เธอต้องตัวสั่นด้วยความกลัวขึ้นมา มือของฉี่ทูดึงกระโปรงสั้นของเธอขึ้นและสอดมือเข้าไปในส่วนลับของหญิงสาวสวยคนนั้น

“พี่ฉี่ทู ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ !!” 

กุนกุนทนอยู่ต่อไปไม่ไหว เธอไม่อยากอยู่ในเหตุการณ์ทีน่ารังเกียจแบบนี้ ฉี่ทูผลักผู้หญิงคนที่นัวเนียอยู่ด้วยลงบนเตียง โดยที่ต่างคนต่างดึงทึ้งเสื้อของตัวเองออก

กุนกุนรีบหลับตาของตัวเอง แต่โสตประสาทหูของเธอยังใช้การได้ดีจนได้ยินเสียงครวญครางของผู้หญิงคนนั้นอย่างชัดเจนที่สุด นั่นยิ่งทำให้เธอตัวสั่นด้วยความกลัว เธอพยายามนึกว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร สิ่งสุดท้ายในความทรงจำเท่าที่จำได้คือเธอเดินออกมาจากห้องน้ำ จากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบไป เธอไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ฉี่ทูต้องลักพาตัวเธอมาและบังคับให้เธอเป็นพยานรู้เห็นกิจกรรมบนเตียงของเขากับสาวสวยคนนั้น

1 ชั่วโมงต่อมา เสียงกรีดร้องครั้งสุดท้ายของผู้หญิงดังลั่นห้อง เสียงร้องของเธอทรมานเหมือนโดนมีดกรีดลงบนร่างกายเธอเป็นชิ้นๆ หลังจากเสียงร้องหยุดลงทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวกุนกุนก็เงียบลงจนเธอสัมผัสถึงสัญญาณแห่งความความตายได้

P.S. ตกใจกันมั้ย ไหงหวยมาออกที่พี่ฉี่ทูล่ะ O_o

        ทำงานกันวันแรกใช่มั้ยคะ ครื้นเครงกันหน่อยยย (เค้าทำมาตั้งแต่เมื่อวาน 555+)