บทที่ 127 – Wedding day (4)

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 127 – Wedding day (4)

กุนกุนไม่ได้ให้ความสนใจบาทหลวงไปมากกว่าเจ้าบ่าวของเธอที่มองเธอมาเช่นกัน

“มีใครในที่นี้ไม่เห็นด้วยหรือขัดค้านการแต่งงานของบ่าวสาวคู่นี้หรือไม่”

ทุกคนในโบสถ์ต่างพากันเงียบเสียงลงในทันที

“เหยียนเชอฮาว คุณจะรับกุนกุนหยวนเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายหรือไม่?”

กุนกุนหัวเราะเบาๆ ในขณะที่ฮาวเหยียนเชอก็อมยิ้ม เพราะชื่อของทั้งคู่ที่บาทหลวงเพิ่งเอ่ยฟังแล้วดูตลกจริงๆ

“รับครับ” ชายหนุ่มกลั้นยิ้มและตอบรับด้วยเสียงหนักแน่น

“กุนกุนหยวน คุณจะรับเหยียนฮาวเชอเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายหรือไม่”

“รับค่ะ”

บาทหลวงยิ้มให้กับบ่าวสาวตรงหน้าและกล่าวต่อว่า “สวมแหวนได้”

ฮาวเหยียนเชอบรรจงสวมแหวนแห่งราชินีหมาป่าให้กับกุนกุนลงบนนิ้วโป้งมือซ้าย ทันใดนั้นแสงสีฟ้าก็สว่างออกมาจากตัวแหวนเป็นสัญญาณให้เห็นว่าทั้งคู่ต้องผูกพันกันไปตลอดกาล

กุนกุนไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเขาถึงสวมแหวนที่นิ้วโป้งแทนที่จะเป็นนิ้วนาง แต่ความสุขและตื้นตันใจมีมากกว่าความสงสัย เธอไม่ต้องสวมแหวนกลับไปฮาวเหยียนเชอเพราะเธอได้สวมให้เขาแล้วตั้งแต่วันที่ฉิวลี่หลัวมอบแหวนราชาแห่งหมาป่าให้มา

อักขระโบราณที่อยู่บนหน้าผากกุนกุนเปล่งแสงออกมา แต่มีเพียงฮาวเหยียนเชอและพ่อแม่ของเขาเท่านั้นที่เห็นปรากฏการณ์พิเศษ ฉิวลี่หลัวและฮาวเหยียนเชีวยจับมือกันแน่น โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ของเจ้าบ่าวยิ่งดีใจทีได้เห็นลูกชายคนโตแต่งงานกับคนที่เขารัก

“ด้วยอำนาจของพ่อผู้เป็นบาทหลวงผู้ทำพิธี ณ ที่นี้ ขอประกาศให้ทั้งคู่เป็นสามีภรรยากันอย่างสมบูรณ์ เหยียนฮาวเชอคุณสามารถจูบเจ้าสาวของคุณได้แล้ว”

ฮาวเหยียนเชอเปิดผ้าคลุมหน้าออก เขาค่อยๆใช้สองมือประคองใบหน้าของเธอให้เงยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็ก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากของภรรยาที่ถูกต้อง ทั้งคู่จมอยู่ในห้วงเวลาสำคัญไม่ได้รับรู้เสียงปรบมือกู่ก้องจากแขกเหรื่อ พวกเขาได้ยินแต่เสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นรัว

กลีบดอกกุหลาบถูกโปรยปรายไปทั่วงานเคล้าไปกับเสียงดนตรีหวานหู ทำให้บรรยากาศยิ่งตลบอบอวลไปด้วยความชื่นมื่น เหล่าแขกผู้มีเกียรติแสดงความยินดีและโห่ร้องให้กับคนสำคัญทั้งสองของงานในวันนี้

คู่บ่าวสาวผละออกจากจูบแสนหวานต่างมองสบตากันอย่างลึกซึ้ง จากนั้นฮาวเหยียนเชอก็จับมือเธอพาจูงเดินออกไปนอกโบสถ์ที่มีรถโรลสลอยด์คันหรูจอดรออยู่ ตลอดทางเดินออกจากโบสถ์ผู้เข้าร่วมงานช่วยกันโปรยกลีบกุหลาบสีแดงสดให้ทั้งคู่

กุนกุนที่จับมือสามีของเธอแน่นแอบกระซิบกับเขาเบาๆว่า

“ทำไมเราไม่โปรยช็อคโกแลตแทนกลีบดอกกุหลาบล่ะคะ?”

ฮาวเหยียนเชอหัวเราะออกมาทันที

“โปรยช็อคโกแลตงั้นเหรอ ฮ่าๆ”

“ใช่สิคะ” หญิงสาวตอบจริงจัง

“เธออยากโดนดีใช่มั้ย?” ฮาวเหยียนเชอแกล้งพูดขู่แต่แววตากลับไปเต็มไปด้วยความสุข

กุนกุนรีบปิดปากและเดินขึ้นรถทันที

21.00 น. ณ งานเลี้ยงหลังพิธีแต่งงาน กุนกุนทั้งเหนื่อยและหิว เธอต้องเปลี่ยนชุด รองเท้า และเครื่องประดับ อีกทั้งยังต้องเติมเมคอัพหน้าอีกทำให้เนื้อตัวเธอเมื่อยไปหมด เธอไม่คิดที่จะแต่งงานเป็นครั้งที่สองแน่ๆ  ตอนนี้เธอเริ่มมึนศีรษะเล็กน้อยแล้วด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าวันนี้จะทรมานร่างกายเธอมากแค่ไหนก็ตาม แต่พอได้เห็นรอยยิ้มจากพ่อแม่ของเธอและของฮาวเหยียนเชอ รวมถึงช่วงเวลาที่เขาสวมแหวนให้หัวใจก็พองโตเป็นสุขขึ้นได้ทันที

ฮาวเหยียนเชอที่นั่งอยู่ข้างๆภรรยาตลอดเวลา เห็นสีหน้าเหนื่อยล้าก็เป็นห่วงเลยถามขึ้นว่า

“เธอหิวหรือเปล่า?”

“หิวค่ะ ลองดูอาหารน่าทานพวกนี้สิคะ น่าเสียดายจังที่เราไม่ได้ลองทานเลยสักจาน เรากลับไปทานที่บ้านได้มั้ยคะ?” กุนกุนมองจานอาหารหน้าตาน่าลิ้มรสตรงหน้าด้วยสายตาละห้อย

“ได้สิ เดี๋ยวพวกเรากลับไปกินที่บ้านแล้วกันนะ” พูดจบก็ลูบหน้าท้องที่ว่างเปล่าของเธอเป็นการปลอบใจ

22.20 น. กุนกุนแบกร่างของเธอเดินผ่านเข้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูลฮาวด้วยฐานะนายหญิงคนใหม่ของบ้านอย่างเต็มตัว เธอส่งสายตาออดอ้อนไปให้ป้าเฉินและเหล่าสาวใช้ที่ยืนคอยเธออยู่

“ป้าเฉินคะ ฉันหิวจังเลยค่ะ”

“ไปอาบน้ำเถอะจ๊ะ เดี๋ยวปาจะรีบทำอาหารจานโปรดของเธอให้”

“ขอบคุณป้ามาเลยนะคะ ป้าใจดีกับฉันตลอด ฉันไม่เคยลืมป้าเลยนะคะ” ได้ทีก็ยิ่งประจบใหญ่คำพูดของหญิงสาวเรียกรอยยิ้มจากทุกคนที่ได้ยินได้เป็นอย่างดี จากนั้นกุนกุนก็ขอตัวและรีบเดินกลับไปที่ห้องนอนของพวกเธอ

ป้าเฉินมองตามกุนกุนไปจนสุดทางและหันมาพูดกับฮาวเหยียนเชอที่เดินตามมาติดๆว่า

“นายน้อยคะ น่าหลิวติงตูส่งช็อคโกแลตจากปารีสมาให้กุนกุน จะให้ดิฉันส่งให้เธอเลยมั้ยคะ?”

“เดี๋ยวฉันค่อยให้เธอพรุ่งนี้แทนแล้วกัน”

“ได้ค่ะ นายน้อย”

“ป้าเฉิน อาหารของกุนกุนช่วยใส่ Mateus Rose (ชื่อเหล้า / ไวน์ ชนิดนึง) ลงไปด้วยนะ”

ป้าเฉินพยักหน้ารับคำสั่งและอมยิ้ม จากนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องครัวทันที

ในห้องน้ำกุนกุนทั้งดีใจและโล่งใจที่จะได้ถอดชุดแต่งงานที่ประดับเพชรจนหนักอึ้งนี้ออกซะที เธอรีบล้างเครื่องสำอางออก และเดินไปแช่ตัวในน้ำอุ่นนานกว่าครึ่งชั่วโมง ก่อนจะออกมาที่ห้องนอนและพบกับสวรรค์น้อยๆตรงหน้า เพราะมีอาหารจานโปรดมากมายถูกวางเรียงรายรอเธออยู่

“เจ้าปิศาจจอมตะกละตัวน้อย” น้ำเสียงของฮาวเหยียนเชอเต็มไปด้วยความเอ็นดู เขากวักมือเรียกเธอให้เข้ามาใกล้ กุนกุนไม่รอช้าเธอเดินไปก่อนที่เขาจะยกมือเรียกเธอด้วยซ้ำพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้สามีป้ายแดงและลงมือชิมอาหารทันที ฮาวเหยียนเชอมองปิศาจน้อยอยู่พักเดียวก็ผละออกมาและเดินไปอาบน้ำบ้างเช่นกัน

1 ชั่วโมงต่อมา ฮาวเหยียนเชอเดินออกมาพบกับกุนกุนที่นั่งหน้าแดงอยู่ที่โต๊ะอาหาร

“เชอ ฉันรู้สึกเวียนหัวจังเลยค่ะ อาหารของปาเฉินวันนี้แปลกๆไปนะคะ”

                                                ** ชื่อเหล้านี่เสริจ์หาจากในกูเกิ้ลมาเลยนะคะ**

P.S. 1  หมดฉากงานแต่งแล้วค่ะ ตอนหน้าเค้าจะเข้าหอกันแล้ววววว อิเชอร้ายนะจะมอมเหล้าเมีย

           ตัวเองหรือไง 5555+

P.S. 2 ฉากเข้าหอนี่ใช้พลังงานไปเยอะจริง จะแปลยังไงให้มันดูนุ่มนวลนี่ล่ะ ยากแท้