บทที่ 121 - คนใกล้ตัว

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 121 คนใกล้ตัว

1 ชั่วโมงต่อมา เสียงกรีดร้องครั้งสุดท้ายของผู้หญิงดังลั่นห้อง เสียงร้องของเธอทรมานเหมือนโดนมีดกรีดลงบนร่างกายเธอเป็นชิ้นๆ หลังจากเสียงร้องหยุดลงทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวกุนกุนก็เงียบลงจนเธอสัมผัสถึงสัญญาณแห่งความความตายได้

หญิงสาวที่ถูกบังคับให้มาเป็นพยานรู้เห็นการฆาตกรรมลืมตาขึ้นมาหลังจากที่ทุกอย่างเงียบลงแล้ว เธอเห็นฉี่ทูเปลี่ยนร่างเป็นสุนัขหมาป่าสีทองตัวโต หมาป่าตัวนั้นกำลังกัดฉีกชิ้นเนื้อของผู้หญิงสาวที่เคราะห์ร้ายเป็นชิ้นๆ โดยศีรษะที่มีดวงตาเบิกกว้างค้างอยู่หันมาทางกุนกุนพอดิบพอดี

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”

เสียงกรีดร้องด้วยตกใจปนหวาดผวาของเธอทำให้เจ้าหมาป่าตัวนั้นหันหน้ามาทางเธอ แต่ปากของมันก็ยังคงกัดแทะร่างของเหยื่อด้วยความดุร้าย มันโยนเศษซากชิ้นส่วนของร่างกายเธอมาทางกุนกุน ทำให้มีเลือดกระเด็นไปโดนตัวเธอ

“พี่ฉี่ทู เป็นบ้าไปแล้วเหรอ ทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้!!!” กุนกุนแผดเสียงออกไปอย่างลืมกลัว แต่ฉี่ทูที่อยู่ในคราบหมาป่าก็ยังคงไม่หยุด มันจงใจกัดเนื้อที่หน้าอกออกและกัดกินหัวใจของสาวต่างชาติคนนั้นอย่างบ้าคลั่งราวกับเป็นอาหารอันโอชะของมัน หลังจากที่กัดทึ้งร่างนั้นจนพอใจสุนัขหมาป่าสีทองตัวนั้นก็กระโดดลงจากเตียง และเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ทันที ทำให้ตอนนี้ปรากฏเป็นร่างเปลือยของฉี่ทูที่เต็มไปด้วยคราบเลือดยืนอยู่ตรงหน้ากุนกุน

“เชอ....เชอ...เชอ คุณอยู่ไหน ฮือออ” สาวน้อยเรียกร้องชื่อชายคนรักออกมาพร้อมกับปล่อยโฮ

ฉี่ทูหยิบเสื้อผ้าที่วางระเกะระกะอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่อย่างไม่รีบร้อน จากนั้นก็เดินเข้ามาใกล้เธอและจับศีรษะเธอไว้

“เชวียยี่ สวยกว่าเธอตั้งเยอะ เหอะ!!”

กุนกุนไม่ทันได้ตอบโต้อะไร เพียงชั่วเวลาแค่กระพริบตา ผู้ชายที่เธอร่ำหาก็พังประตูเข้ามา ยืนประจันหน้ากับฉี่ทู เขาเหลือบมองกุนกุนเล็กน้อย ท่าทางที่น่าสงสารของเธอทำให้เขาต้องการจบเรื่องนี้เร็วๆ

“เชอ.....” กุนกุนเรียกหาฮาวเหยียนเชอเสียงเบา

“ฉี่ทู นายต้องการอะไร?”

คนที่เป็นเจ้าของแผนการทั้งหมดใช้มือที่เปื้อนเลือดลูบไล้ใบหน้าของกุนกุนก่อนจะตอบว่า

“ฉันอยากเป็นเจ้าแห่งหมาป่าทั้งปวง!!”

ฮาวเหยียนเชอไม่ลังเลที่จะถอดแหวนของราชาแห่งหมาป่าออกจากนิ้วโป้งข้างซ้าย เขาโยนมันไปทาง

ฉี่ทูและชายหนุ่มที่เรียกร้องหาอำนาจก็รับมันไว้ได้

“ปล่อยเธอซะ” ฮาวเหยียนเชอพูดเสียงเฉียบ

เล็บยาวของฉี่ทูตัดเชือกที่มัดแขนและขาของกุนกุนออก เธอค่อยๆประคองตัวเองให้ลุกขึ้นและตั้งใจจะเดินไปหาฮาวเหยียนเชอ แต่ไม่ทันได้ก้าวขาออกไปฉี่ทูก็ดึงผมยาวของเธอไว้ด้วยมือเดียว ทำให้กุนกุนเสียหลักกลับมาอยู่ใกล้ฉี่ทูเหมือนเดิม จากนั้นก็ใช้มือจับคอเธอบังคับให้เธออยู่นิ่งและหันไปหาเธอใช้ลิ้นเลียคราบเลือดที่ติดอยู่หน้าเธอด้วยความสะใจ

“อย่า!!!” กุนกุนร้องเสียงหลง กลิ่นคาวเลือดที่ติดตัวฉี่ทูอยู่นั้นทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้จนอยากจะอาเจียนออกมา

“ฉี่ทู อย่าทำให้เรื่องมันไปไกลกว่านี้ ปล่อยเธอซะ” เสียงของฮาวเหยียนเชอยังนิ่งสวนทางกับความตื่นกลัวในใจ เขาเครียดเกร็งจนกำหมัดแน่น

“นายมันเป็นราชาประเภทไหนกัน ฮะ ทำไมถึงเลือกผู้หญิงที่อ่อนแอน่าสงสารแบบนี้มาเป็นราชินี ทำไมถึงยอมให้เธอดื่มเลือดแก และทำให้เธอเป็นอมตะ แต่แกกลับปล่อยให้เชวียยี่น้องสาวแสนสวยของฉันตายไปต่อหน้าตาโดยไม่คิดจะช่วยเธอ!!”

“นายก็รู้อยู่แล้วว่าเชวียยี่ฆ่าตัวตาย”

หัวใจของฮาวเหยียนเชอรู้สึกเจ็บปวดทันทีเมื่อเห็นสีหน้าตื่นกลัวของกุนกุน

“เชวียยี่ฆ่าตัวตายก็เพราะแก!!”

มือที่เปื้อนเลือดอีกข้างของฉี่ทูยกขึ้นมาลูบคอกุนกุนจงใจให้เล็บยาวของตัวเองข่วนไปที่คอของเธอ

“เชวียยี่มีทางเลือกว่าจะอยู่หรือตาย แต่เธอกลับเลือกที่จะตาย”

“แกเป็นลูกชายของราชาแห่งแวมไพร์ แกช่วยเชวียยี่ได้ แต่ทำไม ทำไมแกไม่ช่วยเธอ ฮะ!!”

ฉี่ทูบีบคอของกุนกุนแน่นขึ้นอีก ฮาวเหยียนเชอไม่รออะไรอีกแล้ววินาทีต่อมาเขาไปโผล่อยู่ข้างหลังฉี่ทูและจ่อปืนเงินไปที่บริเวณหัวใจของเขา

“อย่าบังคับฉันฉี่ทู!!”

เพื่อนรักของฮาวเหยียนเชอปล่อยมือจากคอของกุนกุนและผลักเธอไปข้างหน้า ส่วนตัวเขาหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับฮาวเหยียนเชอ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นเลือด

“แกก็รู้ว่าเชวียยี่สำคัญกับฉันขนาดไหน ฉันรักเธอ ฉันรักน้องสาวฝาแฝดของฉัน ฉันรักเธอตั้งแต่เรายังเป็นเด็ก แต่เชวียยี่รักแก ฉันยอมรับได้ถ้าเธอแต่งงานกับแกไป ฉันคงจะมีความสุขที่เห็นเธอสมหวัง แกเป็นทั้งเจ้านายและเพื่อนของฉัน พวกเราโตมาด้วยกัน แล้วทำไม....แกถึงใจร้ายกับพวกเราได้ขนาดนี้”

ฮาวเหยียนเชอโยนปืนทิ้งไปด้านข้าง ก่อนจะตอบเสียงเรียบว่า

“เชวียยี่บอกว่าถ้าฉันไม่ได้รักเธอ ก็ไม่ต้องช่วยเธอ”

ดวงตาของฉี่ทูเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาจ้องมองฮาวเหยียนเชออย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เพื่อนรักพูด

“ฉี่ทู นายรู้และเข้าใจมั้ยว่าการมีชีวิตอย่างอมตะมันยากขนาดไหน?”

ฮาวเหยียนเชอดึงแหวนที่อยู่ในมือของฉี่ทูออกมา และพยายามจะยัดมันลงไปที่นิ้วโป้งข้างซ้ายของอีกฝ่าย ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างส่องออกมาจากตัวแหวน มันแสดงพลังต่อต้านและไม่ยอมรับเจ้าของคนอื่นนอกจากฮาวเหยียนเชอ ฉี่ทูได้แต่ยืนนิ่ง

“ตอนนี้นายเข้าใจแล้วหรือยัง?” ฉี่ทูยังคงไม่ขยับเขยื้อนตัว เขาหัวเราะออกมาอย่างสิ้นหวัง

“ฉันไม่เคยอยากได้มันแต่ฉันก็ไม่สามารถหลบหนีโชคชะตาของฉันได้”

ฮาวเหยียนเชอสวมแหวนกลับไปที่นิ้วของตนเองและผละเดินไปหากุนกุนที่ยืนตัวสั่นด้วยความกลัว ก่อนจะดึงเธอเข้าในอ้อมกอดและลูบหลังปลอบประโลมแบบที่เคยทำ จู่ๆฉี่ทูก็กระโดดไปหยิบปืนเงินที่ฮาวเหยียนเชอทิ้งไว้ขึ้นมา กุนกุนเบิกตาตัวเองกว้างด้วยความตกใจและสลบไปในอ้อมของฮาวเหยียนเชอทันที แต่ยังไม่ทันที่ฉี่ทูจะได้เหนี่ยวไกปืนก็มีเงาของใครบางคนกระแทกตัวเขาอย่างแรง จนปืนหลุดจากมือจากนั้นก็น็อคเขาด้วยหมัดเดียวจนสลบไป

ฮาวเหยียนเชอมองเพื่อนรักที่นอนไม่ได้สติอยู่ก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะอุ้มกุนกุนขึ้นในไปอ้อมแขนและเดินกลับไปที่รถหรูของตัวเอง

P.S. คนใกล้ตัวร้ายที่สุดจริงๆค่ะ