Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม
[English
translator thanks, trungtnguyen123.org]
Credit of photos and this story
belongs to the owner
บทที่ 158
ฮาวเหยียนเชอลุกขึ้นไปที่กระจกใสที่แสงจันทร์ส่องสว่างพาดผ่านเข้ามาในห้อง
เขารู้ว่าเขาไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ถ้าหากไม่มีกุนกุน
แค่คืนนี้เขาก็เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าการที่ไม่มีเธอมันเจ็บปวดกว่าที่คิดไว้ซะอีก
“ยี่ทู
นายคิดว่าฉันทารุณเมียฉันหรือเปล่า?”
“นายน้อย
ทำไมถึงถามแบบนี้ละครับ ทุกคนรู้ว่าคุณรักกุนกุนมากแค่ไหน” ยี่ทูตอบอย่างชัดเจน
“แล้วทำไมทุกคนถึงรู้ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน
แต่เธอกลับไม่รู้อะไรเลย?” นี่เป็นครั้งแรกที่ฮาวเหยียนเชอพูดเรื่องส่วนตัวกับคนอื่น
“นายน้อย เอ่อ
คงไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้าใจหรือเห็นว่าคุณรักกุนกุนมากจากวิธีการที่เจ้านายแสดงออกมา
เอ่อ...โดยเฉพาะกุนกุน ที่มีความคิดธรรมดาและเรียบง่าย” ยี่ทูเองก็ไม่รู้จะใช้คำพูดยังไงเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองพลอยซวยไปด้วย
“นายไม่จำเป็นต้องพูดอ้อมค้อม
ฉันรู้ว่าเมียฉันฉลาดน้อย”
“เอ่อ...แหะๆ”
ยี่ทูหัวเราะออกมาอย่างเก้อเขิน
“นายคิดว่าเมียที่ฉลาดน้อยของฉัน
จะยอมขายตัวเองเพื่ออาหารหรือเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดมั้ย?” ฮาวเหยียนเชอในวันนี้ช่างแตกต่างกับที่เคยเป็นมา
เขาดูอ่อนแอและหวาดวิตกไปหมดไม่กับคนที่เคยเป็นที่หนึ่งเหนือคนอื่นเลย
“นายน้อยอย่าเพิ่งคิดมากไปเลยครับ
มีคุณหนูหลิวเปาอยู่กับกุนกุนด้วย เธอจะต้องไม่ปล่อยให้กุนกุนมีอันตราย”
“อืม นายพูดถูก”
ฮาวเหยียนเชอนิ่งไปพักใหญ่
จนเกิดความเงียบที่ยี่ทูก็ทำตัวไม่ตัว จากนั้นเขาก็ถามอย่างเลื่อนลอยขึ้นมาอีกว่า
“นายคิดว่า
เธอจะนอนดิ้นจนแตะผ้าห่มตอนกลางคืนมั้ย”
ยี่ทูอยากจะถอนหายใจออกมาแรงๆ
“นายน้อย มีแต่นายน้อยคนเดียวนะครับที่รู้ว่ากุนกุนนอนดิ้น”
ยี่ทูพยายามตอบอย่างระมัดระวังมากที่สุด
“แต่น่าหลิวติงตูก็คงจะรู้เหมือนกัน”
จู่ๆฮาวเหยียนเชอก็รู้สึกอยากฆ่าผู้ชายคนนั้นให้ตายไปซะ
แม้ว่าสีหน้าของฮาวเหยียนเชอตอนนี้จะดูน่ากลัวมากแค่ไหน
แต่ยี่ทูกลับรู้สึกว่าเจ้านายก็มีมุมน่ารักด้วยเหมือนกัน
ลูกน้องคนสนิทอย่างยี่ทูเองก็แปลกใจว่าทำไมตัวเองถึงมองว่าเขาน่ารัก
“ถ้าฉันเจอเธอคราวนี้
ฉันจะจัดการเธอแน่ๆ ทำไมเธอถึงหาเรื่องอยากตายนัก!”
ยี่ทูเหงื่อซึมกลางแผ่นหลังกับท่าทีเปลี่ยนไปมาของเจ้านาย
เขาคิดไม่ถึงว่าแค่กุนกุนไม่อยู่คืนเดียวจะทำให้ฮาวเหยียนเชอจิตตกได้ขนาดนี้
“นายห้ามนอนคืนนี้นะ
อยู่ที่นี่ มองพระจันทร์เป็นเพื่อนฉัน”
“เอ่อ...ได้ครับนายน้อย”
ยี่ทูสรุปกับตัวเองได้เลยว่า
ตอนนี้ฮาวเหยียนเชอกำลังเครียดและจิตตกเป็นอย่างหนักเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่คนอย่างเจ้านายเขาคิดที่จะมายืนดูดวงจันทร์แบบนี้
ฮาวเหยียนเชอหันหน้าไปทางลูกน้องที่ทำหน้าไม่ถูกอยู่ข้างหลัง
ก็นึกหงุดหงิดขึ้นมา
“ทำไม
นายไม่อยากยืนดูหรือไง?”
“ปะ เปล่าครับ ไม่มีทาง
นี่เป็นเกียรติสูงสุดของผมที่ได้มายืนมองดูพระจันทร์กับนายน้อย”
ฮาวเหยียนเชอแค่นเสียงในลำคอ
ก่อนจะหันกลับไปทางพระจันทร์ที่วันนี้เต็มดวงฉายแสงสุกสก่าวแบบที่เขาไม่เคยสังเกตมาก่อน
เขาเลิกมายืนตรงนี้เพราะไม่อยากกลับไปที่ห้องนอนที่ไม่มีกุนกุนอยู่
เขาไม่อยากนอนลงบนเตียงที่เย็นชืดโดยไม่มีกุนกุน
เขาจะต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเพื่อรอเธอกลับมา บางทีเธออาจจะแค่เดินเล่นแล้วหลงทางไปเท่านั้น
เขาสั่งตัวเองให้คิดว่าเขารอเธอกลับบ้านเพื่อแค่เขาจะได้จัดการกับเธอ
ไม่ได้มีความรู้สึกใดทั้งสิ้น
******************************************************************************************
ณ เมืองคนบาป ลาสเวกัส
หลงหลิวเปากับกุนกุนกำลังทัวร์คาสิโนที่เปิดอยู่ให้เห็นโดยทั่วไป
นี่เป็นเมืองเต็มไปด้วยการพนัน ชายหญิงนักเที่ยว และการบริการ รวมไปถึงแอลกอฮอลล์
“เปาเปา” กุนกุนกระตุกเสื้อของหลงหลิวเปาเบาๆ ใจจริงเธอไม่อยากจะอยู่ต่อแล้ว
จริงอยู่แม้ว่าลากเวกัสจะเป็นเมืองที่สวยงามแต่เธอรู้สึกได้ว่ามีสายตาแปลกๆจากคนแปลกหน้ามองมาที่เธออย่างน่ากลัวเสมอๆ
“กุนกุน ไม่ต้องกลัวไป
พวกเขามองเธอก็เพราะว่าเธอดูน่าสนใจนะสิ ถ้ามีใครกล้าเข้ามาแตะต้องตัวเธอ
ฉันจะเตะพวกมันออกไปเอง”
“เปาเปา พวกเราจะไปไหนกัน” กุนกุนพยักหน้ารับ
“ก็ถ้าเราไม่ไปเที่ยวคาสิโนที่ดีสุดในนี้
ก็ถือว่าเสียเที่ยวนะ”
“พวกเราจะไปเล่นพนันกันเหรอ?”
เปาเปามองหน้าเพื่อนอย่างอ่อนใจ “กุนกุนนี่น้า
บางทีฉันก็สงสัยว่าเธอใช้อะไรคิดก่อนพูดแน่ๆ หรือว่าเธอใช้ปอดแทน
เธอคิดว่าคาสิโนเป็นที่ๆจ้างให้คนเข้ามานับเงินหรือไง?”
กุนกุนมองหน้าเพื่อนอย่างขัดใจ “เปาเปา
ถ้าเชอรู้ว่าฉันเล่นพนัน เขาต้องฆ่าฉันแน่ๆ”
“สาวน้อย อย่าคิดมากไป สามีเธอต้องใจสลายแน่ๆถ้าเขาฆ่าเธอ”
กุนกุนได้แต่พยักหน้าให้เปาเปา เดินลากเข้าไปในคาสิโนสุดหรู
ด้านในคาสิโนกุนกุนควงแขนหลิวเปาไว้แน่น
พลางมองสังเกตคนหลากหลายเชื้อชาติที่อยู่รอบตัว แต่หลิวเปากลับตื่นเต้น
รู้สึกสนุกเหมือนอยู่ในสวรรค์ เธอเป็นคนนำทางเพื่อนสาวผ่านผู้คนมากมายที่กำลังนั่งลุ้นโชคของตัวเองอยู่
ไม่กี่นาทีต่อมา
หลิวเปากับกุนกุนก็ได้ลองใช้โชคของตัวเองได้กับการชนะครั้งแรก
“กุนกุนเราชนะ!!
ฮะฮ่า” หลิวเปาร้องออกมาอย่างดีใจ ท่าทางที่ดูตื่นเต้นของเธอบวกกับความไร้เดียวสาของกุนกุนต่างเป็นที่สนใจของกลุ่มนักเสี่ยงโชคด้านข้างไม่น้อย
“กุนกุนเราชนะอีกแล้ว
เธอเหมือนฉันมั้ยว่าเรานี่ช่างเป็นเทพีนำโชคจริงๆ”
กุนกุนยิ้มให้เพื่อน
เธอเริ่มรู้สึกผ่อนคลายลงเมื่อเห็นเปาเปาสนุกสนานกับเกมส์พนัน
เปาเปาฉลองความโชคดีกับเพื่อนจนกระทั่งมีหัวขโมยมาช่วงชิงเวลาอันมีค่าของหล่อนไป
หลิวเปาจับแขนเขาบิดไปด้านหลัง
“บ้าเอ้ย!!” ชายแปลกสบถออกมา
“แกจะขโมยเงินฉันหรือไงฮะ!”
หลิวเปาตะโกนออกมา
“ไปตายซะ ยัยบ้า!!”
แม้จะโดนบิดแขนไปด้านหลัง แต่ก็ยังไม่วายปากดี
“แกพูดว่าไรนะ”
เส้นเลือดในสมองหลิวเปาเต้นตุบๆ
“ไป-ตาย-ซะ ยัยบ้า!!”
หลงหลิวเปาฉีกยิ้มให้อย่างเย็นชา ก่อนจะจับแขนของมันหักออกครึ่ง
หัวขโมยร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวด
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก”
กุนกุนเห็นสถานการณ์ไม่ดี เธอเดินไปดึงแขนเพื่อนสาวให้ถอยห่าง
“เปาเปา
ฉันว่าเราไปกันเถอะ เราไม่ได้เสียอะไรไปเลย ฉันว่าที่นี่มันออกจะน่ากลัวด้วยซ้ำ”
ใจจริงหลิวเปาอยากจะบทขยี้แขนของมันให้ละเอียดเลยด้วยซ้ำ
“กุนกุน
ไม่ต้องกลัวไปกุนกุน ฉันก็แค่อยากจะช่วยล้างปากมันให้สะอาดแค่นั้นเอง
ในเมื่อพูดจาไม่ดี ก็ต้องโดนแบบนี้ จำไว้นะกุนกุนเราไม่หาเรื่องใครก่อน
แต่ถ้ามีคนอยากมีเรื่องกับเราก็ต้องตอบแทนอย่างสาสมเช่นกัน”
รอยยิ้มเย็นชาของเปาเปาทำให้กุนกุนรู้สึกกลัวขึ้นมา
มันช่างแตกต่างจากตอนที่เพื่อนยิ้มให้เธอ
“คุณผู้หญิงครับ
เจ้านายของพวกเรา อยากจะเชิญพวกคุณไปร่วมดื่มกับท่านครับ”
จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายที่ดังขึ้นมา
เขาแต่งตัวคล้ายการ์ดหรือผู้ดูแลของคาสิโนแห่งนี้
หลิวเปาที่กำลังหงุดหงิด
ตวัดไปทางต้นเสียงทันที
“แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ?”
“เจ้านายของพวกเรามีเจตนาดีครับ
ท่านได้เตรียมชาอย่างดีไว้ต้อนรับคุณผู้หญิงทั้งสองไว้ ไปกับพวกเราเถอะนะครับ
อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตไปเลย”
“เปาเปา
ปล่อยขโมยคนนี้ไปเถอะนะ” กุนกุนกระตุกแขนเสื้อเพื่อนยิกๆ
หลิวเปามีแต่ความหงุดหงิด
แต่ก็ยอมปล่อยขโมยคนนี้ไป
“จำไว้ครั้งหน้า
ก่อนจะออกจากบ้าน อย่าลืมบ้วนปากก่อนล่ะ อย่าได้ปากเสียไปทั่วแบบนี้”
พูดจบก็สะบัดหน้าไปทาง
ผู้ดูแลที่ยืนรอพวกหล่อนอย่างนอบน้อม
เขานำทางหลิวเปาและกุนกุนไปที่ห้องพักหรูส่วนตัว ในนั้น มีหนานกงหยวนนั่งรออยู่
เมื่อเดินเข้ามาในห้องแล้วเจอผู้ชายหน้าสวยนั่งรออยู่
เธอคงจะรีบมาให้เร็วกว่านี้ เปาเปาได้แต่คิดในใจ ชายหนุ่มที่อยู่คนเดียวในห้อง
เมื่อเห็นสาวน้อยทั้งสองเดินเข้ามา ก็พอใจในท่าทางของพวกเธอ
เค้าคิดว่าพวกหล่อนเหมือนลูกลิงที่ช่างดูซุกซน
“คุณผู้หญิง” หนานกงหยวนทักทายก่อน
“ฉันชื่อหลงหลิวเปาค่ะ
เรียกฉันว่าเปาเปาจะดีกว่า เรียกคุณผู้หญิงฟังแล้วไม่ค่อยเหมาะกับฉันเท่าไหร่นัก”
“ส่วนผมชื่อ
หนานกงหยวน เธอเรียกฉันว่า ลุงกงหยวนแล้วกัน”
“ห๊ะ!! ลุงเหรอคะ ฉันคิดว่าต้องเรียกคุณว่าพี่ชายซะอีก”
**************************************************************
ตอนนี้ยาวมาก ขออนุญาตแบ่งครึ่งนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้ครบ ^^
ไรท์ที่น่ารัก พน.จะมาอีกได้มั้ยคะ นี่ค้างค่าาาา อยากอ่านต่อแบ้ววว
ตอบลบรู้ว่าจะค้าง เลยมาต่อให้จบวันนี้ค่ะ อิอิ // แต่คิดว่าอ่านต่อ จะยิ่งค้างหนักไปอี๊กกก
ลบ