บทที่ 157 - หนี

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 157

            หลังจากอ่านจดหมายจบฮาวเหยียนเชอก็ขยำทิ้ง ดวงตาสีฟ้าเปลี่ยนเป็นสีม่วงที่แฝงด้วยความอันตรายทันที

          “สิ่งที่ฉันสงสัยไว้ถูกต้องสินะ” หลิวโปพึมพำออกมา ส่วนหลิวหลางไม่สามารถคงความใจเย็นไว้ได้อีกต่อไป เขากดโทรศัพท์หาลูกน้องคนสนิท

           “ฟั่งกวาง ส่งคนของเราไปที่สนามบิน ค้นหาให้ทั่วทุกมุม ถ้ายังไม่มีใครเจอหลงหลิวเปาภายในครึ่งชั่วโมง นายรู้ใช่มั้ยว่าจะโดนอะไร สั่งหยุดเครื่องบินทุกลำที่จะเข้าหรือออกจากสนามบินด้วย ถ้าเธอต่อต้านฉันอนุญาตให้จัดการแล้วพาเธอกลับมาที่บ้าน”

           “ครับคุณหลาง” ฟั่งกวางรับคำอย่างรวดเร็ว

            หลิวหลางวางสายแล้วหันไปหาฮาวเหยียนเชอ

          “พี่ใหญ่เชอ ผมขอโทษครับ เป็นความผิดของบ้านเราที่ไม่สามารถกำราบน้องสาวเข้าปัญหาของเราได้ ผมสัญญาว่าจะพาภรรยาของพี่กลับมา ไม่ให้มีแม้แต่บาดแผลหรือผมร่วงสักเส้น”

             “อืม ถ้าเมียฉันกลับมา ฉันจะให้บทเรียนเธอไม่ให้กล้าหนีไปอีก” ฮาวเหยียนเชอกำหมัดแน่นและเอ่ยออกมาเสียงต่ำ ฮาวเหยียนเชอรู้ว่าแรงจูงใจของเธอคืออยากให้เขารักเธอ แต่นี่มันออกจะเกินไปหน่อย

               หลิวโปคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาลูกน้องเช่นกัน

             “เฟิงหลาง เธอไปกับเฟิงหมิง ไปค้นหาที่ประตูผู้โดยสารขาออกทุกประตู ตารางบินสำหรับอีก 3 ชั่วโมง ห้ามหยุดค้นหาจนกว่าจะเจอตัวหลิวเปา”

             “ค่ะ คุณหลิวโป”

             หลิวโปสั่งงานเสร็จก็เขวี้ยงโทรศัพท์ลงพื้น

              “หลวหลิวเปา เธอตายแน่” เขาสบถอีกหลายถ้อยคำและเดินกลับไปที่ห้องนอนโดยไม่สนใจแขกตัวโตอย่างฮาวเหยียนเชอ

            “ฉันจะกลับบ้านแล้วจะสั่งให้พวกปิศาจที่อยู่ใต้บังคับบัญชาตามหาเมียฉันกับหลิวเปาอีกแรง” ฮาวเหยียนเชอเหมือนจะพูดกับหลิวหลาง แล้วเดินเครียดออกไปทันที

               บนเครื่องบินส่วนตัว หลิวเปากับกุนกุนกำลังทานอาหารกันอย่างเต็มที่

              “เปาเปา เธอไม่ได้ซื้อตั๋วเครื่องบินทั่วไปเหรอ ฉันว่ามันออกจะสิ้นเปลืองเงินไปหน่อยนะ ถ้าเราบินด้วยเครื่องส่วนตัวแบบนี้”

               “กุนกุนจ๊ะ นี่มันเรียกว่าการเบี่ยงเบนความสนใจ ฉันซื้อตั๋วเพื่อจะบินไปปารีส พวกเขาจะได้คิดว่าเราไปปารีสกัน ฉันรู้จักพวกเขาดี พวกเขาคงให้ฟั่งกวางตรวจสอบที่สนามบินแน่ๆ พี่เฟิงหลางสามารถเข้าระบบในสนามบินได้ หล่อนจะรู้แค่ว่าเราซื้อตั๋วไปปารีส ตอนนี้เธอเข้าใจหรือยัง ว่าทำไมเราต้องบินเครื่องส่วนตัวไปลาสเวกัส”

              “แต่เปาเปา ฉันว่า ฉันเริ่มคิดถึงเชอแล้วล่ะ” กุนกุนตอบเสียงเบา

              “นี่อย่าเป็นกังวลไปหน่อยเลยน่า ไม่เกิน 5-7 วัน พวกนั้นก็จะหาเราเจอ คิดซะว่าพวกเราออกมาทำงานแล้วก็เที่ยวไปด้วยกันไง”

                เปาเปาพูดจบก็ป้อนสเต็กที่ตัดเป็นคำพอดีเข้าปากให้กุนกุน เธอยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะอ้าปากรับอาหารที่เพื่อนป้อน หญิงสาวสองคนพูดคุยและเพลิดเพลินไปกับอาหารและเครื่องดื่มบนเครื่องบิน โดยหารู้ไม่ว่าพวกผู้ชายต่างพากันตามหาตัวพวกเธอกันอย่างบ้าคลั่ง

            *******************************************************************

              2 ชั่วโมงต่อมาที่บ้านตระกูลลหลง บรรยากาศช่างน่าอึดอัด และมีกระแสบางอย่างที่พร้อมจะทำลายทุกอย่างเมื่อได้รับข่าวไม่ค่อยจะดีนักจากกลุ่มคนที่ถูกส่งให้ออกไปตามหาสองสาว

             “ผมส่งคนของเราไปกว่า5พันคน เพื่อไปตรวจสอบที่สนามบิน แต่ไม่มีใครพบเธอเลยสักคน นั่นหมายความคุณหลิวเปาไม่ได้อยู่ที่สนามบินแล้วครับ’ ฟั่งกวางรายงานข่าวที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก

               หลังจากนั้นไม่นาน หลิวหลางก็ได้รับโทรศัพท์จากคนของเขาอีกสาย

              “ขอโทษนะคะคุณหลาง คือว่าโทรศัพท์คุณโปใข้ไม่ได้ฉันเลยต้องโทรเข้าหาคุณแทน”

              “เข้าเรื่องซะที เฟิงหลาง” หลิวหลางเร่งด้วยเสียงขรึม

               “ในระบบที่สนามบินฉันตรวจเช็คได้ว่ามีตั๋วสองใบที่ถูกซื้อไปภายใต้ชื่อของคุณหลิวเปา ปลายทางเป็นปารีส และเครื่องเพิ่งบินออกไปเมื่อเกือบ3ชั่วโมงครึ่งที่แล้วค่ะ”

              “อืม ตามหาตัวเธอต่อไป”

              “ค่ะ คุณหลาง”

              หลิวหลางวางสายไปด้วยความหงุดหงิดใจ จนหลิวโปที่เดินออกมาจากห้องนอนเห็นและเอ่ยทักขึ้น

               “เป็นไง ได้ข่าวอะไรบ้างมั้ย?”

                “เฟิงหลางบอกว่าเธอเจอว่ามีตั๋วบินไปปารีสถูกซื้อโดยหลิวเปาสองใบ แล้วเครื่องก็เพิ่งออกไปเมื่อ 3ชั่วโมงครึ่งที่ผ่านมา”

                “3 ชั่วโมงกว่า?” หลิวโปถามย้ำ

                “ใช่”

                 “เป็นไปไม่ได้ เชอเพิ่งพากุนกุนมายังไม่ถึง 3ชั่วโมงเลย แล้วถ้าเปาเปากับกุนกุนจะต้องรีบไปสนามบิน ก็ต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 1 ชั่วโมงแน่ๆ”

               “ใช่ พี่พูดถูก นั่นหมายความว่าหลิวเปาไม่ได้พากุนกุนไปสนามบิน”

               “อะไรนะ?”

                  “ผมเช็คเงินที่เปาเปาใช้ไปในบัตร เธอไม่ได้แค่ซื้อตั๋วเครื่องบิน แต่เธอซื้อเครื่องบินส่วนตัวเลยต่างหาก”

                        **************************************************************

                ตัดภาพกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลฮาว ที่มีบรรยากาศอึมครึมไม่ต่างกัน ยี่ทูกำลังกระวนกระวายกับท่าทางของฮาวเหยียนเชอที่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก และเขาก็คิดเหมือนกับทุกคนว่ากุนกุนไม่มีน่าจะกล้าคิดหรือเป็นตัวต้นคิดที่จะหนีออกจากบ้านไปกับหลงหลิวเปา

              “นายน้อยครับ ผมได้สั่งการให้อมนุษย์ของเราทั่วโลกตามหากุนกุนแล้วครับ”

                ฮาวเหยียนเชอลุกขึ้นไปที่กระจกใสที่แสงจันทร์ส่องสว่างพาดผ่านเข้ามาในห้อง เขารู้ว่าเขาไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ถ้าหากไม่มีกุนกุน แค่คืนนี้เขาก็เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าการที่ไม่มีเธอมันเจ็บปวดกว่าที่คิดไว้ซะอีก

                 “ยี่ทู นายคิดว่าฉันทารุณเมียฉันหรือเปล่า?”

P.S.  แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้   //  

        คราวนี้อิเชอมาแปลกกก ไม่อาละวาดด้วย ??? // 

        ขอบ่นตอนหน้า 158 ยาวมากกกกกกก ฮือออ