บทที่ 158 - พาร์ท 2/2

Beloved little Treasure เธอคือสมบัติของผม

[English translator thanks, trungtnguyen123.org]

Credit of photos and this story belongs to the owner

บทที่ 158 - 2/2

“ส่วนผมชื่อ หนานกงหยวน เธอเรียกฉันว่า ลุงกงหยวนแล้วกัน”

“ห๊ะ!! ลุงเหรอคะ ฉันคิดว่าต้องเรียกคุณว่าพี่ชายซะอีก”

“ฉันอายุ 40 แล้วล่ะ เธอยังจะเรียกฉันว่าพี่ชายได้อีกเหรอ” หนานกงหยวนพูดไปยิ้มไปอย่างเอ็นดู

“40! คุณลุงเป็นปิศาจหรือเปล่าคะ ทำไมหน้าถึงเด็กแบบนี้”

“ฮะฮ่า หนูนี่พูดตรงจริง ลุงอายุ 40 แล้ว”

หนานกงหยวนไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนมีสายใยบางอย่างระหว่างเขากับหญิงสาวตรงหน้า หรือเขาจะรักเธอแล้ว

“ลุงกงหยวน  ลุงจะดูแลพวกเราที่เป็นเด็กกำพร้าได้มั้ยคะ?”

หลิวเปาเอาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงรู้สึกสนิทสนมกับเขา แถมยังคิดว่าเขาต้องปกป้องเธอได้ หนานกงหยวนถึงกับตกใจกับข้อเสนอของเธอ หญิงสาวสองคนตรงหน้าเขาก็เพิ่งเคยเจอครั้งแรก แล้วทำไมถึงขอร้องให้เขารับเลี้ยงพวกเธอ

“คุณลุงรู้มั้ยคะ ว่าเด็กกำพร้าที่น่ารักอย่างพวกเรา ต้องใช้ชีวิตอย่างน่าเวทนามากแค่ไหนบนท้องถนน หรือว่าลุงอยากเห็นพวกเราไปเป็นหัวขโมย ปล้น ฆ่า เพื่อความอยู่รอดบนโลกกว้างนี้ ถ้าพ่อแม่ของพวกเราที่อยู่บนสวรรค์เห็นพวกเราได้รับความลำบากแบบนี้ พวกท่านต้องตายตาไม่หลับแน่ๆ”

เปาเปาแต่งเรื่องขึ้นสดๆร้อนๆ พร้อมแสดงท่าทางน่าสงสารประกอบการชักจูงหนานกงหยวน

“ฮะฮ่า เอาล่ะๆ ลุงตกลงจะรับเลี้ยงดูแลพวกเธอสองคนเอง”

“คุณลุงแค่ต้องให้อาหารกับที่พักกับเราแค่นั้นก็พอค่ะ ไม่จำเป็นต้องให้เงินกับพวกเรา”

หนานกงหยวนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี กับความเผด็จการของหญิงสาวตรงหน้า

“เปาเปา ฉันเริ่มหิวแล้วล่ะ” กุนกุนที่ยืนเงียบอยู่นาน พูดคุยเมื่อเสียงกระเพาะเธอร้องขออาหาร

“คุณลุงคะ พี่สาวฉันหิวแล้วล่ะค่ะ” เปาเปาหันไปบอกหนานกงหยวนทันทีหลังจากได้ยินเพื่อนสาวงอแง

“พี่สาว? นี่เธอเป็นน้องงั้นเหรอ ?”

“ใช่ค่ะ คุณลุงอาจจะไม่รู้ว่าเด็กสมัยนี้โตเร็วและฉลาดมากแค่ไหน”

หนานกงหยวนไม่เคยเห็นเด็กผู้หญิงที่ฉลาดและกล้าหาญขนาดนี้มาก่อนจริงๆ

“ตกลงว่า คุณลุงเรียกหนูว่า เปาเปา แล้วก็พี่สาวหนูว่า กุนกุน นะคะ”

หลิวเปาต้องเก็บอาการตื่นเต้นไว้ข้างในอย่างเต็มที่ เธอรู้สึกว่าหนานกงหยวนนี่ล่ะที่จะทำให้พวกหล่อนสบาย ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่

หนานกงหยวนพาทั้งสองกลับมาที่คฤหาสน์ หลิวเปาคิดได้ทันทีว่าเธอเจอกับคนรวยจริงๆเข้าให้แล้ว ผู้ชายคนนี้ทั้งหล่อ สุภาพ และรวยมาก เขาจะเลี้ยงดูภรรยาของตัวเองยังไงกันนะ

ในห้องนอนที่รับแขก หลิวเปานั่งเฝ้ากุนกุนที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียง

“เชอ....” กุนกุนละเมอ

หลิวเปารู้สึกผิดขึ้นมาที่พากุนกุนหนีมาด้วยกัน กุนกุนคิดถึงฮาวเหยียนเชอตลอดเวลา ยกเว้นแค่ตอนกินข้าวเท่านั้น เธอรีบส่ายหัวไล่ความคิดเหล่านั้นออกไป ใช่แล้ว! ผู้ชายทั้งสามคนต้องได้รับบทเรียนที่จะต้องปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น

หลิวเปาออกไปเดินเล่นที่สวนรอบนึงและกลับขึ้นมาบนห้องก็พบว่า กุนกุนยังคงนอนอยู่ เธอเลยเดินไปปลุกเพื่อนให้ตื่น

“กุนกุน ตื่นๆ ตื่นได้แล้ว บ้านเธอไฟไหม้น่ะ”

“………………..”

“กุนกุน ตื่นๆ ตื่นได้แล้ว ก้นเธอกำลังถูกไฟไหม้”

“………………..”

“กุนกุน ตื่นๆ ตื่นได้แล้ว ได้เวลาอาหารแล้ว”

“หืมมม ที่ไหน?”

หลิวเปารู้สึกทึ่งกับกระเพาะอาหารของกุนกุนมากจริงๆ

            หลังมื้อเช้าผ่านไปด้วยดีหนานกงหยวนพาผู้หญิงสามคนในการดูแลออกไปข้างนอกเพื่อไปดูการเล่นดนตรีสด ในกลุ่ม 3 คนนั้นประกอบไปภรรยาเขา เปาเปาและกุนกุน ทำให้มีกลุ่มของผู้ดูแลหลายสิบคนล้อมรอบตัวพวกเธอในขณะที่อยู่ในลาสเวกัส เขารู้ดีว่าเขาเป็นคนดังและร่ำรวยเพราะฉะนั้นเขาจำเป็นต้องเตรียมพร้อมเผื่อไม่ให้เกิดการลักพาตัวหญิงสาวทั้งสาม

“คุณเหนื่อยหรือเปล่าที่รัก?” หนานกงหยวนหันไปถามเสี่ยวลู่จู ภรรยาที่อยู่ข้างๆ แถมยังเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้อย่างอ่อนโยน “พวกเรากลับบ้านกันดีกว่ามั้ย พรุ่งนี้ค่อยออกมาใหม่ก็ได้”

“พวกเรายังไหวค่ะ” ทั้งสามคนพูดออกมาแทบจะพร้อมกัน

แม้ว่าเหล่าบอดี้การ์ดจะอยากให้พวกหล่อนกลับบ้านมากแค่ไหน ก็คงจะห้ามเจ้านายที่เทิดทูนภรรยาขนาดหนักไม่ได้ แถมยังแปลกใจที่หนานกงหยวนดูแลเด็กสาวทั้งสองคนเป็นอย่างดีเหมือนลูกสาวของตัวเอง

“หมูน้อย ร่างกายของเธอไม่ค่อยแข็งแรง ผมอยากให้พวกเรากลับไปพักผ่อนที่บ้านจะดีกว่า แล้วผมสัญญาว่าพรุ่งนี้จะพาทุกคนออกมาเที่ยวอีกครั้ง”

“แต่ฉันยังอยากเดินเล่นอยู่เลย”

เสี่ยวลู่จูไม่เหมือนผู้หญิงอายุ 35 ปีที่แต่งงานแล้วเลยสักนิด คนนอกมักจะคิดว่า หล่อนกับหนานกงหยวนเป็นคู่รักวัยรุ่นเสมอๆ

หลงหลิวเปารู้สึกอิจฉาคนรอบตัวของเธอจริงๆที่มีชื่อเล่นน่ารักๆ ทั้งเฟิงตูตู หยวนกุนกุน เสี่ยวลู่จู ไม่ว่าจะเป็น ยัยลูกบอล ข้าวปั้นน้อย แล้วนี่ยังมีหมูน้อยอีก

“ลุงกงหยวนคะ วันนี้ลุงพาพวกเราไปอีกที่นึงได้มั้ยคะ” หลิวเปาถามแทรกขึ้นมา

“หนูอยากจะไปไหนล่ะ?”

“ไปหอดูดาวกันได้มั้ยคะ?”

มีหรือที่เขาจะปฏิเสธความต้องการของเปาเปาได้ หนานกงหยวนพาสามสาวไปที่หอดูดาวทันที

ที่หอดูดาวนี้เป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงในลาสเวกัส เป็นแลนด์มาร์คที่ทุกคนต้องมา เพราะที่นี่มีสิ่งอำนวยความสะดวก ความบันเทิง และร้านอาหารอย่างครบครัน และที่นี่ก็เป็นสถานที่ที่หลิวเปาฝันไว้ว่าอยากจะมาสักครั้ง

“เปาเปา เชอเขา............” กุนกุนที่นั่งซึมมาตลอดทาง หันไปหาเปาเปาทันทีเพราะว่า.....

“กุนกุน ฉันบอกแล้วไง ว่าเกมส์นี้เราจะไม่ยอมแพ้” หลิวเปาพูดกับเพื่อนเสียงแข็ง

“เปล่าฉันไม่ได้จะบอกให้ยอมแพ้ แต่ฉันหมายถึงเชอ...ตรงนั้น”

ฮาวเหยียนหมิงและซูอันหลัวออกมาตามหาภรรยาที่หายไปของพี่ชาย และเป็นเพราะฮาวเหยียนหมิงได้กลิ่นตัวของพี่ชายและกลิ่นของพี่น้องตระกูลหลงจากที่ไหนสักที่ เขาแน่ใจทันทีว่ากุนกุนจะต้องอยู่แถวนี้เพราะพี่ชายเขายอมให้กุนกุนเข้าใกล้ได้เพียงคนเดียว

แต่กุนกุนที่เข้าใจผิด เห็นภาพบาดตาบาดใจแบบนี้ เธอร้องไห้ออกมาทันที และไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ได้เลย มันเจ็บปวดมากที่เห็นสามีของเธอมากับผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่เธอ

แต่เปาเปากลับไม่เชื่อว่าฮาวเหยียนเชอจะยอมให้คนอื่นที่ไม่ใช่กุนกุนเข้าใกล้ เธอเลยมองไปที่ดวงตาของคนที่คล้ายกับฮาวเหยียนเชอ และเขาคนนั้นมีดวงตาสีเทา! ไม่ใช่นั่นไม่ใช่ฮาวเหยียนเชอเพราะปิศาจบ้าคนนั้นีดวงตาสีม่วงที่เป็นเอกลักษณ์ เปาเปาหัวเราะกับตนเองสงสัยว่าสวรรค์จะเล่นตลกกับกุนกุนแล้ว นี่มันฮาวเหยียนหมิงชัดๆ

ส่วนคนที่หน้าเหมือนพี่ชายอย่างกับโคลนนิ่งก็เดินมาหาหญิงสาวทั้งสองพร้อมกับภรรยา เขาค่อนข้างเซอร์ไพรส์ที่เห็นกุนกุนมากับหนานกงหยวน บุคคลที่มีอิทธิพลของที่นี่

“สวัสดีครับลุงกงหยวน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คุณลุงสบายดีนะครับ” ฮาวเหยียนหมิงเข้าไปทักกับคนที่มีชื่อเสียงอย่างนอบน้อม

“สบายดี แล้วเธอล่ะ?” หนานกงหยวนตอบพลางยิ้มให้กับชายหนุ่มที่มีเสน่ห์ไปทั่วลาสเวกัสอย่างอารมณ์ดี

“สบายดีเหมือนกันครับ เอ่อ คุณลุงผู้หญิงสองคนนี่เป็นลูกสาวของลุงเหรอครับ?”

“ฮะฮะ ไม่ใช่หรอก เด็กที่น่ารักทั้งสองคนนี้เป็นแขกของฉันน่ะ”

“อ๋ออ ครับ น่ารักจริงๆ!”

กุนกุนยืนมองทั้งสองคนตาไม่กระพริบ เธอจำได้แล้วว่าผู้หญิงที่เขามาเข้าด้วยคือคนเดียวกับที่เธอเจอที่ห้องนั่งเล่น ทำไมฮาวเหยียนเชอถึงทำเหมือนไม่รู้จักเธอแบบนี้ล่ะ

“กุนกุน หนูร้องไห้ทำไมจ๊ะ ไม่สบายหรือเปล่า”  เสี่ยวลู่จูหันไปเห็นน้ำตาของกุนกุนก็ตกใจ

“เชอ...คุณ..” หญิงสาวที่กำลังเข้าใจผิดอย่างแรงพยายามเปล่งเสียงเรียกสามีของเธอ

“คุณลุงคะ เปาเปากำลังไม่สบาย พวกเรากลับบ้านกันเลยมั้ยคะ แล้วค่อยมาใหม่วันหลัง”

เปาเปารู้ทันทีว่าเธอกำลังจะโดนพากลับบ้านในไม่ช้านี้ เธอเลยต้องรีบพากุนกุนออกจากสถานที่นี้โดยเร็ว

“เปาเปา ไม่เห็นต้องรีบเลย”

 ฮาวเหยียนหมิงมองไปที่สองสาว และเขาแน่ใจว่าพวกเธอเป็นคนที่เขาตามหา

“แหม วัยรุ่นก็แบบนี้ล่ะมั้ง ใจร้อนจริงๆ งั้นลุงกลับก่อนละกันนะ”

หนานกงหยวนเอ่ยลาฮาวเหยียนหมิงและพาภรรยาพร้อมด้วยสองสาวกลับบ้านทันที

ฮาวเหยียนหมิงหันมายิ้มให้ซูอันหลัว

“อันอัน ดูเหมือนว่า พวกเรากำลังจะมีความดีความชอบแล้วล่ะ”

แต่ซูอันหลัวไม่สนใจสามีที่ชอบตีสองหน้าเก่งแบบเขา ที่บ้านเขารังแกเธอตลอดทั้งวัน แต่พอมาอยู่ข้างนอกกลับทำตัวเป็นสามีที่สุภาพอ่อนโยน น่าหมั่นไส้นัก!

“โอ้ ดูสิ เด็กเจ้าปัญหาของผมยังโกรธอยู่เหรอเนี่ย?”

“ฉันอยากจะแจ้งตำรวจจับโจรราคะตรงหน้าฉันซะที!!”

“ทำไมที่รักของผม วันนี้ดูก้าวร้าวจังล่ะ”

“ก้าวร้าวงั้นเหรอ? ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นล่ะ มีแต่คุณนั่นแหละ ฉันเกลียดคุณ!”

“มันเป็นความผิดของคุณต่างหากที่ไปเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น’

ซูอันหลัวแทบจะถอนหายใจออกมา เธอเคืองเขาอยู่เลยกวนโมโหไปว่า

“ถ้าฉันยังอยากจะไปใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่นอีกล่ะ?”

“ก็ถ้าเป็นแบบนั้น่ล่ะก็ คุณเตรียมใจไว้ได้เลย เพราะผมจะไม่ให้คุณได้ก้าวขาออกจากบ้านอีกแน่ๆ” ฮาวเหยียนหมิงมองเธอด้วยแววตาที่จริงจัง

 P.S.  แปลช้า แปลติดขัด ตรงไหน กราบขออภัยมา ณ ทีนี้   // 

                     เห้ออออ กว่าจะจบ ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกก 

                   แต่ละคู่ที่ออกมาชอบแย่งซีน พระนางจริงๆ